“အမေကိုစားတဲ့သမီး”(စ/ဆုံး)

“အမေကိုစားတဲ့သမီး”(စ/ဆုံး)

“အမေကိုစားတဲ့သမီး”(စ/ဆုံး) ——————————- အခန်း (၁) ထန်းစုရွာလေးဟာ နေဝင်ရီတရောအချိန်ရဲ့ နေရောင် အောက် အေးချမ်းစွာ ရှိ နေတယ်။ ရွာလေးရဲ့ အစွန် လယ... March 28, 2024

“အမေကိုစားတဲ့သမီး”(စ/ဆုံး)

——————————-

အခန်း (၁)

ထန်းစုရွာလေးဟာ နေဝင်ရီတရောအချိန်ရဲ့

နေရောင် အောက် အေးချမ်းစွာ ရှိ နေတယ်။

ရွာလေးရဲ့ အစွန် လယ်ကွင်းပြင်တွေ မှာ တော့ လယ်သမားတစ်စုနဲ့ ကောက်စိုက်မတွေ ဟာ ရွာပြန်ဖို့အတွက် ဆူဆူညံညံ ပြင်ဆင်နေကြတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ လူကြီးတစ်ဦးဟာ

လယ်ကွင်းတွေ ဆီကို အသည်းအသန်ပြေးလာပြီး …… “ဟေ့ … သာရင် ဘယ်မလဲ၊

သာရင် ဘယ်မလဲကွ”

လို့ မောသီကြီးနဲ့ မေးလိုက်တယ်။

လူကြီးရဲ့ ထိတ်ထိတ်ပျာပျာအမေးကြောင့် ကောက်စိုက်သမတွေ ဟာ မျက်မှော င်ကြုတ် သွားပြီး

“အိုတော် … သာရင့်ကိုများ

ကျုပ်တို့ လာမေးနေရသလားတော် ၊

ကျုပ်တို့လယ်မှာ

သာရင်မရှိဘူး၊

သာရင်က ကပ်စေးနှဲသူဌေးရဲ့ လယ်မှာ

လုပ်နေတာ၊

ဒါကြောင့် သာရင့်မိန်းမ

လူမွေးမပြောင်တာပေါ့”

လို့ မျက်နှာမဲ့ရွဲ့ရင်း တစ်ယောက် က

ပြောလိုက်တယ်။

လူကြီးက စိတ်မရှည်ဟန်နဲ့

ခေါင်းခါယမ်းလိုက်ပြီး

“အာ … အေးမိ မဆိုင်တာလျှောက်မပြောနဲ့၊

ငါ့ကို သာရင်လုပ်နေတဲ့လယ်ကွက် ဘယ်မှာ

ပြောစမ်းဟ … သိပ်အရေး ကြီးတယ်”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ လယ်သမားတစ်ဦးက

လယ်သုံးကွက်အကျော်ကို ညွှန်ပြတယ်။

“ငါတို့ သူရင်းငှားရော၊

ကောက်စိုက်သမတွေ ပါ၊

အဲဒီ လယ်မှာ ဘယ်သူမှမလုပ်ဘူး၊

ဖင်ထဲရွှံ့ ဝင်ပြီး ဖင်ပိတ် သေရင်တောင် ဘာမှလုပ်မပေးဘူးတဲ့ သူဌေး၊

သာရင် တစ်ယောက် ပဲ မိုးချုပ်ကနေဝင်၊

နွားလိုရုန်းပြီး လုပ်နေတာကွ၊

သွား … သွား … မင်းရှာနေတဲ့၊

ငနွားသာရင် အဲဒီ မှာ ရှိတယ်”

လူကြီးက သူရင်းငှားညွှန်ပြတာကိုကြည့်ပြီး

တစ်ရှိန်ထိုးဆက်ပြေးသွားတယ်။

“သာရင် … ဟေ့ကောင် သာရင်၊

သာရင် … သာရင်”

အသံကုန်အော်လိုက်တဲ့အသံကြောင့် လယ်သိမ်းဖို့ပြင်နေတဲ့ ကိုသာရင် တစ်ယောက် နောက်ဆီ လှည့်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

သူရှိရာ ပြေးလွှားလာတဲ့ လူ တစ်ယောက် ။

“ဟေ့ … ဘယ်သူလဲကွ .. ဟေ”

“ငါကွ ငါ … ဦးလေးအာပြဲပါကွ”

“ဘာလို့ ဒီလောက် ပြေးလာရသလဲ

ဦးလေးအာပြဲ၊

ဘာများ အရေး ကြီးလဲဗျ”

ဦးလေးအာပြဲဟာ

သူနဲ့ဝါးတစ်ရိုက်လောက်အကွာ ရောက်တဲ့အခါ …… “မင်း … မင်း အိမ်ပြန်တော့ သာရင်၊

အရေး ကြီးတယ် … ပြန်တော့”

လို့ ပြောရင်း ဟောဟဲသံပြုရင်း

ရပ်နားလိုက်တယ်။

ကိုသာရင်က မျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး ..

“ဟာ … ဘာ ဖြစ်တာလဲဗျ၊

ကျုပ် … ကျုပ်အိမ် ဘာ ဖြစ်လို့လဲ၊

မီး … မီးများ လောင်သွားလို့လား . ဟင်”

လို့ အထိတ်တလန့် မေးလိုက်မိတယ်။

ဦးလေးအာပြဲက ခေါင်းခါယမ်းလိုက်ရင်း …

“မီးလောင်တာထက် အရေး ကြီးတယ်၊

မင်း … မင်းမိန်းမ ငယ်သံပါအောင်

အော်ဟစ်ပြီး ဗိုက်နာနေပြီကွ”

“ဘာ … မြ … မြ .

ဗိုက်နာနေပြီ …. ဟုတ်လား၊

ဟာ … ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ၊

လက်သည်ကြီးပြောတုန်းက

မွေးဖို့ သုံးလလောက် …

လိုသေးတယ်ဆို၊

ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ဦးလေးရာ”

“ဟ … ဒါ ငါ့မေးစရာလားကွ၊

ငါလည်း ဘယ်သိပါ့မလဲ၊

ကြည့်ရတာ … မွေးရခက်နေပုံပဲကွ၊ လက်သည် ဒေါ်ချိုလည်း …

မင်းအိမ်မှာ ရောက်နေတယ်၊

သူ ကလေးအပြင်ထွက်ဖို့ ကြိုး စားနေတယ်၊

သွား … သွား ဟေ့ကောင်”

ဦးလေးအာပြဲရဲ့ အပြောကြောင့် ကိုသာရင်

တစ်ယောက် ဘာမှမတွေးတော့ဘဲ ရွာဘက်ဆီ

သုတ်ခြေတင်ခဲ့တယ်။

*

ကိုသာရင် တစ်ယောက်

အိမ်ဝိုင်းထဲပြေးဝင်ရင်း အသားကုန်အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

တဲအိမ်လေးရဲ့ ရှေ့ ကပြင်ပေါ်ကနေ

မိန်းမတစ်ဦး ပြေးဆင်းလာတယ်။

“မြရေ … ကျုပ်လာပြီ … လာပြီ၊

ဟဲ့ … နှင်းမေ .. နှင့် အစ်မ …

ဘယ်လိုလဲ … ဘယ်လိုလဲ”

ကိုသာရင်ဟာ ညီမအရင်း ဖြစ်သူ နှင်းမေကို

မေးလိုက်တဲ့အခါ နှင်းမေက မျက်နှာမ သာမယာနဲ့…

“အခြေအနေ မကောင်းဘူးထင်တယ်

အစ်ကို၊

ခုနက လက်သည်ကြီးတောင်

လက်လျှော့ရမလို ဖြစ်နေတယ်၊

ယောက် မ … ကျုပ်ယောက် မလေး မမွေးနိုင်တော့ဘူး ထင်တယ်တော် ”

လို့ ပြောရင်း ဟီးခနဲ ငိုချလိုက်တယ်။

ကိုသာရင် တစ်ယောက် …“ ဘာ” ခနဲ

နှုတ်က ရေရွတ်ရင်း တဲအိမ်လေးရဲ့ ကပြင် မှာ အရုပ်ကြို : ပြတ် ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။

“အမလေးတော် … ကျုပ်ကို ဘယ်သူမှ

မကယ်နိုင်တော့ဘူးလား၊

အဖေတွေ, အမေတွေ , လင်တွေ … ကျ

ပ်ကို ကယ်ကြပါတော် ၊

နာတယ် … အရမ်းနာတယ်”

“ဟဲ့ … ဟဲ့ … မြမြ … စိတ်ကိုတင်းထားစမ်း၊

ညည်းအော်နေတာနဲ့

ငါဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူး၊

ခလေးက ခေါင်းထွက်နေပြီဟဲ့၊

ညှစ်ကြည့်”

ညှစ်စမ်း၊ ညည်း … အားလေးစိုက်ပြီး

“ညှစ်နေတာပဲ … ကျုပ် … ကျုပ် …

အားမရှိတော့ဘူး၊

ကျုပ် … ကျုပ်မျက်လုံးထဲ အရမ်းဝါးနေပြီ၊

မရဘူး … မရတော့ဘူး၊

အမလေးတော် ”

,,

လက်သည်ကြီးနဲ့ မိန်းမ ဖြစ်သူရဲ့ စကားသံတွေ ကြောင့် ကိုသာရင် တစ်ယောက်

တစ်ကိုယ်လုံး မီးမြှိုက်ခံရသလို ခံစားသွားရတယ်။

ယောက်ျားဖောင်စီး … မိန်းမမီးနေ

ဆိုတဲ့စကား။

အခု … မြ တစ်ယောက်

သူ့ရင်သွေးလေးအတွက် အသက်လုတိုက်ပွဲကြီး

နွှဲနေရတဲ့ အ ဖြစ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ …

“ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ သာရင်၊

အသက်နှစ် ချောင်းထဲက တစ်ခုခုကို

ရွေးရတော့မယ်၊

ကလေးက ခေါင်းထွက်ရုံမကလို့

ပုခုံးတောင်ထွက်နေပြီ၊

ဒါ … ဒါပေမယ့် … နင့်မိန်းမ

ညှစ်အားမရှိတော့ဘူး၊

ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ”

တဲအိမ်လေးထဲက ပြေးထွက်လာပြီး

ပြောလိုက်တဲ့ လက်သည်ကြီးရဲ့ စကား ကြောင့် သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ဆောက်တည်ရာမဲ့ ဖြစ်သွားရတယ်။

ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားတဲ့

လက်အစုံက ဆတ်ဆတ်တုံနေသလို … မျက်ရည် တွေ ပါးပေါ်လှိမ့်ကျလာတယ်။

“ဘယ်လိုလုပ်ရမှာ လဲဗျာ၊

ကျုပ် … ကျုပ်ဘဝမှာ

ဒီကလေးက အဦးဆုံး ရင်သွေးလေးဗျ

ကလေးရဖို့ ကျုပ် … ဆယ်နှစ် လုံးလုံး

စောင့်ခဲ့ရတာ၊

31 … 316000$ …

မြ … မြ … အရမ်းသနားဖို့ကောင်းနေပြီ၊

သူ့အော်သံက ကျုပ်နားထဲ သံရည်ပူလိုပဲဗျ၊ မြ … မြရဲ့ အသက်ကိုပဲ ကယ်တင်ပေးပါ။ ကယ်တင်ပေးပါဗျာ”

ကတုန်ကယင် ပြောလိုက်တဲ့

သူ့စကားကြောင့် လက်သည်ကြီးဟာ ခေါင်းတဆတ် ဆတ်ညိတ်ရင်း အထဲပြန်ဝင်ဖို့ နောက်လှည့်လိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ …

“အား” … ခနဲ ငယ်သံပါမတတ်

အော်ဟစ်လိုက်တဲ့ မြရဲ့ အသံကြီးကို တစ်ရွာလုံး တုန်လှုပ်ချောက်ချားမတတ် ကြားလိုက်ရတော့တယ်။

အခန်း (၂)

“ဟယ် … ကလေး အပြင်ထွက်နေပြီတော် ”

လက်သည်ကြီးရဲ့ ရေရွတ်သံကြောင့် ကိုသာရင်ဟာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွား တယ်။

တစ်ချိန်တည်းမှာ ပဲ ..

မီးနေခန်းတွင် းမှ အော်သံကြောင့် …

“ဘာ ဖြစ်တာလဲ … ဘာ ဖြစ်တာလဲဗျ”

ကိုသာရင်က အခန်းပြင်က မေးလိုက်သလို

ညီမ, ဖြစ်သူ နှင်းမေက အခန်းတွင် :

ဝင်သွားလိုက်တယ်။

မွေးကင်းစ နီတာရဲကလေးငယ်ကို

ကြည့်ရင်း နှင်းမေ ဟာ “ဟင်” … ခနဲ ရေရွတ်လိုက်မိတယ်။

“ဟ … နင်တို့ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ၊

ငါ့ မိန်းမရော … ငါ့ မိန်းမ … ဘာ ဖြစ်လဲ ..

ဘာ ဖြစ်လဲ။ ငါဝင်လာမယ်”

လက်သည်ကြီးနဲ့ နှင်းမေတို့

တားဆီးချိန်မရလိုက်ခင်မှာ ပဲ ကိုသာရင်ဟာ အခန်းထဲ

ဝင်သွားတော့တယ်။

ဆံပင်ဖိုးရို့ ဖားရား သွေးတွေ ရွှဲနစ်ပြီး

မျက်လုံးအပွင့်သားနဲ့ ငြိမ်သက်နေတဲ့ မြမြ။

“ဟာ … မြ … မြ”

…

ကိုသာရင်ဟာ မိန်းမ ဖြစ်သူကို ထွေးပွေ့ပြီး

လှုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

“ဘာ ဖြစ်တာလဲ … ဘာ ဖြစ်တာလဲဗျ၊

မြ … မြ … တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းနေပါလား”

“စိတ်မကောင်းစရာပဲ သာရင်၊

မြ … မြ … ဆုံးသွားပြီကွဲ့”

…

ငိုသံကြီးနဲ့ ပြောလိုက်တဲ့

လက်သည်စကားကြောင့် ကိုသာရင် တစ်ကိုယ်လုံး

အသက်ရှူရပ်မတတ် ခံစားလိုက်ရတယ်။

လက်သည်ကြီးက

မွေးကင်းစကလေးငယ်ကို ပုဆိုးပိုင်းစနဲ့

ထုတ်ပိုးလိုက်တယ်။

ကလေးအနှီးထုတ်နဲ့ လက်သည်ကြီးရဲ့

လက်အစုံဟာ ဆတ်ဆတ်တုန်နေသလို …

သူမမျက်နှာတစ်ခုလုံး သွေးမရှိလောက်အောင် ဖြူ ဆုတ်နေရှာတယ်။

“မြ … မြရယ်၊

ငါ … ငါ ဘယ်လိုဖြေရမလဲကွာ၊

မင်းရဲ့ အသက်ကို ငါ ရွေးချယ်ခိုင်းတာတောင်

မင်း … မင်းက …

ငါ သိပ်လိုချင်တဲ့ ကလေးကိုပေးပြီး

ငါ့အနားက ထွက်သွားခဲ့ပြီ၊

မြရယ် …. မြ”

ကိုသာရင် တစ်ယောက်

ဆောက်တည်ရာမဲ့စိတ်နဲ့ တဟီးဟီး ငိုချလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ ရွာသူရွာသားတစ်ချို့ ဟာ

ကိုသာရင်ရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲ ရောက်လာကြတယ်။

ရွာသားတွေ ဟာ အိမ်ရှေ့ ကပြင်မှာ

ရှိနေကြသလို ရွာသူတွေ က မီးနေခန်းထဲ ဝင်

လာကြတယ်။

ရွာသူတွေ ဟာ ကိုသာရင်ရဲ့ အ

ဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်းကြီးစွာ ဖြစ်နေကြရှာ

တယ်။

ရွာသူတစ်ဦးက လက်သည်ကြီးရဲ့

လက်ထဲက ကလေးငယ်ကို အနှီးစဖြည်ပြီး

ကြည့်နေတယ်။

“ဟယ် … ကလေးက မိန်းကလေးပဲ၊

ပြည့်ပြည့်ဖြိုး ဖြိုး လေးနဲ့ …

ချစ်စရာလေးဟေ့”

ရွာသူဟာ ပြောပြောဆိုဆို ကလေးငယ်ကို

ပါးဆွဲလိုက်တယ်။

ကလေးကလန့်ပြီး တအဲအဲ အသံပြုရာက လက်ကားယား ခြေကားယားနဲ့ ထွန့်ထွန့် လူး ငိုကြွေးတော့တယ်။

ရွာသူက အမှတ်မထင် ကလေးငယ်ဆီက

တစ်စုံတရာကို သတိပြုမိသွားတယ်။

သူမအကြီးအကျယ် ထိတ်လန့်သွားပြီး …

“အမလေးတော် ”

လို့ အော်ဟစ်ရင်း ပြေးထွက်သွားတယ်။

“ဟေ့ ဂျမ်းတော … ဘာ ဖြစ်တာလဲဟ”

ရွာသားတွေ က ထိုင်ရာကထပြီး

စိတ်လှုပ်ရှာစွာ မေးမြန်ကုန်တယ်။

ရွာသူက လက်တကားကားနဲ့ …

“အမယ်လေး … ကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်၊

အဲ … အဲဒီ ကလေးမှာ

လက်ဖဝါးအပိုကြီး ပါတယ်တော် ”

သူမ အပြောကြောင့် ရွာသားတွေ ဟာ

“ဟာ” … ခနဲ ရေရွတ်လိုက်မိကြတယ်။

ရွာသူရဲ့ စကားကို ကြားနေရတဲ့ ကိုသာရင်ဟာ မျက်ရည်ပြည့်လျှမ်းတဲ့ မျက်လုံးနဲ့ လက်သည်ကြီးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

လက်သည်ကြီးက မျက်နှာမသာမယာနဲ့ …

“ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် သာရင်၊

နင့်သမီးမှာ လက်သုံးဖက် ရှိနေတယ်၊

နင် … နင် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မှန်း သိပေမယ့်

ဒါမျိုး က မပြောလို့လဲ မ ဖြစ်ဘူး၊

ဒါမျိုး ကလေးက … ဘယ်သူ့အတွက်မှ

မကောင်းဘူး၊

ငါ … ငါ ထပ်ပြီး ပြောရမယ်ဆိုရင်

ဒီ … ဒီကလေးဟာ

သူ့ … သူ့အမေကို သူပြန်စားလိုက်တာပဲ” လက်သည်ကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ကိုသာရင် တစ်ယောက် အကြီးအကျယ် တုန်လှုပ် သွားရတယ်။ ကိုသာရင်ရဲ့ ဒေါသတကြီး … “ဘာ” … ခနဲ

ရေရွတ်သံက အိမ်ပြင်က လူအားလုံး ကို ဆတ်ခနဲ

တုန်သွားစေတယ်။

*

သစ်ပင်ကြီးတွေ .. အုံ့ဆိုင်းနေတဲ့

တောလမ်းတစ်နေရာမှာ လူသုံးယောက် ဟာ တရွေ့ရွေ့လှုပ်ရှားနေကြတယ်။

မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ် ဗရပျစ်နဲ့ လူကြီး

တစ်ယောက် က ရှေ့ကဦးဆောင်ပြီး ကျန်နှစ် ယောက်

က နောက်ကလိုက်ပါလာတယ်။

ရွာအဝင်လမ်းဆုံရောက်တဲ့အခါ လူကြီးက

တောင်ဝှေးနဲ့ မြေပေါ်ထောက်ရင်း လက်

ကာပြလိုက်တယ်။

“နေဦး … ငါတို့ရဲ့

ဦးတည်ရာကိုရောက်တဲ့အခါ

တိတ်တဆိတ်ပဲ လှုပ်ရှားကြမယ်၊

မင်းတို့နှစ် ယောက် ကြောင့် ဘာပြဿ နာမှ

ငါ မတက်စေချင်ဘူး၊

ခု .. အချိန်ကောင်းရောက်တော့မယ်၊ ငါလိုချင်တာကို ရယူပြီးရင်

ငါ့ရဲ့ ပညာအဆင့် တက်လို့ရပြီ၊

အဆင့်အောင်မြင် ပေါက်မြောက်သွားရင်

ဟား ဟား ..ဟား

လက်ညှိုး ညွှန်ရာ အရာအားလုံး ဖြစ်ပြီကွ၊

မှော်ဆရာပေသီးဆိုတဲ့ ငါတို့

ဘယ်သူမှ မော်မကြည့်ဝံ့တော့ဘူးကွ”

ဦးပေသီးက တောင်ဝှေးကို ဝံ့ကြွားရင်း

အသံသြကြီးနဲ့ ကြုံးဝါးလိုက်တယ်။

“စိတ်ချပါ ဆရာကြီး ..

ကျွန်တော် တို့ကြောင့်

ဘာအနှောင့်အယှက်မှ

မ ဖြစ်စေရပါဘူး၊ ကတိပေးပါတယ် ခင်ဗျ”

ဦးပေသီးက ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း

ရွာဘက်လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။

တစ်ရွာလုံး မှော င်အတိပြီးနေသလို အဝေးဆီက ခွေးဟောင်သံအချို့ သာ ကြားနေ ရတယ်။

ဦးပေသီးဟာ သူ့လူတွေ ကို

လက်ပြလိုက်ရင်း ရွာဘက် ဆက်လျှောက်သွားတယ်။

သူတို့ဟာ ရွာထဲမဝင်ဘဲ ရွာရဲ့

အနောက်ပိုင်းကို ပတ်သွားကြတယ်။

လရောင် ရဲ့ အလင်းမှ န်ပျပျအောက်

အဝေးမှာ မြင်ရတဲ့ ဖွေးဖွေးအရာတွေ ။

ထိုအရာတွေ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး ဦးပေသီး

ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်တယ်။

ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့

ခွေးအူသံကြောင့် ဦးပေသီးရဲ့ တပြည့်နှစ် ယောက် ဟာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မျက်လုံးဝှေ့ ကြည့်လိုက်တယ်။

“ဟေ့ကောင် … ငါတို့ ဘာမှ ဘေးမ ဖြစ်ဖို့

မင်းဆုတောင်းနော်၊ ဒီရွာက ရွာသားတွေ

သိပ်စည်းလုံးသလို အရမ်းလည်း လက်သံ

ပြောင်တယ်ကွ၊ ငါတော့ ဆရာကြီးကို မလွန်

ဆန်ရဲလို့သာ လာရတာ … ခပ်လန့်လန့်ပဲကွ”

တစ်ယောက် က ကျန် တစ်ယောက် ကို

တီးတိုးပြောလိုက်တယ်။

“ဆရာပေသီးတပြည့် လုပ်ပြီး ကြောက်မနေစမ်းပါနဲ့ကွာ၊

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှ

ရှိစမ်းပါကွ၊

ဘာမှမ ဖြစ်နိုင်ပါဘူးကွ”

ဦးပေသီးက အနောက်က တွတ်ထိုးသံတွေ

ကို ကြားသွားပြီး .

“ဟေ့ကောင်တွေ …

မင်းတို့ ဘာ ဖြစ်နေကြသလဲ၊

ငါ့ကို အာရုံပျက်အောင် မလုပ်နဲ့နော်၊

ငါ့ရဲ့ ဦးတည်ရာ ရောက်တော့မယ်ကွ၊ အငြိမ်နေကြစမ်း”

လို့ အံကြိတ်သံနဲ့ ငေါက်ဖမ်းလိုက်တယ်။

ဦးပေသီးနဲ့ တပည့်တွေ ဟာ လရောင်

အောက်မှာ ပဲ တိတ်တဆိတ် ဆက်လျှောက်

သွားကြတယ်။

မြေပုံမို့မို့တွေ ၊ ကမ္ပည်းတိုင်တွေ ၊

အုတ်ဂူတွေ စီရီနေတဲ့ ထန်းစုရွာရဲ့ သင်္ချိုင်းကုန်း။

ဦးပေသီးနဲ့ တပည့်တွေ က သင်္ချိုင်းမြေထဲ

တရွေ့ရွေ့ ချဉ်းကပ်ခဲ့ကြတယ်။

ဦးပေသီးဟာ သင်္ချိုင်းရဲ့ အနောက်ပိုင်းမှာ

ရှိတဲ့ တဲစုတ်လေးတစ်လုံးကို လှမ်းကြည့် လိုက်တယ်။

“ငါတို့ ကံကောင်းတယ်ဟေ့၊

သင်္ချိုင်းစောင့်ရဲ့ တဲလည်း မီးမှိတ်နေတယ်၊

ဟဲ .. ဟဲ … ငါတို့ လိုချင်တာကို

အေးအေးဆေးဆေး ယူလို့ရတဲ့ နိမိတ်ပဲကွ”

:

အခန်း (၃)

မြေပုံတွေ စီတန်းနေတဲ့ နေရာရောက်တော့

“ငါလိုချင်တဲ့ အစိမ်းသေအလောင်းဟာ

ဆင်းရဲသားပဲကွ၊

ပြီးတော့ မနေ့ကမှ

ချထားတာဆိုတော့ ကမ္ပည်းတိုင်

အသစ်စိုက်ထားတဲ့ မြေပုံကို ရှာရမယ်ကွ၊

ကဲ မှော င်ကြီး …

မီးတုတ်ညှိလိုက်စမ်းဟေ့”

ဆရာ ဖြစ်သူရဲ့ အပြောကြောင့် မှော

င်ကြီးဆိုသူက ဖျင်လွယ်အိတ်ကြီးထဲက မီး

တုတ်ကိုထုတ်ပြီး ရေနံဆီဆွတ်လိုက်တယ်။

မီးတုတ်ရဲ့ အလင်းရောင် အောက်

ဦးပေသီးနဲ့ တပည့်တွေ က ကမ္ပည်းတိုင်အသစ် ကို

စတင်ရှာဖွေ ကြတော့တယ်။

“ဟာ … ဒီကမ္ပည်းတိုင်ရဲ့ သစ်သားက

အသစ်ကြီးပဲ ဆရာကြီး၊

ဒါများ ဖြစ်နေမလားပဲ”

တပြည့်ကျော် ယမ်းကြီးရဲ့ စကားကြောင့်

ဦးပေသီးရဲ့ ခေါင်း နောက်လှည့်လာတယ်။

ဦးပေသီးက ဆေးပြင်းလိပ်ကြီးကို

ဖွာရှိုက်ရင်း မျက်မှော င်ကြုတ်ကြည့်လိုက်တယ်။

“မမြမြ … အသက် (၃၅) နှစ် ဆိုပါလား၊

အံမယ် …

ငါတို့အတွက် ကံကောင်းတာက အောက်မှာ သေတဲ့နေ့ကို

ရေထားသေးဟေ့၊

ဆယ့်ငါးရက်၊ ဆယ်လဆိုတော့ …

မေနေ့ကပဲကွ၊

ကဲ … တပည့်တို့ လုပ်ငန်းစကြမယ်ဟေ့”

ဦးပေသီးက ပြုံးဖြီးဖြီးအမူအရာနဲ့

အမိန့်ပေးလိုက် တယ်။

မှော င်ကြီးနဲ့ ယမ်းကြီးက အသင့်ယူလာတဲ့

ပေါက်ပြားတွေ နဲ့ မြေပုံကို စတင်တူးဆွ တော့တယ်။

ဦးပေသီးက အနက်ရောင် အဝတ်စကို

ဖြန့်ခင်းပြီး ထိုင်လိုက်တယ်။

ပြီးတော့ .. အသင့်ယူလာတဲ့ အဝါရောင်

ဖယောင်းတိုင်ကြီးကို မီးညှိရင်း မြေမှာ ဆိုက်လိုက်တယ်။

တင်ပျဉ်ခွေထိုင်နေတဲ့ ဦးပေသီး … နှုတ်က

မန္တာန်တွေ တတွတ်တွတ်ရွတ်ဆိုနေ တယ်။

“အလောင်းပေါ်ပြီ ဆရာကြီး၊

ဘာလုပ်ရမလဲ”

ယမ်းကြီးရဲ့ အပြောကြောင့် ဦးပေသီး

မျက်လုံးပွင့် သွားတယ်။

မဲ့ပြုံးပြုံးလိုက်ရင်း …

“အလောင်းပေါ်မှတော့ လုပ်စရာရှိတာ

လုပ်ရမှာ ပေါ့ကွ၊

ဦးဆုံး .

အစမ်းမရဲ့ ဆံပင်ကို ဖြတ်ရမယ်၊

ပြီးရင် …

သူ့ရဲ့ လက်သည်းတွေ ကို ညှပ်ယူရမယ်၊

နောက်ဆုံး …

အစမ်းမရဲ့ ထဘီကို ချွတ်ယူရမယ်ကွ၊

ဟဲ…ဟဲ …ဟဲ”

ဦးပေသီးဟာ ထိုသို့ ပြောဆိုပြီး

လွယ်အိတ်ကြီးထဲက ဓားမြှော င်တစ်ချောင်းကို

ထုတ်ယူလိုက်တယ် …

ဓားမြှော င်ကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုမြှော က်ပြီး

တပည့်တွေ ဆီ ပစ်ပေးဖို့ ပြင်လိုက်တယ်။

ရုတ်တရက် လက်ကို ချုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရတာ

ကြောင့် ဦးပေသီး ဆတ်ခနဲ တုန်လှုပ် သွားတယ်။ “ဒါ … ဘာလုပ်နေကြတာလဲ”

မာထန်လွန်းတဲ့အသံကြောင့် ဦးပေသီးတို့ ဆရာတပည့်တွေ မျက်လုံးပြူး သွားကုန် တယ်။

ဦးပေသီးက

နောက်လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မားမားကြီးရပ်နေတဲ့ အဘိုးကြီးတစ် ဦးကို တွေ့လိုက်ရတယ်။

“ကျုပ်ဟာကျုပ် ဘာလုပ်လုပ်၊

ခင်ဗျားနဲ့ ဘာဆိုင်သလဲ၊

ကျုပ်အလုပ်ကို မနှောင့်ယှက်နဲ့” ပြောပြောဆိုဆို ဦးပေသီးက အဘိုးကြီးရဲ့

လက်က ဆောင့်ရုန်းလိုက်တယ်။

အဘိုးကြီးဟာ ဦးပေသီးရဲ့ လက်ကို

ပိုမိုတင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။

အဘိုးကြီးရဲ့ ကျန်လက်တစ်ဖက်မှာ တော့

 

ကြေးခေါင်းလောင်းကြီးတစ်လုံးကို ကိုင်

ဆောင်ထားတယ်။

“ဘာ .. ဟောဒီ ..

