March 13, 2024
ဒေါသကပေးသောဆု(စ/ဆုံး)
————————————
ရုံးပိတ်ရက်ဖြစ်သော်လည်းကျွန်တော့်အဖို့နံနက်ပိုင်းသာအနားရ၍ ညနေပိုင်း တွင်အလုပ်ပြန်ဝင်ရ၏။ ထောင်တွင်းလုံခြုံရေးနှင့် ထောင်ပိတ်ရန်တာဝန်များအပြင် ကြိုက်တိုက်ထဲမှကြိုးသမားများအားလမ်းလျှောက်၊ ရေချိုး၊ထမင်းကျွေးရန်မှာကျွန်
တော့်တာဝန်ဖြစ်၏။
ကြိုးတိုက်တွင်အခန်း(၁၀)ခန်းရှိ၏။(၁၀)ခန်းလုံးပင်ကြိုးသမားများဖြင့်ပြည့် နေ၏။ကြိုးသမားများမှာလေလုံမိုးလုံတိုက်ခန်းကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲတွင်တစ်နေ့ လုံးထိုင်လိုက်၊ထလိုက်၊ အိပ်လိုက်ဖြင့် အချိန်ကို ကုန်စေရသူများဖြစ်၏။
နံနက်တစ်ကြိမ်၊ညနေတစ်ကြိမ် (၁၅)မိနစ်ခန့် ရေချိုး၊လမ်းလျှောက်ရန်ထုတ် ပေးသည်မှအပသူတို့ဘဝမှာမိုးကောင်းကင်မှနေနှင့်လတို့ကိုပင်မြင်ရသူများမဟုတ်
ကြပေ၊ ပြင်ပသဘာဝနှင့်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမူ လုံးဝမြင်ခွင့်မရှိကြပေ။ သူတို့နှင့် အပြင် လောကကိုအုတ်တံတိုင်း(၃)ထပ်ကာဆီးထား၏။
တရားရုံးတော်မှ ကြိုးမိန့်ချလိုက်သည့်အချိန်မှစ၍ အယူခံအဆင့်ဆင့်ကို မျှော် လင့်ကြီးစွာတင်သွင်းလျှောက်ထားပြီးသေဒဏ်မှလွတ်မည့်ရက်၊ သို့မဟုတ်ကြိုးစင် ပေါ်တက်ရမည့်ရက်များကို ရင်တဖိုဖိုဖြင့် စောင့်ကြိုနေရသူများဖြစ်ကြသည်။ မိဘဆွေမျိုး၊ဇနီးသားသမီးများဆိုသည်မှာလည်းခရီးနီးသူများပင်တစ်လတစ် ကြိမ်၊နှစ်လတစ်ကြိမ်ခန့်သာထောင်ဝင်စာလာတွေ့နိုင်ကြ၏။အချို့ကြိုးသမားများမှာ
ကြိုးတိုက်ရောက်၍ နှစ်ပေါက်သည်အထိ ထောင်ဝင်စာလာသည်ကို မတွေ့ရပေ။ သေဒဏ်ကြိုးမိန့်ကျသူ ကြိုးသမားတစ်ယောက်အဖို့ အခြားအကျဉ်းသားများကဲ့သို့ ဆွေမျိုးမိဘ၊ ဇနီးသာ၊သမီးများနှင့်သာ ဝေးကွာနေရသည်မဟုတ်၊ ထောင်ထဲမှ အကျဉ်းသားအချင်းချင်းပင် မတွေ့ကြရပေ။ သီးခြားအခန်းဖြင့် တစ်ကိုယ်တည်း နေရသူများဖြစ်ကြသည်။
ကြိုးသမားများအဖို့အနီးဆုံးအမြဲမပြတ်တွေ့ဆုံနေရသူများမှာထောင်အမှုထမ်း များသာ ဖြစ်သည်။ ယင်းအမှုထမ်းများအထဲတွင် မိဘသဖွယ်၊ ညီအစ်ကိုသဖွယ် အားကိုးအားထားပြုနိုင်သူမှာ ကြိုးတိုက်တာဝန်ခံထောင်မှူးပင် ဖြစ်၏။
သူတို့၏ ကျန်းမာရေး၊ စားသောက်ရေး၊ နေထိုင်မှု၊ အဝတ်အထည်၊ အယူခံ၊ စာပေးစာယူ၊ထောင်ဝင်စာစသည်ဖြင့်အထွေထွေကိစ္စများကိုမူကြိုးတိုက်တာဝန်ခံ ထောင်မှူးနှင့်သာလျှင် ရင်းနှီးစွာတိုင်ပင်၍အကူအညီတောင်းရသည်။
ကျွန်တော်သည် ကြိုးတိုက်တာဝန်ခံထောင်မှူးဖြစ်ပါသည်။ ကြိုးတိုက်ထဲသို့ဝင် လိုက်သည်နှင့်အခန်း(၁၀)ခန်းသို့နှံ့အောင်လိုက်လံနှုတ်ဆက်ရသည်။ကျန်းမာရေး၊ အစားအသောက်၊အနေအထိုင်စသည့်အခြေအနေများကိုလိုက်လံမေးမြန်းရသည်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ပြုံးရွှင်စွာထား၍ သူတို့အား နှုတ်ဆက်ရသည်။ သူတို့ လိုအပ် သမျှ၊တိုင်ကြားသမျှ၊တင်ပြသမျှကိုမှတ်သား၍ သက်ဆိုင်ရာများသို့တင်ပြတောင်းခံ
ပေးရသည်။
ကြိုးသမားများအပေါ်တွင်တာဝန်အရဆောင်ရွက်မှုမျိုးသာမက သူတို့၏ စိတ်
ချမ်းသာမှု၊ အဆင်ပြေမှုများကိုပင် ကိုယ်စိတ်စေတနာဖြင့် ကူညီပေးခဲ့သည်သာ ဖြစ်၏။ကြိုးတိုက်အတွင်းသို့ရေချိုးထမင်းကျွေးရန်တာဝန်ဖြင့် ရောက်သည့် အချိန် တိုင်းပင်လူကြီးလူငယ်အလိုက်ရယ်စရာများ၊ ပုံတိုပတ်စ၊ ရုတ်ရှင်အကြောင်း၊ ဝတ္ထု ဇာတ်လမ်းများစသည်တို့ကိုသူတို့စိတ်ကြည်လင်ချမ်းသာကြစေရန်ပြောကြားပေး
ရ၏။
ရံဖန်ရံခါ အသက်အရွယ်ကြီးသော ကြိုးသမားကြီးများနှင့် ဘုရားအကြောင်း၊ တရားအကြောင်းများတက်သမျှမှတ်သမျှဆွေးနွေးရသေး၏။ သူတို့လိုသောတရား စာအုပ်၊ စိပ်ပုတီး စသည်များကို ထောင်ပိုင်အား ခွင့်တောင်းပြီး အပြင်မှ ရှာဖွေပေး ရသည်။
အဆိုပါ(၁၀)ယောက်သောကြိုးသမားထဲတွင် “မောင်န်”ဆိုသူမှာကျွန်တော့်
အားအခင်မင်ဆုံး၊အလေးစားဆုံးနှင့်အားအကိုးဆုံးကြိုးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်၏။ ကျွန်တော်နှင့်တွေ့တိုင်း သူ့အမှုအကြောင်။ သေဆုံးသွားသော ဇနီးအကြောင်း၊ ရွာ တွင်ကျန်ရစ်ခဲ့သောအခါလယ်အရွယ်သမီးကလေးအကြောင်းများကိုရင်းနှီးခင်မင်
စွာပြောတတ်သည်။
အပြင်လောကတွင် လုပ်ကိုင်စား သောက်ခဲ့စဉ်က ဘုရားတရားကို သတိမရခဲ့ သော်လည်းသေဘေးနှင့်ကျောချင်းကပ်နေသောအချိန်တွင် ဘုရားတရားကို သတိ
ရလာ၏။သတိရသော်လည်းရွတ်ရန်ဖတ်ရန်ကားဘာမျှမတတ်ရှာပေ။ကျွန်တော်က အပြင်မှ ဘုရားရှိခိုးစာအုပ်၊ စိပ်ပုတီး၊ပြက္ခဒိန်မှ ဘုရားပုံတော်ကားချပ်များကို ရှာဖွေ ပေးရ၏။ ဘုရားရှိခိုးသင်ပေးရ၏။ ပုတီးစိပ်နည်းပြောပြရ၏။ ဂုဏ်တော်ကိုးပါးကိုနှုတ်
တိုက်ချပေးရ၏။ မောင်နီသည် ဘုရားစာ၊ တရားစာကို ဝါသနာမပါ၍ မလေ့လာခဲ့ သော်လည်းမြန်မာစာကောင်းကောင်းတတ်သဖြင့်သင်ပြသမျှကိုကျက်မှတ်နိုင်ပေ
သည်။
ကျွန်တော်နှင့် တွေ့ ပြီးသည့်အချိန်၏ နောက်ပိုင်းတွင် မောင်နီတစ်ယောက် နောင်တတရား သတိသံဝေဂများရ၍ သူ့အမှားကို သူ ယူကျုံးမရဖြစ်ရှာသည်။ သူ့ ဘဝကိုတည်ငြိမ်လာအောင်ညီငယ်တစ်ယောက်ပမာသွန်သင်ဆုံးမ၍အဖက်ဖက်မှ စိတ်ချမ်းသာအောင် ကူညီစောင့်ရှောက်နေသော ကျွန်တော့်အား ကျေးဇူးမမေ့ ကြောင်းမကြာခဏပြောပြသည်။
မောင်နီတစ်ယောက်စိတ်ရိုင်းစိတ်ဟောင်းများပျောက်၍ စိတ်ကောင်၊စိတ်သစ်
များ ဝင်နေသည်ကိုကြည့်၍ ကျွန်တော့်မှာ ဝမ်းသာရ၏။ သူ ခံစားနေရသော ကြိုး သမားဘဝမှ မြန်မြန်လွတ်ပါစေ ဆုတောင်းရသည်မှာလည်းအမောပင်ဖြစ်၏။
ခင်မင်ရင်းနှီး၍ သံယောဇဉ်တွယ်နေသော ကြိုးသမားများထဲမှ မတော်တဆ ကံချော်သူများအားကြိုးစင်ပေါ်တင်ရသည့်အခါမျိုးတွင်ကျွန်တော့်မှာလည်းကြေကွဲ စံစားရတတ်သဖြင့် သူတို့အား ချမ်းသာစေချင်၏။
ထိုနေ့ကကျွန်တော်ကြိုးတိုက်ထဲဝင်သွားချိန်တွင်မောင်နီ၏အခန်းမှာငြိမ်သက်
ဇန၏။ မိုးရွာထားသဖြင့် မြေကြီးများ စိုထိုင်းနေ၍ ကြိုးတိုက်တာဝန်ကျထောင်ကြပ် များကကျွန်တော့်အတွက် အုတ်တံတိုင်းအနီးတံခါးပေါက်နားတွင်ကုလားထိုင်ခင်း
ပေး၏။
ကြိုးတိုက်ကိုကာထားသောအုတ်တံတိုင်း၏အပေါက်နားတွင်ထိုင်နေခြင်းဖြစ် ၍အခန်းပေါက်များနှင့်အနည်၊ငယ်လှမ်းနေသည်။အခါတိုင်းဆိုလျှင်မောင်၏အခန်၊
နှင့် မလှမ်းမကမ်းနေရာတွင်ကျွန်တော်ထိုင်လေ့ရှိသည်။
ကြိုးသမားများအား နှစ်ယောက် တစ်တွဲ (၁၅)မိနစ်ခန့်စီ ရေချိုးလမ်း လျှောက် ထုတ်ပေး၏။ မိုးအေးနေသဖြင့် ရေမချိုးကြပေ။ အညောင်းပြေလမ်းလျှောက်ပြီး အာလာပသလ္လာပစကားများပြော၍ ရယ်ကြ၊မောကြ၏။မိုးကောင်းကင်မှမှုန်ပြာပြာ ဖြစ်နေသောတိမ်လွှာများကို ကြည်နူးအားရစွာ မော့ကြည့်ကြ၏။ မိုးသားလေအေး အေးကိုအားရပါးရတစ်ဝကြီးရှူကြ၏။
နှစ်ယောက်တစ်တွဲစီဖြင့် (၅)တွဲထုတ်၍လူစေ့သွားသော်လည်းမောင်နီထွက် မလာပေ။ သူ့အလှည့်တွင် သော့ကိုင်ထောင်ကြပ်က တံခါးဖွင့်ပေးထား၏။ မောင်နို ကားလုံးဝပင်အပြင်သို့ မထွက်ခဲ့ပေ၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကို မမေးမိ။ ထွက်လာ သော ကြိုးသမားများနှင့်သာ စကားပြောနေလိုက်သည်၊ မိုးအေးအေးနှင့် မောင်နီ တစ်ယောက် ကွေးနေပြီဟု စိတ်ထဲတွင်ထင်နေမိသည်။
နောက်ဆုံးအလှည့်ကျသော ကြိုးသမားများ အခန်းထဲမဝင်မီ သူတို့အတွက် ညနေစာထမင်း ရောက်လာ၏။ ဟင်းများမှာကုလားပဲဟင်။ ကြက်သားဆီပြန်၊ ငါးပိ
မကျွေးမထုံးစံအတိုင်းဟင်းပန်းကန်များကိုတစ်ဇွန်းစီမြည်း ထမင်းနှင့်ဟင်းများမြည်းကြည့်ရခြင်းမှာထမင်းဟင်းကောင်း၊မကောင်း
ကြော်ဖြစ်၏။သူတို့အား ကြည့်ရ၏။
ကြိုတင်၍ သိနိုင်ရန်ဖြစ်သည်။
ထမင်းနှင့် ဟင်းများကို ထမင်းပို့ တာဝန်ကျသော အကျဉ်းသားက အခန်းထဲ အရောက်ပို့ပေးရ၏။ သော့ကိုင် ထောင်ကြပ်က အခန်၊စေ့တံခါးများ သော့ဖွင့်ပေး ရသည်။ အခန်းထဲသို့ မဝင်ရသေးသော ကြိုးသမားတစ်ယောက်သည် သူ့အတွက် ထမင်းနှင့်ဟင်းကိုကျွန်တော်နှင့်မလှမ်းမကမ်းမြေကြီးပေါ်တွင်ထိုင်၍ မြိန်ရေရှက်ရေ
စားနေ၏။
ကြက်သားဟင်းကလည်းဆီနည်းလိုက်တာ၊ဖိုကြီးထဲကဟင်းချက်တဲ့ကောင်
တွေ သိပ်လူပါးဝတယ်။ အစိုးရက တို့အတွက် ပေးထားတဲ့ဆီကို ဒီမအေ( ) တွေ ရိုးတာပဲ။ ကြက်သားဟင်က ဘာအရသာမှလည်းမရှိဘူ၊”
မောင်နီ၏အခန်းဆီမှ ဆူဆဲနေ သောအသံသဲ့သဲ့ကို ကြားလိုက်ရ၏။ အသံမှာ အစကတိုးတိုးဖြစ်သော်လည်း တစ်စတစ်စ ကျယ်လာ၏။ ဖိုကြီးထဲမှချက်ပြုတ်ပေး သူများကို ဆဲဆိုနေသံများ ဖြစ်၏။
ကျွန်တော်သည် ထိုင်နေရာမှပင်-
“ဟေ့- မောင်နီ -စောစောက တိတ်နေပြီး အခုမှ အသံထွက်လှချည့်လားကွ။ ဘာတွေများ ဆူနေတာလဲ”ဟု ရယ်ရယ်မောမောနှင့်လှမ်း၍ပြောလိုက်သည်။
မောင်နီသည် ကျွန်တော့်အား ဘာမျှပြန်မပြောဘဲ ဖိုကြီးထဲက လူများကိုသာ ဆဲမြဲဆဲနေရုံမက စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် သူစားနေသောထမင်းပန်းကန်ကို ဆောင့်၍ ချလိုက်သည်။
“ဟေ့ – မောင်နီ – ငါပြောနေတာ မကြားဘူးလားကွ။ မင်း အခုလိုဆဲနေမယ့် အစားငါ့ကိုအကျိုးအကြောင်းတိုင်ပါလား။ မင်းမကျနပ်တဲ့အကြောင်းကိုငါကကြိုး