……

သင်္ချိုင်းမြေတစ်ခုလုံးက ငါ့ပိုင်နက်ပဲ၊

သုဘရာဇာ ဦးသက်ရှည်ရဲ့ ပိုင်နက်ထဲ

လာပြီး မတော် တရားတွေ လုပ်ဖို့

ကြံစည်နေတာ …

သုဘရာဇာဦးသက်ရှည်မှာ

တာဝန်အပြည့်ရှိတယ်ကွ၊

ငါရှိနေသရွေ့ …

သင်္ချိုင်းထဲက မြေမှ နို့တောင်

မတရားနည်းတွေ သုံးဖို့အတွက်

မရစေရဘူးကွ၊

 

မင်းတို့ ခု ချက်ချင်း သင်္ချိုင်းမြေက ထွက်သွားစမ်း”

သင်္ချိုင်းစောင့် အဘိုးအို ဦးသက်ရှည်ရဲ့

အပြောကြောင့် ဦးပေသီးရဲ့ မျက်နှာ တင်း

မာသွားတယ်။

သင်္ချိုင်းစောင့်ကြီးကို မျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့

ကြည့်ရင်း

“ပေသီးရာဇဝင်မှာ လိုချင်တာကို

ရအောင်ယူတတ်တယ်၊

ကျုပ်လိုတာ ယူပြီးမှပြန်မယ်၊

ခင်ဗျားကြီး အသက်ရှင်ချင်ရင်

မတားနဲ့၊

ကျုပ် ခင်ဗျားကို ဘာမှမလုပ်ဘူး၊

ကျုပ်လိုတာ ယူပြီး ပြန်မယ် အဘိုးကြီး၊

မဟုတ်လို့ ကတော့ …”

လို့ ခြိမ်းခြောက်စကားဆိုလိုက်တယ်။

သင်္ချိုင်းစောင့်အဘိုးအိုက ဦးပေသီးကို

ဒေါသတကြီး စိုက်ကြည့်လိုက်တယ်။

လက်မခံဘဲ၊

“မင်းက မဟုတ်တာလည်း လုပ်သေးတယ်၊

အေးအေးဆေးဆေးပြောတာကို

ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ကြိုး စားတယ်ပေါ့၊

ကောင်းပြီ … မင်းရဲ့ ရွေးချယ်မှု ပါပဲ”

အဘိုးအိုက ထိုသို့ ပြောဆိုပြီး လက်မှာ

ကိုင်ထားတဲ့ ကြေးခေါင်းလောင်းကြီးကို မရပ် မနား

 

တီးခတ်လိုက်တယ်။

*

ဦးပေသီးရဲ့ တပည့်တွေ က သင်္ချို

င်းစောင့်အဘိုးအိုရဲ့ လုပ်ရပ်ကြောင့် ကြောင်အမ်းအမ်း

မှင်တက်သွားကြတယ်။

“ဂလောင် … ဂလောင် … ဂလောင်

ဂလောင် … ဂလောင် …. ဂလောင်”

အဆက်မပြတ်စွာ ထွက်ပေါ်နေတဲ့

ခေါင်းလောင်းသံ။

ခေါင်းလောင်းသံ မရပ်ခင်မှာ ပဲ သင်္ချို

င်းထဲဝင်လာတဲ့ မီးရောင် သဲ့သဲ့ကို တွေ့လိုက်ရ တယ်။

 

ဦးပေသီးတို့ လှုပ်ရှားချိန်မရလိုက်ခင်မှာ ပဲ မီးတုတ်ကိုင် ရွာသားတွေ အနီးဝိုင်းအုံ လာတယ်။

“ဘာ ဖြစ်လဲ … ဘာ ဖြစ်လဲ

အလိုးသက်ရှည်”

အလောင်းကို

“ဒီလူတွေ သာရင့်မိန်းမ မြမြရဲ့

ဖော်ပြီး အစီအရင်တွေ လုပ်နေကြတယ်”

အလိုးအိုရဲ့ စကားကြောင့်

မီးတုတ်ကိုင်ရွာသားတွေ ရဲ့ “တောက်” ခေါက်သံ ညံ သွားရတယ်။

“ဘာ … သေတဲ့လူကိုတောင် အလွတ်မပေး

ဘဲ ရွာကျော်ပြီး စော်ကားတဲ့လူတွေ …

သေဖို့သာ ပြင်ဟေ့”

 

ရွာသားတွေ ဟာ ထိုသို့ ကြုံးဝါးပြီး

ဦးပေသီးနဲ့ တပည့်တွေ ကို ဝိုင်းဝန်းထိုးကြိတ်

တော့တယ်။

ဦးပေသီးနဲ့ တပြည့်တွေ က ထိုးကြိတ်မှု တွေ

အောက် မရုန်းသာအောင် ခံနေရှာ တယ်။

ဦးပေသီးကို ထိုးကြိတ်နေတဲ့

ရွာသားတစ်ဦးက မီးတုတ်ယမ်းလိုက်တဲ့အတွက် ဦး ပေသီးရဲ့ မျက်နှာ မီးဟပ်ခံလိုက်ရတယ်။

“အား” ခနဲ အော်ဟစ်သံကြောင့် သင်္ချို

င်းစောင့်အဘိုးအိုဟာ ဦးပေသီးဆီ အကြည့်

ရောက်သွားတယ်။

အဘိုးအိုက ရွာသားတွေ ကို ဆက်ပြီး

မထိုးကြိတ်ဖို့ လက်ပြဟန့်တားလိုက်တယ်။

ငါ့မျက်နှာ မီးလောင်သွားပြီ၊

 

“အား … အား … ငါ့မျက်နှာ … ငါ့မျက်နှာ မီးလောင် သွားပြီ၊

အား .. နာတယ် … နာတယ်”

ဦးပေသီးရဲ့ ညည်းသံနဲ့အတူ ကျန်တပည့်နှစ်

ယောက် ပါ အထိုးအကြိတ်ခံရတဲ့အ တွက်

မျက်နှာတစ်ခုလုံး ရောင် ကိုင်းနေချေပြီ။

“ကဲ … ကဲ … မင်းတို့အားလုံး

တော် လိုက်ကြပါ၊

ငါတို့က ငါတို့သင်္ချိုင်းကို

သင်္ချိုင်းမြေအဆုံး ကာကွယ်ကြတာ

မှန်တယ်၊

ဒင်းတို့လည်း .

ခုလောက်ဆို နောင်ကျဉ်ရောပေါ့၊

 

လွှတ်ပေးလိုက် ကြပါ”

အဘိုးအိုဦးသက်ရှည်ရဲ့ စကားကြောင့်

ရွာသားတွေ ဒေါသတရှူး ရှူး နဲ့ ငြိမ်ကျသွား တယ်။

“တောက် …

အဘိုးသက်ရှည် တားလို့ပေါ့ဗျာ၊

မဟုတ်လို့ ကတော့ …

သုံးယောက် လုံး ဥဂြိုဟ်ပြီးသားပဲ၊

သွာကြစမ်း .. နောက် ဘယ်တော့မှ

ထန်းစုကို ခြေမလှည့်နဲ့၊

ထွက်သွားကြစမ်း”

ရွာသွားကြီးတစ်ဦးရဲ့ ကြုံးဝါးသံကြောင့် ဦးပေသီးရဲ့ တပည့်တွေ တုန်လှုပ်သွား တယ်။

မျက်နှာကို လက်နဲ့အုပ်ပြီး အော်ဟစ်နေတဲ့

 

ဆရာ ဖြစ်သူကိုဆွဲပြီး အမြန်ဆုံး ထွကဖို့ ပြင်လိုက်ကြတယ်။

နာကျင်မှု ဒဏ်ကြောင့် သွေးရူးသွေးတန်း

အော်ဟစ်နေရှာတဲ့ ဦးပေသီး။

ရွာသားတွေ နဲ့ ဝေးတဲ့အခါ

ဒေါသတကြီးအမူအရာနဲ့

“လုံးဝမကျေနပ်ဘူး၊

ငါ့မျက်နှာ မီးဟပ်သလို

မင်းတို့တစ်ရွာလုံး …

ဒုက္ခိတ ဖြစ်ဖို့ ပြင်ထားကြစမ်း၊

ငါ့အစီအရင်ကို ဖျက်တဲ့လူတွေ

မှော် ဆရာပေသီး ဘာကောင်လဲဆိုတာ

တစ်နေ့ …

ကောင်းကောင်းသိစေရမယ်ကွ၊

မြဲမြဲမှတ်ထားကြ”

အခန်း (၄) အထက်ပါအကြောင်းအရာများ ဖြစ်ပွားပြီး

(၇) နှစ် မျှ ကြာသော အခါ …

ထန်းစုရွာရဲ့ လမ်းမမှာ အဝတ်အစား

စုတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ အရက်သမားတစ် ယောက်

ဒယိမ်းဒယိုင်နဲ့ လျှောက်လာတယ်။

အရက်သမားဟာ ပုလာင်းထဲက

လက်ကျန်အရက်ကို တစ်ရှိန်ထိုး မော့သောက် လိုက်ရင်း

“မိုက်တဲ့လူရှိရင် ထွက်ခဲ့စမ်းကွ၊

သာရင်တဲ့ဟေ့ … တစ်ရင်တည်းရှိတယ်၊

ဟာ .. မင်းက

ငါ့ကို ဟောင်ရဲတယ်ပေါ့

 

သူတောင်းစား ခွေစုတ်၊

ကဲကွာ”

ကိုသာရင်ဟာ သူ့ကိုလွှတ်ဟောင်နေတဲ့

ခွေးပိန်လေးကို ခြေနဲ့ ဆင့်ကာဆင့်ကာ

ကန်ထည့်လိုက်တယ်။

က

ဒါကို မြင်တဲ့ ရွာသူတွေ က

ခြံဝိုင်းထဲကနေပြီး …

“အင်း … သာရင့် ဒုက္ခလည်း

နှစ် တွေ မနည်းဘူး၊

အတော် ကို မအေးတာဘဲနော်၊

ဘာအလုပ်မှလည်း ဒင်း မလုပ်တော့ဘူး၊

ညီမ, ဖြစ်တဲ့သူက သူ့ရှိစုမဲ့စုလေးနဲ့

အိမ်ဆိုင်လေးထောင်ပြီး ရှာကျွေးနေတာပဲ

 

ဒင်းကျေးဇူးတင်ရမှာ ၊

ဪ … လူ့ဘဝရဲ့ အလှည့်အပြောင်းများ

ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင်

အံ့ပါရဲ့ အေ”

လို့ တစ်ယောက် က ပြောလိုက်တဲ့အခါ

နောက် တစ်ယောက် က …

“သူက သူ့မိန်းမကို သိပ်ချစ်တာကိုးအေ့၊

ဒီတော့လည်း … ဘဝပျက်မတတ်

ခံစားရမှာ ပေါ့။

မွေးထားတဲ့ကလေးကလည်း …

မကောင်းဆိုးရွားလေး မဟုတ်လား၊

ငါတော့ သာရင့်ကို

သိပ်သနားတာပဲအေ”

 

လို့ ပြောလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ ရွာသားလူငယ်တစ်ဦးက …

“ဦးလေးသာရင် … သိပ်မူးနေရင်လည်း

အိမ်ပြန်လိုက်ပါဗျာ၊

ဦးလေး လှိမ့်ကန်တာနဲ့ ခွေးလေး

သနားဖို့ သိပ်ကောင်းနေပြီဗျ၊

လာ … လာ … ကျုပ် ပြန်ပို့ပေးမယ်”

လို့ ပြောရင်း ကိုသာရင်ကို ဆွဲလိုက်တယ်။ ကိုသာရင်ဟာ လူငယ်ရဲ့ ထိန်းမမှု ကြောင့် ဒယိမ်းဒယိုင် ခြေလှမ်းနဲ့ပဲ ၎င်းရဲ့ ခြံဝိုင်းဆီ တန်း တန်းမတ်မတ် ပြန်ရောက်ခဲ့တယ်။

လူငယ်က ကိုသာရင်ကို

တဲရှေ့ကပြင်လေးမှာ ထိုင်စေတယ်။

 

“အဖေ … ဘုရားမကြိုက်တဲ့ အလုပ်တွေ

လုပ်လာပြန်ပြီပေါ့၊

အရက်သောက်တာ မကောင်းဘူးလို့၊

ရွာဦးကျောင်းဆရာတော် ဘုရား

ဟောထားတယ်လေ၊

ရေအေးလေး သောက်လိုက်ပါဦးလေ”

ခုနစ်နှစ် အရွယ် ဆံရစ်ဝိုင်းနဲ့

ကလေးမလေးဟာ ဖခင်ကို ရေခွက်လှမ်းပေးရင်း ပြောလိုက် တယ်။

သူမရဲ့ အပြောကြောင့်

ကိုသာရင့်မျက်နှာကြီး ရဲတွတ်မတတ် နီရဲသွားတယ်။ ရေခွက်ကို လက်နဲ့ရိုက်ချလိုက်ပြီး .

“သွားစမ်း …

 

ကျက်သရေမရှိတဲ့ကလေး၊ နှင်းမေ … နှင်းမေ …

နင် ဘယ်ရောက်နေလဲ လာစမ်း”

လို့ အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

ကလေးမလေးဟာ ကိုသာရင့်ရဲ့

ကြောက်မက်ဖွယ်အမူအရာကြောင့် ဝမ်းနည်းစွာ

ငိုကြွေး နေရှာတယ်။

“ဘာလဲ အစ်ကိုရယ် …

ငါ ဈေးရောင်းနေတယ်ဟဲ့”

နှင်းမေက ဈေးဆိုင်ထဲက ထွက်လာရင်း

ပြောလိုက်တယ်။

“ဒီကျက်သတုံးမလေးကို

ငါ့ရှေ့မလွှတ်ဖို့

 

နင့်ကို မှာ ထားတယ်မဟုတ်လား၊ သွား … ခေါ် သွားစမ်း၊ ငါ သတ်မိလိမ့်မယ်”

နှင်းမေဟာ သက်ပြင်းချမိရင်း …

“အစ်ကို … နှစ် တွေ လည်း ကြာနေပါပြီ၊

နင် ဒီကလေးအပေါ်မှာ

ဒီလောက် ရက်ရက်စက်စက်

ဆက်ဆံဖို့ မသင့်တော့ဘူး၊

အားလုံးဟာ ..

ထန်းသီးကြွေခိုက် ကျီးနားခိုက်

ဖြစ်ခဲ့တာပါဟာ”

“တော် စမ်း … နှင်းမေ၊

 

ငါ့ကိုလာပြီး မိချောင်းမင်း ရေကင်းမပြနဲ့၊ ဒင်းဟာ … မအေကို ပြန်စားခဲ့တဲ့ကလေး

ဒင်းမွေးပြီး မကြာဘူး လယ်ထဲမှာ

ဒဏ်ရာရလို့ ငါ့ခြေထောက်တစ်ဖက်

ထော့နဲ့သွားရတာ ၊

ရွာမှာ လည်း ဒင်းကြောင့်

စီးပွားရေး တွေ ကျဆင်းခဲ့ရတယ်၊

ဒီအကြောင်းတွေ ကို ငါတင်မကဘူး

တစ်ရွာလုံး ပြောဆိုနေကြတယ်၊

ငါ မလွန်ဘူးကွ”

ကိုသာရင့်အပြောကြောင့် နှင်းမေဟာ

မျက်မှော င်ကြုတ်သွားပြီး …

“နင်ကိုယ်တိုင်က

 

ပတ်ဝန်းကျင် ဘက်ပါနေရင်

ဒီကလေး ….

ဘယ်လိုရပ်တည်မလဲ အစ်ကို၊

ဘာပဲ ဖြစ် ဖြစ် ဒါ နှင့် သွေးအရင်းပဲ၊

ကံကြမ္မာကြောင့် ငါ့တူမလေးမှာ

လက်ဖဝါးသုံးခု ပါခဲ့ရရှာတယ်၊

ဒါပေမယ့် … ကလေးကို

ကလေးလိုပဲ ဆက်ဆံသင့်တယ်၊

နှင့်သားသမီးကို …

မုန်းချင်သလောက် မုန်းလို့ရတယ်၊

ရိုက်သတ်ပစ်လို့တော့ မရဘူး၊

မြရင်ကလေးကို နင်ထိကြည့်၊ ငါနဲ့နင် သေခန်းပြတ်သွားမယ်၊

တစ်ချိန်လုံး မူးရူးနေတဲ့လူ

နင့်ကိုယ်နင် မြင်အောင်ကြည့်စမ်းပါဟဲ့”

လို့ ဒေါသတကြီး ပြောဆိုရင်း မြရင်လေးကို

ဆွဲခေါ်သွားတယ်။

ကိုသာရင်ဟာ ကွပ်ပျစ်ပေါ် လှဲချလိုက်ရင်း အရက်ပုလင်းကို တစ်ရှိန်ထိုး မော့ချလိုက်တော့တယ်။

*

ထန်းစုရွာလေးရဲ့ ဗာဒံပင်ကြီးအောက်မှာ ကလေးငယ်တစ်သိုက်ဟာ ဗာဒံ သီးအကြွေများ ကို

 

လိုက်လံရှာဖွေနေကြတယ်။

ကလေးတွေ ဟာ ဗာဒံသီးအကြွေများ

ရတဲ့အခါ ထုထောင်းပြီး ဗာဒံစေ့များ ကို သူ့ ထက်ငါ

အလုအယက် စားသောက်ကြတယ်။

ဗလအကြီးဆုံး ဖြစ်တဲ့ ယောက်ျားလေးနှစ်

ဦးဟာ ဗာဒံစေ့တွေ ကို ဒိုင်ခံ ထုခွဲပေးနေ သလို ကျန်ကလေးတွေ က အလှည့်ကျ စားသောက်ကြတယ်။

ဒါကို အဝေးက ရပ်ကြည့်နေတဲ့

မြရင်လေးဟာ ရွယ်တူကလေးတွေ ရှိရာ ပြေးသွား

တယ်။

“ငါလည်း ဗာဒံစေ့ စားချင်တယ်၊

ငါ့ကိုလည်း ကျွေးပါဟယ်”

သူမအသံကြောင့် ဗာဒံစေ့ထုတဲ့နေရာ

အုံခဲနေတဲ့ ကလေးတွေ ရဲ့ ခေါင်းထောင်သွား တယ်။

 

ဗလအကြီးဆုံး ကောင်လေးက

မတ်တတ်ရပ်လိုက်ပြီး

“နင့်ကို ဂြိုဟ်မလေးလို့

ငါ့အမေက ပြောတယ်၊

နင် သရဲလိုပဲ …

သရဲမလေးကို ငါတို့က

ဘာလို့ ကျွေးရမှာ လဲ၊

နင်က လူမှမဟုတ်တာ”

လို့ လက်ညှိုး ထိုး ပြောလိုက်တယ်။

ခပ်ဆိုးဆိုးကလေး တစ်ယောက် က …

“ဟုတ်တယ် … သူက သရဲမပဲ၊

ဘာမှကျွေးစရာမလိုဘူး၊

သွားစမ်းကွာ”

 

ဆိုပြီး မြရင်လေးကို

ဆောင့်တွန်းပစ်လိုက်တယ်။

မြရင်လေးဟာ ဆောင့်တွန်းခံရတဲ့

အရှိန်ကြောင့် မြေပေါ်ဝမ်းလျားမှော က် လဲကျ

နာကျင်မှု ကြောင့် သူမ ဟီးခနဲ

သွားရှာတယ်။

ငိုချလိုက်မိတယ်။

ကလေးငယ်တွေ ဟာ သူမနံဘေး

ဝိုင်းအုံခဲလာပြီး …

“ငါတို့အားလုံးရဲ့ လက်မှာ

လက်ဝါးဆိုတာ နှစ် ဖက်ပဲ ရှိတယ်၊

နင်က …

သရဲမ, ဖြစ်လို့ သုံးဖက်ရှိနေတာ၊

 

သွားစမ်း”

လို့ အော်ဟစ်ရင်း ဗာဒံစေ့တွေ ၊ ခဲလုံးတွေ နဲ့ မြရင်လေးကို ဝိုင်းဝန်းပင်ပေါက်ကုန်ကြ တယ်။

“အီးဟီးဟီး .. မလုပ်ကြပါနဲ့၊

ငါ ဗာဒံစေ့ မစားတော့ပါဘူး၊

ငါ … ငါ … နာလွန်းလို့ပါ၊ … .

မလုပ်ကြပါနဲ့”

သူမ လက်ကလေးနဲ့ ကာရင်း ငိုကြီးချက်မ

ပြောဆိုလိုက်တယ်။

ကလေးတွေ ဟာ သူမရဲ့ အ ဖြစ်ကိုကြည့်ပြီး

တဟီးဟီး ရယ်မောကုန်ကြတယ်။

“… …

ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်နေကြတာလဲ၊

 

ဟင် … မြရင်လေး … မြရင်”

ဆိုင်အတွက် ကုန်ခြောက်တွေ ဝယ်ပြီး

ပြန်လာတဲ့ မနှင်းမေဟာ မြရင်ရဲ့ အ ဖြစ်ကို တွေ ပြီး

ပြေးထူမလိုက်တယ်။

“ဒီသရဲမက …

ကျုပ်တို့ဆီက ဗာဒံစေ့

လာတောင်းစားနေတယ်၊

ဒါကြောင့် …

ပညာပေးလိုက် တာ ဘာ ဖြစ်လဲဗျ”

ခပ်ဆိုးဆိုးကလေးရဲ့ စကားကြောင့် .

မနှင်းမေဟာ ဒေါသ အလွန်ထွက်သွားပြီး…

“ဟဲ့ … နင်တို့ ဗာဒံစေ့က

ဘယ်လောက်တန်ဖိုးကြီးလို့လဲ၊

 

ကိုယ်ချင်းစာစိတ်မရှိတဲ့ ကလေးတွေ ၊ နင်တို့ … ဒီလို အနိုင်ကျင့်တာ

လက်မခံနိုင်ဘူး၊

သူကြီးနဲ့ တိုင်မယ်၊

မြရင်လေး … သိပ်နာနေလား၊

ဒေါလေးကို တွဲ ပြီးထနော်၊

∞ … ∞”

လို့ ပြောရင်း မြရင်လေးကို

ဆွဲထူလိုက်တယ်။

“သူကြီးနဲ့ တိုင်စရာ ဘာမှမလိုဘူးဗျ၊

အဒေါ်ကြီးတူမက

သူတောင်းစားလို လာတောင်းစားတာ

ဘာသိလို့လဲ၊

 

ဟေ့ကောင်တွေ လာကြ၊

တခြားနေရာ သွားဆော့မယ်ဟေ့”

“အမလေးတော်

…

လူကြည့်တော့ နို့နံ့တောင်မစင်သေးဘူး၊

မိုက်ရိုင်းလိုက်ကြတာ၊

ငါ့တူမကို သူတောင်းစားတဲ့၊

ကလေးမို့လို့ ကြည့်နေတာ၊

လူကြီးဆိုလို့ ကတော့ ပါးရှစ်စိတ်ကွဲအောင်

လုပ်ထည့်လိုက်ပြီ၊

အရိုင်းအစိုင်းကလေးတွေ ၊

နင်တို့ကို သူကြီးနဲ့ တိုင် ဖြစ်အောင်တိုင်မယ်၊

တောက်”

 

မနှင်းမေရဲ့ ကြုံးဝါးသံကြောင့်

ကလေးတစ်အုပ်ဟာ သူမကို လှောင်သလို တဟား ဟားရယ်မောပြီး ပြေးထွက်သွားကြကုန်တယ်။

“ဟီး .. ဟီး … ဟီး …

နာတယ် ဒေါ်လေး၊

2 … 208. …

မြရင်ကို အရမ်းနာအောင်

လုပ်တယ်”

မနှင်းမေဟာ တူမ ဖြစ်သူကို မျက်ရည်စေ့မတတ် သနားမိသွားရှာတယ်။

“အေးပါ … တူမလေးရယ်၊

မငိုနဲ့နော် … တိတ်တော့၊

အိမ်ရောက်မှ ဒေါ်လေး

 

ဆေးလူးပေးမယ်နော်၊

ဒါကြောင့် … တူမလေးကို

အိမ်ဝိုင်းထဲမှာ ပဲ ဆော့ဖို့

ဒေါ်လေး ပြောခဲ့တာ၊

ကဲ … ထ …ထ”

 

အခန်း (၅)

“ဒီကိစ္စကို …

ကျုပ် မကျေနပ်ဘူး သူကြီး၊

ကျုပ်တူမကို မကျွေးချင်ရင်

ပါးစပ်နဲ့ ပြောပေါ့၊ ကလေးတွေ ဖြစ်ပြီး …

ဒီလို လက်ရဲဇက်ရဲနိုင်တာ

မ ဖြစ်သင့်ဘူး၊

သူတို့ကို သူကြီး ဆုံးမပေးပါ”

မနှင်းမေက မြရင်လေးရဲ့ လက်ကိုဆွဲရင်း

သူကြီးကို ပြောလိုက်တယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်က

 

ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ်ရင်း မျက်လွှာပင့်ကြည့်လိုက်တယ်။

သူကြီးခေါ်ထားတဲ့အတွက် ကလေးဆိုးတွေ

ရဲ့ မိခင်တွေ ရော၊ ကလေးတွေ ပါ သူ့

ရှေ့ရောက်နေကြပြီ။

“ဟုတ်တယ်၊ …. ဒါ မ ဖြစ်သင့်ဘူး၊

…

လူငယ်ဆိုတာ … တစ်ချိန်

လူကြီးတွေ ဖြစ်လာကြမှာ၊

ကလေးအရွယ်ကတည်းက

လက်ရဲဇက်ရဲနိုင်နေရင်

ကြီးတဲ့အခါ … ငါ့ရွာမှာ

လူမိုက်တွေ ကြီးစိုးကုန်လိမ့်မယ်၊

ဒီတော့ …

 

မြရင်ကို အနိုင်ကျင့်တဲ့

ကလေးအားလုံးကို အပြစ်ပေးရမယ်”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ စကားကြောင့် ကလေးမိဘတွေ ဟာ မျက်နှာရှုံ့ မဲ့သွားကုန်တယ်။

“လက်မခံဘူး သူကြီး၊

က

ကလေးတွေ က သူတို့ဟာသူတို့

ဗာဒံစေ့ ထုစားနေကြတာ၊

ဂြိုဟ်မလေး ရောက်မသွားရင်

ဘာမှ ရန် ဖြစ်စရာအကြောင်းမရှိဘူး၊

ဒင်းကို ကျုပ်တို့တစ်ရွာလုံး

ရွာကျဉ်ထားတာ ဘယ်နှနှစ်

ရှိနေပြီလဲ၊

ဒင်းတို့ကို မကောင်းဆိုးဝါး ဖြစ်နေလို့၊

 

အားလုံးရဲ့ တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံပြီး သူကြီးကိုယ်တိုင်

ရွာပြင်နှင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား၊

ဒါဟာ … ဂြိုဟ်မလေး

ရွာထဲဝင်ပြီး သက်သက်မဲ့

ဂြိုဟ်မွှေသွားတာရှင့်”

မိန်းမကြီး တစ်ယောက် က သူကြီးကို

အာပေါင်အာရင်းသန်သန် ရန်တွေ့ပြောလိုက် တယ်။

ကျန်မိန်းမတွေ ကပါ …

“ဟုတ်တယ် … ဟုတ်တယ်တော်၊

ကျုပ်တို့ကလေးတွေ ကို

အပြစ်ပေးစရာ မလိုဘူး၊

 

လုံးဝ လက်မခံဘူး”

လို့ ငြာသံပေး ကြွေးကြော်ကုန်ကြတယ်။

၎င်းတို့ရဲ့ စကားကြောင့် သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ဒေါသအလွန်ထွက်သွားပြီး …

“တိတ်ကြစမ်း …

ဒီရွာမှာ သူကြီးဖိုးတုတ်ကို

ဘယ်သူမှ ကျော်လို့မရဘူးကွ၊

အေး … တစ်ချိန်က မြရင်တို့မိသားစုကို

ရွာပြင်နှင်ခဲ့တယ်ဆိုတာလည်း

ရွာရဲ့ ရှေးရိုးအယူအဆအရ …

ရွာသူရွာသားတွေ ရဲ့ တောင်းဆိုမှု ကြောင့်

ပဲ၊

 

နင်တို့အားလုံး အတိတ်ကအ ဖြစ်ကို

ပြန်ပြီး ချေးခြောက်ရေနူးစရာ

အကြောင်းမရှိဘူးကွ၊

ငါ့ရွာမှာ နေရင် …

ငါ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို လိုက်နာရမယ်၊

ဒါပဲ ၊ ကဲ … ကလေးတွေ

ရှေ့ထွက်ခဲ့စမ်း”

ကလေးတွေ ဟာ မိခင် ဖြစ်သူတွေ ကို

မော်ကြည့်ရင်း ရှေ့ထွက်လိုက်ကြတယ်။

မြရင်လေးရဲ့ ဘေးမှာ ရှိတဲ့ ကလေးဟာ

ရှေ့ထွက်ဖို့ ပြင်နေရာက …

“နင့်ကို မကျေနပ်ဘူး၊

အငတ်မ … အစုတ်”

 

လို့ မကြားတကြား ပြောလိုက်တယ်။

ထိုကလေးမလေးဟာ ပြောဆိုရင်း မြရင်ရဲ့

လက်ကို ဆွဲလိမ်လိုက်တယ်။

မြရင်လေးဟာ အငတ်မလို့

အပြောခံရတဲ့အတွက်ရော၊ လက်ပါ ဆွဲလိမ်ခံရတဲ့အ

တွက်ပါ မကျေမနပ် ဖြစ်သွားရှာတယ်။

ဒါကြောင့် …

ကောင်မလေးရဲ့ လက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူပြီး

လက်မောင်းကို ကိုက်ထည့်လိုက် တော့တယ်။

“အား အား …

နာတယ် .. နာတယ်”

ကောင်မလေးရဲ့ အော်သံကြောင့် အားလုံးရဲ့ အကြည့်က ထိုနေရာဆီ ရောက်လာ

 

ကြတယ်။

“မြရင် … မြရင် …

သမီးကို ကိုက်တယ်၊

အီး … ဟီး … ဟီး”

ကောင်မလေးရဲ့ တိုင်တန်းမှု ကြောင့်

မြရင်လေးဟာ အဒေါ် ဖြစ်သူရဲ့ လက်ကို လွှတ် ပြီး သူကြီးရှိရာ တည့်တည့်လျှောက်သွားတယ်။

လူအားလုံး မှင်တက်နေစဉ်မှာ ပဲ

မြရင်လေးဟာ သူကြီးဖိုးတုတ်ကို စူးစိုက်ကြည့် ရင်း …

“သူက ကျွန်မကို …

အငတ်မအစုတ်မလို့ ပြောပြီး

လက်ကို လိမ်ဆွဲတယ် သူကြီး၊

ဒါကြောင့် … မခံနိုင်လို့

 

ပြန်ကိုက်မိတာပါ။

ကျွန်မစကား မှန်တယ်ဆိုတာ

သူကြီးကို …

ရွာစွန်က ဘုရားဖြူကြီးမှာ

တိုင်တည်ပြီး ပြောရဲပါတယ်၊

ဒါပေမဲ့ …

သူကြီး အပြစ်ပေးပါရှင်”

မြရင်လေးရဲ့ အပြောကြောင့် သူကြီးဖိုးတုတ် မျက်မှော င်ကြုတ်သွားပြီး . “ဟေ့ … အကိုက်ခံရတဲ့ကလေး

လာစမ်း”

လို့ ခေါ်လိုက်တယ်။

ကလေးငယ်က တွန့်ဆုတ်ဟန်နဲ့ သူကြီးဆီ

 

လှမ်းလာတယ်။

“မှန်မှန်ပြောစမ်း ..