တိုက်အစီရင်ခံစာစာအုပ်မှာရေးပြီးထောင်ပိုင်ဝန်ကိုတင်ပြပေးမှာပေါ့။အခုလိုအော်
ပြီးဆဲနေတာ အပိုပေါ့ကွ၊ ပြီးတော့ ကြိုးတိုက်တာဝန်ခံထောင်မှူးတစ်ယောက်လုံး အနားမှာရှိနေလျက်နဲ့ မင်၊ အော်ဆဲနေတော့ငါ့မှာတာဝန်မကင်းဘူးပေါ့ကွ”
“မတိုင်ချင်ပါဘူးဗျာ- ဖိုကြီးထဲက ကောင်တွေလူပါးဝလွန်းလို့ဆဲနေတာ” “အေး-မတိုင်ချင်ရင်လည်းနေ၊ အော်ကျယ်ဟစ်ကျယ်တော့ ဆဲမနေနဲ့။ ငါ့
တာဝန်ကမင်းတို့ကြိုးသမားအားလုံးစိတ်ချမ်းသာမှုအဆင်ပြေမှုရှိအောင်ကူညီပေးဖို့
ဒီမှာလာထိုင်နေတာ”
မောင်နီသည် ခေတ္တမျှငြိမ်သွား သော်လည်း နောက်ပြန်ဆဲမြဲဆဲနေပြန်၏။ ကြိုးသမားများအတွက်လာပို့သော ထမင်းနှင့် ဟင်းများကို သူတို့အား မကျွေး မိက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် မြည်းကြည့်ပြီးမှ ကျွေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် မြည်း စဉ်ကလည်းသူပြောသလောက် ဆီနည်းပြီးအရသာမရှိသောဟင်းများမဟုတ်ပေ။ အကယ်၍ သူပြောသလောက် ညံ့နေပါက သူမပြောမီပင် ကျွန်တော်က တိုင်ကြား ပြောဆိုပေးရမည်ဖြစ်သည်။
စိုကြီးမှ သူတို့အား ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးနေသူများမှာလည်း သူတို့ကဲ့သို့ပင် ဘဝတူ ထောင်ကျအကျဉ်းသားများသာ ဖြစ်သည်။ ထောင်ထမင်းဟင်းချက်သော ဖိုကြီးထဲမှ အချက်အပြုတ် တာဝန်ယူရသူများတွင် ထောင်လက်ကောက်များ ရှိကြ သည်။ ထောင်ထမင်းဟင်းများ မကောင်းသည့်ကိစ္စတွင် သူတို့ လက်ကောက်ကျမှု မကင်းကြောင်းကျွန်တော် သိပါသည်။ သို့သော်မောင်နိဒေါပွလောက်အောင်ထိုနေ့ ကဟင်းများမညံ့လှပါ။သူကဖိုထဲကအကျဉ်းသားများကိုဆဲနေသော်လည်းဟင်းကို
မြည်းပြီးမှကျွေးသောကျွန်တော့်မှာတာဝန်မကင်းဖြစ်နေ၏။
“ကဲ- မောင်နီ – တော်ကွာ- ဆူညံဆူညံလုပ်မနေနဲ့။ မင်းလိုပဲ ဒီထမင်းနဲ့ ဒီဟင်း ကိုစားနေကြတဲ့ကြိုးသမား(၉)ယောက်ကဘာမှမပြောဘဲ၊မင်းတစ်ယောက်တည်း
ဆူနေတာပဲကွ”
မောင်နီသည် ထိုင်နေရာမှ ရုတ်တရက် မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး-
“ဆူမယ်ဗျာ- ဘာဖြစ်လဲ။ခင်ဗျားကကျုပ်ကိုသတ်ချင်လို့လား၊သတ်စမ်းပါဗျာ၊ သေအောင်-ကျုပ်သေရဲပါတယ်”
ကျွန်တော့်အားထောင်မှူးတစ်ယောက်အနေဖြင့်လည်းကောင်း၊ခင်မင်လေးစား ခံရသူတစ်ယောက်အနေဖြင့်လည်းကောင်း အကျဉ်းသား တစ်ဦးတစ်ယောက်၏
ပြန်လှန်ပြောဆိုခြင်းမျိုးကိုတစ်ခါမျှမခံခဲ့ရဘူးပေ။ကျွန်တော်သည်အကျဉ်းသားများ
ကြောက်ရွံ့အောင်နေထိုင်ဆက်ဆံတတ်သူမဟုတ်သော်လည်း ခင်မင်လေးစားခြင်း ကို ခံရသူဖြစ်သည်။ ယခုကိစ္စတွင် ကျွန်တော် စေတနာထား၍ ခင်မင်မိသော ကြိုး သမား၏ပြန်လှန်ပြောဆိုခြင်းခံရသည့်အတွက်ကျွန်တော့်နားကိုပင်ကျွန်တော်မယုံ
မိပေ
အံ့ဩစိတ်၊မခံချင်စိတ်တို့မှဖြစ်ပေါ်လာသောကျွန်တော့်၏ဒေါသမှာတစ်ကိုယ်
လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်၍ မျက်လုံးများပင်ပြာသွားသည်ထင်၏။ကျွန်တော့်အဖို့သည်းခံ
နိုင်သောအခြေအနေမျိုးတွင်စော်ကားခံရပါကကျွန်တော်သည်လူအေးတစ်ယောက်
အသွင်ရယ်ပြုံး၍ခံနေသည်ကိုတွေ့ကြရပေမည်။ အကယ်၍ သည်းမခံနိုင်လောက်
သော စော်ကားမှုမျိုးနှင့် ကြုံရသောအခါတွင် ကျွန်တော်သည် အလွန်စိတ်တိုတတ် သောပိုက်ရှု၊ရဲတစ်ဇောက်ကန်းဖြစ်ချေသည်။
ကျွန်တော်သည်ထိုင်နေရာမှ ဝုန်း” ခနဲမတ်တတ်ရပ်လိုက်၏။လက်သီးနှစ်ဖက် ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုတ်လိုက်ပြီး “အံမာ-မင်းကလား”ဟု အံကြိတ်ပြီး ရှေ့သို့ ခြေတစ်လှမ်းတိုးလိုက်သည်နှင့် ကျွန်တော့်အနီးတွင် ရပ်နေသော ထောင်ကြပ်ကြီး တစ်ယောက်ကလှမ်း၍ ဆွဲလိုက်သည်။ “ဆရာ- မှားမယ်”
ထောင်ကြပ်ကြီး၏အသံသည်ကျွန်တော့်နားထဲသို့လှစ်ခနဲဝင်သွား၏။ အခြေ အနေမှာကျွန်တော်ကအထက်စီးနေရနေသည်။ အခန်းထဲတွင် တံခါးပိတ်၍ သော့ ခတ်ထားသူအား ကျွန်တော်က တစ်ဖက်သတ်အနိုင်ယူရမည်ဖြစ်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်း အတွင်း ဖြစ်ပေါ်လာသော တစ်ဇောက်ကန်းစိတ်ကို မျက်စိများ ပြာနေသည့်ကြားမှ သတိနှင့်ထိန်းနိုင်ခဲ့၍သာဤအကြောင်းကိုပြန်၍ရေးနိုင်သေးခြင်းဖြစ်သည်။
မောင်နီသည် ကျွန်တော့်အား သံတိုင်ကြားမှနေ၍ သူစားနေသော ထမင်း ပန်းကန်၊ ဟင်းပန်းကန် ခုံဖိနပ် စသည်များဖြင့် လှမ်း၍ပေါက်၏။ ကျွန်တော်သည် ခါးထောက်၍ သူ့အား မျက်တောင်မခတ်စိုက်ကြည့်နေလိုက်သည်။
“လာပါဗျာ-သတ်လှည့်စမ်းပါ၊ကျုပ်ကိုသတ်စမ်းပါ။ ခင်ဗျားကျုပ်ကိုမသတ်ရင် ကျုပ်-ခင်ဗျားကို သတ်မယ်”
မောင်နီသည်သံတံခါးတစ်ပေါက်သာရှိသောကြိုးတိုက်ခန်းထဲတွင်တစ်ယောက်
တည်းကျွမ်းထိုးလိုက်၊အုတ်နံရံနှင့်ခေါင်းနှင့်တိုက်လိုက်ဖြင့် ဒေါသူပုန်ထနေ၏။ကျွန် တော့်အနီးတွင် ရပ်နေသော ထောင်ကြပ်လူငယ်နှစ်ယောက်သည် နံပတ်တုတ်များ ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး မခံချင်သော မျက်နှာထားများဖြင့် ကျွန်တော့်အား လှမ်းကြည့်နေကြ၏။အမိန့်ကို စောင့်နေကြ၏။
ကြိုးတိုက်ထဲမှ ဆူဆူညံညံအသံကြား၍ကျွန်တော်ညာလက်ရုံ၊ အောင်ဒင်ကြီး သည် ကြိုးတိုက်ထဲ ပြေးဝင်လာပြီ၊ ကျွန်တော်၏ အနီးတွင်ရပ်၍ ကျွန်တော့်အခြေ အနေကိုစောင့်ကြည့်နေသည်။ကျွန်တော်ကြာကြာရပ်၍ကြည့်နေလျှင်အခြေအနေ မှာ ပိုဆိုးသွားနိုင်၏။ ကျွန်တော် လှုပ်လိုက်လျှင်မောင်နီ ဒုက္ခရောက်သွားနိုင်သည်။ မောင်နီကလည်းကျွန်တော့်ကိုမြင်လျှင် ပို၍ ဒေါသူပုန်ထနေဦးမည်။
ယခုအချိန် မောင်နီ ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ပေါ်စိတ်ပြောင်းသွားပြီး ယခုလို သဲကြီးမဲကြီးဒေါပွနေသည်ကို မသိရသေးပေ။မောင်နီသည် လှောင်အိမ်ထဲမှကျား တစ်ကောင်ကဲ့သို့ ဒေါသမာန်လွန်ကဲပြီးသံတံခါးကိုခေါင်းနှင့် ပြေး၍ ဆောင့်လိုက်ရာ နဖူးသွေးများ ဖြာခနဲ စီးကျလာသည်ကိုမြင်လိုက်ရသည်။
ကျွန်တော့်ရင်ထဲတွင် ကရုဏာစိတ် ဖြစ်သွား၏။ စောစောက ဒေါသဖြစ်မိခြင်း ထက်သူ့ကိုကြည့်၍ သနားလာ၏။ကျွန်တော် သူ့ကို မကြည့်တော့ဘဲချာခနဲလှည့်၍ ကြိုးတိုက်အပြင်သို့ ထွက်ခဲ့သည်။
“သွားပါဗျာ- တိုင်ချေစမ်းပါ။ခင်ဗျားတို့ ထောင်ပိုင်ကြီးကိုတိုင်လိုက်ပါ။ကျုပ်ကို ကြိုးစင်တင်အောင် တိုင်ခဲ့ပါ”
ကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့သည့် နောက်ပိုင်းတွင် မောင်နီ၏အော်သံ၊ ဆဲသံများ သည် ကြိုးတိုက်အတွင်း၌ ပွက်ပွက်ဆူ၍ ကျန်ခဲ့သည်။ မောင်နီသည် ကျွန်တော်က သူ့အကြောင်း ထောင်ပိုင်ဝန်အား သွားရောက်တိုင်ကြားသည်ဟု ထင်နေခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်စေတနာကို မောင်နီ မရိပ်မိရှာချေ။
ကျွန်တော်သည် ကြိုးတိုက်မှထွက်၍ ဆေးရုံဘက်သို့ သုတ်ခြေတင်ရသည်။ ဆရာဝန်အားအချိန်မီအကြောင်းကြား၏။ မောင်နီ၏ဒဏ်ရာများကို ဆေးထည့်ပေး ရန်မှာအရေးကြီးသည်။
ကျွန်တော်ဆေးရုံဘက်ရောက်ချိန်တွင် ဆရာဝန်မရှိတော့ပါ။ သို့သော်ထောင် ဆရာဝန်များမှာ (၂၄)နာရီ တာဝန်ရှိ၍ ကျွန်တော်တို့ ထောင်မှူးများကဲ့သို့ ထောင် အရာရှိများရိပ်သာတွင် အိမ်ပေးထားပါသည်။ အရေးပေါ်လူနာရှိက အချိန်မရွေး ခေါ်ယူနိင်ပါသည်။ကျွန်တော်သည် ဘူးတံခါးဝမှနေ၍ဆရာဝန်အား စာရေး၍ခေါ်ခိုင်း လိုက်ရသည်။
ဆရာခင်ဗျား ..
ကြိုးတိုက်အခန်းနံပါတ်(၅)မှ ကြိုး သမားမောင်နီ၏ ဦးခေါင်းတွင် သံတံခါးနှင့် တိုက်မိ၍ ဒဏ်ရာရသွားပါသည်။ အမြန်လာ၍ ဆေးထည့်ပေးပါရန်မေတ္တာရပ်ခံအပ်
ပါသည်။
ထောင်မှူး
(ကြိုးတိုက်တာဝန်ခံ)
မကြာမီပင် ဆရာဝန် လိုက်လာ၏။ ဆေးရုံမှ အကျဉ်းသား သူနာပြုကလေးက ဆေးလင်ဗန်းကိုကိုင်ကာကြိုးတိုက်ဘက်ကူးသွားကြ၏။
ကျွန်တော်ပါလာလျှင်မောင်နီဆေးအထည့်မခံဘဲကတ်သတ်နေဦးမည်ဖြစ်၍ ကျွန်တော် မလိုက်တော့ဘဲဆရာဝန်အား အကျိုးအကြောင်း ပြောပြ၍ ထောင်ကြပ် အုပ်တစ်ဦးအား ထည့်လိုက်သည်။
မောင်နီသည် ထောင်ပိုင်ဝန်လာ၍ သူ့အားစစ်ဆေးမေ၊မြန်းမည်ကိုစောင့်နေစဉ် ဆရာဝန်ရောက်လာ၍အံ့ဩသွား၏။ အစသော်ထောင်ပိုင်ဝန်ကကျွန်တော်၏တိုင် ကြားချက်အပြင် ဆေးထည့်ခိုင်းသည်ထင်၍ ဆေးထည့်ခံရန်ငြင်းနေသေး၏။ ဆရာ ဝန်က ချော့မော့ဆေးထည့်ပေးမှငြိမ်သက်စွာ ဆေးထည့်ခံလေသည်။မောင်နီသည်
ဆရာဝန်ဆေးထိုးပေးပြီးနောက်နဖူးမှဒဏ်ရာကိုဆေးထည့်ပေးသည်ကိုငြိမ်သက်
စွာခံနေသည်။
သူမျက်စိရှေ့တွင်ရောက်နေသောဆေးပုလင်း၊ ဝါဂွမ်း၊ ပတ်တီးလိပ်၊ကတ်ကြေး
များ ထည့်ယူလာသော ကြွေရည်သုတ် ဆေးလင်ဗန်းကလေးကို စိုက်ကြည့်နေ၏။ လင်ဗန်းကလေးထဲသို့စိုက်ကြည့်ရင်းလင်ဗန်းထဲတွင်ပက်လက်ကလေးကျနေသော လက်ဝါးခန့်စာရွက် ကလေးကို မြင်လိုက်၏။
မောင်နီသည် လင်ဗန်းထဲမှ စာရွက်ကလေးကို ကောက်ယူ၍ ဖတ်ကြည့်လိုက် သည်။ စာရွက်ကလေးမှာကျွန်တော် ဆရာဝန်အခေါ်ခိုင်းစဉ်က ရေးပေးလိုက်သော စာဖြစ်၏။ ဆရာဝန်က
အမှတ်မထင်ဆေးလင်ဗန်းထဲထည့်လိုက်ရာမှမောင်နီဆီသို့
ပါလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။မောင်နီသည်ကျွန်တော့်လက်ရေးနှင့်စာကိုဖတ်ရင်းမျက်ရည် ဝိုင်းလာ၏။ ဦးခေါင်းကိုယမ်းကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