မြရင်က စလုပ်တာလား၊

နင်က စလုပ်တာလား၊ အမှန်အတိုင်းပြောရင် ငါ မရိုက်ဘူး”

သူကြီးစကားကြောင့် ကောင်မလေး

ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး..

“ဟုတ် .. ဟုတ်တယ်၊

သူက အငတ်မမို့လို့ ပြောတာ”

လို့ ဖြေလိုက်တယ်။

“အေး … လူဆိုတာ

မှန်တဲ့အတိုင်း ပြောဝံ့ရတယ်၊

 

ဒီတော့ …

သူကြီး နင့်ကို မရိုက်ဘူး၊

ကျန်တဲ့ကလေးတွေ ပဲ အပြစ်ပေးရမယ်”

သူကြီးရဲ့ အပြောကြောင့် ကလေးအားလုံး

မျက်နှာပျက်သွားပြီး …

“ဟို ဟို … ဝန်ခံပါတယ် သူကြီး၊

ကျွန်တော် တို့ကိုလည်း မရိုက်ပါနဲ့၊

မြရင်ကို ကျွန်တော် တို့ အနိုင်ကျင့်မိပါတယ်”

လို့ တစ်ယောက် က ပြောလိုက်တဲ့အခါ

ကျန်ကလေးတွေ ကပါ …

“ဟုတ်ပါတယ် သူကြီး၊

ကျွန်တော် တို့ အနိုင်ကျင့်မိပါတယ်”

 

လို့ ဝိုင်းပြောကုန်တယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်က ပြုံးစေ့စေ့အမူအရာနဲ့

ခေါင်းညိတ်လိုက်ရင်း …

“အေး .. ငါလိုချင်တာ အဲဒါပဲ၊

သူတို့အမှားကို သူတို့သိသွားတဲ့အတွက်

နှင်းမေကလည်း ကျေနပ်လိုက်ပါ၊

သူများ အပေါ် အနိုင်ကျင့်ဖို့

မကြိုး စားပါနဲ့၊

ကဲ … အားလုံးပဲ ပြန် ကြတော့”

လို့ ပြောလိုက်တယ်။

သူကြီးရဲ့ စကားကြောင့် ကလေးမိခင်တွေ

ဟာ ကျေနပ်ဟန်မရှိဘဲ ခြေဆောင့်နင်း

ထွက်သွားကုန်တော့တယ်။

 

ညနေစောင်းချိန်တစ်ခု … ထန်းစုရွာလေးရဲ့ အစွန်ရှိ

ရှေးဟောင်းကျောက်ဆစ် ဘုရားအတွင်းဝယ်

မြရင်လေး တစ်ယောက် ဘုရားဝတ်ပြုနေတယ်။

သူမဟာ ဘုရားရဲ့ အလွန်သပ္ပာယ်တဲ့မျက်နှာတော်ကို မော်ဖူးရင်း … “အရှင်ဘုရား …

ကျွန်မကို ဘာလို့

သူများ နဲ့မတူတဲ့ ဘဝကို

ဖန်တီးပေးထားတာလဲ ဘုရား၊

 

သူများ ထက်ပိုပြီး လက်ဖဝါးအပိုပါနေတာ၊

တကယ်ပဲ …

လူတွေ ကို ဘေး ဖြစ်စေတာလား

ဘုရား၊ အဖေကလည်း

ကျွန်မကို ဂြိုဟ်ဆိုးမလေးဆိုပြီး

အမြဲ မကောင်းပြောတယ် ဘုရား၊

ဒါပေမဲ့ …

ကျွန်မ ဘယ်သူ့ကိုမှ

မတရားမလုပ်ဖူးပါဘူး၊

ကျွန်မရင်ထဲက အပူမီးဟာ

အရှင်ဘုရားကို ဖူးမြော်ခွင့်ရတဲ့

 

ခဏလေးပဲ ငြိမ်းအေးမှ ရှိပါတယ်ဘုရား၊ လူတွေ မလိုတဲ့ ခုလို ဘဝဆိုးကြီးက

လွတ်မြောက်ခွင့်ရဖို့ ဆုတောင်းပါတယ်

အရှင်ဘုရား”

သူမ နှုတ်က တတွတ်တွတ်ရွတ်ရင်း

ဦးချကန်တော့လိုက်တယ်။

ရွာနဲ့အိမ်မှာ နေရတာ ထက်စာရင်

ဆည်းလည်းသံနဲ့ သာယာလွန်းတဲ့ ကျောက်ဆစ်

ဘုရားရဲ့ ပရဝုဏ်ဘေးမှာ နေရတာ သူမ

သိပ်သဘောကျမိတယ်။

ဒါကြောင့် အဒေါ် ဖြစ်သူ မနှင်းမေ

အလုပ်ရှုပ်နေတဲ့ အချိန်တိုင်း သူမ ဘုရားကို လာ

ရောက်ဝတ်ပြုလေ့ရှိတယ်။

 

“အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ဘာသာတရားရှိတဲ့ ကလေးပဲ၊

ရွယ်တူကလေးတွေ ဆော့ကစားနေချိန်မှာ

ဘုရားကျောင်းကန်ရောက်နေတဲ့ကလေး

အင်း … သာဓု …

သာဓု … သာဓုပါကွယ်”

ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် မြရင်လေးက

မော်ကြည့်လိုက်မိတယ်။

ယောဂီဝတ်စုံနဲ့ အေးချမ်းတဲ့ မျက်နှာပိုင်ရှင်

အဘွားအို တစ်ယောက် ။

||

အဘွားအိုက သူမကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း

သူမရဲ့ လက်ကို သတိပြုမိသွားတယ်။

မြရင်လေးဟာ ဒါကို

 

သတိထားလိုက်မိခြင်းကြောင့် ရှက်ရွံ့စွာ ပဲ လက်ကို ဒူးခေါင်း ဘေး ချလိုက်မိတယ်။

အဘွားအိုက မတ်တတ်ရပ်နေရာက

ထိုင်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့် တယ်။ ပြီးတော့ သူမရဲ့ နဖူးပေါ် ဝဲကျနေတဲ့

ဆံပင်တွေ ကို သပ်တင်ပေးရင်း …

“သမီးဟာ …

ထူးခြားတဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ပါပဲ၊

သူများ နဲ့မတူဘဲ လက်ဝါးပြင်တစ်ခု

ပါရှိနေခြင်းဟာ …

ရှက်ရွံ့စရာမဟုတ်ဘူး သမီး၊

ငါ့သမီး မြဲမြဲမှတ်ထားပါ …

သမီးဟာ လူတွေ အများ ကြီးကို

 

ကယ်တင်ခွင့်ရလိမ့်မယ်၊

ဘဝမှာ ကောင်းတာတွေ အများ ကြီး

လုပ် ဖြစ်လိမ့်မယ်၊

အဲဒါ … ငါ့သမီး သိရဲ့ လားကွဲ့ ”

ယောဂီဝတ်အဘွားအိုရဲ့ စကားကြောင့်

မြရင်လေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ အရောင်

တောက်သွားတယ်။

“အဘွား

အဲဒါ တကယ်ပြောတာလားဟင်၊

ဒါပေမဲ့ …

ဖြစ်နိုင်မယ်မထင်ပါဘူး အဘွားရယ်၊

ရွာက လူတွေ က ကျွန်မကို

မကောင်းဆိုးဝါးလို့ သတ်မှတ်ထားကြတယ်၊

 

အဖေကလည်း . မွေးကတည်းက ခုချိန်ထိ

ကောင်းကောင်းမဆက်ဆံဘူး၊

အားလုံးက ကျွန်မရှိနေတာ

ရွာနာတယ်လို့ ထင်နေကြတယ်

အဘွားရယ်”

မြရင်လေးဟာ ထိုသို့ ပြောရင်း

မျက်ရည်တွေ ရစ်ဝဲတက်လာတယ်။

အဘွားအိုက သူမရဲ့ ဆံစတွေ ကို

ပွတ်သပ်ပေးရင်း …

“ဒါဟာ …

လောကဓံလို့ခေါ်တယ် သမီး၊

ဒါပေမဲ့ …

 

အဘွားပြောတာကို ယုံလိုက်ပါ၊ ငါ့သမီးမှာ ထူးခြားတဲ့ ကံကြမ္မာ

ရှိနေတယ်၊ ငါ့သမီးဟာ

ဒီနေ့ချိန်အထိ မကောင်းတာ

ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ

ငါ့သမီးမျက်နှာမှာ ပေါ်လွင်နေတယ်၊

ငါ့သမီးလေးရဲ့ ထူးဆန်းတဲ့ကံကြမ္မာ၊

မွေးရာပါ အစွမ်းတွေ ဟာ

မကြာခင် ပေါ်လာတော့မယ်

သမီးလေး၊ ဒါကို …

မြဲမြဲမှတ်ထားနော်”

လို့ ဆိုလာတယ်။

 

အဘွားအိုရဲ့ စကားကြောင့် မြရင်လေးဟာ စိတ်အားတက်ကြွသလို ခံစားလိုက်ရ တယ်။

ဒါကြောင့် …

“အဘွားရဲ့ စကားတွေ က

သိပ်ကို အားရှိသွားသလို

ခံစားရတယ်၊

အဘွားပြောတာကို ကျွန်မ

မှတ်ထားပါ့မယ်၊

ဒါနဲ့ … အဘွားက ဘယ်မှာ နေတာလဲဟင်”

အဘွားအိုက ထိုင်ရာက

ထရပ်လိုက်တဲ့အတွက် သူမပါ ရပ်လိုက်မိတယ်။

“အဘွားက

အိမ်ရာအတည်တကျမရှိဘူးကွဲ့၊

 

လမ်းတွေ ရှိနေသရွေ့ အဘွား ခရီးဆက်နေရဦးမယ်၊

အဘွားကို …

ဂန္ဓာရီယောဂီကြီး တစ်ယောက် လို့ပဲ၊

ငါ့သမီးလေး မှတ်ထားလိုက်ပါကွယ်၊

အဘွားလည်း အဓိဋ္ဌာန်အတိုင်း ခရီးဆက်ရဦးမှာ မို့ သွားတော့မယ်ကွဲ့ ”

မြရင်လေးဟာ အဘွားအိုကို လက်အုပ်ချီ

အရိုအသေပြုရင်း ရပ်ငေးကျန်ခဲ့တယ်။

ရှေးဟောင်းကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးရဲ့

ရင်ပြင်တော် ပေါ်က အဘွားအိုရဲ့ သဏ္ဌာန်

ကွယ်ပျောက်သွားတော့မှ ကျွန်မ သတိပြန်ဝင်လာပြီး ရွာဘက်ပြန်ခဲ့တော့တယ်။

အခန်း (၆)

“နှင်းမေဆိုတဲ့ ကောင်မ … ထွက်ခဲ့စမ်း၊

ဟဲ့ ကောင်မ … နင့်ကို

ထွက်ခဲ့လို့ ပြောနေတယ်”

ဝေလီဝေလင်းအချိန်ကြီး

ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့်

မနှင်းမေ တစ်ယောက် ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ

ဖြစ်သွားတယ်။

ဒါ့ကြောင့် … ခြင်ထောင်ထဲက ထွက်ပြီး

တဲအိမ်လေးရဲ့ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။

“ဟဲ့ … ပုစိန် …

စောစောစီးစီး ငါ့အိမ်ရှေ့လာပြီး

ဘာလို့ အော်ဟစ်နေရတာ လဲ၊ အရှက်မရှိဘူးလားဟဲ့”

မနှင်းမေရဲ့ အပြောကြောင့် ပုစိန်ဆိုတဲ့ အမျို

: သမီးဟာ ပိုမိုဒေါသထွက်ဟန်နဲ့ …

“ဘာ … ကြားလို့မှ ကောင်းကြသေးရဲ့ လား

အရပ်ကတို့ရဲ့ ၊

ကျုပ်ကိုများ သောက်ရှက်မရှိဘူးတဲ့တော် ၊

ကောင်မ … နင့်ဆီကို

ဧည့်သည်လုပ်ဖို့ လာတာမဟုတ်ဘူး၊

ဘယ်မလဲ … မကောင်းဆိုးဝါးမ မြရင်

ခေါ်လိုက်စမ်း”

လို့ ထဘီစွန်းတောင်ဆွဲ အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

“ငါ့တူမကို မကောင်းဆိုးဝါးမလို့ မပြောနဲ့၊ ဆက်ပြောရင် …

နင့်ပါးကို မိတ်ရိုက်ပစ်မယ် ကောင်မ” “ဟဲ့ … နင့်တူမက

တစ္ဆေသရဲ့ မဟဲ့၊ မကောင်းဆိုးဝါးမ

ဟုတ်လား, မဟုတ်လား

သိချင်ရင် … ငါန လိုက်ခဲ့စမ်း၊

လက်ပူးလက်ကြပ်ကြီး ပြဦးမှာ ဟဲ့”

ပုစိန်ရဲ့ စကားကြောင့် မနှင်းမေဟာ

မခံမရပ်နိုင်စိတ်တွေ လှိုင်တက်သွားပြီး . “အေး … လိုက်ရဲတယ်၊

လိုက်ရဲတယ်ဟဲ့၊

မဟုတ်လို့ ကတော့ ညည်းပါး

 

အရောင် ကျဆေးလူးဖို့ ပြင်ထား၊ သွားစမ်း”

လို့ ပြောရင်း အိမ်ပေါ်က လွှားခနဲ

ခုန်ဆင်းလိုက်တယ်။

ပုစိန်လည်း ဇောက်ဇောက် ဇောက်ဇောက်နဲ့

ရှေ့ကထွက်သွားတယ်။

ပုစိန်တို့ရဲ့ တဲအိမ်လေးဆီရောက်တဲ့အခါ ကလေးငိုညည်းသံကို ကြားလိုက်ရတယ်။

ပုစိန်က ထောင်ထားတဲ့ ခြင်ထောင်ရဲ့ ကြိုး

တွေ ကို ဆောင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်ပြီး .

“ကြည့်စမ်း … ငါ့သမီးရဲ့ လက်ကို နင်ကြည့်စမ်း”

ပုစိန်ရဲ့ လက်ညှိုး ထိုးပြောတဲ့စကားကြောင့်

 

မနှင်းမေဟာ ကောင်မလေးရဲ့ လက်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။

ကိုက်ရာကြီး။

အညိုအမည်းစွဲပြီး အကွင်းထနေတဲ့

မနှင်းမေ မျက်လုံးပြူး မိစဉ်မှာ ပဲ ပုစိန်က

“အဲဒါ … သူကြီးအိမ်မှာ

နင့်တူမ ကဝေမလေး

ကိုက်လိုက်တဲ့အရာပဲဟဲ့၊

ဆန်မန်းအုပ်လည်းမရဘူး၊

ဆေးလူးလည်းမပျောက်ဘူး၊

ငါ့သမီး တစ်ချိန်လုံး …

ညည်းမြင်တဲ့အတိုင်း ငိုညည်းနေတာ၊

ဒါဟာ …. စုန်းကိုက်တာပဲဟဲ့၊

 

ညည်းတူမ ..

စုန်းမလေး ကိုက်လိုက်တာ၊

ညည်းမြင်ပြီလား၊

ဟင်း … ဟင်း”

ခါးထောက်ရင်း မဲ့ရွဲ့ ပြောလာတယ်။

မနှင်းမေဟာ အံကြိတ်ရင်း

ခေါင်းခါယမ်းလိုက်မိတယ်။

“အိုအေ … ဒါ သွားဆိပ်တက်တာပဲ၊

အချိန်တန်ရင် ပျောက်သွားမှာ ပေါ့ဟဲ့၊

ဘာမဟုတ်တာလေးကို …

ဇာချဲ့ပြီး ပြောမနေနဲ့”

ပုစိန်ရဲ့ မီးတောက်မတတ်အကြည့်က

မနှင်းမေဆီ ရောက်သွားတယ်။

 

“ဘာ … ညည်း လူမဟုတ်ဘူးလား၊ ညည်းတူမ စုန်းမ, လုပ်လို့

ငါ့သမီးမှာ … ကိုယ်, ပူလိုက်ကျလိုက်နဲ့၊

နာကျင်လွန်းလို့ အော်ဟစ်နေရှာတာ၊

အမျိုး ယုတ်တဲ့ စုန်းမျိုး တွေ ”

တံတွေးကို ဖျစ်ခနဲထွေးပြီး ပြောလိုက်တဲ့

ပုစိန်ရဲ့ စကားက မနှင်းမေကို ဆတ်ဆတ်

တုန်သွားစေတယ်။

“ဘာ … အမျိုး ယုတ်လဲ၊

ဘာ … စုန်းမျိုး လဲ၊

ညည်းစကားကို ပြင်လိုက်စမ်း”

မနှင်းမေဟာ ဒေါသစိတ်နဲ့ ပုစိန်ရဲ့

ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းပြီး ပြောလိုက်တယ်။

 

“ဟင် … ညည်းက လက်ပါတယ်ပေါ့။ ပုစိန်ကို လာမစမ်းနဲ့ မီးပွင့်သွားမယ်၊

ကောင်မ … သေပေတော့”

ပုစိန်ဟာ ထိုသို့ ကြုံးဝါးပြီး မနှင်းမေကို

လုံးထွေးသတ်ပုတ်တော့တယ်။

စောစောစီးစီး ဖြစ်ပွားတဲ့ ရန်ပွဲကြောင့်

ဘေးအိမ်တွေ လန့်နိုးသလို သူကြီးဖိုး တုတ်ပါ

ရောက်လာတယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်က မနှင်းမေနဲ့ပုစိန်ကို ၎င်းရဲ့

ခြံဝိုင်းထဲ ဆွဲခေါ်သွားတယ်။

 

“ဒါက ဘယ်လို ဖြစ်ကြတာတုံး၊ စောစောစီးစီး … ငါ့ရွာကို

ပူအောင်လုပ်နေကြတယ်၊

ပြောကြစမ်း”

ပုစိန်က မျက်ရည်လည်ရွဲ

ထဘီစွန်တောင်ဆွဲဟန်နဲ့…

“ကျုပ်သမီး သေမလို ဖြစ်နေတာ

သူကြီး သိရဲ့ လား၊

အဲဒါ ….

တခြားလူကြောင့် မဟုတ်ဘူး၊

ဒင်းတူမ ကဝေမကြောင့် ဖြစ်တာ”

လို့ ခုနစ်သံချီပြောလိုက်တဲ့အခါ

သူကြီးဖိုးတုတ် မျက်မှော င်ကြုတ်သွားတယ်။

 

“ဟေ … မြရင်က ကလေးပဲရှိသေးတာ၊ ဘယ်လိုလုပ် ကဝေမ ဖြစ်ရမှာ တုံး၊

နင်တို့ စွတ်စွဲပြန်ပြီ”

ကျုပ်က စွပ်စွဲတာမဟုတ်ဘူး၊

မြရင် ဆိုတဲ့ ကလေးမက

မွေးရာပါ ဒီပညာတွေ

တတ်တာတော် ၊

ဒါကြောင့် … မီးတွင် းထဲမှာ ပဲ

သူမအေကို ပြန်စားလိုက်တာ၊

ခု … ကျုပ်သမီးလေး

သေမလို, ရှင်မလို ဖြစ်နေပြီ၊

ကဝေမလေးကိုက်လိုက်တဲ့ ဒဏ်ရာက၊

 

ဘာဆေးမှ မတိုးဘူးတော် ၊ ဆေးအမယ်တွေ စုံနေပြီရှင့်၊

သူကြီး သိရဲ့ လား”

ခဏကြာမှ ..

“နင်က အရပ်ဆေးနဲ့ကုတာကို

ပုစိန်ရဲ့ ၊

သိပ်တော် တဲ့ ဆေးဆရာခေါ် ကုရင်

နင့်သမီး သက်သာသွားနိုင်တာပဲဟ”

သူကြီးရဲ့ အပြောကို မနှင်းမေက

တုန်ယင်သံနဲ့ …

“အဲဒါပါပဲ သူကြီးရယ်၊

ကျုပ်တူမလေးက မီးတွင် းမှာ တည်းက

မိခင်သေဆုံးခဲ့ရရှာတယ်၊

 

ဘဝကံကြောင့် တူမလေးရဲ့ လက်ဟာ လက်ဝါးသုံးဖက် ပါခဲ့တာပါ၊

ဒါကို လူတွေ က ချဲ့ကားပြီး

ရွံရှာစက်ဆုပ်ချင်ကြတယ်၊

စုန်းယိုးချင်ကြတယ်၊

တူမလေးအတွက် ကျုပ်

စိတ်မကောင်းဘူးတော် ”

လို့ ပြောရင်း ဝမ်းပန်တနည်း

သူကြီးဖိုးတုတ်က သက်ပြင်းချမိရင်း ..

“…..

နှင်းမေလည်း တိတ်တော့၊

ငိုချလိုက်တယ်။

 

ပုစိန်ကလည်း စိတ်မပူနဲ့တော့၊

နင့်သမီးအတွက် …

ငါ့တပည့်တွေ လွှတ်ပြီး တစ်ဖက်ရွာက

အတော် ဆုံးဆေးဆရာ ခေါ်ပေးမယ်၊

ဒီအတွက် နင် ဆေးဖိုးဝါးခ

ကုန်ကျစရာမလိုဘူး၊

ငါ့အိတ်ထဲက စိုက်ပေးမယ်

ဟုတ်လား၊

ဘယ်လိုအကြောင်းမှ ငါ့ရွာမှာ

ရန် ဖြစ်တာ မကြိုက်ဘူး၊

ငါ့ရွာလေး အေးချမ်းတာပဲ လိုချင်တယ်၊

ကဲ … ကိုယ့်အိမ် ကိုယ်ပြန်ကြပေတော့၊

စိန်ရိုးနဲ့ တောက်ထိန်က တစ်ဖက်ရွာက ဆေးဆရာကို

ခု ချက်ချင်း သွားပင့်ခဲ့ကြ၊

လှည်းပြင်ကြစမ်း”

အခန်း (၇)

သူကြီးရဲ့ အစီအမံကောင်းမှု ကြောင့်

ပုစိန်တို့ရန်ပွဲ ပြီးသွားသလို ..

တစ်ဖက်ရွာက ဆေးဆရာကြီးလည်း

နေ့မွန်းလွဲချိန်လောက်မှာ ရောက်ရှိလာတယ်။

ဆေးဆရာကြီး ကြွလာတဲ့အတွက်

သူကြီးဖိုးတုတ်ကိုယ်ကိုင် ပုစိန်တို့ခြံဝိုင်းထဲ

ရောက်နေရတယ်။

ခေါင်းပေါင်းစတထောင်ထောင်နဲ့

ဆေးဆရာကြီးဟာ ဆေးလွယ်အိတ်ကြီး ဘေးချ ရင်း

ကောင်မလေးနဲ့ ဒဏ်ရာကို ကြည့်ရှုတယ်။

ခြစ်ခြစ်တောက်

ကိုယ်ပူနေတဲ့ကောင်မလေးကို စမ်းသပ်ပြီး

 

သွေးခုန်နှုန်းကို စမ်း ကြည့်ပြန်တယ်။

ပြီးတဲ့အခါ မျက်နှာမသာမယာဟန်နဲ့

သက်ပြင်းချရင်း

“ကလေးက အဖျားသိပ်ကြီးနေတယ်၊

လက်က အကိုက်ခံထားရတဲ့

ဒဏ်ရာကလည်း ခဲဆိပ်တက်သလို

လှိုက်စားနေပုံရတယ်ဗျ၊

ဒါကြောင့် အရှင်းပျောက်ကင်းဖို့

ကျုပ် ကတိမပေးနိုင်ဘူး၊

အစွမ်းထက်တဲ့ ဆေးတွေ တော့

လူးဆေးအနေနဲ့ရော၊

သောက်ဆေးအနေနဲ့ပါ၊

ကျုပ်ပေးခဲ့မယ်”

 

လို့ပြောတဲ့အခါ ပုစိန် တစ်ယောက် မျက်နှာအကြီးအကျယ် ပျက်သွားတော့တယ်။

“31 … 3128 …

ကျုပ် … ကျုပ်သမီးလေး …

အမယ်လေး .. ကိုယ်ကျိုး နည်းရချည်ရဲ့ အရပ်ကတို့ရဲ့ ၊

ငါ့သမီးလေး ရေတိမ်နည်းရချည်းရဲ့

အရပ်ကတို့ရဲ့ ၊

ငါ့သမီးလေး ရေတိမ်နစ်ရရှာတော့မယ်၊

အီး .. ဟီး … ဟီး”

“ဟဲ့ … ပုစိန်

ဆေးဆရာကိုလည်း အားနာပါဦးဟ”

 

နင့်အသံကြားပြီး ဆေးကုမယ့်သူတောင် လန့်သွားနိုင်တယ်၊

တိတ်စမ်း”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ ငေါက်ငမ်းသံကြောင့်

ပုစိန် တစ်ယောက် ကျိတ်ပြီးတော့ ရှိုက်ငိုနိုင် ရှာတယ်။

ဆေးဆရာကြီးက လိမ်းဆေးနဲ့ ဒဏ်ရာကို

လိမ်းပြီး အဝတ်စနဲ့ စည်းပေးသလို ..