တဖြည်းဖြည်းနှင့် သွေးအေးလာသည်နှင့်အမျှ မောင်နီ နောင်တရလာ၏။ တစ်ညလုံးလည်း မောင်နီအိပ်မပျော်တော့ချေ။
ပြက္ခဒိန်မှဘုရားပုံတော်ကိုဦးချရင်းကျွန်တော့်မျက်နှာကိုမြင်လာ၏။ကျွန်တော် ပေးထားသောစိပ်ပုတီးကိုကိုင်ရင်းကျွန်တော့်ကိုသတိရနေ၏။ကျွန်တော်နှုတ်တိုက် ချပေး၍ ရနေသော ဂုဏ်တော်ကိုးပါးကို ရွတ်ဆိုရင်း ကျွန်တော့်ကို အောက်မေ့စိတ် ဖြစ်ပေါ်နေ၏။ နောက်ဆုံး မောင်နီမျက်ရည်ကျလေတော့သည်။
ကောင်းသတင်းဖြစ်စေ၊ မကောင်းသတင်းဖြစ်စေ ထောင်အုတ်ရိုးအတွင်း၌ သတင်းတစ်ခုထူးလာလျှင် (၅)မိနစ်အတွင်းတစ်ထောင်လုံးပျံ့နှံ့သွားတတ်သည်။
တနင်္ဂနွေနေ့ညနေပိုင်းကဖြစ်သောကိစ္စမှာတနင်္လာနေ့နံနက် ထောင်ပိုင်ဝန်ရုံး သို့ ရောက်သောအချိန်တွင် သိနှင့်ပြီးဖြစ်နေ၏။ ထောင်ပိုင်ဝန်က ရုံးခန်းသို့ ရောက် ရောက်ချင်း ကျွန်တော့်အား ခေါ်၍ မောင်နီနှင့်ဖြစ်သော အကျိုးအကြောင်းကို ခေါ်၍ မေးသည်။ ကျွန်တော့်အား အပြစ်တင်ခြင်းထက် ကြိုးသမားနှင့် ရန်ဖြစ်သည်ဆို၍ အံ့ဩနေပုံရသည်။
ကျွန်တော်သည် ထောင်ထဲတွင် အကျဉ်းသားများနှင့် ပဋိပက္ခဖြစ်ဖူးသူ မဟုတ် ပေ။အကျဉ်းသားများဘက်မှပါဝင်ကူညီဖေးမပြောဆိုလေ့ရှိသဖြင့်ထောင်အမှုထမ်း
အချင်းချင်းကပင်အပြစ်တင်ခြင်းခံရသူဖြစ်သည်၊ ထောင်ပိုင်ဝန်အားအဖြစ်အပျက် အားလုံးကို အစအဆုံး ရှင်းလင်းတင်ပြလိုက်ပါသည်။ ထောင်ပိုင်ဝန်သည် ခေါင်း တညိတ်ညိတ်ဖြင့် နားထောင်ပြီးပြုံးနေပါသည်။
ကျွန်တော့်အားအကျိုးအကြောင်းတွေ့ဆုံမေးမြန်းပြီးထောင်ပိုင်ကိုယ်တိုင်ကြိုး
တိုက်သို့သွားသည်။တနင်္လာနေ့တိုင်းလည်းထောင်ပိုင်ဝန်သည် ထောင်အတွင်းဝင်
ရောက်စစ်ဆေးလေ့ရှိသည်။
ထောင်ပိုင်ဝန်သည် ကြိုးတိုက်တွင် တစ်ခန်းစီ ဝင်ရောက်စစ်ဆေးပြီး သူတို့၏ ကျန်းမာရေး၊နေထိုင်ရေး၊အစာ၊အသောက်၊အယူခံစသည်များကိုမေးမြန်းနေသည်။
မောင်နီအခန်းသို့ရောက်သော်လည်းမသိဟန်ဆောင်၍ မေးနေကျအတိုင်းမေးမြန်း
သည်။ထောင်ပိုင်ဝန်သည်မောင်နီ၏ဦးခေါင်းမှ ဒဏ်ရာကို စိုက်ကြည့်လိုက်သည်နှင့် မောင်နီ၏ ဦးခေါင်းမှာ အောက်သို့ ငုံ့သွားသည်။ မောင်နီ၏ မျက်နှာလည်း မကောင်း သည်ကိုထောင်ပိုင် သတိထားမိသည်။
“ဟဲ့- မောင်နီ – မင်းခေါင်းက ဒဏ်ရာက ဘာဖြစ်တာလဲ” “တံခါးနဲ့ တိုက်မိတာပါ ဆရာကြီး”
“ဟာ့-တံခါ၊နဲ့တိုက်ရအောင်တံခါးကမင်းကိုလာတိုက်တာလာ။မင်းကတံခါ၊
ကို သွားတိုက်တာလား”
“တံခါးကိုကျွန်တော်က သွားတိုက်တာပါ”
“ဟေ့ – တံခါးကို မင်းက သွားတိုက်ရအောင်တံခါးနဲ့ ရန်ဖြစ်လို့လား” “မဟုတ်ပါဘူ၊ ဆရာကြီး၊ မတော်တဆပါ”
“ဟာ-မတော်တဆသာဆိုတယ်၊ မင်းဒဏ်ရာက မသေးပါလား။ ငါ့ကို မှန်မှန် ပြောစမ်း။ မင်း ဒီဒဏ်ရာ ဘာဖြစ်တာလဲ၊ မင်းတို့ ကြိုးတိုက်ထောင်မှူးကော ဒီအကြောင်းသိရဲ့လာ။ ငါ့ကိုလည်းဘာမှမပြောပါလား”
မောင်နီသည် ထောင်ပိုင်၏အမေ၊ကိုဘာမျှပြန်မဖြေဘဲ သံတိုင်ကိုကိုင်၍ ငိုင်ငိုင် ကြီးရပ်ကာမျက်ရည်လည်နေ၏။
“ကျွန်တော်မှန်တဲ့အတိုင်းပြောပါ့မယ်- ဆရာကြီး၊ကျွန်တော်မနေ့ကထောင် မှူးနဲ့ ရန်ဖြစ်ပြီး ကျွန်တော့်စိတ်ကို ကျွန်တော် မထိန်းနိုင်ဘဲ သံတိုင်နဲ့ ခေါင်းနဲ့ တိုက် လိုက်ပါတယ်”
“ဘယ်ထောင်မှူးလဲ” “ကြိုးတိုက်ထောင်မှူးပါ”
“ဟာ့- အဲဒါ မင်းဆရာဆို”
“ဟုတ်ပါတယ်- ဆရာမကပါဘူး၊ ကျွန်တော် မိဘလို ချစ်ခင်အားကိုးနေသူပါ။ ဒါပေမဲ့… မနေ့က ကျွန်တော့်စိတ်ကိုကျွန်တော်မထိန်းနိုင်အောင်ဖြစ်သွားပါတယ်” “ဘာလဲ- ထောင်မှူးက မင်းကို ရိုက်သလား”
“မရိုက်ပါဘူး” “ဆံသလား”
“ဆဲလည်းမဆဲပါဘူး”
“ဟာ” ဒါနဲ့ ရန်ဖြစ်တယ်ဆို”
“ရန်ဖြစ်တယ်ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း ဒေါပွပြီး အော်ဟစ် ဆူဆဲလုပ်မိပါတယ်။ ဆရာကျွန်တော့်ကို ဘာမှပြန်မလုပ်ဘဲကျွန်တော့်ခေါင်းကခိုက် မိတဲ့ဒဏ်ရာကို ဆရာဝန်ခေါ်ပြီးဆေးထည့်ပေးသွားပါတယ်” “ထောင်မှူးက မှားတာလား၊ မင်းက မှားတာလား” “ကျွန်တော်မှားတာပါ၊ကျွန်တော့်အပေါ်စေတနာမေတ္တာထားတဲ့ဆရာ့ကို စော်
ကားမိတဲ့ ကျွန်တော့်အမှားကိုကျွန်တော်သိပြီး ယူကျုံးမရဖြစ်နေပါတယ်” “အေး-ကိုယ့်အမှားကို ကိုယ်သိရင် ကောင်းတာပေါ့ကွာ။ နေရာတကာမှာ ဒေါသရှေ့မထားရင်ကောင်းတာပဲမောင်နီ၊မင်းဘဝမှာဒေါသကြောင့်အမှားအမျိုးမျိုး
ကိုကြုံခဲ့ပြီမဟုတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ်-ဆရာကြီး။ကျွန်တော့်ဆရာကိုကျွန်တော်တောင်းပန်ပါရစေ။ ကျွန်တော်ရှိခိုးတောင်းပန်ပြီးဆရာကကျေနပ်ပါတယ်ဆိုမှကျွန်တော်အသေဖြောင့် ပါမယ်ဆရာကြီး၊ဆရာကများကျွန်တော့်အပေါ်မကျေနပ်ရင်ကျွန်တော်ကြိုးစင်ပေါ်
ရောက်တောင်မှ”
“ဟေ့-ဟေ့-မောင်နီ’တော် – တော်၊ မင်းဆရာကို ငါအခုခေါ်ပေးမယ်၊ မင်း ကြိုက်သလို တောင်းပန်ပေါ့ကွာ”
ထောင်ပိုင်ဝန်သည် မောင်နီ၏စကားကိုဆက်နားမထောင်တော့ဘဲကျွန်တော့် အားချက်ချင်းပင်ခေါ်လွှတ်လိုက်ပါသည်။
ကြိုးတိုက်သို့ ကျွန်တော် ရောက်ပြီး သံတံခါးရှေ့တွင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်သည် နှင့်မောင်နီသည်ကျွန်တော့်အား မျက်ရည်ဝိုင်းသောမျက်လုံးကြီးများဖြင့် စိုက်ကြည့်
နေရှာသည်၊
“ဆရာ့ကိုရှိခိုးတောင်းပန်ပါရစေဆရာ၊ကျွန်တော်မကန်တော့ခင်ဒီစာကလေး
ကို ဖတ်ပြီး မနေ့က ကျွန်တော်ရဲ့မိုက်မှားမိတဲ့အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ”
မောင်နီသည် သံတိုင်ကြားမှ စာရွက်ခေါက်ကလေးတစ်ခုကို ကျွန်တော့်အား လှမ်းပေးပြီးဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်ပါသည်။
သူငယ်ချင်းမောင်နို
မင်းစိတ်ကောင်းကောင်းထားပြီးဒီစာကိုဖတ်ပေါ့ကွာ၊ငါလည်းမင်းဆီကိုကိုယ် တိုင်လာပြောချင်ပေမယ့် ဒီနှစ် မိုးဦးကောင်းပြီးလယ်တွေက ရေလျှံနေလို့ စာတိုက် ကပဲစာနဲ့ရေးလိုက်ရတယ်၊
လွန်ခဲ့တဲ့ဝါဆိုလဆန်းတစ်ရက်နေ့ကပဲရွာမှာကျန်ခဲ့တဲ့မင်းရဲ့သမီးကလေးဆုံး သွားတယ်။ မင်းရဲ့ ယောက္ခမကြီးလည်း သူ့မြေးကလေးရဲ့စိတ်၊ သေသွားတဲ့ သမီးရဲ့ စိတ်တွေနဲ့ မစာ၊နိုင်၊ မသောက်နိုင်ဖြစ်ပြီး ဝါဆိုလဆန်း (၁၀)ရက်နေ့ကပဲ ဆုံးသွား ပြန်တယ်။
ရွာမှာတော့ မင်းအတွက် သံယောဇဉ်တွယ်စရာ လက်ကျန်မရှိတော့ဘူ၊ပေါ့ ကွာ။မင်းသာ ဒီရတနာသုံးပါ၊ သတိရပြီးချမ်းသာပါစေလို့တို့ဆုတောင်းလိုက်ရတယ် သူငယ်ချင်း။
ကုန်းကြီးရွာ၊ ကျောက်ဆည်ခရိုင် (မြစ်သားစာတိုက်)
သူ့စာကိုဖတ်ပြီ၊ ကျွန်တော်ပါ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ စာဆုံး၍ သူ့ကို ငုံ့ကြည့်လိုက်သောအချိန်တွင် မောင်နီသည်ကျွန်တော့်အားပေါက်ဆိန်ပေါက်ကန် တော့နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
ကျွန်တော်သည် သူ့ကိုကြည့်ရင်းကြိုးတိုက်သို့ရောက်ခါစက သူပြောပြဖူးသော သူ့အဖြစ်အပျက် သူ့အမှုအကြောင်းကို ပြန်လည်သတိရနေပါတော့သည်။
ကျောက်ဆည်ခရိုင်၊ မြစ်သားမြို့နယ်၊ကုန်းကြီးရွာသား မောင်နီသည် မိဘများ မရှိသည့်နောက် မိဘလက်ငုတ် လယ်ကလေးကိုပင် ကြိုးကြိုးကုတ်ကုတ် လုပ်ကိုင် နေသူဖြစ်၏။
မောင်နီသည်အလုပ်ကိုကြိုးစား၏။အနေအထိုင်ကျစ်လျစ်၏။သဘောကောင်း
၍ ရိုးသား၏။ ပေါင်းသင်းဆက် ဆံရေးကောင်း၏။ မောင်နီမှာဒေါသကြီးတတ်သော ဉာဉ်ဆိုးတစ်ခုသာ ရှိပေသည်။
မောင်နိ ဒေါသကြီးမှုကြောင့် မကြာခဏ သူကြီးအိမ် ရောက်ခဲ့ရ၏။ မည်မျှပင် ခင်မင်သူဖြစ်စေ
ဒေါသထွက်ချိန်တွင်ထင်မိထင်ရာပြောတတ်၏။တစ်ဇောက်ကန်း
လုပ်တတ်၏။ သို့သော် သူ့အမှားကို သူ သိတတ်၍ တောင်းပန်တတ်ခြင်းကြောင့် ရုံးပြင်ကန္နား မရောက်ခဲ့ရပေ။
တစ်ရွာထဲနေ မုဆိုးမကြီး ဒေါ်ငွေမတွင် သမီးတစ်ယောက်သာရှိ၏။ နာမည်မှာ အေးစိန်ဖြစ်သည်။အေးစိန်သည်အလှကြီးအချောကြီးမဟုတ်သော်လည်းအရုပ်ဆိုး သူ မဟုတ်ပေ၊ အေးစိန်သည် ရိုးရိုးအအဖြစ်သော်လည်း စကားတတ်၏။
ဒေါ်ငွေမသည် ယောက်ျားမရှိသည့်နောက်သမီးကလေးနှင့်ပင်ဒိုးတူပေါင်ဖက် လုပ်ကိုင်စားသောက်နေခဲ့သည်။ မောင်နီသည် ဒေါ်ငွေမ၏သမီ။ အေးစိန်ကို မျက်စိ ကျနေ၏။ အေးစိန်ကောက်စိုက်ရာ၊ပျိုးနုတ်ရာ၊ရေခပ်ရာတို့တွင်မောင်နီတကောက် ကောက် လိုက်ခဲ့သည်၊ အေးစိန်ကလည်း မောင်နဲ့ဘက် ပါချင်ချင်ဖြစ်နေသည်၊ သို့ သော်မိခင်ဒေါ်ငွေမ၏သဘောကိုမသိရသေး၍မောင်နီ၏မေတ္တာကိုလက်မခံဝံ့သေး
ပေ။
အမေဒေါ်ငွေမကိုအရင်အကဲစမ်းသည့်သဘောဖြင့်မောင်နီတကောက်ကောက်
လိုက်နေကြောင်းပြောပြ၏။ ဒေါ်ငွေမကလည်းအလုပ်အကိုင်တော်၍အနေအထိုင် ကျစ်လျစ်ရိုးသားသော မောင်နို့အပေါ်တွင် ငြင်းဆန်ရမလို၍ သမီးအား မကန့်ကွက်
ပေ၊
အေးစိန်သည်အမေဒေါ်ငွေမ၏သဘောကိုရိပ်မိသည်နှင့်မောင်နီ၏မေတ္တာကို လက်ခံလိုက်လေသည်။ မကြာမီမုဆိုးမကြီးဒေါ်ငွေမ၏သမီးအေးစိန်နှင့်တစ်ကိုယ်
တည်းသမားမောင်နီတို့လူကြီးစုံရာနှင့်ကန်တော့ပြီးလင်မယားဖြစ်ခဲ့ကြသည်။
မောင်နီသည် မိန်းမရပြီးသည့် အချိန်တွင် လယ်အလုပ်များကို ယခင်ကထက် ပို၍ကြိုးစားသည်။ မောင်နီသည် မိဘမရှိ၊ ဆွေမျိုးမရှိ၊ ညီအစ်ကို မောင်နှမ မရှိ၊ တစ် ကိုယ်တည်းသမားဘဝကပင်အလုပ်ကိုကြိုးစားလုပ်တတ်သူဖြစ်၏။ယခုမောင်နီ၏