62

သောက်ရမယ့် ဆေးအမယ်တွေ လည်း

ပေးလိုက် တယ်။

ခြေကြွခယူပြီး ဆေးဆရာကြီး

ပြန်သွားတဲ့အခါ ပုစိန်က …

“ဒါကြောင့် …

သူကြီးကို ကျုပ်ပြောတာပေါ့၊

 

ကျုပ်သမီးဟာ စုန်းကိုက်ခံရတာ ဆေးဆရာကြီးပြောတာ

ကြားတယ်မဟုတ်လား၊

အနာက ခဲဆိပ်တွေ ပျံ့နေတယ်တဲ့၊

အဲဒါ … ခဲဆိပ်မဟုတ်ဘူး၊

စုန်းဆိပ် … စုန်းဆိပ် သူကြီးရဲ့ ၊

အီး ..ဟီး … ဟီး … ဟီး”

လို့ ငိုယိုပြောပြန်တယ်။

“မဟုတ်သေးဘူး ပုစိန်၊

ငါ ကတော့ …

စုန်းဆိပ်လို့ မယူဆဘူး၊

သွားဆိပ်တက်လို့ နင့်သမီးဟာ

 

ဒဏ်ရာရှိန်နဲ့ ဖျားတယ်လို့ပဲ ထင်တယ်၊ ဆရာကြီးရဲ့ ဆေးတိုက်ရင်

ပျောက်သွားနိုင်ပါတယ်ဟာ၊

အယူမသီးစမ်းပါနဲ့၊

ကဲ … ငါလည်း အလုပ်ရှိသေးတယ်၊

ပြန်ပြီ”

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ထိုသို့ ပြောဆိုပြီး

ပုစိန်ရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲက ပြန်ခဲ့တော့တယ်။

တစ်ယောက် စကား တစ်ယောက် နားနဲ့

ပုစိန်ရဲ့ သမီးကို ဆေးဆရာကြီးတောင် အာ မမှ

မခံရဲတဲ့သတင်းက ထန်းစုရွာလုံး ခဏချင်း

ပျံ့နှံ့သွားတယ်။

ဒီသတင်းဟာ ထန်းစုရွာလေးရဲ့

 

ထန်းတောအထိ ရောက်သွားတဲ့အခါ …

“တောက် … ဂြိုဟ်မလေးတော့

ငါ့သောက်ရှက်ကို ခွဲလိုက်ပြန်ပြီ၊

ခုချိန်ထိ မိဘကို

ဆိုးကျိုး ပဲပေးတဲ့ ဟာမလေး

ဒင်းကို ငါကိုယ်တိုင် သတ်ပစ်မယ်”

ကိုသာရင် တစ်ယောက် ထန်းရည်ဝိုင်းက

အားယူကုန်းထလိုက်တယ်။

ခြေတစ်ဖက်ဆာနေတဲ့ ခြေထောက်နဲ့

ပုဆိုးမရင်း ထန်းတောထဲကနေ ယိုင်တိုင် တိုင်နဲ့

ထွက်သွားတော့တယ်။

စိုက်ထားတဲ့

၎င်းရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲရောက်တဲ့အခါ ထင်းပုံမှာ

 

ဓားမကြီးကို ကောက်ဆွဲပြီး … “မြရင် … ဂြိုဟ်ကောင်မ၊

နင် ထွက်ခဲ့စမ်း”

ဖခင် ဖြစ်သူရဲ့ အသံကျယ်ကြီးကြောင့်

သောက်ရေအိုး ရေဖြည့်နေတဲ့ မြရင်လေး ဟာ ရေပုံးလွှတ်ချရင်း အကြီးအကျယ်

ထိတ်လန့်သွားရှာတယ်။

ဒါကြောင့် အဒေါ် ဖြစ်သူဆီ ပြေးသွားပြီး

အဒေါ်ရဲ့ နောက်မှာ ပုန်းအောင်းနေလိုက် တယ်။

အခြေအနေကို ရိပ်စားမိတဲ့ မနှင်းမေက …

“အစ်ကို … နင် ကလေးကို

ဘာပြဿ နာ ရှာဦးမလို့လဲ၊

နင် လွန်နေပြီနော်”

 

လို့ လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

ကိုသာရင်က ဈေးဆိုင်လေးဘက်

ဓားမကြီးဝံ့ရင်း လျှောက်လာတယ်။

“ဟ .. ငါက လွန်တာ

မဟုတ်ဘူးကွ၊

ငါက ပြဿ နာရှာတာလည်း

မဟုတ်ဘူး၊

ဟိုဂြိုဟ်မ သောက်ပြဿ နာ

ရှာနေတာ၊ ရွာထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်နေသလဲ

သိရဲ့ လား နှင်းမေ”

“ဘာသိမလဲတော် ၊

အချိန်တန်ရင် နင် အရည်မျိုဖို့

ငါ ဈေးထိုင်ရောင် းနေရတာ၊

 

နင့်လို ရွာရိုးကိုးပေါက် လေလွင့်နေတာ မဟုတ်ဘူးဟဲ့”

“အေး … နင်မသိရင်

ပြောပြမယ်၊

နင့်ဂြိုဟ်မ ကိုက်လို့

ပုစိန်သမီး ဒဏ်ရာရသွားတာ၊

တစ်ဖက်ရွာက ဆေးဆရာတောင်

မနိုင်ဘူးဆိုပဲ၊

ဂြိုဟ်မ … မကောင်းဆိုးဝါးမလေး၊

နင် လွှတ်လိုက်စမ်း၊

ဒင်းကို ငါသတ်လိုက်မှအေးမယ်၊

မအေကိုတောင် ပြန်စားတဲ့ ဂြိုဟ်မလေး၊

 

“မအေကိုတောင် ပြန်စားတဲ့ ဂြိုဟ်မလေး” … ဆိုတဲ့ စကားက မြရင်လေးကို အကြီး အကျယ် စိတ်ထိခိုက်သွားစေတယ်။

မြရင်လေးဟာ ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျလာတဲ့

မျက်ရည်တွေ နဲ့ အဒေါ်ရဲ့ နောက်က နေ .. “ဒေါ်ကြီးပုစိန်ရဲ့ ကလေးကို

သမီးကိုက်လိုက်တာ ဟုတ်ပါတယ် အဖေ၊

သမီးမှာ အပြစ်ရှိပါတယ်၊

အဖေ ကြိုက်သလို အပြစ်ပေးပါ၊

ဒါပေမဲ့ … မွေးမွေးပြီးချင်းပဲ

အမေက သေဆုံးသွားခဲ့ရတာ ပါ၊

သမီးက ဘာမှမသိဘဲ

သမီးကြောင့် အမေသေတယ်ဆိုတာ၊

 

ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား အဖေရယ်၊ အဲဒီ လိုတော့ မပြောပါနဲ့နော်”

လို့ ကတုန်ကယင် သံနဲ့ ပြောလိုက်တယ်။

ကိုသာရင် တစ်ယောက် မြရင်လေးရဲ့ စကားကြောင့် ပိုမိုပေါက်ကွဲသွားတော့တယ်။

ကိုသာရင်

“သိပ်စကားတတ်နေလား မြရင်၊

လာခဲ့ … စကားတတ်တဲ့ နင်လျှာကို

ဖြတ်ပစ်မယ်၊

နှင်းမေ .. နင် လွှတ်လိုက်စမ်း”

ထန်ရည်ရှိန်နဲ့ ဒေါသငယ်ထိပ်ရောက်နေတဲ့

တစ်ယောက် အကြီးအကျယ်

ပေါက်ကွဲတော့တယ်။

 

မနှင်းမေဟာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးနေတဲ့ တူမ ဖြစ်သူရှေ့က ကာဆီးရင်း တားဆီး နေရှာတယ်။

*

အလွန်အကျွံ သောက်ထားတဲ့ ထန်းရည်ရှိန်ကြောင့် မုန်ယိုနေတဲ့ဆင်လို ဖြစ်နေတဲ့ ကိုသာရင်က မနှင်းမေရဲ့ လက်ကနေ မြရင်လေးကို အတင်းဝင်ဆွဲတော့တယ်။

မနှင်းမေ တစ်ယောက် ဘာလုပ်လို့

ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်သွားပြီး ..

“လာကြပါဦး …

ဟောဒီမှာ ကိုသာရင်

 

လူသတ်ဖို့ ကြိုး စားနေပါတယ်၊ ကယ်ကြပါဦးတော် ”

လို့ ငယ်သံပါအောင် အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

၎င်းတို့ခြံဝိုင်းရှေ့က ဖြတ်သွားတဲ့ ရွာသားတချို့ က မနှင်းမေရဲ့ အော်သံ ကြားသွား ပြီး သူကြီးဆီ သွားရောက်တိုင်တန်းကြကုန်တယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်က ရွာသားတွေ ရဲ့ စကားကြောင့် မျက်လုံးပြူး သွားပြီး ၎င်းရဲ့ လက်စွဲ တော် ဓားကြီးကို ကောက်ကိုင်လိုက်တယ်။

“တောက် …

သာရင်ဆိုတဲ့ကောင်က

ပါးစပ်ထဲ အရည်ဝင်ရင်

သိပ်သွေးဆိုးတာ၊

 

တွေ့ကြသေးတာပေါ့”

သူကြီးက ကြုံးဝါးရင်း ရွာစွန်ရှိ

သာရင့်အိမ်ကို အပြေးတစ်ပိုင်း သွားတယ်။

သူကြီးသွားတဲ့အတွက် ရွာသားတချို့ လည်း

နောက်က ပြေးလိုက်သွားကြတယ်။

“ဟေ့ကောင် သာရင် …

မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲကွ”

သူကြီးဖိုးတုတ်အသံကြောင့်

ဆိုင်ခုံပေါ်တက်ပြီး သောက်ကျန်းနေတဲ့ သာရင်က

လက်တွန့်သွားတယ်။

သူကြီးကို ဆတ်ခနဲ လှည့်ကြည့်ရင်း

မထီမဲ့မြင်ဟန်နဲ့ .

“ကျုပ်သားသမီး ကျုပ်ဆုံးမတာ

 

သူကြီးနဲ့ မဆိုင်ဘူးဗျ”

လို့ အသံမာကြီးနဲ့ အော်ဟစ်လိုက်တယ်။

ထိုအချိန် မြရင်လေးဟာ သည်းသည်းလှုပ်

ငိုကြွေးနေသလို .

မနှင်းမေက ငိုသံကြီးနဲ့ ..

“ဆုံးမနေတာမဟုတ်ဘူး သူကြီးရဲ့ ၊

သူ ကျုပ်တူမလေးကို ဓားနဲ့

ခုတ်သတ်ဖို့ လုပ်နေတာ၊

ကယ်ပါဦး သူကြီးရယ်၊

ဟင့် … ဟင့်”

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ

ထင်းခုတ်ဓားမကိုင်ထားတဲ့ သာရင့်ကိုကြည့်ပြီး

တက်တစ်ချက် ကို ပြင်းစွာ ခေါက်လိုက်တယ်။

 

“တောက် .. မင်းဟာ အတော် ကို ယုတ်ညံ့တဲ့ ဖအေပဲကွ၊

သားသမီး ကောင်းသည် ဖြစ်စေ,

ဆိုးသည် ဖြစ်စေ၊

မိဘဆိုတာ … သားသမီးကို

သတ်ဖြတ်လို့ မရဘူးကွ၊

မင်း .. အတော် ကို

သွေးဆိုးတဲ့ကောင်ပဲ၊

မင်းကို မှတ်လောက်အောင်

ပညာပေးမှ ဖြစ်တော့မယ်၊

ငါဆိုတဲ့ … သူကြီးဟာ ရွာကို

အေးချမ်းချင်တဲ့ သူကြီးကွ၊

 

ငါ့ရွာမှာ ဆူပူတာ လုံးဝမကြိုက်ဘူး၊ ဟေ့ ရွာသားတွေ … သာရင့်ကို

ဖမ်းချုပ်ခေါ်ခဲ့ကြစမ်း”

သူကြီးရဲ့ အမိန့်ကြောင့် ရွာသားတချို့ ဟာ

ကိုသာရင့်ကို လက်ပြန်ဖမ်းချုပ်လိုက်ကြ တယ်။ ကိုသာရင်ဟာ ရွာသားတွေ ရဲ့ လက်ကနေ မျက်ထောင့်နီကြီးနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက် တယ်။

“ဂြိုဟ်မ … နင့်ကို

ဘယ်တော့မှ ခွင့်မလွှတ်ဘူး၊

ငါ ပြန်လာရင် …

ငါ့အကြောင်း သိရစေ့မယ်

တောက်”

 

အခန်း (၈)

မှော င်မိုက်တဲ့ ညတစ်ညမှာ မြရင်လေးဟာ အိမ်ရှေ့ ကပြင်လေးမှာ ထိုင်ပြီး သူမရဲ့ လက်ဖဝါးတွေ ကို ဖြန့်ကြည့်ရင်း ဝမ်းနည်းနေရှာတယ်။

“ငါ့ဘဝက ဘာလို့

ဒီလောက် ကံဆိုးရတာ လဲ၊

လူအားလုံးမှာ လက်ဖဝါးဆိုတာ

နှစ် ဖက်ပဲ ရှိကြတယ်၊

ငါ့ကျတော့ ဘယ်ဘက်လက်မှာ

လက်ဖဝါးအပိုကြီးတစ်ခု

ရှိနေတယ်၊

ငါဟာ တကယ့်ကို

 

ရွာကလူတွေ ပြောသလို မကောင်းဆိုးဝါး ဖြစ်နေပြီလား၊

ငါနဲ့ ရွယ်တူတွေ

ကျောင်းနေကြပေမယ့် ငါ့ကိုကျတော့

ကျောင်းက လက်မခံဘူး၊

အားလုံးက ငါ့ကို မကောင်းဆိုးဝါးလို့

သရဲလို, ရှောင်ရှားနေကြတယ်၊

ခုဆို … အဖေလည်း

ငါ့ကြောင့် သူကြီးအိမ်မှာ

ထိတ်တုံးခတ်ခံနေရရှာပြီ၊

ငါဟာ ဘယ်သူ့ကိုမှ

ကောင်းကျိုး မပေးတဲ့ ကလေး ဖြစ်နေပြီ၊

အရှင်ဘုရားရယ် …

 

ကျွန်မ ဘာလုပ်ရမလဲဆိုတာ လမ်းပြပေးပါဦးရှင်”

သူမဟာ ဟိုအဝေးမှာ လှမ်းမြင်ရတဲ့

ရှေးဟောင်းကျောက်ဆစ်ဘုရားကို လှမ်းမျှော် ဖူးရင်း မျက်ရည်ပေါက်ပေါက်ကျရကာ ရေရွတ်လိုက်တယ်။

မြရင် တစ်ယောက် သူမရဲ့

အရွယ်နဲ့မမျှအောင် ခံစားချက်ပြည့်နှက်နေတဲ့ဘဝကို

တွေးတောရင်း ..

ငိုရှိုက်ရင်းနဲ့ပဲ အိမ်ရှေ့ ကပြင်လေးမှာ

အိပ်ပျော်သွားရှာတယ်။

“မြရင် … မြရင်

…

ထ … ထစမ်းပါဦး၊

ရွာတောင်ပိုင်းက .

 

ဦးချက်ဆူရဲ့ ကြက်ခြံမှာ မီးလောင်နေတယ်၊

မြရင် … မြရင် …

∞……..”

နားထဲ ကျယ်လောင်စွာ

ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့် မြရင်လေးဟာ အိပ်ရာက ဆတ်ခနဲ ထထိုင်လိုက်မိတယ်။

“ဟင် … တောင်ပိုင်းက ဦးချက်ဆူကြက်ခြံ

မီးလောင်းနေတယ်ဆိုပါလား၊

ဒါ … ဒါ … ငါ့ကို

ဘယ်သူလာပြောပါလိမ့်”

အတွေးနဲ့အတူ သူမဟာ ပတ်ဝန်းကျင် ဆီ

မျက်လုံးဝှေ့ကြည့်လိုက်မိတယ်။

 

အိမ်ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး

အပ်ကျသံမကြားရအောင် တိတ်ဆိတ်နေတယ်။

“ငါ … အိမ်မက်များ မက်နေတာလား၊

အို … ဘာပဲ ဖြစ် ဖြစ် …

တောင်ပိုင်းကို ငါ သွားကြည့်တာ

အကောင်းဆုံးပဲ၊

ဟုတ်တယ် … သွားကြည့်ရမယ်”

မြရင်ဟာ အတွေးနဲ့အတူ အဒေါ် ဖြစ်သူ

မနှင်းမေကို နှိုးပြီး ရွာတောင် ဘက် ပြေး

လွှားသွားခဲ့တော့တယ်။

မနှင်းမေလည်း တူမ ဖြစ်သူရဲ့ နှိုးမှု ကြောင့်

အိမ်ချင်စိတ်နဲ့ လိုက်ပါသွားခဲ့ရတယ်။

မြရင်လေးက ရွာတောင်ပိုင်း

 

မီးကင်းတဲရှေ့ရောက်တဲ့အခါ လယ်သမားတွေ ကိုနှိုး ပြီး သံချောင်းခေါက်စေတယ်။

“အာ … ဒီကလေးမ

အချိန်မတော် ကြီး ဘာတွေ

လာပြောနေတာလဲကွ၊

အိပ်ရေး ပျက်တယ်ကွာ၊ စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ်”

ကင်းသမားရဲ့ ညည်းညူမှု ကြောင့်

မြရင်လေးဟာ ပိုမိုစိတ်ပူပန်သွားရရှာတယ်။

ဒါကြောင့် …

“ဒီမယ် … ဦးလေးကြီး

…

လူဆိုတာ မသေမချင်း

ဝအောင် အိပ်လို့ရပါတယ်၊

 

သေရင် မနိုးဘဲနဲ့တောင် အိပ်ရဦးမှာ ပါ၊

အရေး သိပ်ကြီးတဲ့အချိန်မှာ

အိပ်ရေး သိပ်မက်တာ

လူကောင်းတွေ ရဲ့ အလုပ်မဟုတ်ဘူး၊

ဦးချက်ဆူရဲ့ ကြက်ခြံ မီးလောင်နေပြီ၊

မီးကင်းစောင့်တဲ့ ဦးလေးတို့မှာ

တာဝန်ရှိနေတယ်”

ကင်းသမားဟာ မြရင်လေးရဲ့

အပြောကြောင့် အိပ်မှု န်စုံမွှားနဲ့ ..

“အာ … မီးလောင်တဲ့ အရိပ်အခြည်မှ

ဘာမှမတွေ့ရဘဲကွ၊

ငါတို့ ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်ဘူး”

 

လို့ ပြောရင်း အဝေးဆီ

အကြည့်ရောက်သွားတယ်။

သန်းဝေနေတဲ့ ကင်းသမားဟာ

ကောင်းကင်ဆီ လှိမ့်တက်လာတဲ့ မီးခိုးလုံးကြီးကို

ကြည့်ရင်း မျက်လုံးပြူး သွားပြီး

“ဟာ … ဟုတ်တယ်ဟ၊

တောင်ပိုင်းမှာ မီးလောင်နေပြီ၊

ဟေ့ကောင် … သံချောင်း ခေါက်စမ်း၊

ခေါက်စမ်း”

လို့ အဖော် ဖြစ်သူကို ဆော်သြလိုက်တယ်။

သံချောင်းသံကြောင့် တစ်ရွာလုံး

လန့်နိုးကုန်သလို

ကင်းသမား တစ်ယောက် နဲ့ မြရင်တို့လည်း

 

မီးခိုးလှိုက်တက်တဲ့ နေရာဆီ အပြေး သွားကြတယ်။

“8:4. … 8: … 8:1

ဦးချက်ဆူရဲ့ ကြက်ခြံ

မီးလောင်နေပြီဗျ ၊

ငြိမ်းကြပါဦးဗျ၊

8:… 8

မီး … မီး … မီး”

8:

ဆိုတဲ့အသံတွေ ထန်းစုရွာတစ်ရွာလုံး

ပွက်လောရိုက်သွားတော့တယ်။

ကြက်ခြံတစ်ခုလုံး

မီးဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်နေပေပြီ။

မြရင်လေးဟာ မီးတောက်နေတဲ့

ကြက်ခြံကိုကြည့်ပြီး တစ်စုံတစ်ရာကို အရမ်းစိုးရိမ်

သွားတယ်။

 

ထိုအချိန် …

ရွာသားတွေ ဟာ ရေပုံးကြီး၊ ရေပုံးငယ်တွေ

နဲ့ မီးငြှိမ်းသတ်ဖို့ ကြိုး စားနေကြတယ်။

မြရင်လေးဟာ အဒေါ် ဖြစ်သူရဲ့ လက်ကို

လွှတ်ချလိုက်ရင်း မီးစွဲနေတဲ့ ကြက်ခြံထဲကို တစ်ရှိန်ထိုး ပြေးဝင်သွားတော့တယ်။

“ဟင် … ဘာလုပ်တာလဲ၊

အမယ်လေး ငါ့တူမလေး

မီးထဲဝင်သွားပြီ၊

လုပ်ကြပါဦးတော် ”

,,

မနှင်းမေဟာ အသံကုန် အော်ဟစ်ရင်း

ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်သွားရတယ်။

ရွာသားအားလုံး မီးငြိမ်းဖို့အတွက်

 

ဇောကပ်နေတာကြောင့် မနှင်းမေရဲ့ အသံကို မ

ကြားကြဘူး။

ထိုအချိန် …

မီးစွဲနေတဲ့ ကြက်ခြံထဲမှာ တော့

မြရင်လေးဟာ မီးစတွေ ကို ရှောင်ရှားရင်း ကြက် တွေ လှောင်ထားတဲ့ စည်းရိုးတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တယ်။

ပူလောင်တဲ့မီးအရှိန်နဲ့ မီးခိုးနံ့ကြောင့် ကြက်တွေ ဟာ တစာစာအော်မြည် နေကြ တယ်။

တံခါးဖွင့်ပေးလိုက် တာနဲ့ ကြက်အားလုံး

အလုအယက် ပြေးထွက်ကုန်ကြတယ်။

မြရင်လေးဟာ မီးစွဲနည်းတဲ့

အပေါက်ဘက်ကနေ ကြက်တွေ ကို အပြင်ရောက်

အောင် မောင်းထုတ်ပေးလိုက် တယ်။

ကြက်တချို့ ဟာ ကြောက်လန့်တကြီး

 

ပြေးလွှားရင်း မီးဟပ်ကာ သေဆုံးကုန်ကြ တယ်။

ရွာသားတွေ ရဲ့ လုံ့လကြောင့် မီးစွယ်ကျိုး

သွားချိန်မျာ တော့ ..

“ကျုပ်တူမလေးကို ရှာပေးကြပါဦး၊

ကျုပ်တူမလေး ကြက်ခြံထဲမှာ ၊

ကယ်ကြပါဦးတော် ”

မနှင်းမေရဲ့ ငိုသံကြီးနဲ့ အော်သံကို

ရွာသားတွေ သတိပြုမိသွားကြတယ်။

ဒါပေမဲ့ .

“သူ့ တူမက သရဲမလေးပဲ၊

တစ်ရွာလုံး အမေကိုစားတဲ့

သမီးလို့ မှတ်ထားကြတာ၊

မကောင်းဆိုးဝါးမလေး

 

မီးလောင်သေလည်း ရွာအတွက် နိမိတ်ကောင်းသွားတာပေါ့”

ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ မနှင်းမေရဲ့ အသံကို

မသိကျိုး ကျွန်ပြုနေကြတယ်။

“ဟာ … ငါ့ကြက်တွေ

ငါ့ကြက်တွေ ထွက်လာပြီ၊

ငါ့ကြက်တွေ မသေဘူးဟ”

ခြံပိုင်ရှင် ဦးချက်ဆူရဲ့ အသံကြောင့် အားလုံးရဲ့ အကြည့်က စီတန်းထွက်လာတဲ့ ကြက်တွေ ဆီ ရောက်သွားကုန်တယ်။

“ဟုတ်တယ်ဟ၊

ဒီလောက် မီးညွန့်ကြီးတာတောင်

ကြက်တွေ ဘာမှမ ဖြစ်ပါလား၊

 

အံ့သြစရာပဲဟ”

ရွာသားတွေ ရဲ့ စကားကြောင့် မနှင်းမေဟာ

ပိုမိုပေါက်ကွဲသွားပြီး ..

“နင်တို့ ဘာအချိုး

ချိုး နေကြတာလဲဟင်၊

ကြက်တစ်ကောင်လောက်တောင်

လူ တစ်ယောက် က

တန်ဖိုးမရှိတော့ဘူးလား၊

အဲဒီ ကြက်ခြံထဲမှာ

ငါ့တူမလေး ရှိနေတယ်၊

လူ တစ်ယောက် မီးထဲဝင်သွားတာ

ဘယ်သူမှ သောက်ဂရုမစိုက်ကြဘူး၊

မြရင်လေး တစ်ခုခု ဖြစ်လို့ ကတော့

 

နင်တို့အားလုံးကို ငါ ခွင့်မလွှတ်ဘူး” လို့ ဒေါသတကြီး ကြုံးဝါးလိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ လူအားလုံးရဲ့ အကြည့်က မီးခိုးငွေ့တလူလူရှိနေသေးတဲ့ ကြက်ခြံဆီ အကြည့်ရောက်သွားကုန်တယ်။

“ဘာလို့ စိတ်ပူနေတာလဲ ဒေါ်လေး၊

ကျွန်မ ဘာမှမ ဖြစ်ပါဘူး”

ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့်

မနှင်းမေ တစ်ယောက် ဆတ်ခနဲ တုန် သွားမိတယ်။

ကြည့်လိုက်တော့

မီးလောင်ပြင်ကြက်ခြံထဲက မြရင်လေး။

သူမဟာ မြရင်လေးကို ပြေးဖက်လိုက်ရင်း ..

“တူမလေးရယ် …

 

ဘာလို့မကြံကောင်းမစည်ရာတွေ

လုပ်ရတာ လဲ၊

တူမလေး တစ်ခုခု ဖြစ်သွားခဲ့ရင်

ဒေါ်လေး ရင်ကွဲရချည်ရဲ့ ကွယ်၊

ဟင့် … ဟင့် … ဟင့်”

လို့ ဝမ်းသာမျက်ရည်စတွေ နဲ့

ငိုကြွေးလိုက်တော့တယ်။

“လောကမှာ စိတ်ထားကောင်းရင်

ကံကောင်းတယ်မဟုတ်လား

ဒေါ်လေးရဲ့ ၊

ကျွန်မ ဘာမကောင်းတာမှ

မလုပ်ဘူးလေ၊ ဒါကြောင့် …

 

ဘာအန္တရာယ်မှ မ ဖြစ်တာပေါ့”

မြရင်လေးဟာ မနှင်းမေရဲ့ ပါးပြင်က

မျက်ရည်တွေ ကို သုတ်ပေးလိုက် တယ်။

ကြက်ခြံပိုင်ရှင် ဦးချက်ဆူက မြရင်ရှိရာ

လျှောက်လာရင်း …

“ကျေးဇူးကြီးလှပါတယ် ကလေးရယ်၊

မင်းဟာ ဘယ်သူမှမလုပ်နိုင်တဲ့

အလုပ်ကို လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်၊

မင်းကြောင့် ငါ့ရဲ့ ကြက်လေးတွေ

လွတ်မြောက်လာရတယ်၊

ငါဟာ ကြက်တွေ ကို

သားသမီးလို ချစ်မြတ်နိုးလို့

ခုလို မွေးမြူထားတာပါ၊

 

တိရစ္ဆာန်တွေ အပေါ်မှာ တောင်

မေတ္တာထားပြီး ကိုယ့်အသက်ကို

မငဲ့တဲ့ ကလေး တစ်ယောက် ဟာ

ဘယ်လိုမှ မကောင်းဆိုးဝါး

မ ဖြစ်နိုင်ဘူး၊

မင်းဟာ သူတော် ကောင်းမလေးဆိုတာ

ဦးလေးချက်ဆူ ယုံ သွားပါပြီကွယ်”

လို့ ပြေလာတယ်။

ဦးချက်ဆူရဲ့ စကားကြောင့် ရွာသားတွေ

ဟာ မျက်နှာရှုံ့ မဲ့သွားပြီး လက်မခံနိုင်ပုံနဲ့

လှည့်ပြန်သွားကြတယ်။

 

အခန်း (၉)

မနှင်းမေ တစ်ယောက် အိမ်ဆိုင်လေးမှာ

ဈေးရောင် းနေရာက …

“တူမလေးရေ …

အားရင် ဒေါ်လေးကို

ဘုရားတင်ဖို့ ပန်းချိုး ပေးပါလား၊

တောစပ်မှာ သပြေငုတ်တွေ

ပေါက်နေတာ ….

ဒေါ်လေး မြင်ခဲ့တယ်”

လို့ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

အဒေါ် ဖြစ်သူရဲ့ အသံကြောင့် မြရင်လေးဟာ မီးဖိုချောင်က ထွက်လာတယ်။

 

“ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်လေး

ကျွန်မ သွားချိုး ပေးပါ့မယ်၊

မီးဖိုထဲမှာ

ကြက်သွန်နီနွှာထားပေးတယ်၊

ငရုတ်တစ်ဆုံလည်း ထောင်းထားပြီးပြီ

ဒေါ်လေး”

မြရင်လေးရဲ့ စကားကြောင့် မနှင်းမေဟာ

ကျေနပ်ပီတိ ဖြာသွားရတယ်။

အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် လိမ္မာရေး ခြားရှိပြီး

အိမ်ကို ဝိုင်းဝန်းကူပေးတဲ့ ကလေး။

မြရင်ဟာ ပြောဆိုရင်း ဖိနပ်စီးပြီး

တောစပ်ဘက် ထွက်သွားတယ်။

အဝေးမှာ လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးကို လက်အုပ်ချီ ဖူးမြော်ရင်း

 

တောစပ်ဘက် တရွေ့ရွေ့ ရွေ့

လျှောက်ခဲ့တော့တယ်။

တောစပ်ရှိ တောင်ကုန်းကြီးပေါ် တက်ခါနီး

မှာ တော့ ရွာသူရွာသားတချို့ ကို တွေ့ လိုက်ရတယ်။

သတို့ဟာ ကျောက်တုံးအပိုင်းအစတွေ ကို

ထုခွဲနေကြတယ်။

မြရင်ဟာ သူတို့ကို လှမ်းကြည့်ရင်း

ကုန်းပေါ်တက်ခဲ့မိတယ်။

မြရင်ဟာ တောစပ်မှာ ပေါက်နေတဲ့

သပြေငုတ်များ ကိုင်ပြီး တောင်ကုန်အတိုင်း

သပြေငုတ်တွေ ကို တူးယူလိုက်တယ်။

ဆင်းဖို့ ပြင်တဲ့အခါမှာ တော့ မထင်မှတ် တဲ့အ ဖြစ်နဲ့ ကြု

လိုက်ရတယ်။

မြေပြင်တစ်ခုလုံး စက္ကန့်ပိုင်းအတွင် းမှာ ပဲ

သိမ့်ခနဲ ခါယမ်းသွားတယ်။

 

“ဟင် … ဒါ ငလျင်လှုပ်တာပဲ၊ ငါ … မြေပေါ် အမြန်ဝပ်နေမှ”

မြရင်လေးဟာ ကြားဖူးနားဝစကားနဲ့ မြေကြီးပေါ် ဝမ်းလျားမှော က်ချလိုက်တယ်။

မြေပြင်တစ်ခုလုံး သုံးမိနစ်လောက် လှုပ်ခတ်ပြီးချိန်မှာ တော့ ငြိမ်သက်သွားတယ်။

မြရင်လေးဟာ ဝပ်နေရာက ထရပ်လိုက်ရင်း

တစ်နေရာဆီ အကြည့်ရောက်သွား တယ်။

ဒီအခါမှာ ကုန်းရဲ့ ထိပ်မှာ ရှိတဲ့ ကျောက်တုံးကြီးတစ်တုံးဟာ တဆတ်ဆတ်လှုပ်ယမ်း နေတာ တွေ့မြင်လိုက်ရတယ်။

သူမရင်ထဲ ပူလောင်သွားပြီး ကုန်းထိပ်ကို

အသည်းအသန် ပြေးလွှားသွားမိတယ်။

 

ကုန်းရဲ့ အောက်မှာ

ကျောက်ထုခွဲနေတဲ့လူတွေ ရှိသည်မဟုတ်ပါလား။

ဒါ့ကြောင့် …

“ဦးလေးတို့ … ဦးလေးတို့ ..