ဘဝမှာ စိုပြေ၍လာချေပြီ၊ တာဝန်လည်း ပို၍လာလေပြီကိုသိသော မောင်နီသည် တစ်ဝမ်းတစ်ခါ၊ ဘဝကထက်ပို၍ အလုပ်ကိုတိုးချဲ့လာ၏။
ဇနီးဖြစ်သူ အေးစိန်ကလည်းလိမ္မာရေးခြားရှိ၏။လင့်ဝတ္တရားကို သိ၏။ မောင်နီ လယ်ထဲအလုပ်ဆင်းနေစဉ်အေးစိန်အိမ်မှထမင်၊ချက်၍လိုက်ပို့၏။ မောင်နီထမင်း စား၍နားနေစဉ် လယ်အလုပ်များကို အေးစိန်က ဝင်ကူညီလုပ်၏။ အိမ်ပြန်ရောက် ချိန်တွင်မောင်နဲ့အဝတ်တွေလျှော်ဖွပ်ထား၏။မောင်နီထမင်းစားဖို့အသင့်ချက်ထား
၏။အချက်အပြုတ်ကိစ္စပြီးသည်နှင့်နွားစာစဉ်း၏။ မောင်နီပြန်လာလျှင်ချိုးရန်ရေက
အစခပ်ထားသည်။
မောင်နီကလည်း လယ်ထဲကအိမ် ပြန်ရောက်လျှင် ဇနီးဖြစ်သူ လုပ်ကိုင်ထား သည်များကိုကြည့်၍ တပြုံးပြုံးဖြစ်နေ၏။ အေးစိန်အား ယခင်ကလို ကောက်စိုက် ပျိုးနတ်အလုပ်များကိုမလုပ်ရပေ။ရှေ့သွားနောက်လိုက်ညီသောသမီးနှင့်သမက်ကို
ကြည့်၍ ဒေါ်ငွေမလည်းတပြုံးပြုံးဖြစ်နေရှာ၏။ ရွာထဲမှမိတ်ဆွေများက ဒေါ်ငွေမအား သားမက်ရတော်ကြောင်းချီးကျူးစကားပြောကြ၏။ဒေါဋ္ဌမကမူ ခပ်ပြုံးပြုံးပင်ခေါင်း
ညိတ်ပြလေ၏။
မောင်နီနှင့်အေးစိန်တို့အိမ်ထောင်ဘက်တစ်နှစ်ကျော်သောအချိန်တွင် သမီးဦး
ကလေးတစ်ယောက်ထွန်းကားလာ၏။ မောင်နီတို့ဇနီးမောင်နှံမှာသမီးဦးကလေးကို ကြည့်၍ မြူးနေကြ၏။ ဒေါ်ငွေမအဖို့မူ မြေးဦးကလေးရ၍မြူးရရှာသည်မှာအရူးတစ် ပိုင်းဖြစ်၏။ မြေးကလေးကို ပွေ့၍ လူတကာကို ပြရရှာသည်မှာအမောပင်ဖြစ်၏။ မောင်နီသည် အလုပ်ကို ကုန်းနေအောင် လုပ်၏။ လယ်ထဲမှ အလုပ်မည်မျှ ပင်ပန်းလာစေကာမူအိမ်အရောက်ဇနီးနှင့်သမီးကလေးကိုမြင်လိုက်ရလျှင်ရွှင်လန်း သွား၏။ သမီးကလေး(၃၊၄)လရလျှင်မောင်နီတစ်ယောက်တည်းပင်ပန်းနေသဖြင့် အေးစိန်ကလယ်ထဲ လိုက်၍ကူ၏။ မောင်နီက အေးစိန် သွေးနုသေးသည်ဆို၍ ဘာ အလုပ်မှ လုပ်ခွင့် မပြုပေ။
မောင်နီတို့အိမ်
တစ်စတစ်စနှင့်သမီးကလေးအခါလည်အရွယ်သို့ရောက်ခဲ့ပြီ။ ထောင်သက်လည်း နှစ်နှစ်ကျော်ခဲ့ပြီ။ မောင်နီသည် ဇနီးနှင့် သမီးကလေးအား ချစ် လိုက်သည်မှာ မျက်စိအောက်မှပင်အပျောက်မခံနိုင်ချေ။
မိုးဦးတစ်ညတွင် မိုးကြီးသည်းထန် စွာ ရွာချလေ၏။ မောင်နီသည် မိုးမလင်းမီ ကပင်ထ၍လယ်ထဲသို့ဆင်းသွား၏။ ညက မိုးကြီးသည်းထန်စွာ ရွာလိုက်၍ ပျိုးခင်း များ ရေလျှံတော့မည်ကို မောင်နီကပူပန်၍ စောစောကြီးထသွားခြင်းဖြစ်၏။
မောင်နီသည် နေမထွက်မီကပင် ချွေးထွက်အောင် ကန်သင်းများဆယ်၍ ရေ ထုတ်ရ၏။ ရေဝင်ပေါက်များကိုပိတ်ရ၏။ နေအတော်မြင့်မှမောင်နီအလုပ်ကနား၏။ အလုပ်နားသည်ဆိုလျှင် ထမင်းလည်း ဆာလှပြီ၊ အခါတိုင်း သည်အချိန်တွင် အေးစိန်ထမင်းလာပို့ မြဲဖြစ်၏။
အခြားနေ့များတွင် မောင်နီ အိပ်ရာ မှတပြီ၊ ကောက်ညှင်းပေါင်းနှင့် ပဲပြုတ် ဆီဆမ်း၊ သို့မဟုတ် မုန့်ခွေလိပ်နှင့် စားတော်ပဲပြုတ်ကလေးဆီဆမ်း၍လက်ဖက်ရည် ကြမ်းနှင့်အဆာပြေဝါးခဲ့ရသည်။ ယနေ့ မိုးမလင်းမီကပင်ထ၍ မျက်နှာသစ်ပြီး လမ်း လျှောက်ရင်၊ ခေါင်းပေါင်းထားသောပုဆိုးဟောင်းနှင့် မျက်နှာသုတ်ခဲ့ရသည်။
မောင်န်အဖို့ အလုပ်က ပိုပင်ပန်းသဖြင့် ပိုဆာနေသည်။ အေးစိန်အဖို့ ခါတိုင်း ထက်ပင် ယနေ့ ဝီရိယထား၍ ထမင်းလာပို့ဖို့ ကောင်းသည်၊ ယခုမူ ခါတိုင်းပို့နေကျ အချိန်ထက်ပင် နောက်ကျနေသည်၊
မောင်နီသည်စောင့်ရင်းစောင့်ရင်းကပင်ထမင်းဆာလွန်း၍စိတ်တိုလာသည်။ သစ်ပင်ရိပ်တွင်အမောဖြေရင်၊ အေ၊စိန်ကိုမျှော်ရသည်။ အေးစိန်ကားပေါ်မလာချေ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့်စိတ်တိုရာမှဒေါသကြီးလာပြီဖြစ်သောမောင်နီသည်နွားနှစ်ကောင် ကို သစ်ပင်တွင် ချည်ထားခဲ့ပြီး တောခုတ်ဓားမကို ခါးကြားထိုး၍ ရွာသို့ ပြန်လာခဲ့ သည်။
အိမ်သို့ရောက်လျှင် အိမ်ရှေ့တွင် အေးအေးဆေးဆေးထိုင်၍ ကလေးနို့ တိုက် နေသောအေးစိန်အား တွေ့ရ၏။
“ဟေ့ – အေးစိန် – ဘာလို့ ငါ့ကို ထမင်းလာမပို့သေးတာလဲ၊ ငါ့မှာဖြင့် လယ်ထဲ ကနေတမျှော်မျှော်နဲ့၊ နင်ကဖြင့် ဒီမှာ အေးအေးဆေးဆေး၊ အံ့ပါရဲ့ဟာ”
မောင်နီသည်ခေါင်းတွင်ပတ်ထားသောပုဆိုးဟောင်းဖြင့်မျက်နှာမှ ချွေးများကို
သုတ်ရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ထိုင်ချလိုက်သည်။
“ကျုပ်လည်း စောစောထပြီး ထမင်းချက်မလို့ဟာ။ အမေကလည်း ကောင်း ကောင်းနေမကောင်းဘူး။ ကလေးကလည်းချလို့မရမို့တွင်ကမှချက်ရတယ်တော် ရှေ့၊ တော်- ဆာတာချည့် ပြောမနေနဲ့၊အိမ်မှာကျုပ်လည်း ဘယ်လိုလုပ်နေရတယ် ဆိုတာကြည့်ဦး”
“အောင်မာ – ငါက နင့်ကို ဒါလောက် သက်သာအောင်ထားတာ။ ဒီတစ်ရက် ကလေး နင်ပင်ပန်းရတာနဲ့ တော် ဆာတာချည့် ကြည့်မနေနဲ့လေး၊ ဘာလေးနဲ့။ နင့် စကားက – ကဲ- နင်ချက်တဲ့ထမင်းလည်း ငါမစားချင်ဘူး။ ငါ့ကို နောက်လည်း ချက် မကျွေးနဲ့တော့”
မောင်နီသည် ပြောပြောဆိုဆို ချက်ထားသောထမင်၊အိုးကို မီးဖိုပေါ်မှ ကန်ချ လိုက်၏။
“တော်မစားချင်နေပါ၊ထမင်းအိုးကိုတော့ မခွဲပါနဲ့။ နေမကောင်းတဲ့ကျုပ်အမေ
စားဖို့ ရှိပါသေးတယ်”
“အောင်မယ်- နင့်အမေစားဖို့တော့ သိတတ်တယ်၊ ငါ့ကျတော့ အငတ်ထား တယ်ပေါ့ဟုတ်လား။ကဲ- အကုန်ငတ်ဟာ-ကဲ-ကဲ”
မောင်နီသည် ပြောရင်းကပင် ထမင်းအိုး၊ ဟင်းအိုး၊ မီးဖိုထဲမှ ပန်းကန်ခွက် ယောက်များကို ရိုက်ခွဲပြီး အိမ်ရှေ့သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ “တော်ဟာတစ်ကောင်ကြွက်ပီပီတစ်ကောင်ကြွက်စိတ်ထားတယ်” အေးစိန်ပါးစပ်မှတစ်ကောင်ကြွက်ဆိုသောစကားသည်မောင်နီနှလုံးသားအား
“ဒိုင်း”ခနဲ ဝင်၍ဆောင့်လိုက်ရာ မျက်စိများ ပြာသွားပြီး မောင်နဲ့တစ်ကိုယ်လုံးဒေါသ လွှမ်းမိုးသွားတော့၏။
“ကဲဟာ“ ငါ့ကို တစ်ကောင်ကြွက် ဆိုတဲ့ကောင်မ၊ ငါ အခုမှ တစ်ကောင်ကြွက် ဖြစ်မှာ၊ ကဲ-ကဲ”
မောင်နီသည် ပါးစပ်မှ ကြိမ်းမောင်းပြောဆိုရင်း ခါးကြားမှ တောခုတ်ဓားမနှင့် ထိုင်နေသော အေးစိန်အားတအား ခုတ်ချလိုက်လေသည်။
“အမယ်လေး- ကျုပ်သမီးလေးသေပါပြီ-ကလေး-ကလေး”
နေမကောင်း၍ အိမ်ထဲတွင် အိပ်နေသော ဒေါ်ငွေ့မသည် အပြင်မှ ဆူဆူညံညံ အသံကြား၍ထွက်လာစဉ်မောင်နီ၏ဓားချက်ဖြင့်အေးစိန်သမီးငယ်ကလေးကိုပွေ့ချီ ရင်း လဲကျသွားသည်ကို မြင်လိုက်ရ၏။ သွေးအိုင်ထဲတွင် လဲနေသော အေးစိန်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ မြေးကလေးကို ဝင်၍ ပွေ့ချီကာ-“မောင်နီ ကျုပ်သမီးကို သတ်နေပါပြီ၊ လာကြပါဦး”ဟု အော်ဟစ်ရင်း ထွက်ပြေးရှာလေ၏။
မောင်နီက နောက်မှ ဓားနှင့်လိုက်သေးသော်လည်း ရွာထဲမှအသံကြား၍ ပြေး ထွက်လာကြသောရွာသားများကဝိုင်းဝန်းဖမ်းဆီးထားလိုက်ကြသည်။ ရွာသားများနှင့် သူကြီးရောက်လာသောအချိန်တွင်မောင်န်သည်ဓားကိုလွှတ်ချပြီး-“ကျုပ်မှားသွား ပြီ- သူကြီး၊ ကျုပ်ကို ဂါတ်တဲသာပို့ပါတော့”ဟု ပြောပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားလ တော့သည်၊
အေးစိန်၏ အလောင်၊နှင့်အတူ မောင်နီအား ရဲဌာနာသို့ လှည်းနှင့်တင်၍ ပို့ရန် ရွာထဲမှ ထွက်လာသောအချိန်တွင် နောက်ပိုင်းမှ သမီးငယ်ကလေး၏ ငိုသံသည် မောင်နီ၏ နားထဲသို့ စူးဝင်သွားလေသည်။
သည်။
ခေါင်းငုံ့နေသော မောင်နီအားကြည့် ရင်း ကျွန်တော် သက်ပြင်းချလိုက်မိပါ
သူ့အကြောင်းကို သိထားပြီးဖြစ်၍ သူ့အပြစ်ကို ခွင့်လွှတ်ရန် ကျွန်တော် ဝန် မလေးပါ။သို့သော်စိတ်နောက်ကိုလူလိုက်၍အမိုက်ကြီးမိုက်၊အမှားကြီးမှားနေသော
မောင်တို့အတွက်ကျွန်တော်ရင်လေးမိသည်။
အကယ်၍သာ သူနေသောတိုက် ခန်းတံခါး ဖွင့်ထားစဉ်က သူနှင့် ကျွန်တော် ပဋိပက္ခဖြစ်၍ သူ့မှာဤလိုစိတ်ရိုင်းစိတ်မိုက်များဝင်လာမည်ဆိုပါကမောင်နီပင် နှစ် ကြို၊ထပ်၍ ကျမည်လား၊ ကျွန်တော်ပင် ကြိုးတိုက်ထဲ ဝင်ရမည်လား မတွေးတတ် တော့ပါ။
သူနှင့်အချင်းများစဉ်က ဖြစ်ပေါ်လာသောကျွန်တော်၏ဒေါသစိတ်ကို အချိန်မီ
ထိန်းလိုက်နိုင်ခြင်းအတွက်လည်းဝမ်းသာမိသည်။ကျွန်တော့်ဒေါသစိတ်ကိုထိန်းရန် သတိပေးလိုက်သော ထောင်ကြပ်ကြီးကိုလည်း သတိရတိုင်း ကျေးဇူးတင်မိသည်။
စိတ်ဆိုသည်မှာသတိနှင့်သာထိန်း၍ရပေသည်။သတိတိမ်းချေသော်စိတ်ကိုထိန်း
နိုင်တော့ မည်မဟုတ်ပေ။
ကြိုးတိုက်မှထွက်လာပြီးလမ်းတစ်လျှောက်လုံးမောင်နဲ့အကြောင်းကိုတွေးလာ
ခဲ့မိသည်။
ကျွန်တော် ရုံးခန်းရောက်မှကုလာ၊ထိုင်ပေါ်ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်မိ၏။ ထိုအချိန်တွင် ထောင်ပိုင်ဝန်ကအခေါ်ခိုင်းကြောင်းထောင်ကြပ်ကလေးတစ်ယောက် လာ၍ခေါ်ပြန်၏။
စိတ်ချလက်ချ ထိုင်နေရာမှ ထောင်ပိုင်ဝန်ရုံးခန်းသို့ လိုက်သွားရပြန်သည်။ ထောင်ပိုင်ဝန်၏ ရုံးခန်းအရောက်တွင် ထောင်ပိုင်ဝန်က ကျွန်တော့်အား ဖောက်ပြီး သားရုံးစာတစ်စောင်ကိုလှမ်း၍ပေးလေသည်။
စာကို ကပျာကရာ လှမ်းယူပြီး ဖွင့်၍ ဖတ်လိုက်သည်။ ထိုစာမှာ တရားရုံးချုပ်မှ မောင်နီ၏အယူခံကို ပယ်လိုက်သောစာဖြစ်နေလေသည်။
မောင်နီအဖို့တော့မည်သို့တုန်လှုပ်ရှာလေမည်မသိ၊ကျွန်တော့်ရင်မှာမူတဆတ်
ဆတ် ခုန်လာပါတော့သည်။
→ မင်းသူရိန်
No comments
Post a Comment