အမြန်ဆုံး ဘေးဖယ်လိုက်ပါ၊

ကျောက်တုံးကြီး ကျတော့မယ်၊

လို အသံကုန် အော်ဟစ်လိုက်တယ်

ကျောက်ထုသူတွေ ဟာ သူမရဲ့

အော်သံကြောင့် ကုန်းပေါ်ကို မော့ကြည့်ကုန်ကြ တယ်။

“ဟာ … ကျောက်တုံးကြီး

ငါတို့ပေါ် ပြုတ်ကျတော့မယ်၊

ပြုတ်ကျတော့မယ်ဟ၊

@g: … g:”

 

ကျောက်ထုသမားအားလုံး အော်ဟစ်သံတွေ နဲ့ နီးစပ်ရာကို ပြေးလွှားကုန်ကြတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ ကျောက်တုံးကြီးဟာ

ကုန်းထက်ကနေ တစ်လိမ့်ပြီးတစ်လိမ့် လိမ့်ဆင်း

လာတော့တယ်။

“အမယ်လေး …

ကျောက်တုံးကြီး ကျလာပြီတော် ”

ကံကောင်းထောက်မစွာ ပဲ

ကျောက်ထုတဲ့လူအားလုံး ကျောက်တုံးကြီးရဲ့ အန္တရာယ်

ကနေ ရှောင်ရှားနိုင်လိုက်ကြတယ်။

မြရင်လေး

တောင်ကုန်အောက်ရောက်တဲ့အခါမှာ တော့

“ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ မြရင်ရယ်၊

 

နင်သာ ကြိုမပြောထားရင် ငါတို့ရဲ့ အသက်ဟာ

တွေးတောင် မတွေးဝံ့ပါဘူး၊

နင့်ကို ဘယ်လိုကျေးဇူးဆပ်ရမှန်းတောင်

မသိပါဘူးဟာ”

ရွာသူရွာသားတွေ ရဲ့

ဝိုင်းပြောတဲ့စကားကြောင့် ကုန်းပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ မြင်ရင် လေးက …

“ကျေးဇူးဆပ်စရာမလိုပါဘူး …

ဦးလေးတို့၊ အဒေါ်တို့ရယ်၊

ကျွန်မ လုပ်ပေးနိုင်သလောက်

ကူညီပေးတာပါ၊

ကျွန်မအတွက် ဘာမှမလိုအပ်ပါဘူး၊

 

ဘုရားပန်းလာချိုး တာလေ၊ ဒေါ်လေး စိတ်ပူမှာ စိုးလို့

ပြန်တော့မယ်နော်”

လို့ ပြောဆိုပြီး ရွာစပ်ဘက်

လျှောက်ခဲ့မိတယ်။

“အမယ်လေးတော် … ကယ်ကြပါဦး အရပ်ကတို့ရဲ့ ၊

ငါ့သမီး ပုလဲစိန်လေး အသက်မရှိတော့ဘူး၊

ကယ်ကြပါဦးတော် ၊

ဟီး … ဟီး … ဟီး”

 

 

မပုစိန်ရဲ့ ငယ်သံပါမတတ် ငိုယိုသံက

ထန်းစုရွာရဲ့ ညအလှကို ဖျက်ဆီးပစ်လိုက် တယ်။

ပုတီးစိပ်နေတဲ့

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ

ရပ်သွားရင်း တပည့်တွေ ကို လှမ်းမေးလိုက် တယ်။

“ဘယ်က အသံကြီးလဲကွ၊

ပုတီးစိပ်ရတာ အာရုံနောက်လိုက်တာ”

“မသိဘူး သူကြီး၊

ကြားတော့ ကြားလိုက်တယ်၊

သေချာအောင် သွားစုံစမ်းကြည့်မယ်

သူကြီး”

တပည့်တွေ က ထိုသို့ ပြောပြီး အိမ်အောက်ဆင်းသွားတယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်လည်း ဆက်ပြီး

 

ပုတီးစိပ်နေလိုက်တယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ် ပုတီးစိပ်ပြီးချိန်မှာ ပဲ …

“ဘယ်မလဲ သူကြီးစုတ်၊

ဟင် … ပြောတော့

ဆေးဆရာကောင်းရင် ဘာမှမ ဖြစ်ပါဘူးဆို၊

ခု … ငါ့သမီး သေပြီ၊

နင် ဘာလုပ်ပေးနိုင်လို့လဲ

သူကြီးစုတ်ရဲ့ ၊

ဘာမဟုတ်တဲ့ မကောင်းဆိုးဝါးမဘက်ကိုလိုက်တဲ့

သူကြီး၊ လုံးဝမကျေနပ်ဘူးတော် ”

ခုနစ်သံချီအော်ဟစ်လိုက်တဲ့အသံကြောင့်

သူကြီးဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ဆတ်ခနဲ

 

တုန်သွားမိတယ်။

“ဟာ … ဒါ … ပုစိန်အသံပဲ၊

ဘာတွေ များ ဖြစ်ကုန်ပါလိမ့်”

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ အတွေးနဲ့အတူ

အိမ်အောက်ကို အလျင်အမြန်ဆင်းခဲ့တယ်။

ထဘီစွန်တောင်ဆွဲပြီး ငိုကြီးချက်မ

ဖြစ်နေရှာတဲ့ ပုစိန်

နင်က ဘာ ဖြစ်နေတာလဲ”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ အမေးကြောင့် ပုစိန်ဟာ

ရင်ဘက်စည်တီးလိုက်ရင်း …

“အမယ်လေး … မေးရက်လိုက်တဲ့ သူကြီး၊

ကျုပ် ဘာ ဖြစ်နေလဲတဲ့၊

 

ကျုပ်သမီး သေပြီတော်၊ ဘယ်လိုမှ ခေါ်မရတော့ဘူး၊

သရဲမ, ကိုက်ခံရလို့ ကျုပ်သမီးလေး

ပုလဲစိန် သေရတာ ၊

အဲဒါ သူကြီး သိရဲ့ လားတော် ၊

ဟီး… ဟီး … ဟီး”

လို့ အော်ဟစ်ငိုယိုလိုက်တယ်။

“ဘာ … နင့်သမီး သေပြီ၊

ဟုတ်လား၊ ကြားရတာ .

ငါ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်မိတယ် ပုစိန်၊

ဘယ်အချိန်က ဆုံးတာလဲ”

“ဘယ်အချိန်က ဆုံးရမှာ လဲတော် ၊

 

နာရီပြန်နှစ် ချက်တီးချိန်တည်းက ဆုံးခဲ့တာ၊ အဲဒါ ..

သရဲမလေးက အသက်နှုတ်သွားတာ

သိရဲ့ လား”

ပုစိန်ဟာ ထိုသို့ ပြောပြီး ချ

ပွဲချငိုကြွေးပြန်တယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ် တစ်ယောက် ကြံရာမရ

ဖြစ်သွားပြီး …

“ဒါ … ဒါဆို … တကယ်ပဲ …

မြရင်လေးက မကောင်းဆိုးဝါး

ဖြစ်နေပြီပေါ့၊

ဟင် .. ဟုတ်လား”

လို့ မေးလိုက်တယ်။

 

“အီး … ဟီး … ဟီး၊

မေးရက်လိုက်တာ သူကြီးရယ်၊

မြွေကိုက်ပါတယ်ဆိုမှ အပေါက်လေးနဲ့လား

ဆိုသလို ဖြစ်နေပြီ၊

သိပ်သေချာတာပေါ့ရှင်၊

ကျုပ်သမီးကို သရဲမလေးမြရင် အသက်နှုတ်သွားတာ၊

ကျုပ်သမီး အသက်ထွက်ချိန်မှာ

မြရင်ကိုက်ထားတဲ့ဒဏ်ရာကြီးက

ညိုမည်းပြီး ဖောင်းကြွနေတာတော် ၊

ဟီး …ဟီး …ဟီး”

ပုစိန်ရဲ့ ငိုကြီးချက်မစကားကြောင့်

သူကြီးဖိုးတုတ်က ဘာလုပ်ရမှန်းမသိအောင်

 

ဖြစ်သွားတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ သူကြီးရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲ

ရွာသားတွေ စုပြုံရောက်ရှိလာတယ်။

“ဒါကို ကျုပ်တို့ လက်မခံဘူး

သူကြီး၊ မြရင်လေးဟာ … မကောင်းဆိုးဝါးမဟုတ်ဘူး၊

ဘာကြောင့် လဲဆိုတော့ …

လူအများ ကြီးရဲ့ အသက်ကို၊

ဒီကလေးမလေးက ကယ်တင်ခဲ့တာ”

လို့ ပြောလိုက်တဲ့အခါ သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ

“ဟင်” ခနဲ ဖြစ်သွားတယ်။

ရွာသားတွေ က သူတို့ ကျောက်ထုရင်း ကျောက်တုံးကြီးရဲ့ အန္တရာယ်ကနေ မြရင် လေး

 

အော်ဟစ်သတိပေးလို့

အသက်ချမ်းသာရတဲ့အကြောင်းကို အသေအချာ

ရှင်းလင်းပြ လိုက်တယ်။

“လယ်လို ဖြစ်နိုင်မှာလဲ၊

ဒါ လုံးဝမဟုတ်ဘူး သူကြီး၊

သူတို့အားလုံး လိမ်နေတာ၊

မြရင်က သရဲမပဲ၊

သူကြီး သိတယ်မဟုတ်လား၊

မီးတွင် းမှာ တောင် … သူက

သူ့မအေကို ပြန်စားခဲ့လို့

မြမြ သေဆုံးခဲ့ရတာ ၊

သူတို့ပြောတာ လုံးဝမဟုတ်ဘူး၊

ကျုပ်ပြောတာ ယုံ သူကြီး”

 

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ရွာသားတချို့ နဲ့ ပုစိန်ရဲ့ စကားကြောင့် အကြံအိုက်သွားတယ်။

ဒါကြောင့် …

“နင်တို့အားလုံး တိတ်စမ်း၊

ရွာသားတွေ ရဲ့ စကားကို

ငါ လက်ခံသလို၊

ပုစိန်ရဲ့ စကားကိုလည်း

ငါလက်ခံတယ်၊

ဒါကြောင့် …

ပုစိန်လေးရဲ့ အလောင်းကို

ဆေးဆရာနဲ့ ငါကိုယ်တိုင် စစ်ဆေးမယ်၊

ဒါပဲ”

 

အခန်း (၁ဝ)

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ အစီအမံကြောင့် ဆေးဆရာကြီးဟာ ပုလဲစိန်လေးရဲ့ ရုပ် လောင်းကို

စမ်းသပ်ကြည့်ရှုလိုက်တယ်။

“ဒီကလေးဟာ ကိုယ်ပူရှိန်သိပ်ပြင်းပြီး

သေဆုံးခဲ့ရတယ် သူကြီး၊

ဒါဟာ …

သာမန် ဖြစ်ရိုး ဖြစ်စဉ်ကိစ္စပါ၊

သိပ်ကို ရိုးရှင်းလွန်းပါတယ်”

ဆေးဆရာကြီးရဲ့ အပြောကြောင့် မပုစိန်

မျက်နှာပျက်သွားသလို သူကြီးဖိုးတုတ် တစ်ယောက်

အပြုံးရိပ်လွှမ်းသွားမိတယ်။

“ကဲ … နင်ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ ပုစိန်၊

 

နင့်သမီး သေဆုံးရခြင်းဟာ …

ဘာပယောဂမှမပါဘူး၊

အပူသိပ်ပြင်းသွားလို့

အသက်ပါသွားရတာ ပါ၊

ဒီအချိန်မှာ … နင်သိသင့်ပြီ၊

ငါမှားသလား၊

နင် လွန်သလားဆိုတာ”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ အပြောကြောင့်

မြရင်လေးကို ရိုးမယ်ဖွဲ့ နေတဲ့ မပုစိန်က ဘာမှမ

ပြောနိုင်အောင် ဖြစ်သွားတယ်။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆရာကြီး၊

ဆရာကြီးကို ကျုပ်က ခြေကြွခ,အပြင်၊

ပူဇော်ခပါ ထပ်ပေးပါရစေ၊

 

လက်ခံပေးပါ ဆရာကြီး”

သူကြီးက ဆေးဆရာကြီးကို ခြေကြွခရဲ့ နှစ် ဆငွေကိုပေးရင်း ကန်တော့လိုက်တယ်။

ဆေးဆရာကြီးလည်း ကျေနပ်အားရဟန်နဲ့

ငွေကိုလက်ခံယူပြီး ဆေးလွယ်အိတ်ကြီး ကို ကောက်လွယ်ထွက်သွားတယ်။

ဒီအခါမှာ ရွာသူရွာသားတချို့ က …

“ကျုပ်တို့ ပြောခဲ့တယ် မဟုတ်လား

သူကြီး၊

အများ ရဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်တဲ့သူဟာ

သူယုတ်မာ လုံးဝမ ဖြစ်နိုင်ဘူး၊

ကျုပ်တို့အားလုံးရဲ့ အသက်ကျေးဇူးရှင်ဟာ

မြရင်ဆိုတဲ့ ကလေးပဲ၊

 

လောကမှာ တရားကို နတ်စောင့်ပါတယ် သူကြီး”

လို့ ဝိုင်းပြောကုန်ကြတယ်။

ထိုအချိန် မြရင်လေးဟာ အဒေါ် ဖြစ်သူကို

ဝိုင်းကူပြီတဲ့အတွက် ကျောက်ဆစ်ဘုရား ကြီးဘက်

ထွက်ခဲ့မိတယ်။

ညနေစောင်းအချိန် ဖြစ်တာမို့

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးရဲ့ ပရဝဏ်တစ်ခုလုံး တိတ်

ဆိတ်အေးချမ်းနေတယ်။

မြရင်လေးဟာ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးကို

ဦးချကန်တော့လိုက်တယ်။

ဘုရားကန်တော့နေစဉ်မှာ ပဲ

ဘုရားပေါ်တက်လာတဲ့ လူရိပ်တွေ ကို တွေ့လိုက်ရ

တယ်။

 

ဒါကြောင့် … လှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ လူကြီးသုံးယောက် ကို တွေ့ရတယ်။

နှုတ်ခမ်းမွေး မုတ်ဆိတ်မွေးတွေ နဲ့

အမာရွတ်ကြီးရဲ့ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး သူမ သိပ်

ကြောက်သွားမိတယ်။

ထိုလူကြီးသုံးယောက် ဟာ

ဂနာမငြိမ်တဲ့မျက်လုံးတွေ နဲ့ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးကို

ကြည့်ရှုနေကြတယ်။

၎င်းတို့ဟာ မြရင်လေးကို ဂရုမပြုဘဲ

တီးတိုးစကားဆိုနေကြတယ်။

မြရင်လေးဟာ

မျက်နှာပေါက်ဆိုးတဲ့လူကြီးကို ကြောက်ရွံ့တဲ့အတွက် ဆက်မနေဝံ့ တော့ဘဲ ပြန်ခဲ့တော့တယ်။

 

ည … ဆယ့်တစ်နာရီခန့်အချိန် ထန်းစုရွာလေးဟာ …

ထိန်ထိန်သာနေတဲ့လရောင် အောက်

ငြိမ်သက်စွာ အိပ်မောကျနေရှာတယ်။

မြရင်လေးလည်း အဒေါ် ဖြစ်သူ

မနှင်းမေကိုဖက်ရင်း အိပ်ပျော်နေရှာတယ်။

အိပ်ပျော်နေတဲ့ မြရင်ရဲ့ အာရုံထဲ သူမဟာ

ရှေးဟောင်းကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဆီ

ရောက်သွားတယ်။

သူမဟာ ဘုရားကြီးရဲ့ ပရဝဏ်မှာ

လမ်းလျှောက်နေရင်း ရုတ်တရက်ဆိုသလို

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဟာ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားတယ်။

 

သူမ ဘုရားကြီးရဲ့ မျက်နှာတော် ကို ငေးစိုက်ကြည့်ချိန်နေမှာ ပဲ ဘုရားကြီးရဲ့ မျက်လုံး တော် ကနေ မျက်ရည်တွေ ယိုစီးကျလာတယ်။

သူမဟာ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့်

အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ …

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဆီ ထုနှက်သံလို

အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။

မြရင်ဟာ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဆီ

တရွေ့ရွေ့ ချဉ်း ကပ်သွားမိတယ်။

အသံက ဘုရားရဲ့ အနောက်ဘက်က

ကြားနေရတာ ။

ဒါကြောင့် …

 

သူမ ဘုရားကြီးရဲ့ မျက်နှာတော် ကို ငေးစိုက်ကြည့်ချိန်နေမှာ ပဲ ဘုရားကြီးရဲ့ မျက်လုံး တော် ကနေ မျက်ရည်တွေ ယိုစီးကျလာတယ်။

သူမဟာ ထိုမြင်ကွင်းကြောင့်

အံ့အားသင့်သွားမိတယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ …

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဆီ ထုနှက်သံလို

အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ်။

မြရင်ဟာ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဆီ

တရွေ့ရွေ့ ချဉ်း ကပ်သွားမိတယ်။

အသံက ဘုရားရဲ့ အနောက်ဘက်က

ကြားနေရတာ ။

ဒါကြောင့် …

 

အနောက်ဘက်ကို

အသာသွားကြည့်လိုက်တဲ့အခါမှာ တော့ …

“ဗြုန်း”

ဆို … ကြောက်စရာမျက်နှာကြီးကို တွေ

လိုက်ရတယ်။

မြရင်လေးဟာ လန့်ဖျပ်သွားရင်း “အ” ခနဲ

အော်လိုက်မိတယ်။

သူမတစ်ကိုယ်လုံး ချွေးစတွေ ရွှဲနစ်သလို

အိပ်မက်ဆိုးကြောင့် ကြောက်လန့်တကြီး

လန့်နိုးလာတယ်။

“ငါ … အိပ်မက် မက်နေပါလား၊

အိပ်မက်က ကြောက်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ၊

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဟာ …

 

မျက်ရည်တွေ ကျနေတယ် … ပြီးတော့ …

ညနေက ဘုရားပေါ်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့

အမာရွတ်နဲ့လူကြီး …။

သူ ဘာလို့ ဘုရားရဲ့ အနောက်မှာ

ရောက်နေရတာ လဲ၊

ဒါ … ဒါ …

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးမှာ

တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေလို့

ငါ့ကို အိပ်မက်ပေးတာလား၊

s128 … 9128…..

ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ၊

 

မြရင်လေးဟာ အတွေးနဲ့အတူ အိပ်ရာပေါ်က ထထိုင်လိုက်တယ်။

“ဒေါ်လေး …ဒေါ်လေး …

ထ ထ၊

…

ထပါဦး ဒေါ်လေးရဲ့ ”

သူမရဲ့ လှုပ်နှိုးမှု ကြောင့် မနှင်းမေဟာ

မျက်လုံးပွင့်သွားတယ်။

“အင်း .. ဘာလဲ …

ဘာ ဖြစ်တာလဲ တူမလေး”

“ကျွန်မ အိပ်မက်မကောင်းဘူး

ဒေါ်လေး၊

ကျောက်ဆစ်ဘုရားမှာ ….

တစ်ခုခု ဖြစ်နေပုံရတယ်၊

 

အမြန်လာ ဒေါ်လေး၊

သွားကြည့်မှ ဖြစ်မယ်”

သူမအပြောကြောင့် မနှင်းမေဟာ

မျက်လုံးပြူး သွားရတယ်။

“ဘာ … ဘုရားကို …

အိပ်မက်မက်တယ် ဟုတ်လား၊

ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား တူမလေးရယ်၊

ဘုရားမှာ က ဘာ ဖြစ်စရာအကြောင်း

ရှိလို့လဲ”

“အချိန်မရှိဘူး ဒေါ်လေး၊

တစ်ခုခု ဖြစ်တာတော့ သေချာတယ်၊

လာပါ … အမြန်သွားရအောင်”

မြရင်ရဲ့ လက်ဆွဲရင်း ပြောလိုက်တဲ့စကားနဲ့

 

စိတ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ပုံကိုကြည့်ရင်း မနှင်း မေ တွေ

းရခက်သွားမိတယ်။

“တူမလေးစိတ်မှာ စိုးရိမ်နေရင်

သွားကြတာပေါ့၊

တကယ်လို့ … ဘုရားမှာ

တစ်ခုခုများ ဖြစ်နေခဲ့ရင်

ဒေါ်လေးတို့ချည်းဆို ဘာမှ

လုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊

သူကြီးဖိုးတုတ်ကို အကြောင်းကြားရမယ်၊

လာ … တူမလေး”

နှစ် ယောက် သား သူကြီးဖိုးတုတ်အိမ်ဘက်

ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့ကြတယ်။

“သူကြီး … သူကြီး …

ထပါဦး သူကြီး”

*

အခန်း (၁၁)

“ဟေ့ အချိန်မတော် ကြီး …

ဘယ်သူတုံးကွ”

သူကြီးက အိပ်ခန်းပြတင်းပေါက်ကနေ

လှမ်းမေးလိုက်တယ်။

“ကျွန်မပါ သူကြီး … နှင်းမေပါ၊

သိပ်အရေး ကြီးလို့ သူကြီး”

မနှင်းမေရဲ့ အသံကြောင့်

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ အိမ်အောက်ကိုဆင်းလာပြီး ခြံတံခါး

ဖွင့်ပေးတယ်။

“ဘာတွေ ဖြစ်လို့လဲ နှင်းမေ၊

ရေး ကြီးသုတ်ပျာနဲ့”

 

“အရေး ကြီးတယ် သူကြီး၊

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးမှာ ..

တစ်ခုခု ဖြစ်နေတယ်၊

အဲဒါ … သူကြီး သွားကြည့်မှ ဖြစ်မယ်”

မနှင်းမေရဲ့ အပြောကြောင့်

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ … “ဟေ” ခနဲ ဖြစ်သွားတော့တယ်။

“သေချာရဲ့ လားဟ၊

နင့်ကို ဘယ်သူပြောတုံး နှင်းမေ”

“ကျွန်မတူမလေး အိပ်မက်မက်တာ

သူကြီး၊ ဘာပဲ ဖြစ် ဖြစ်

သေချာအောင် သူကြီး

လိုက်ကြည့်သင့်တယ်”

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ

 

တစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်တယ်။

ပြီးမှ ..

“ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဟာ

ရှေးသိပ်ကျတဲ့ ဘုရားတစ်ဆူပဲ၊

အိပ်မက်ဆိုတာ မသေချာပေမယ့်

သေချာအောင် သွားကြည့်မှ ဖြစ်မယ်၊

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ၎င်းရဲ့ တပည့်နှစ်

ယောက် ကို နှိုးလိုက်တယ်။

အနီးပတ်ဝန်းကျင်က ရွာသားတွေ ကိုပါ

နှိုးလိုက်ပြီး ဝါးရင်းတုတ်ကိုယ်စီနဲ့ သူကြီးတို့ လူစုဟာ မနှင်းမေတို့နဲ့အတူ ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးဘက်

ထွက်ခဲ့တော့တယ်။

ဘုရားကြီးရဲ့ ရင်ပြင်ပေါ် တက်ခါနီး မှာ

 

တော့ သူကြီးတို့အားလုံ ခြေလှမ်းတုံ့သွားကြ တယ်။

သူတို့အားလုံး ဘုရားကြီးထဲကနေ

ထုနှက်သံတွေ ကို ကြားလိုက်ရတယ်။

မြရင်လေးကိုယ်တိုင် အိပ်မက်ထဲကလို

အသံကြားလိုက်ရတာ ကြောင့် ဘုရားကြီးအ တွက် စိုးရိမ်စိတ်တွေ လှိုက်တက်သွားမိတယ်။ သူကြီးနဲ့ရွာသားတွေ ဘုရားကြီးရဲ့

ဝင်ပေါက်အရောက်မှာ တော့ …

“ဟား ..ဟား ဟား …

…

ရပြီကွ၊ ရွှေဘယက်တွေ,

လက်ကောက်တွေ

အများ ကြီးပါလား၊

ခုချိန်ကစပြီး … ဒါတွေ အားလုံး

 

ပေသီးရဲ့ ပစ္စည်းတွေ ဖြစ်သွားပြီ၊

ဟား .. ဟား .. ဟား

ဟား”

…

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးရဲ့ နောက်က

ထွက်လာတဲ့အသံကြောင့် သူကြီးနဲ့ ရွာသား တွေ ဟာ

အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသွားတယ်။

ကျောက်ဆစ်ဘုရားကြီးနဲ့ဌာပနာတိုက်

အဖောက်ခံရပြီ မဟုတ်ပါလား။

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ဒေါ်သစိတ်နဲ့အတူ

လက်သီးဆုပ်ရင်း …

“သိပ်ဝမ်းသာမနေနဲ့ ..

ဘယ်ကောင်တွေ လဲကွ၊

ငါ့ရွာရဲ့ ဘုရားကို အပြစ်

ကျူး လွန်ဝံ့တာ၊

 

ထွက်ခဲ့စမ်း”

လို့ ကြုံးဝါးလိုက်တယ်။

ဒီအခါမှာ ဘုရားရဲ့ ကိုယ်ထည်နောက်ကနေ

လူသုံးယောက် ထွက်လာတယ်။

မြရင်လေးဟာ မျက်နှာမှာ

အမာရွတ်ကြီးပါတဲ့လူကြီးကို မြင်ရတာ ကြောင့် ကြောက် ကြောက်နဲ့ အဒေါ် ဖြစ်သူရဲ့ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားမိတယ်။

အမာရွတ်နဲ့လူကြီးဟာ

တရွေ့ရွေ့ လျှောက်လာပြီး သူကြီးတို့နဲ့ ဝါးနှစ် ရိုက်လောက် မှာ ရပ်လိုက်တယ်။

“ငါပဲကွ၊ မင်းရွာရဲ့ ဘုရားကို

ကျူး လွန်တာ၊ ဘာ ဖြစ်သလဲ၊

 

ငါ့လက်ထဲ ရောက်ပြီးတဲ့ဟာ

ငါ့အပိုင်ပဲ၊

အေး … ငါ့နာမည် ပေသီး၊

အောက်လမ်းဆရာ ပေသီးကွ၊

တစ်ချိန်က … မင်းတို့ရွာကနေ

လက်ဗလာနဲ့ ပြန်သွားရတယ်၊

ခုတော့ …

တစ်သက်စားမကုန်တဲ့ ရွှေတွေ ပိုက်ပြီး

ပြန်ရမယ်၊

အဲဒါ … ပေသီးရဲ့ လက်တုံ့ပြန်မှု ပဲကွ၊

ဟား … ဟား .. ဟား”

ခါးထောက်ပြီးပြောလိုက်တဲ့ လူကြီးရဲ့ စကားကြောင့် သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ မျက်မှော င် ကြုတ်သွားတယ်။

“ဘယ်က ပေသီးလဲ၊

မင်းကို ငါတို့မသိဘူး၊

ငါတို့ရွာနဲ့ မင်းဟာ …

ဘာမှပတ်သက်မှု မရှိဘူးကွ၊

ဘုရားပစ္စည်းတွေ ထားပြီး

အေးအေးဆေးဆေး ထွက် သွားပါ”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ အပြောကြောင့် လူကြီးရဲ့

မျက်နှာဟာ ကြောက်မက်ဖွယ်ကောင်း လောက်အောင်

တင်းမာသွားတယ်။

“ငါဟာ အောက်လမ်းဆရာ ပေသီးပဲ၊

ပထမအကြိမ် …

မင်းတို့ရွာကို ခြေချခဲ့တာ

 

ယုတ်ညံ့တဲ့ သင်္ချိုင်းမြေပဲ၊ ခု … ဒုတိယအကြိမ်

ခြေချတော့ မင်းတို့တစ်ရွာလုံး

တန်ဖိုးထားတဲ့ ဘုရားမြေပဲကွ၊

ရွာသားတွေ ရဲ့ မီးမြိုက်မှု ကြောင့်

ပထမအကြိမ်မှာ …

ငါ့မျက်နှာ အမာရွတ်ရခဲ့တယ်၊

ဒီတစ်ကြိမ်တော့ …

ရွှေတွေ ပိုက်ပြီး ငါပြန်မယ်ကွ”

အောက်လမ်းဆရာပေသီးရဲ့ စကားကြောင့်

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ ဦးနှောက်ဟာ အလုပ် များ

သွားရတော့တယ်။

ပြန်စဉ်းစားရင်း လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်

လောက်က အ ဖြစ်ကို ပြန်သတိရသွားတယ်။

အောက်လမ်းဆရာလူစု ရွာသင်္ချိုင်းထဲဝင်ပြီး မီးနေသည်အစိမ်းသေ မြမြရဲ့ လောင်း ဖော်တဲ့ ဖြစ်ရပ်။

သင်္ချိုင်းစောင့်ကြီးရဲ့ သတင်းပေးမှု ကြောင့်

အောက်လမ်းဆရာကို ရွာသားတွေ ဆုံး မလိုက်တဲ့အ

ဖြစ်။

သူကြီးဖိုးတုတ် တစ်ယောက် မေးကြောထောင်မတတ် အံကြိတ်လိုက်မိတယ်။

*

“အေး … ပထမအကြိမ်တုန်းက

မင်း ကံကောင်းလို့ ဒဏ်ရာပဲရခဲ့တာ၊

 

အခုတော့ … မင်းအသက်နဲ့ကိုယ် အိုးစားကွဲပြီသာ မှတ်လိုက်၊

ထန်းစုရွာသားတွေ သွေး

ဘယ်လောက်ရဲသလဲဆိုတာ

မင်း သိရစေမယ်”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ ကြုံးဝါးသံကြောင့်

အောက်လမ်းဆရာ ပေသီးက မျက်နှာမဲသွား ရင်း ဖျင်လွယ်အိတ်ထဲက ဓားမြှော င်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ …

“မီးတွင် းထဲ သေရရှာတဲ့ ငါ့မိန်းမကို

မြေကြီးထဲရောက်တာတောင်

ဒုက္ခပေးဖို့လုပ်တဲ့ကောင်

 

ဘယ်သူမှ မင်းကို မသတ်ရဘူး၊

ကျုပ်ကိုယ်တိုင် သတ်ရမှ

ကျုပ် ကျေနပ်မယ်ဟေ့”

ကိုသာရင်ဟာ ခြေထော့နင်းလျှောက်ရင်း ဝါးရင်းတုတ်နဲ့ ဦးပေသီးရှိရာ လျှောက် သွားတယ်။

ဝါးရင်းတုတ်နဲ့ လှမ်းရိုက်ဖို့ ပြင်လိုက်စဉ်မှာ

ပဲ ဦးပေသီးဟာ တုတ်ကို ဆတ်ခနဲဆွဲယူ ပြီး

ကိုသာရင်ရဲ့ လက်ကို လိမ်ချိုး လိုက်တယ်။

ထိုမြင်ကွင်းကြောင့် မြရင်ဟာ ဖခင်အတွက်

စိတ်ပူသွားပြီး …

“အဖေ့ကို မလုပ်ပါနဲ့၊

မလုပ်ပါနဲ့”

လို့ ရေရွတ်ရင်း ပြေးသွားတယ်။

 

ရွာသားတွေ လည်း ငြာသံပေးရင်း အောက်လမ်းဆရာတို့လူစုဆီ ပြေးသွားကုန် တယ်။

“မြရင် မလာနဲ့ … နင် ဖယ်နေစမ်း၊

သွားစမ်း … သွား”

ကိုသာရင်ဟာ ဦးပေသီးရဲ့ လက်ထဲကနေ

လှမ်းအော်လိုက်တယ်။

မြရင်လေး အနားရောက်သွားတဲ့အခါ

ဦးပေသီးက ကိုသာရင်ကို ဆောင့်တွန်းပြီး သူမကို

ဆတ်ခနဲ လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။

မြရင်ရဲ့ လည်မျိုကို ဓားနဲ့ထောက်ရင်း …

“အနားမကပ်နဲ့နော်၊

ဒီမှာ တွေ့လား၊ ထိုးသတ်ပစ်လိုက်မယ်ကွ၊

ဖယ်ကြစမ်း”

 

လောဘစိတ်ကြောင့် စိတ်ရိုင်းဝင်နေတဲ့

ဦးပေသီးဟာ မြရင်ကို ဓားစာခံလုပ်ပြီး ရွာ သားတွေ လက်ကလွတ်ဖို့ ကြိုစားလိုက်တယ်။

“သမီး … သမီး …

ငါ့သမီးကို လွှတ်စမ်းကွ”

ကိုသာရင်က ထိုသို့ အော်ဟစ်ရင်း

ဦးပေသီးကို ဝင်လုံးတော့တယ်။

ရွာသားတွေ ဟာ ထိုအခွင့်အရေး ကို

လက်လွတ်မခံဘဲ ဝါးရင်းတုတ်တွေ နဲ့ ဝိုင်းရိုက်

တော့တယ်။

ကိုသာရင် တစ်ယောက် ဦးပေသီးနဲ့

လုံးထွေးသတ်ပုတ်ရင်း မြရင်လေးကို တွန်း ထုတ်လိုက်တယ်။

ဒီအချိန်မှာ ပဲ ဦးပေသီးက ဓားမြှောင်နဲ့

 

ကိုသာရင့်နောက်ကျောကို အားကုန်ထိုး လိုက်တယ်။

“အား” ခနဲ အော်ဟစ်လိုက်တဲ့

ကိုသာရင့်အသံကြီးနဲ့ အတူ …

“ဟာ … သာရင် ဓားထိုးခံရပြီဟေ့၊

ရွာကျော်ပြီး လူးပါးဝတဲ့ကောင်တွေ ၊

မသေမချင်း ရိုက်သတ်ကြဟေ့”

ရွာသွားတွေ ဟာ ထိုသို့ ကြွေးကြော်ပြီး အောက်လမ်းဆရာပေသီးနဲ့ တပည့်နှစ် ယောက် ကို ဝါးရင်းတုတ်တွေ နဲ့ ရိုက်နှက် ကြတော့တယ်။

အောက်လမ်းဆရာပေသီးနဲ့ တပည့်တွေ

ဟာ ဒေါသသွေးကြွနေတဲ့ ရွာသားတွေ ရဲ့ ရိုက်နှက်မှ

အောက်မှာ အလူးအလဲ ခံနေရရှာတယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်က အခြေအနေကို

 

ဝင်ထိန်းတဲ့အနေနဲ့

“ဟေ့ … အားလုံးရပ်ကြစမ်း၊

သူများ ရဲ့ အမှားကြောင့် .

ကိုယ့်အပြစ်မ ဖြစ်စေနဲ့၊

ဒီလူတွေ ဟာ ငါတို့ဘုရားကို

အပြစ်ကြီးလုပ်သလို ငါတို့

ရွာသားကိုလည်း ဓားနဲ့ထိုးခဲ့တယ်၊

သူတို့ကို ဖမ်းချုပ်လိုက်စမ်း၊

ဥပဒေအရ ရဲလက်အပ်ရမယ်ကွ”

လို့ ပြောလိုက်တော့မှ ရွာသားတွေ ဟာ

ကိုယ်ရှိန်သတ်သွားကြတယ်။

ဦးပေသီးနဲ့တပည့်တွေ က ရွာသားတွေ ရဲ့

ရိုက်နှက်မှု ကြောင့် ထိပ်ပေါက်ခေါင်းကွဲဖူး ရောင် ပြီး

 

သွေးအလိမ်းလိမ်း ဖြစ်နေရှာတယ်။

မြရင်လေးဟာ

မျက်ရည်ပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျရင်း ဖခင်ကို

ဖက်ထားတယ်။

“အဖေ … အဖေ ဘာမှမ ဖြစ်ဘူးနော်၊

အဖေ့မျက်လုံးတွေ မမှိတ်လိုက်ပါနဲ့

အဖေရယ်၊

ထပါ အဖေရဲ့ … ထပါနော်၊

အီး … ဟီး … ဟီး … ဟီး”

မြရင်လေးဟာ ဖခင်ကို ဖက်တွယ်ရင်း

ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုကြွေးနေရှာတယ်။

ကိုသာရင့်ကျောပြင်တစ်ခုလုံး သွေးများ

ရွဲနစ်နေချေပြီ။

 

မနှင်းမေလည်း အစ်ကို ဖြစ်သူရဲ့ အ ဖြစ်ဆိုးကြောင့် တသိမ့်သိမ့် ရှိုက်ငိုနေရှာတယ်။

ကိုသာရင်ဟာ တုန်ယင်တဲ့လက်နဲ့

မြရင်လေးရဲ့ ပါးပြင်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ရင်း မျက်

လုံးပွင့်လာတယ်။

“သ … သမီးလေး၊

အ … အဖေ့ကို ခွင့်လွှတ် …

သူ .. သူတော် ကောင်းမလေးပါကွယ်၊ အား … အားလုံး အဖေ့အမှားတွေ … ပါ”

မြရင်လေးက ဖခင်နဲ့ မျက်နှာချင်း

အပ်လိုက်ရင်း …

“ဟင့်အင်း … အဖေ ဘာမှမ ဖြစ်ရဘူး၊

မွေးကတည်းက …

 

အမေမဲ့ခဲ့တဲ့ဘဝပါ အဖေ၊

အဖေ သမီးကို ထားမသွားရဘူး၊

ထားမသွားရဘူး အဖေ၊

အဖေ့ကို သမီး သိပ်ချစ်တယ်၊

အဖေ ဘာပဲ ဖြစ်နေ … ဖြစ်နေ၊

အဖေဟာ အဖေပါပဲ အဖေရယ်၊

အဖေ မမှားပါဘူး၊

ဟင့် … ဟင့် … ဟင့်”

လို့ တတွတ်တွတ် ရေရွတ်လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာ ပဲ ကိုသာရင်ရဲ့ ပါးစပ်ကနေ

သွေးတွေ ပွက်ခနဲ အန်ထွက်လာတယ်။

သူကြီးဖိုးတုတ်ဟာ ကိုသာရင်ရဲ့

အခြေအနေကို ရိပ်စားမိသွားပြီး …

 

“ကဲ … ကဲ … နှင်းမေ မြရင်လေးကိုခေါ်ပြီး ရွာပြန်တော့ချေ၊

သာရင့်ကို ငါတို့ ခေါ်ခဲ့မယ်၊

ကဲဟေ့ .. ဒီလူယုတ်မာတွေ ကို

ငါ့အိမ်ခေါ်ခဲ့ကြ၊ မိုးလင်းမှ

စခန်းကို အပ်ရမယ်”

လို့ အမိန့်ပေးလိုက် တယ်။

*

နောင် … ဝေ … ဝေ

ကြေးစည်သံ ထန်းစုရွာလေးမှာ

ပဲ့တင်ထပ်သွားတယ်။

 

ရွာပြင်သင်္ချိုင်းမှာ တော့ ထန်းစုတစ်ရွာလုံး ရွာလုံးကျွတ်မျှ တစုတဝေးတည်း ရောက် ရှိနေကြတယ်။

မနှင်းမေနဲ့မြရင်လေးတို့ရဲ့ ငိုရှိုက်သံတွေ က

ကြေးစည်သံကို ဖိုးလွှမ်းသွားသလို ရွာ သားအားလုံးရဲ့ မျက်နှာမှာ မျက်ရည်စတွေ နဲ့။ ကိုသာရင်ရဲ့ အလောင်းကို မြေကျင်းထဲ ချလိုက်ချိန်မှာ တော့ …

“သာရင် … သာရင် … မိန်းမကို

သိပ်ချစ်, သိပ်စွဲလမ်းတဲ့ သာရင်၊

မိန်းမကိုချစ်တဲ့စိတ်ကြောင့် …

သမီးရင်းကို အမေစားတဲ့သမီးဆိုပြီး တစ်သက်လုံး … မုန်းတီးခဲ့တဲ့ သာရင်၊ နောက်ဆုံးတော့ .. သူ မုန်းတီးခဲ့တဲ့ သမီးကို

ကယ်တင်ရင်း အသက်ပေးလိုက် ရရှာတယ်၊

 

မင်းအတွက် ငါ … အတော် ကို ယူကျုံးမရ ဖြစ်မိတယ် သာရင်၊ ဖြစ်လေရာဘဝ .

ဖြစ်ပါစေနဲ့လို့

အချစ်ကြီးတဲ့လူ အစွဲကြီးတဲ့လူ

ငါ ဆုတောင်းပါတယ်ကွာ”

သူကြီးဖိုးတုတ်ရဲ့ ဆုတောင်းစကားသံက

ဆို့နင့်ကြေကွဲသံကြီးနဲ့ ထွက်ပေါ်လာ တယ်။

အလောင်းမြေဖို့ပြီးတဲ့အခါ

ရွာသူရွာသားတွေ ဟာ စိတ်ထိခိုက် ငိုကြွေးနေတဲ့ မနှင် မေတို့ တူဝရီးကို နှစ် သိမ့်စကားဆိုရင်း ရွာဘက်

ပြန်သွားခဲ့ ကြတော့တယ်။

လူအားလုံး ရှင်းသွားချိန်မှာ တော့ သင်္ချို င်းမြေတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်ပြီး ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာ တယ်။

 

ကိုသာရင်နဲ့မြမြတို့ရဲ့ မြေပုံနှစ် ခု ကတော့ ဘေးချင်းယှဉ်လျက် ထန်းစုရွာရဲ့ သင်္ချိုင်း မြေမှာ နောင်နှစ် ပေါင်းများ စွာ ကြတဲ့အထိ တည်ရှိနေခဲ့တော့တယ်။

“အမေကိုစားတဲ့သမီး”

မအိုစာ

Zawgyi Version

“အေမကိုစားတဲ့သမီး”(စ/ဆံုး)

——————————-

အခန္း (၁)

ထန္းစု႐ြာေလးဟာ ေနဝင္ရီတေရာအခ်ိန္ရဲ႕

ေနေရာင္ ေအာက္ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိ ေနတယ္။

႐ြာေလးရဲ႕ အစြန္ လယ္ကြင္းျပင္ေတြ မွာ ေတာ့ လယ္သမားတစ္စုနဲ႔ ေကာက္စိုက္မေတြ ဟာ ႐ြာျပန္ဖို႔အတြက္ ဆူဆူညံညံ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ လူႀကီးတစ္ဦးဟာ

လယ္ကြင္းေတြ ဆီကို အသည္းအသန္ေျပးလာၿပီး …… “ေဟ့ … သာရင္ ဘယ္မလဲ၊

သာရင္ ဘယ္မလဲကြ”

လို႔ ေမာသီႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္။

လူႀကီးရဲ႕ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာအေမးေၾကာင့္ ေကာက္စိုက္သမေတြ ဟာ မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္ သြားၿပီး

“အိုေတာ္ … သာရင့္ကိုမ်ား

က်ဳပ္တို႔ လာေမးေနရသလားေတာ္ ၊

က်ဳပ္တို႔လယ္မွာ

သာရင္မရွိဘူး၊

သာရင္က ကပ္ေစးႏွဲသူေဌးရဲ႕ လယ္မွာ

လုပ္ေနတာ၊

ဒါေၾကာင့္ သာရင့္မိန္းမ

လူေမြးမေျပာင္တာေပါ့”

လို႔ မ်က္ႏွာမဲ့႐ြဲ႕ရင္း တစ္ေယာက္ က

ေျပာလိုက္တယ္။

လူႀကီးက စိတ္မရွည္ဟန္နဲ႔

ေခါင္းခါယမ္းလိုက္ၿပီး

“အာ … ေအးမိ မဆိုင္တာေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔၊

ငါ့ကို သာရင္လုပ္ေနတဲ့လယ္ကြက္ ဘယ္မွာ

ေျပာစမ္းဟ … သိပ္အေရး ႀကီးတယ္”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ လယ္သမားတစ္ဦးက

လယ္သုံးကြက္အေက်ာ္ကို ၫႊန္ျပတယ္။

“ငါတို႔ သူရင္းငွားေရာ၊

ေကာက္စိုက္သမေတြ ပါ၊

အဲဒီ လယ္မွာ ဘယ္သူမွမလုပ္ဘူး၊

ဖင္ထဲ႐ႊံ႕ ဝင္ၿပီး ဖင္ပိတ္ ေသရင္ေတာင္ ဘာမွလုပ္မေပးဘူးတဲ့ သူေဌး၊

သာရင္ တစ္ေယာက္ ပဲ မိုးခ်ဳပ္ကေနဝင္၊

ႏြားလို႐ုန္းၿပီး လုပ္ေနတာကြ၊

သြား … သြား … မင္းရွာေနတဲ့၊

ငႏြားသာရင္ အဲဒီ မွာ ရွိတယ္”

လူႀကီးက သူရင္းငွားၫႊန္ျပတာကိုၾကည့္ၿပီး

တစ္ရွိန္ထိုးဆက္ေျပးသြားတယ္။

“သာရင္ … ေဟ့ေကာင္ သာရင္၊

သာရင္ … သာရင္”

အသံကုန္ေအာ္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ လယ္သိမ္းဖို႔ျပင္ေနတဲ့ ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ ေနာက္ဆီ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

သူရွိရာ ေျပးလႊားလာတဲ့ လူ တစ္ေယာက္ ။

“ေဟ့ … ဘယ္သူလဲကြ .. ေဟ”

“ငါကြ ငါ … ဦးေလးအာၿပဲပါကြ”

“ဘာလို႔ ဒီေလာက္ ေျပးလာရသလဲ

ဦးေလးအာၿပဲ၊

ဘာမ်ား အေရး ႀကီးလဲဗ်”

ဦးေလးအာၿပဲဟာ

သူနဲ႔ဝါးတစ္႐ိုက္ေလာက္အကြာ ေရာက္တဲ့အခါ …… “မင္း … မင္း အိမ္ျပန္ေတာ့ သာရင္၊

အေရး ႀကီးတယ္ … ျပန္ေတာ့”

လို႔ ေျပာရင္း ေဟာဟဲသံျပဳရင္း

ရပ္နားလိုက္တယ္။

ကိုသာရင္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားၿပီး ..

“ဟာ … ဘာ ျဖစ္တာလဲဗ်၊

က်ဳပ္ … က်ဳပ္အိမ္ ဘာ ျဖစ္လို႔လဲ၊

မီး … မီးမ်ား ေလာင္သြားလို႔လား . ဟင္”

လို႔ အထိတ္တလန႔္ ေမးလိုက္မိတယ္။

ဦးေလးအာၿပဲက ေခါင္းခါယမ္းလိုက္ရင္း …

“မီးေလာင္တာထက္ အေရး ႀကီးတယ္၊

မင္း … မင္းမိန္းမ ငယ္သံပါေအာင္

ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဗိုက္နာေနၿပီကြ”

“ဘာ … ျမ … ျမ .

ဗိုက္နာေနၿပီ …. ဟုတ္လား၊

ဟာ … ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊

လက္သည္ႀကီးေျပာတုန္းက

ေမြးဖို႔ သုံးလေလာက္ …

လိုေသးတယ္ဆို၊

ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ ဦးေလးရာ”

“ဟ … ဒါ ငါ့ေမးစရာလားကြ၊

ငါလည္း ဘယ္သိပါ့မလဲ၊

ၾကည့္ရတာ … ေမြးရခက္ေနပုံပဲကြ၊ လက္သည္ ေဒၚခ်ိဳလည္း …

မင္းအိမ္မွာ ေရာက္ေနတယ္၊

သူ ကေလးအျပင္ထြက္ဖို႔ ႀကိဳး စားေနတယ္၊

သြား … သြား ေဟ့ေကာင္”

ဦးေလးအာၿပဲရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ကိုသာရင္

တစ္ေယာက္ ဘာမွမေတြးေတာ့ဘဲ ႐ြာဘက္ဆီ

သုတ္ေျခတင္ခဲ့တယ္။

*

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္

အိမ္ဝိုင္းထဲေျပးဝင္ရင္း အသားကုန္ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

တဲအိမ္ေလးရဲ႕ ေရွ႕ ကျပင္ေပၚကေန

မိန္းမတစ္ဦး ေျပးဆင္းလာတယ္။

“ျမေရ … က်ဳပ္လာၿပီ … လာၿပီ၊

ဟဲ့ … ႏွင္းေမ .. ႏွင့္ အစ္မ …

ဘယ္လိုလဲ … ဘယ္လိုလဲ”

ကိုသာရင္ဟာ ညီမအရင္း ျဖစ္သူ ႏွင္းေမကို

ေမးလိုက္တဲ့အခါ ႏွင္းေမက မ်က္ႏွာမ သာမယာနဲ႔…

“အေျခအေန မေကာင္းဘူးထင္တယ္

အစ္ကို၊

ခုနက လက္သည္ႀကီးေတာင္

လက္ေလွ်ာ့ရမလို ျဖစ္ေနတယ္၊

ေယာက္ မ … က်ဳပ္ေယာက္ မေလး မေမြးႏိုင္ေတာ့ဘူး ထင္တယ္ေတာ္ ”

လို႔ ေျပာရင္း ဟီးခနဲ ငိုခ်လိုက္တယ္။

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ …“ ဘာ” ခနဲ

ႏႈတ္က ေရ႐ြတ္ရင္း တဲအိမ္ေလးရဲ႕ ကျပင္ မွာ အ႐ုပ္ႀကိဳ : ျပတ္ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။

“အမေလးေတာ္ … က်ဳပ္ကို ဘယ္သူမွ

မကယ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊

အေဖေတြ, အေမေတြ , လင္ေတြ … က်

ပ္ကို ကယ္ၾကပါေတာ္ ၊

နာတယ္ … အရမ္းနာတယ္”

“ဟဲ့ … ဟဲ့ … ျမျမ … စိတ္ကိုတင္းထားစမ္း၊

ညည္းေအာ္ေနတာနဲ႔

ငါဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ဘူး၊

ခေလးက ေခါင္းထြက္ေနၿပီဟဲ့၊

ညႇစ္ၾကည့္”

ညႇစ္စမ္း၊ ညည္း … အားေလးစိုက္ၿပီး

“ညႇစ္ေနတာပဲ … က်ဳပ္ … က်ဳပ္ …

အားမရွိေတာ့ဘူး၊

က်ဳပ္ … က်ဳပ္မ်က္လုံးထဲ အရမ္းဝါးေနၿပီ၊

မရဘူး … မရေတာ့ဘူး၊

အမေလးေတာ္ ”

,,

လက္သည္ႀကီးနဲ႔ မိန္းမ ျဖစ္သူရဲ႕ စကားသံေတြ ေၾကာင့္ ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္

တစ္ကိုယ္လုံး မီးျမႇိဳက္ခံရသလို ခံစားသြားရတယ္။

ေယာက္်ားေဖာင္စီး … မိန္းမမီးေန

ဆိုတဲ့စကား။

အခု … ျမ တစ္ေယာက္

သူ႔ရင္ေသြးေလးအတြက္ အသက္လုတိုက္ပြဲႀကီး

ႏႊဲေနရတဲ့ အ ျဖစ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ …

“ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ သာရင္၊

အသက္ႏွစ္ ေခ်ာင္းထဲက တစ္ခုခုကို

ေ႐ြးရေတာ့မယ္၊

ကေလးက ေခါင္းထြက္႐ုံမကလို႔

ပုခုံးေတာင္ထြက္ေနၿပီ၊

ဒါ … ဒါေပမယ့္ … နင့္မိန္းမ

ညႇစ္အားမရွိေတာ့ဘူး၊

ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ”

တဲအိမ္ေလးထဲက ေျပးထြက္လာၿပီး

ေျပာလိုက္တဲ့ လက္သည္ႀကီးရဲ႕ စကား ေၾကာင့္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ျဖစ္သြားရတယ္။

က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတဲ့

လက္အစုံက ဆတ္ဆတ္တုံေနသလို … မ်က္ရည္ ေတြ ပါးေပၚလွိမ့္က်လာတယ္။

“ဘယ္လိုလုပ္ရမွာ လဲဗ်ာ၊

က်ဳပ္ … က်ဳပ္ဘဝမွာ

ဒီကေလးက အဦးဆုံး ရင္ေသြးေလးဗ်

ကေလးရဖို႔ က်ဳပ္ … ဆယ္ႏွစ္ လုံးလုံး

ေစာင့္ခဲ့ရတာ၊

31 … 316000$ …

ျမ … ျမ … အရမ္းသနားဖို႔ေကာင္းေနၿပီ၊

သူ႔ေအာ္သံက က်ဳပ္နားထဲ သံရည္ပူလိုပဲဗ်၊ ျမ … ျမရဲ႕ အသက္ကိုပဲ ကယ္တင္ေပးပါ။ ကယ္တင္ေပးပါဗ်ာ”

ကတုန္ကယင္ ေျပာလိုက္တဲ့

သူ႔စကားေၾကာင့္ လက္သည္ႀကီးဟာ ေခါင္းတဆတ္ ဆတ္ညိတ္ရင္း အထဲျပန္ဝင္ဖို႔ ေနာက္လွည့္လိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ …

“အား” … ခနဲ ငယ္သံပါမတတ္

ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့ ျမရဲ႕ အသံႀကီးကို တစ္႐ြာလုံး တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမတတ္ ၾကားလိုက္ရေတာ့တယ္။

အခန္း (၂)

“ဟယ္ … ကေလး အျပင္ထြက္ေနၿပီေတာ္ ”

လက္သည္ႀကီးရဲ႕ ေရ႐ြတ္သံေၾကာင့္ ကိုသာရင္ဟာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြား တယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ပဲ ..

မီးေနခန္းတြင္ းမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ …

“ဘာ ျဖစ္တာလဲ … ဘာ ျဖစ္တာလဲဗ်”

ကိုသာရင္က အခန္းျပင္က ေမးလိုက္သလို

ညီမ, ျဖစ္သူ ႏွင္းေမက အခန္းတြင္ :

ဝင္သြားလိုက္တယ္။

ေမြးကင္းစ နီတာရဲကေလးငယ္ကို

ၾကည့္ရင္း ႏွင္းေမ ဟာ “ဟင္” … ခနဲ ေရ႐ြတ္လိုက္မိတယ္။

“ဟ … နင္တို႔ဘာေတြ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊

ငါ့ မိန္းမေရာ … ငါ့ မိန္းမ … ဘာ ျဖစ္လဲ ..

ဘာ ျဖစ္လဲ။ ငါဝင္လာမယ္”

လက္သည္ႀကီးနဲ႔ ႏွင္းေမတို႔

တားဆီးခ်ိန္မရလိုက္ခင္မွာ ပဲ ကိုသာရင္ဟာ အခန္းထဲ

ဝင္သြားေတာ့တယ္။

ဆံပင္ဖိုး႐ို႕ ဖားရား ေသြးေတြ ႐ႊဲနစ္ၿပီး

မ်က္လုံးအပြင့္သားနဲ႔ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ျမျမ။

“ဟာ … ျမ … ျမ”

…

ကိုသာရင္ဟာ မိန္းမ ျဖစ္သူကို ေထြးေပြ႕ၿပီး

လႈပ္ကိုင္လိုက္တယ္။

“ဘာ ျဖစ္တာလဲ … ဘာ ျဖစ္တာလဲဗ်၊

ျမ … ျမ … တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းေနပါလား”

“စိတ္မေကာင္းစရာပဲ သာရင္၊

ျမ … ျမ … ဆုံးသြားၿပီကြဲ႕”

…

ငိုသံႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့

လက္သည္စကားေၾကာင့္ ကိုသာရင္ တစ္ကိုယ္လုံး

အသက္ရႉရပ္မတတ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။

လက္သည္ႀကီးက

ေမြးကင္းစကေလးငယ္ကို ပုဆိုးပိုင္းစနဲ႔

ထုတ္ပိုးလိုက္တယ္။

ကေလးအႏွီးထုတ္နဲ႔ လက္သည္ႀကီးရဲ႕

လက္အစုံဟာ ဆတ္ဆတ္တုန္ေနသလို …

သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေသြးမရွိေလာက္ေအာင္ ျဖဴ ဆုတ္ေနရွာတယ္။

“ျမ … ျမရယ္၊

ငါ … ငါ ဘယ္လိုေျဖရမလဲကြာ၊

မင္းရဲ႕ အသက္ကို ငါ ေ႐ြးခ်ယ္ခိုင္းတာေတာင္

မင္း … မင္းက …

ငါ သိပ္လိုခ်င္တဲ့ ကေလးကိုေပးၿပီး

ငါ့အနားက ထြက္သြားခဲ့ၿပီ၊

ျမရယ္ …. ျမ”

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္

ေဆာက္တည္ရာမဲ့စိတ္နဲ႔ တဟီးဟီး ငိုခ်လိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ႐ြာသူ႐ြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ ဟာ

ကိုသာရင္ရဲ႕ ၿခံဝိုင္းထဲ ေရာက္လာၾကတယ္။

႐ြာသားေတြ ဟာ အိမ္ေရွ႕ ကျပင္မွာ

ရွိေနၾကသလို ႐ြာသူေတြ က မီးေနခန္းထဲ ဝင္

လာၾကတယ္။

႐ြာသူေတြ ဟာ ကိုသာရင္ရဲ႕ အ

ျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ေနၾကရွာ

တယ္။

႐ြာသူတစ္ဦးက လက္သည္ႀကီးရဲ႕

လက္ထဲက ကေလးငယ္ကို အႏွီးစျဖည္ၿပီး

ၾကည့္ေနတယ္။

“ဟယ္ … ကေလးက မိန္းကေလးပဲ၊

ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳး ၿဖိဳး ေလးနဲ႔ …

ခ်စ္စရာေလးေဟ့”

႐ြာသူဟာ ေျပာေျပာဆိုဆို ကေလးငယ္ကို

ပါးဆြဲလိုက္တယ္။

ကေလးကလန႔္ၿပီး တအဲအဲ အသံျပဳရာက လက္ကားယား ေျခကားယားနဲ႔ ထြန႔္ထြန႔္ လူး ငိုေႂကြးေတာ့တယ္။

႐ြာသူက အမွတ္မထင္ ကေလးငယ္ဆီက

တစ္စုံတရာကို သတိျပဳမိသြားတယ္။

သူမအႀကီးအက်ယ္ ထိတ္လန႔္သြားၿပီး …

“အမေလးေတာ္ ”

လို႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ေျပးထြက္သြားတယ္။

“ေဟ့ ဂ်မ္းေတာ … ဘာ ျဖစ္တာလဲဟ”

႐ြာသားေတြ က ထိုင္ရာကထၿပီး

စိတ္လႈပ္ရွာစြာ ေမးျမန္ကုန္တယ္။

႐ြာသူက လက္တကားကားနဲ႔ …

“အမယ္ေလး … ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊

အဲ … အဲဒီ ကေလးမွာ

လက္ဖဝါးအပိုႀကီး ပါတယ္ေတာ္ ”

သူမ အေျပာေၾကာင့္ ႐ြာသားေတြ ဟာ

“ဟာ” … ခနဲ ေရ႐ြတ္လိုက္မိၾကတယ္။

႐ြာသူရဲ႕ စကားကို ၾကားေနရတဲ့ ကိုသာရင္ဟာ မ်က္ရည္ျပည့္လွ်မ္းတဲ့ မ်က္လုံးနဲ႔ လက္သည္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

လက္သည္ႀကီးက မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ …

“ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ သာရင္၊

နင့္သမီးမွာ လက္သုံးဖက္ ရွိေနတယ္၊

နင္ … နင္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မွန္း သိေပမယ့္

ဒါမ်ိဳး က မေျပာလို႔လဲ မ ျဖစ္ဘူး၊

ဒါမ်ိဳး ကေလးက … ဘယ္သူ႔အတြက္မွ

မေကာင္းဘူး၊

ငါ … ငါ ထပ္ၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္

ဒီ … ဒီကေလးဟာ

သူ႔ … သူ႔အေမကို သူျပန္စားလိုက္တာပဲ” လက္သည္ႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ သြားရတယ္။ ကိုသာရင္ရဲ႕ ေဒါသတႀကီး … “ဘာ” … ခနဲ

ေရ႐ြတ္သံက အိမ္ျပင္က လူအားလုံး ကို ဆတ္ခနဲ

တုန္သြားေစတယ္။

*

သစ္ပင္ႀကီးေတြ .. အုံ႔ဆိုင္းေနတဲ့

ေတာလမ္းတစ္ေနရာမွာ လူသုံးေယာက္ ဟာ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕လႈပ္ရွားေနၾကတယ္။

မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ဗရပ်စ္နဲ႔ လူႀကီး

တစ္ေယာက္ က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီး က်န္ႏွစ္ ေယာက္

က ေနာက္ကလိုက္ပါလာတယ္။

႐ြာအဝင္လမ္းဆုံေရာက္တဲ့အခါ လူႀကီးက

ေတာင္ေဝွးနဲ႔ ေျမေပၚေထာက္ရင္း လက္

ကာျပလိုက္တယ္။

“ေနဦး … ငါတို႔ရဲ႕

ဦးတည္ရာကိုေရာက္တဲ့အခါ

တိတ္တဆိတ္ပဲ လႈပ္ရွားၾကမယ္၊

မင္းတို႔ႏွစ္ ေယာက္ ေၾကာင့္ ဘာျပႆ နာမွ

ငါ မတက္ေစခ်င္ဘူး၊

ခု .. အခ်ိန္ေကာင္းေရာက္ေတာ့မယ္၊ ငါလိုခ်င္တာကို ရယူၿပီးရင္

ငါ့ရဲ႕ ပညာအဆင့္ တက္လို႔ရၿပီ၊

အဆင့္ေအာင္ျမင္ ေပါက္ေျမာက္သြားရင္

ဟား ဟား ..ဟား

လက္ညႇိဳး ၫႊန္ရာ အရာအားလုံး ျဖစ္ၿပီကြ၊

ေမွာ္ဆရာေပသီးဆိုတဲ့ ငါတို႔

ဘယ္သူမွ ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ေတာ့ဘူးကြ”

ဦးေပသီးက ေတာင္ေဝွးကို ဝံ့ႂကြားရင္း

အသံၾသႀကီးနဲ႔ ႀကဳံးဝါးလိုက္တယ္။

“စိတ္ခ်ပါ ဆရာႀကီး ..

ကြၽန္ေတာ္ တို႔ေၾကာင့္

ဘာအေႏွာင့္အယွက္မွ

မ ျဖစ္ေစရပါဘူး၊ ကတိေပးပါတယ္ ခင္ဗ်”

ဦးေပသီးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း

႐ြာဘက္လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။

တစ္႐ြာလုံး ေမွာ င္အတိၿပီးေနသလို အေဝးဆီက ေခြးေဟာင္သံအခ်ိဳ႕ သာ ၾကားေန ရတယ္။

ဦးေပသီးဟာ သူ႔လူေတြ ကို

လက္ျပလိုက္ရင္း ႐ြာဘက္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားတယ္။

သူတို႔ဟာ ႐ြာထဲမဝင္ဘဲ ႐ြာရဲ႕

အေနာက္ပိုင္းကို ပတ္သြားၾကတယ္။

လေရာင္ ရဲ႕ အလင္းမွ န္ပ်ပ်ေအာက္

အေဝးမွာ ျမင္ရတဲ့ ေဖြးေဖြးအရာေတြ ။

ထိုအရာေတြ ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး ဦးေပသီး

ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးလိုက္တယ္။

႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတဲ့

ေခြးအူသံေၾကာင့္ ဦးေပသီးရဲ႕ တျပည့္ႏွစ္ ေယာက္ ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္လုံးေဝွ႔ ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ေဟ့ေကာင္ … ငါတို႔ ဘာမွ ေဘးမ ျဖစ္ဖို႔

မင္းဆုေတာင္းေနာ္၊ ဒီ႐ြာက ႐ြာသားေတြ

သိပ္စည္းလုံးသလို အရမ္းလည္း လက္သံ

ေျပာင္တယ္ကြ၊ ငါေတာ့ ဆရာႀကီးကို မလြန္

ဆန္ရဲလို႔သာ လာရတာ … ခပ္လန႔္လန႔္ပဲကြ”

တစ္ေယာက္ က က်န္ တစ္ေယာက္ ကို

တီးတိုးေျပာလိုက္တယ္။

“ဆရာေပသီးတျပည့္ လုပ္ၿပီး ေၾကာက္မေနစမ္းပါနဲ႔ကြာ၊

ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မွ

ရွိစမ္းပါကြ၊

ဘာမွမ ျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြ”

ဦးေပသီးက အေနာက္က တြတ္ထိုးသံေတြ

ကို ၾကားသြားၿပီး .

“ေဟ့ေကာင္ေတြ …

မင္းတို႔ ဘာ ျဖစ္ေနၾကသလဲ၊

ငါ့ကို အာ႐ုံပ်က္ေအာင္ မလုပ္နဲ႔ေနာ္၊

ငါ့ရဲ႕ ဦးတည္ရာ ေရာက္ေတာ့မယ္ကြ၊ အၿငိမ္ေနၾကစမ္း”

လို႔ အံႀကိတ္သံနဲ႔ ေငါက္ဖမ္းလိုက္တယ္။

ဦးေပသီးနဲ႔ တပည့္ေတြ ဟာ လေရာင္

ေအာက္မွာ ပဲ တိတ္တဆိတ္ ဆက္ေလွ်ာက္

သြားၾကတယ္။

ေျမပုံမို႔မို႔ေတြ ၊ ကမၸည္းတိုင္ေတြ ၊

အုတ္ဂူေတြ စီရီေနတဲ့ ထန္းစု႐ြာရဲ႕ သခ်ႋဳင္းကုန္း။

ဦးေပသီးနဲ႔ တပည့္ေတြ က သခ်ႋဳင္းေျမထဲ

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဦးေပသီးဟာ သခ်ႋဳင္းရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းမွာ

ရွိတဲ့ တဲစုတ္ေလးတစ္လုံးကို လွမ္းၾကည့္ လိုက္တယ္။

“ငါတို႔ ကံေကာင္းတယ္ေဟ့၊

သခ်ႋဳင္းေစာင့္ရဲ႕ တဲလည္း မီးမွိတ္ေနတယ္၊

ဟဲ .. ဟဲ … ငါတို႔ လိုခ်င္တာကို

ေအးေအးေဆးေဆး ယူလို႔ရတဲ့ နိမိတ္ပဲကြ”

:

အခန္း (၃)

ေျမပုံေတြ စီတန္းေနတဲ့ ေနရာေရာက္ေတာ့

“ငါလိုခ်င္တဲ့ အစိမ္းေသအေလာင္းဟာ

ဆင္းရဲသားပဲကြ၊

ၿပီးေတာ့ မေန႔ကမွ

ခ်ထားတာဆိုေတာ့ ကမၸည္းတိုင္

အသစ္စိုက္ထားတဲ့ ေျမပုံကို ရွာရမယ္ကြ၊

ကဲ ေမွာ င္ႀကီး …

မီးတုတ္ညႇိလိုက္စမ္းေဟ့”

ဆရာ ျဖစ္သူရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ေမွာ

င္ႀကီးဆိုသူက ဖ်င္လြယ္အိတ္ႀကီးထဲက မီး

တုတ္ကိုထုတ္ၿပီး ေရနံဆီဆြတ္လိုက္တယ္။

မီးတုတ္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ ေအာက္

ဦးေပသီးနဲ႔ တပည့္ေတြ က ကမၸည္းတိုင္အသစ္ ကို

စတင္ရွာေဖြ ၾကေတာ့တယ္။

“ဟာ … ဒီကမၸည္းတိုင္ရဲ႕ သစ္သားက

အသစ္ႀကီးပဲ ဆရာႀကီး၊

ဒါမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ”

တျပည့္ေက်ာ္ ယမ္းႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္

ဦးေပသီးရဲ႕ ေခါင္း ေနာက္လွည့္လာတယ္။

ဦးေပသီးက ေဆးျပင္းလိပ္ႀကီးကို

ဖြာရႈိက္ရင္း မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“မျမျမ … အသက္ (၃၅) ႏွစ္ ဆိုပါလား၊

အံမယ္ …

ငါတို႔အတြက္ ကံေကာင္းတာက ေအာက္မွာ ေသတဲ့ေန႔ကို

ေရထားေသးေဟ့၊

ဆယ့္ငါးရက္၊ ဆယ္လဆိုေတာ့ …

ေမေန႔ကပဲကြ၊

ကဲ … တပည့္တို႔ လုပ္ငန္းစၾကမယ္ေဟ့”

ဦးေပသီးက ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးအမူအရာနဲ႔

အမိန႔္ေပးလိုက္ တယ္။

ေမွာ င္ႀကီးနဲ႔ ယမ္းႀကီးက အသင့္ယူလာတဲ့

ေပါက္ျပားေတြ နဲ႔ ေျမပုံကို စတင္တူးဆြ ေတာ့တယ္။

ဦးေပသီးက အနက္ေရာင္ အဝတ္စကို

ျဖန႔္ခင္းၿပီး ထိုင္လိုက္တယ္။

ၿပီးေတာ့ .. အသင့္ယူလာတဲ့ အဝါေရာင္

ဖေယာင္းတိုင္ႀကီးကို မီးညႇိရင္း ေျမမွာ ဆိုက္လိုက္တယ္။

တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ေနတဲ့ ဦးေပသီး … ႏႈတ္က

မႏၲာန္ေတြ တတြတ္တြတ္႐ြတ္ဆိုေန တယ္။

“အေလာင္းေပၚၿပီ ဆရာႀကီး၊

ဘာလုပ္ရမလဲ”

ယမ္းႀကီးရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ဦးေပသီး

မ်က္လုံးပြင့္ သြားတယ္။

မဲ့ၿပဳံးၿပဳံးလိုက္ရင္း …

“အေလာင္းေပၚမွေတာ့ လုပ္စရာရွိတာ

လုပ္ရမွာ ေပါ့ကြ၊

ဦးဆုံး .

အစမ္းမရဲ႕ ဆံပင္ကို ျဖတ္ရမယ္၊

ၿပီးရင္ …

သူ႔ရဲ႕ လက္သည္းေတြ ကို ညႇပ္ယူရမယ္၊

ေနာက္ဆုံး …

အစမ္းမရဲ႕ ထဘီကို ခြၽတ္ယူရမယ္ကြ၊

ဟဲ…ဟဲ …ဟဲ”

ဦးေပသီးဟာ ထိုသို႔ ေျပာဆိုၿပီး

လြယ္အိတ္ႀကီးထဲက ဓားေျမႇာ င္တစ္ေခ်ာင္းကို

ထုတ္ယူလိုက္တယ္ …

ဓားေျမႇာ င္ကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုေျမႇာ က္ၿပီး

တပည့္ေတြ ဆီ ပစ္ေပးဖို႔ ျပင္လိုက္တယ္။

႐ုတ္တရက္ လက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ခံလိုက္ရတာ

ေၾကာင့္ ဦးေပသီး ဆတ္ခနဲ တုန္လႈပ္ သြားတယ္။ “ဒါ … ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ”

မာထန္လြန္းတဲ့အသံေၾကာင့္ ဦးေပသီးတို႔ ဆရာတပည့္ေတြ မ်က္လုံးျပဴး သြားကုန္ တယ္။

ဦးေပသီးက

ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မားမားႀကီးရပ္ေနတဲ့ အဘိုးႀကီးတစ္ ဦးကို ေတြ ့လိုက္ရတယ္။

“က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ဘာလုပ္လုပ္၊

ခင္ဗ်ားနဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ၊

က်ဳပ္အလုပ္ကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔” ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးေပသီးက အဘိုးႀကီးရဲ႕

လက္က ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္တယ္။

အဘိုးႀကီးဟာ ဦးေပသီးရဲ႕ လက္ကို

ပိုမိုတင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။

အဘိုးႀကီးရဲ႕ က်န္လက္တစ္ဖက္မွာ ေတာ့

 

ေၾကးေခါင္းေလာင္းႀကီးတစ္လုံးကို ကိုင္

ေဆာင္ထားတယ္။

“ဘာ .. ေဟာဒီ ..

……

သခ်ႋဳင္းေျမတစ္ခုလုံးက ငါ့ပိုင္နက္ပဲ၊

သုဘရာဇာ ဦးသက္ရွည္ရဲ႕ ပိုင္နက္ထဲ

လာၿပီး မေတာ္ တရားေတြ လုပ္ဖို႔

ႀကံစည္ေနတာ …

သုဘရာဇာဦးသက္ရွည္မွာ

တာဝန္အျပည့္ရွိတယ္ကြ၊

ငါရွိေနသေ႐ြ႕ …

သခ်ႋဳင္းထဲက ေျမမွ ႏို႔ေတာင္

မတရားနည္းေတြ သုံးဖို႔အတြက္

မရေစရဘူးကြ၊

 

မင္းတို႔ ခု ခ်က္ခ်င္း သခ်ႋဳင္းေျမက ထြက္သြားစမ္း”

သခ်ႋဳင္းေစာင့္ အဘိုးအို ဦးသက္ရွည္ရဲ႕

အေျပာေၾကာင့္ ဦးေပသီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ တင္း

မာသြားတယ္။

သခ်ႋဳင္းေစာင့္ႀကီးကို မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔

ၾကည့္ရင္း

“ေပသီးရာဇဝင္မွာ လိုခ်င္တာကို

ရေအာင္ယူတတ္တယ္၊

က်ဳပ္လိုတာ ယူၿပီးမွျပန္မယ္၊

ခင္ဗ်ားႀကီး အသက္ရွင္ခ်င္ရင္

မတားနဲ႔၊

က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို ဘာမွမလုပ္ဘူး၊

က်ဳပ္လိုတာ ယူၿပီး ျပန္မယ္ အဘိုးႀကီး၊

မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ …”

လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္စကားဆိုလိုက္တယ္။

သခ်ႋဳင္းေစာင့္အဘိုးအိုက ဦးေပသီးကို

ေဒါသတႀကီး စိုက္ၾကည့္လိုက္တယ္။

လက္မခံဘဲ၊

“မင္းက မဟုတ္တာလည္း လုပ္ေသးတယ္၊

ေအးေအးေဆးေဆးေျပာတာကို

ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ႀကိဳး စားတယ္ေပါ့၊

ေကာင္းၿပီ … မင္းရဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္မႈ ပါပဲ”

အဘိုးအိုက ထိုသို႔ ေျပာဆိုၿပီး လက္မွာ

ကိုင္ထားတဲ့ ေၾကးေခါင္းေလာင္းႀကီးကို မရပ္ မနား

 

တီးခတ္လိုက္တယ္။

*

ဦးေပသီးရဲ႕ တပည့္ေတြ က သခ်ႋဳ

င္းေစာင့္အဘိုးအိုရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေၾကာင္အမ္းအမ္း

မွင္တက္သြားၾကတယ္။

“ဂေလာင္ … ဂေလာင္ … ဂေလာင္

ဂေလာင္ … ဂေလာင္ …. ဂေလာင္”

အဆက္မျပတ္စြာ ထြက္ေပၚေနတဲ့

ေခါင္းေလာင္းသံ။

ေခါင္းေလာင္းသံ မရပ္ခင္မွာ ပဲ သခ်ႋဳ

င္းထဲဝင္လာတဲ့ မီးေရာင္ သဲ့သဲ့ကို ေတြ ့လိုက္ရ တယ္။

 

ဦးေပသီးတို႔ လႈပ္ရွားခ်ိန္မရလိုက္ခင္မွာ ပဲ မီးတုတ္ကိုင္ ႐ြာသားေတြ အနီးဝိုင္းအုံ လာတယ္။

“ဘာ ျဖစ္လဲ … ဘာ ျဖစ္လဲ

အလိုးသက္ရွည္”

အေလာင္းကို

“ဒီလူေတြ သာရင့္မိန္းမ ျမျမရဲ႕

ေဖာ္ၿပီး အစီအရင္ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္”

အလိုးအိုရဲ႕ စကားေၾကာင့္

မီးတုတ္ကိုင္႐ြာသားေတြ ရဲ႕ “ေတာက္” ေခါက္သံ ညံ သြားရတယ္။

“ဘာ … ေသတဲ့လူကိုေတာင္ အလြတ္မေပး

ဘဲ ႐ြာေက်ာ္ၿပီး ေစာ္ကားတဲ့လူေတြ …

ေသဖို႔သာ ျပင္ေဟ့”

 

႐ြာသားေတြ ဟာ ထိုသို႔ ႀကဳံးဝါးၿပီး

ဦးေပသီးနဲ႔ တပည့္ေတြ ကို ဝိုင္းဝန္းထိုးႀကိတ္

ေတာ့တယ္။

ဦးေပသီးနဲ႔ တျပည့္ေတြ က ထိုးႀကိတ္မႈ ေတြ

ေအာက္ မ႐ုန္းသာေအာင္ ခံေနရွာ တယ္။

ဦးေပသီးကို ထိုးႀကိတ္ေနတဲ့

႐ြာသားတစ္ဦးက မီးတုတ္ယမ္းလိုက္တဲ့အတြက္ ဦး ေပသီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ မီးဟပ္ခံလိုက္ရတယ္။

“အား” ခနဲ ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ သခ်ႋဳ

င္းေစာင့္အဘိုးအိုဟာ ဦးေပသီးဆီ အၾကည့္

ေရာက္သြားတယ္။

အဘိုးအိုက ႐ြာသားေတြ ကို ဆက္ၿပီး

မထိုးႀကိတ္ဖို႔ လက္ျပဟန႔္တားလိုက္တယ္။

ငါ့မ်က္ႏွာ မီးေလာင္သြားၿပီ၊

 

“အား … အား … ငါ့မ်က္ႏွာ … ငါ့မ်က္ႏွာ မီးေလာင္ သြားၿပီ၊

အား .. နာတယ္ … နာတယ္”

ဦးေပသီးရဲ႕ ညည္းသံနဲ႔အတူ က်န္တပည့္ႏွစ္

ေယာက္ ပါ အထိုးအႀကိတ္ခံရတဲ့အ တြက္

မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ေရာင္ ကိုင္းေနေခ်ၿပီ။

“ကဲ … ကဲ … မင္းတို႔အားလုံး

ေတာ္ လိုက္ၾကပါ၊

ငါတို႔က ငါတို႔သခ်ႋဳင္းကို

သခ်ႋဳင္းေျမအဆုံး ကာကြယ္ၾကတာ

မွန္တယ္၊

ဒင္းတို႔လည္း .

ခုေလာက္ဆို ေနာင္က်ဥ္ေရာေပါ့၊

 

လႊတ္ေပးလိုက္ ၾကပါ”

အဘိုးအိုဦးသက္ရွည္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္

႐ြာသားေတြ ေဒါသတရႉး ရႉး နဲ႔ ၿငိမ္က်သြား တယ္။

“ေတာက္ …

အဘိုးသက္ရွည္ တားလို႔ေပါ့ဗ်ာ၊

မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ …

သုံးေယာက္ လုံး ဥၿဂိဳဟ္ၿပီးသားပဲ၊

သြာၾကစမ္း .. ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ

ထန္းစုကို ေျခမလွည့္နဲ႔၊

ထြက္သြားၾကစမ္း”

႐ြာသြားႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ ႀကဳံးဝါးသံေၾကာင့္ ဦးေပသီးရဲ႕ တပည့္ေတြ တုန္လႈပ္သြား တယ္။

မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့

 

ဆရာ ျဖစ္သူကိုဆြဲၿပီး အျမန္ဆုံး ထြကဖို႔ ျပင္လိုက္ၾကတယ္။

နာက်င္မႈ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေသြး႐ူးေသြးတန္း

ေအာ္ဟစ္ေနရွာတဲ့ ဦးေပသီး။

႐ြာသားေတြ နဲ႔ ေဝးတဲ့အခါ

ေဒါသတႀကီးအမူအရာနဲ႔

“လုံးဝမေက်နပ္ဘူး၊

ငါ့မ်က္ႏွာ မီးဟပ္သလို

မင္းတို႔တစ္႐ြာလုံး …

ဒုကၡိတ ျဖစ္ဖို႔ ျပင္ထားၾကစမ္း၊

ငါ့အစီအရင္ကို ဖ်က္တဲ့လူေတြ

ေမွာ္ ဆရာေပသီး ဘာေကာင္လဲဆိုတာ

တစ္ေန႔ …

ေကာင္းေကာင္းသိေစရမယ္ကြ၊

ၿမဲၿမဲမွတ္ထားၾက”

အခန္း (၄) အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ား ျဖစ္ပြားၿပီး

(၇) ႏွစ္ မွ် ၾကာေသာ အခါ …

ထန္းစု႐ြာရဲ႕ လမ္းမမွာ အဝတ္အစား

စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႔ အရက္သမားတစ္ ေယာက္

ဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေလွ်ာက္လာတယ္။

အရက္သမားဟာ ပုလာင္းထဲက

လက္က်န္အရက္ကို တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ေသာက္ လိုက္ရင္း

“မိုက္တဲ့လူရွိရင္ ထြက္ခဲ့စမ္းကြ၊

သာရင္တဲ့ေဟ့ … တစ္ရင္တည္းရွိတယ္၊

ဟာ .. မင္းက

ငါ့ကို ေဟာင္ရဲတယ္ေပါ့

 

သူေတာင္းစား ေခြစုတ္၊

ကဲကြာ”

ကိုသာရင္ဟာ သူ႔ကိုလႊတ္ေဟာင္ေနတဲ့

ေခြးပိန္ေလးကို ေျခနဲ႔ ဆင့္ကာဆင့္ကာ

ကန္ထည့္လိုက္တယ္။

က

ဒါကို ျမင္တဲ့ ႐ြာသူေတြ က

ၿခံဝိုင္းထဲကေနၿပီး …

“အင္း … သာရင့္ ဒုကၡလည္း

ႏွစ္ ေတြ မနည္းဘူး၊

အေတာ္ ကို မေအးတာဘဲေနာ္၊

ဘာအလုပ္မွလည္း ဒင္း မလုပ္ေတာ့ဘူး၊

ညီမ, ျဖစ္တဲ့သူက သူ႔ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔

အိမ္ဆိုင္ေလးေထာင္ၿပီး ရွာေကြၽးေနတာပဲ

 

ဒင္းေက်းဇူးတင္ရမွာ ၊

ဪ … လူ႔ဘဝရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းမ်ား

ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္

အံ့ပါရဲ႕ ေအ”

လို႔ တစ္ေယာက္ က ေျပာလိုက္တဲ့အခါ

ေနာက္ တစ္ေယာက္ က …

“သူက သူ႔မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္တာကိုးေအ့၊

ဒီေတာ့လည္း … ဘဝပ်က္မတတ္

ခံစားရမွာ ေပါ့။

ေမြးထားတဲ့ကေလးကလည္း …

မေကာင္းဆိုး႐ြားေလး မဟုတ္လား၊

ငါေတာ့ သာရင့္ကို

သိပ္သနားတာပဲေအ”

 

လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ႐ြာသားလူငယ္တစ္ဦးက …

“ဦးေလးသာရင္ … သိပ္မူးေနရင္လည္း

အိမ္ျပန္လိုက္ပါဗ်ာ၊

ဦးေလး လွိမ့္ကန္တာနဲ႔ ေခြးေလး

သနားဖို႔ သိပ္ေကာင္းေနၿပီဗ်၊

လာ … လာ … က်ဳပ္ ျပန္ပို႔ေပးမယ္”

လို႔ ေျပာရင္း ကိုသာရင္ကို ဆြဲလိုက္တယ္။ ကိုသာရင္ဟာ လူငယ္ရဲ႕ ထိန္းမမႈ ေၾကာင့္ ဒယိမ္းဒယိုင္ ေျခလွမ္းနဲ႔ပဲ ၄င္းရဲ႕ ၿခံဝိုင္းဆီ တန္း တန္းမတ္မတ္ ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္။

လူငယ္က ကိုသာရင္ကို

တဲေရွ႕ကျပင္ေလးမွာ ထိုင္ေစတယ္။

 

“အေဖ … ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ အလုပ္ေတြ

လုပ္လာျပန္ၿပီေပါ့၊

အရက္ေသာက္တာ မေကာင္းဘူးလို႔၊

႐ြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ ဘုရား

ေဟာထားတယ္ေလ၊

ေရေအးေလး ေသာက္လိုက္ပါဦးေလ”

ခုနစ္ႏွစ္ အ႐ြယ္ ဆံရစ္ဝိုင္းနဲ႔

ကေလးမေလးဟာ ဖခင္ကို ေရခြက္လွမ္းေပးရင္း ေျပာလိုက္ တယ္။

သူမရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္

ကိုသာရင့္မ်က္ႏွာႀကီး ရဲတြတ္မတတ္ နီရဲသြားတယ္။ ေရခြက္ကို လက္နဲ႔႐ိုက္ခ်လိုက္ၿပီး .

“သြားစမ္း …

 

က်က္သေရမရွိတဲ့ကေလး၊ ႏွင္းေမ … ႏွင္းေမ …

နင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ လာစမ္း”

လို႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

ကေလးမေလးဟာ ကိုသာရင့္ရဲ႕

ေၾကာက္မက္ဖြယ္အမူအရာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းစြာ

ငိုေႂကြး ေနရွာတယ္။

“ဘာလဲ အစ္ကိုရယ္ …

ငါ ေဈးေရာင္းေနတယ္ဟဲ့”

ႏွင္းေမက ေဈးဆိုင္ထဲက ထြက္လာရင္း

ေျပာလိုက္တယ္။

“ဒီက်က္သတုံးမေလးကို

ငါ့ေရွ႕မလႊတ္ဖို႔

 

နင့္ကို မွာ ထားတယ္မဟုတ္လား၊ သြား … ေခၚ သြားစမ္း၊ ငါ သတ္မိလိမ့္မယ္”

ႏွင္းေမဟာ သက္ျပင္းခ်မိရင္း …

“အစ္ကို … ႏွစ္ ေတြ လည္း ၾကာေနပါၿပီ၊

နင္ ဒီကေလးအေပၚမွာ

ဒီေလာက္ ရက္ရက္စက္စက္

ဆက္ဆံဖို႔ မသင့္ေတာ့ဘူး၊

အားလုံးဟာ ..

ထန္းသီးေႂကြခိုက္ က်ီးနားခိုက္

ျဖစ္ခဲ့တာပါဟာ”

“ေတာ္ စမ္း … ႏွင္းေမ၊

 

ငါ့ကိုလာၿပီး မိေခ်ာင္းမင္း ေရကင္းမျပနဲ႔၊ ဒင္းဟာ … မေအကို ျပန္စားခဲ့တဲ့ကေလး

ဒင္းေမြးၿပီး မၾကာဘူး လယ္ထဲမွာ

ဒဏ္ရာရလို႔ ငါ့ေျခေထာက္တစ္ဖက္

ေထာ့နဲ႔သြားရတာ ၊

႐ြာမွာ လည္း ဒင္းေၾကာင့္

စီးပြားေရး ေတြ က်ဆင္းခဲ့ရတယ္၊

ဒီအေၾကာင္းေတြ ကို ငါတင္မကဘူး

တစ္႐ြာလုံး ေျပာဆိုေနၾကတယ္၊

ငါ မလြန္ဘူးကြ”

ကိုသာရင့္အေျပာေၾကာင့္ ႏွင္းေမဟာ

မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္သြားၿပီး …

“နင္ကိုယ္တိုင္က

 

ပတ္ဝန္းက်င္ ဘက္ပါေနရင္

ဒီကေလး ….

ဘယ္လိုရပ္တည္မလဲ အစ္ကို၊

ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ ဒါ ႏွင့္ ေသြးအရင္းပဲ၊

ကံၾကမၼာေၾကာင့္ ငါ့တူမေလးမွာ

လက္ဖဝါးသုံးခု ပါခဲ့ရရွာတယ္၊

ဒါေပမယ့္ … ကေလးကို

ကေလးလိုပဲ ဆက္ဆံသင့္တယ္၊

ႏွင့္သားသမီးကို …

မုန္းခ်င္သေလာက္ မုန္းလို႔ရတယ္၊

႐ိုက္သတ္ပစ္လို႔ေတာ့ မရဘူး၊

ျမရင္ကေလးကို နင္ထိၾကည့္၊ ငါနဲ႔နင္ ေသခန္းျပတ္သြားမယ္၊

တစ္ခ်ိန္လုံး မူး႐ူးေနတဲ့လူ

နင့္ကိုယ္နင္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္စမ္းပါဟဲ့”

လို႔ ေဒါသတႀကီး ေျပာဆိုရင္း ျမရင္ေလးကို

ဆြဲေခၚသြားတယ္။

ကိုသာရင္ဟာ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ လွဲခ်လိုက္ရင္း အရက္ပုလင္းကို တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။

*

ထန္းစု႐ြာေလးရဲ႕ ဗာဒံပင္ႀကီးေအာက္မွာ ကေလးငယ္တစ္သိုက္ဟာ ဗာဒံ သီးအေႂကြမ်ား ကို

 

လိုက္လံရွာေဖြေနၾကတယ္။

ကေလးေတြ ဟာ ဗာဒံသီးအေႂကြမ်ား

ရတဲ့အခါ ထုေထာင္းၿပီး ဗာဒံေစ့မ်ား ကို သူ႔ ထက္ငါ

အလုအယက္ စားေသာက္ၾကတယ္။

ဗလအႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ ေယာက္်ားေလးႏွစ္

ဦးဟာ ဗာဒံေစ့ေတြ ကို ဒိုင္ခံ ထုခြဲေပးေန သလို က်န္ကေလးေတြ က အလွည့္က် စားေသာက္ၾကတယ္။

ဒါကို အေဝးက ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့

ျမရင္ေလးဟာ ႐ြယ္တူကေလးေတြ ရွိရာ ေျပးသြား

တယ္။

“ငါလည္း ဗာဒံေစ့ စားခ်င္တယ္၊

ငါ့ကိုလည္း ေကြၽးပါဟယ္”

သူမအသံေၾကာင့္ ဗာဒံေစ့ထုတဲ့ေနရာ

အုံခဲေနတဲ့ ကေလးေတြ ရဲ႕ ေခါင္းေထာင္သြား တယ္။

 

ဗလအႀကီးဆုံး ေကာင္ေလးက

မတ္တတ္ရပ္လိုက္ၿပီး

“နင့္ကို ၿဂိဳဟ္မေလးလို႔

ငါ့အေမက ေျပာတယ္၊

နင္ သရဲလိုပဲ …

သရဲမေလးကို ငါတို႔က

ဘာလို႔ ေကြၽးရမွာ လဲ၊

နင္က လူမွမဟုတ္တာ”

လို႔ လက္ညႇိဳး ထိုး ေျပာလိုက္တယ္။

ခပ္ဆိုးဆိုးကေလး တစ္ေယာက္ က …

“ဟုတ္တယ္ … သူက သရဲမပဲ၊

ဘာမွေကြၽးစရာမလိုဘူး၊

သြားစမ္းကြာ”

 

ဆိုၿပီး ျမရင္ေလးကို

ေဆာင့္တြန္းပစ္လိုက္တယ္။

ျမရင္ေလးဟာ ေဆာင့္တြန္းခံရတဲ့

အရွိန္ေၾကာင့္ ေျမေပၚဝမ္းလ်ားေမွာ က္ လဲက်

နာက်င္မႈ ေၾကာင့္ သူမ ဟီးခနဲ

သြားရွာတယ္။

ငိုခ်လိုက္မိတယ္။

ကေလးငယ္ေတြ ဟာ သူမနံေဘး

ဝိုင္းအုံခဲလာၿပီး …

“ငါတို႔အားလုံးရဲ႕ လက္မွာ

လက္ဝါးဆိုတာ ႏွစ္ ဖက္ပဲ ရွိတယ္၊

နင္က …

သရဲမ, ျဖစ္လို႔ သုံးဖက္ရွိေနတာ၊

 

သြားစမ္း”

လို႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း ဗာဒံေစ့ေတြ ၊ ခဲလုံးေတြ နဲ႔ ျမရင္ေလးကို ဝိုင္းဝန္းပင္ေပါက္ကုန္ၾက တယ္။

“အီးဟီးဟီး .. မလုပ္ၾကပါနဲ႔၊

ငါ ဗာဒံေစ့ မစားေတာ့ပါဘူး၊

ငါ … ငါ … နာလြန္းလို႔ပါ၊ … .

မလုပ္ၾကပါနဲ႔”

သူမ လက္ကေလးနဲ႔ ကာရင္း ငိုႀကီးခ်က္မ

ေျပာဆိုလိုက္တယ္။

ကေလးေတြ ဟာ သူမရဲ႕ အ ျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး

တဟီးဟီး ရယ္ေမာကုန္ၾကတယ္။

“… …

ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊

 

ဟင္ … ျမရင္ေလး … ျမရင္”

ဆိုင္အတြက္ ကုန္ေျခာက္ေတြ ဝယ္ၿပီး

ျပန္လာတဲ့ မႏွင္းေမဟာ ျမရင္ရဲ႕ အ ျဖစ္ကို ေတြ ၿပီး

ေျပးထူမလိုက္တယ္။

“ဒီသရဲမက …

က်ဳပ္တို႔ဆီက ဗာဒံေစ့

လာေတာင္းစားေနတယ္၊

ဒါေၾကာင့္ …

ပညာေပးလိုက္ တာ ဘာ ျဖစ္လဲဗ်”

ခပ္ဆိုးဆိုးကေလးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ .

မႏွင္းေမဟာ ေဒါသ အလြန္ထြက္သြားၿပီး…

“ဟဲ့ … နင္တို႔ ဗာဒံေစ့က

ဘယ္ေလာက္တန္ဖိုးႀကီးလို႔လဲ၊

 

ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္မရွိတဲ့ ကေလးေတြ ၊ နင္တို႔ … ဒီလို အႏိုင္က်င့္တာ

လက္မခံႏိုင္ဘူး၊

သူႀကီးနဲ႔ တိုင္မယ္၊

ျမရင္ေလး … သိပ္နာေနလား၊

ေဒါေလးကို တြဲ ၿပီးထေနာ္၊

∞ … ∞”

လို႔ ေျပာရင္း ျမရင္ေလးကို

ဆြဲထူလိုက္တယ္။

“သူႀကီးနဲ႔ တိုင္စရာ ဘာမွမလိုဘူးဗ်၊

အေဒၚႀကီးတူမက

သူေတာင္းစားလို လာေတာင္းစားတာ

ဘာသိလို႔လဲ၊

 

ေဟ့ေကာင္ေတြ လာၾက၊

တျခားေနရာ သြားေဆာ့မယ္ေဟ့”

“အမေလးေတာ္

…

လူၾကည့္ေတာ့ ႏို႔နံ႔ေတာင္မစင္ေသးဘူး၊

မိုက္႐ိုင္းလိုက္ၾကတာ၊

ငါ့တူမကို သူေတာင္းစားတဲ့၊

ကေလးမို႔လို႔ ၾကည့္ေနတာ၊

လူႀကီးဆိုလို႔ ကေတာ့ ပါးရွစ္စိတ္ကြဲေအာင္

လုပ္ထည့္လိုက္ၿပီ၊

အ႐ိုင္းအစိုင္းကေလးေတြ ၊

နင္တို႔ကို သူႀကီးနဲ႔ တိုင္ ျဖစ္ေအာင္တိုင္မယ္၊

ေတာက္”

 

မႏွင္းေမရဲ႕ ႀကဳံးဝါးသံေၾကာင့္

ကေလးတစ္အုပ္ဟာ သူမကို ေလွာင္သလို တဟား ဟားရယ္ေမာၿပီး ေျပးထြက္သြားၾကကုန္တယ္။

“ဟီး .. ဟီး … ဟီး …

နာတယ္ ေဒၚေလး၊

2 … 208. …

ျမရင္ကို အရမ္းနာေအာင္

လုပ္တယ္”

မႏွင္းေမဟာ တူမ ျဖစ္သူကို မ်က္ရည္ေစ့မတတ္ သနားမိသြားရွာတယ္။

“ေအးပါ … တူမေလးရယ္၊

မငိုနဲ႔ေနာ္ … တိတ္ေတာ့၊

အိမ္ေရာက္မွ ေဒၚေလး

 

ေဆးလူးေပးမယ္ေနာ္၊

ဒါေၾကာင့္ … တူမေလးကို

အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ ပဲ ေဆာ့ဖို႔

ေဒၚေလး ေျပာခဲ့တာ၊

ကဲ … ထ …ထ”

 

အခန္း (၅)

“ဒီကိစၥကို …

က်ဳပ္ မေက်နပ္ဘူး သူႀကီး၊

က်ဳပ္တူမကို မေကြၽးခ်င္ရင္

ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာေပါ့၊ ကေလးေတြ ျဖစ္ၿပီး …

ဒီလို လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္တာ

မ ျဖစ္သင့္ဘူး၊

သူတို႔ကို သူႀကီး ဆုံးမေပးပါ”

မႏွင္းေမက ျမရင္ေလးရဲ႕ လက္ကိုဆြဲရင္း

သူႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္က

 

ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ရင္း မ်က္လႊာပင့္ၾကည့္လိုက္တယ္။

သူႀကီးေခၚထားတဲ့အတြက္ ကေလးဆိုးေတြ

ရဲ႕ မိခင္ေတြ ေရာ၊ ကေလးေတြ ပါ သူ႔

ေရွ႕ေရာက္ေနၾကၿပီ။

“ဟုတ္တယ္၊ …. ဒါ မ ျဖစ္သင့္ဘူး၊

…

လူငယ္ဆိုတာ … တစ္ခ်ိန္

လူႀကီးေတြ ျဖစ္လာၾကမွာ၊

ကေလးအ႐ြယ္ကတည္းက

လက္ရဲဇက္ရဲႏိုင္ေနရင္

ႀကီးတဲ့အခါ … ငါ့႐ြာမွာ

လူမိုက္ေတြ ႀကီးစိုးကုန္လိမ့္မယ္၊

ဒီေတာ့ …

 

ျမရင္ကို အႏိုင္က်င့္တဲ့

ကေလးအားလုံးကို အျပစ္ေပးရမယ္”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကေလးမိဘေတြ ဟာ မ်က္ႏွာရႈံ႕ မဲ့သြားကုန္တယ္။

“လက္မခံဘူး သူႀကီး၊

က

ကေလးေတြ က သူတို႔ဟာသူတို႔

ဗာဒံေစ့ ထုစားေနၾကတာ၊

ၿဂိဳဟ္မေလး ေရာက္မသြားရင္

ဘာမွ ရန္ ျဖစ္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူး၊

ဒင္းကို က်ဳပ္တို႔တစ္႐ြာလုံး

႐ြာက်ဥ္ထားတာ ဘယ္ႏွႏွစ္

ရွိေနၿပီလဲ၊

ဒင္းတို႔ကို မေကာင္းဆိုးဝါး ျဖစ္ေနလို႔၊

 

အားလုံးရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံၿပီး သူႀကီးကိုယ္တိုင္

႐ြာျပင္ႏွင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား၊

ဒါဟာ … ၿဂိဳဟ္မေလး

႐ြာထဲဝင္ၿပီး သက္သက္မဲ့

ၿဂိဳဟ္ေမႊသြားတာရွင့္”

မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ က သူႀကီးကို

အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ရန္ေတြ ့ေျပာလိုက္ တယ္။

က်န္မိန္းမေတြ ကပါ …

“ဟုတ္တယ္ … ဟုတ္တယ္ေတာ္၊

က်ဳပ္တို႔ကေလးေတြ ကို

အျပစ္ေပးစရာ မလိုဘူး၊

 

လုံးဝ လက္မခံဘူး”

လို႔ ျငာသံေပး ေႂကြးေၾကာ္ကုန္ၾကတယ္။

၎တို႔ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ေဒါသအလြန္ထြက္သြားၿပီး …

“တိတ္ၾကစမ္း …

ဒီ႐ြာမွာ သူႀကီးဖိုးတုတ္ကို

ဘယ္သူမွ ေက်ာ္လို႔မရဘူးကြ၊

ေအး … တစ္ခ်ိန္က ျမရင္တို႔မိသားစုကို

႐ြာျပင္ႏွင္ခဲ့တယ္ဆိုတာလည္း

႐ြာရဲ႕ ေရွး႐ိုးအယူအဆအရ …

႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈ ေၾကာင့္

ပဲ၊

 

နင္တို႔အားလုံး အတိတ္ကအ ျဖစ္ကို

ျပန္ၿပီး ေခ်းေျခာက္ေရႏူးစရာ

အေၾကာင္းမရွိဘူးကြ၊

ငါ့႐ြာမွာ ေနရင္ …

ငါ့ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို လိုက္နာရမယ္၊

ဒါပဲ ၊ ကဲ … ကေလးေတြ

ေရွ႕ထြက္ခဲ့စမ္း”

ကေလးေတြ ဟာ မိခင္ ျဖစ္သူေတြ ကို

ေမာ္ၾကည့္ရင္း ေရွ႕ထြက္လိုက္ၾကတယ္။

ျမရင္ေလးရဲ႕ ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ကေလးဟာ

ေရွ႕ထြက္ဖို႔ ျပင္ေနရာက …

“နင့္ကို မေက်နပ္ဘူး၊

အငတ္မ … အစုတ္”

 

လို႔ မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္တယ္။

ထိုကေလးမေလးဟာ ေျပာဆိုရင္း ျမရင္ရဲ႕

လက္ကို ဆြဲလိမ္လိုက္တယ္။

ျမရင္ေလးဟာ အငတ္မလို႔

အေျပာခံရတဲ့အတြက္ေရာ၊ လက္ပါ ဆြဲလိမ္ခံရတဲ့အ

တြက္ပါ မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားရွာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ …

ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူၿပီး

လက္ေမာင္းကို ကိုက္ထည့္လိုက္ ေတာ့တယ္။

“အား အား …

နာတယ္ .. နာတယ္”

ေကာင္မေလးရဲ႕ ေအာ္သံေၾကာင့္ အားလုံးရဲ႕ အၾကည့္က ထိုေနရာဆီ ေရာက္လာ

 

ၾကတယ္။

“ျမရင္ … ျမရင္ …

သမီးကို ကိုက္တယ္၊

အီး … ဟီး … ဟီး”

ေကာင္မေလးရဲ႕ တိုင္တန္းမႈ ေၾကာင့္

ျမရင္ေလးဟာ အေဒၚ ျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကို လႊတ္ ၿပီး သူႀကီးရွိရာ တည့္တည့္ေလွ်ာက္သြားတယ္။

လူအားလုံး မွင္တက္ေနစဥ္မွာ ပဲ

ျမရင္ေလးဟာ သူႀကီးဖိုးတုတ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ ရင္း …

“သူက ကြၽန္မကို …

အငတ္မအစုတ္မလို႔ ေျပာၿပီး

လက္ကို လိမ္ဆြဲတယ္ သူႀကီး၊

ဒါေၾကာင့္ … မခံႏိုင္လို႔

 

ျပန္ကိုက္မိတာပါ။

ကြၽန္မစကား မွန္တယ္ဆိုတာ

သူႀကီးကို …

႐ြာစြန္က ဘုရားျဖဴႀကီးမွာ

တိုင္တည္ၿပီး ေျပာရဲပါတယ္၊

ဒါေပမဲ့ …

သူႀကီး အျပစ္ေပးပါရွင္”

ျမရင္ေလးရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ သူႀကီးဖိုးတုတ္ မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္သြားၿပီး . “ေဟ့ … အကိုက္ခံရတဲ့ကေလး

လာစမ္း”

လို႔ ေခၚလိုက္တယ္။

ကေလးငယ္က တြန႔္ဆုတ္ဟန္နဲ႔ သူႀကီးဆီ

 

လွမ္းလာတယ္။

“မွန္မွန္ေျပာစမ္း ..

ျမရင္က စလုပ္တာလား၊

နင္က စလုပ္တာလား၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရင္ ငါ မ႐ိုက္ဘူး”

သူႀကီးစကားေၾကာင့္ ေကာင္မေလး

ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး..

“ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္၊

သူက အငတ္မမို႔လို႔ ေျပာတာ”

လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။

“ေအး … လူဆိုတာ

မွန္တဲ့အတိုင္း ေျပာဝံ့ရတယ္၊

 

ဒီေတာ့ …

သူႀကီး နင့္ကို မ႐ိုက္ဘူး၊

က်န္တဲ့ကေလးေတြ ပဲ အျပစ္ေပးရမယ္”

သူႀကီးရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ကေလးအားလုံး

မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး …

“ဟို ဟို … ဝန္ခံပါတယ္ သူႀကီး၊

ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကိုလည္း မ႐ိုက္ပါနဲ႔၊

ျမရင္ကို ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အႏိုင္က်င့္မိပါတယ္”

လို႔ တစ္ေယာက္ က ေျပာလိုက္တဲ့အခါ

က်န္ကေလးေတြ ကပါ …

“ဟုတ္ပါတယ္ သူႀကီး၊

ကြၽန္ေတာ္ တို႔ အႏိုင္က်င့္မိပါတယ္”

 

လို႔ ဝိုင္းေျပာကုန္တယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္က ၿပဳံးေစ့ေစ့အမူအရာနဲ႔

ေခါင္းညိတ္လိုက္ရင္း …

“ေအး .. ငါလိုခ်င္တာ အဲဒါပဲ၊

သူတို႔အမွားကို သူတို႔သိသြားတဲ့အတြက္

ႏွင္းေမကလည္း ေက်နပ္လိုက္ပါ၊

သူမ်ား အေပၚ အႏိုင္က်င့္ဖို႔

မႀကိဳး စားပါနဲ႔၊

ကဲ … အားလုံးပဲ ျပန္ ၾကေတာ့”

လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ကေလးမိခင္ေတြ

ဟာ ေက်နပ္ဟန္မရွိဘဲ ေျခေဆာင့္နင္း

ထြက္သြားကုန္ေတာ့တယ္။

 

ညေနေစာင္းခ်ိန္တစ္ခု … ထန္းစု႐ြာေလးရဲ႕ အစြန္ရွိ

ေရွးေဟာင္းေက်ာက္ဆစ္ ဘုရားအတြင္းဝယ္

ျမရင္ေလး တစ္ေယာက္ ဘုရားဝတ္ျပဳေနတယ္။

သူမဟာ ဘုရားရဲ႕ အလြန္သပၸာယ္တဲ့မ်က္ႏွာေတာ္ကို ေမာ္ဖူးရင္း … “အရွင္ဘုရား …

ကြၽန္မကို ဘာလို႔

သူမ်ား နဲ႔မတူတဲ့ ဘဝကို

ဖန္တီးေပးထားတာလဲ ဘုရား၊

 

သူမ်ား ထက္ပိုၿပီး လက္ဖဝါးအပိုပါေနတာ၊

တကယ္ပဲ …

လူေတြ ကို ေဘး ျဖစ္ေစတာလား

ဘုရား၊ အေဖကလည္း

ကြၽန္မကို ၿဂိဳဟ္ဆိုးမေလးဆိုၿပီး

အၿမဲ မေကာင္းေျပာတယ္ ဘုရား၊

ဒါေပမဲ့ …

ကြၽန္မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ

မတရားမလုပ္ဖူးပါဘူး၊

ကြၽန္မရင္ထဲက အပူမီးဟာ

အရွင္ဘုရားကို ဖူးေျမာ္ခြင့္ရတဲ့

 

ခဏေလးပဲ ၿငိမ္းေအးမွ ရွိပါတယ္ဘုရား၊ လူေတြ မလိုတဲ့ ခုလို ဘဝဆိုးႀကီးက

လြတ္ေျမာက္ခြင့္ရဖို႔ ဆုေတာင္းပါတယ္

အရွင္ဘုရား”

သူမ ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္႐ြတ္ရင္း

ဦးခ်ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။

႐ြာနဲ႔အိမ္မွာ ေနရတာ ထက္စာရင္

ဆည္းလည္းသံနဲ႔ သာယာလြန္းတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္

ဘုရားရဲ႕ ပရဝုဏ္ေဘးမွာ ေနရတာ သူမ

သိပ္သေဘာက်မိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေဒၚ ျဖစ္သူ မႏွင္းေမ

အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း သူမ ဘုရားကို လာ

ေရာက္ဝတ္ျပဳေလ့ရွိတယ္။

 

“အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ဘာသာတရားရွိတဲ့ ကေလးပဲ၊

႐ြယ္တူကေလးေတြ ေဆာ့ကစားေနခ်ိန္မွာ

ဘုရားေက်ာင္းကန္ေရာက္ေနတဲ့ကေလး

အင္း … သာဓု …

သာဓု … သာဓုပါကြယ္”

ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ျမရင္ေလးက

ေမာ္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

ေယာဂီဝတ္စုံနဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ့ မ်က္ႏွာပိုင္ရွင္

အဘြားအို တစ္ေယာက္ ။

||

အဘြားအိုက သူမကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း

သူမရဲ႕ လက္ကို သတိျပဳမိသြားတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ ဒါကို

 

သတိထားလိုက္မိျခင္းေၾကာင့္ ရွက္႐ြံ႕စြာ ပဲ လက္ကို ဒူးေခါင္း ေဘး ခ်လိုက္မိတယ္။

အဘြားအိုက မတ္တတ္ရပ္ေနရာက

ထိုင္လိုက္ၿပီး သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမရဲ႕ နဖူးေပၚ ဝဲက်ေနတဲ့

ဆံပင္ေတြ ကို သပ္တင္ေပးရင္း …

“သမီးဟာ …

ထူးျခားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ပါပဲ၊

သူမ်ား နဲ႔မတူဘဲ လက္ဝါးျပင္တစ္ခု

ပါရွိေနျခင္းဟာ …

ရွက္႐ြံ႕စရာမဟုတ္ဘူး သမီး၊

ငါ့သမီး ၿမဲၿမဲမွတ္ထားပါ …

သမီးဟာ လူေတြ အမ်ား ႀကီးကို

 

ကယ္တင္ခြင့္ရလိမ့္မယ္၊

ဘဝမွာ ေကာင္းတာေတြ အမ်ား ႀကီး

လုပ္ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊

အဲဒါ … ငါ့သမီး သိရဲ႕ လားကြဲ႕ ”

ေယာဂီဝတ္အဘြားအိုရဲ႕ စကားေၾကာင့္

ျမရင္ေလးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္

ေတာက္သြားတယ္။

“အဘြား

အဲဒါ တကယ္ေျပာတာလားဟင္၊

ဒါေပမဲ့ …

ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး အဘြားရယ္၊

႐ြာက လူေတြ က ကြၽန္မကို

မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတယ္၊

 

အေဖကလည္း . ေမြးကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ

ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံဘူး၊

အားလုံးက ကြၽန္မရွိေနတာ

႐ြာနာတယ္လို႔ ထင္ေနၾကတယ္

အဘြားရယ္”

ျမရင္ေလးဟာ ထိုသို႔ ေျပာရင္း

မ်က္ရည္ေတြ ရစ္ဝဲတက္လာတယ္။

အဘြားအိုက သူမရဲ႕ ဆံစေတြ ကို

ပြတ္သပ္ေပးရင္း …

“ဒါဟာ …

ေလာကဓံလို႔ေခၚတယ္ သမီး၊

ဒါေပမဲ့ …

 

အဘြားေျပာတာကို ယုံလိုက္ပါ၊ ငါ့သမီးမွာ ထူးျခားတဲ့ ကံၾကမၼာ

ရွိေနတယ္၊ ငါ့သမီးဟာ

ဒီေန႔ခ်ိန္အထိ မေကာင္းတာ

ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ

ငါ့သမီးမ်က္ႏွာမွာ ေပၚလြင္ေနတယ္၊

ငါ့သမီးေလးရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ကံၾကမၼာ၊

ေမြးရာပါ အစြမ္းေတြ ဟာ

မၾကာခင္ ေပၚလာေတာ့မယ္

သမီးေလး၊ ဒါကို …

ၿမဲၿမဲမွတ္ထားေနာ္”

လို႔ ဆိုလာတယ္။

 

အဘြားအိုရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ျမရင္ေလးဟာ စိတ္အားတက္ႂကြသလို ခံစားလိုက္ရ တယ္။

ဒါေၾကာင့္ …

“အဘြားရဲ႕ စကားေတြ က

သိပ္ကို အားရွိသြားသလို

ခံစားရတယ္၊

အဘြားေျပာတာကို ကြၽန္မ

မွတ္ထားပါ့မယ္၊

ဒါနဲ႔ … အဘြားက ဘယ္မွာ ေနတာလဲဟင္”

အဘြားအိုက ထိုင္ရာက

ထရပ္လိုက္တဲ့အတြက္ သူမပါ ရပ္လိုက္မိတယ္။

“အဘြားက

အိမ္ရာအတည္တက်မရွိဘူးကြဲ႕၊

 

လမ္းေတြ ရွိေနသေ႐ြ႕ အဘြား ခရီးဆက္ေနရဦးမယ္၊

အဘြားကို …

ဂႏၶာရီေယာဂီႀကီး တစ္ေယာက္ လို႔ပဲ၊

ငါ့သမီးေလး မွတ္ထားလိုက္ပါကြယ္၊

အဘြားလည္း အဓိ႒ာန္အတိုင္း ခရီးဆက္ရဦးမွာ မို႔ သြားေတာ့မယ္ကြဲ႕ ”

ျမရင္ေလးဟာ အဘြားအိုကို လက္အုပ္ခ်ီ

အ႐ိုအေသျပဳရင္း ရပ္ေငးက်န္ခဲ့တယ္။

ေရွးေဟာင္းေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးရဲ႕

ရင္ျပင္ေတာ္ ေပၚက အဘြားအိုရဲ႕ သဏၭာန္

ကြယ္ေပ်ာက္သြားေတာ့မွ ကြၽန္မ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး ႐ြာဘက္ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

အခန္း (၆)

“ႏွင္းေမဆိုတဲ့ ေကာင္မ … ထြက္ခဲ့စမ္း၊

ဟဲ့ ေကာင္မ … နင့္ကို

ထြက္ခဲ့လို႔ ေျပာေနတယ္”

ေဝလီေဝလင္းအခ်ိန္ႀကီး

ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္

မႏွင္းေမ တစ္ေယာက္ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ

ျဖစ္သြားတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ … ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္ၿပီး

တဲအိမ္ေလးရဲ႕ တံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

“ဟဲ့ … ပုစိန္ …

ေစာေစာစီးစီး ငါ့အိမ္ေရွ႕လာၿပီး

ဘာလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနရတာ လဲ၊ အရွက္မရွိဘူးလားဟဲ့”

မႏွင္းေမရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ ပုစိန္ဆိုတဲ့ အမ်ိဳ

: သမီးဟာ ပိုမိုေဒါသထြက္ဟန္နဲ႔ …

“ဘာ … ၾကားလို႔မွ ေကာင္းၾကေသးရဲ႕ လား

အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ၊

က်ဳပ္ကိုမ်ား ေသာက္ရွက္မရွိဘူးတဲ့ေတာ္ ၊

ေကာင္မ … နင့္ဆီကို

ဧည့္သည္လုပ္ဖို႔ လာတာမဟုတ္ဘူး၊

ဘယ္မလဲ … မေကာင္းဆိုးဝါးမ ျမရင္

ေခၚလိုက္စမ္း”

လို႔ ထဘီစြန္းေတာင္ဆြဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

“ငါ့တူမကို မေကာင္းဆိုးဝါးမလို႔ မေျပာနဲ႔၊ ဆက္ေျပာရင္ …

နင့္ပါးကို မိတ္႐ိုက္ပစ္မယ္ ေကာင္မ” “ဟဲ့ … နင့္တူမက

တေစၦသရဲ႕ မဟဲ့၊ မေကာင္းဆိုးဝါးမ

ဟုတ္လား, မဟုတ္လား

သိခ်င္ရင္ … ငါန လိုက္ခဲ့စမ္း၊

လက္ပူးလက္ၾကပ္ႀကီး ျပဦးမွာ ဟဲ့”

ပုစိန္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မႏွင္းေမဟာ

မခံမရပ္ႏိုင္စိတ္ေတြ လႈိင္တက္သြားၿပီး . “ေအး … လိုက္ရဲတယ္၊

လိုက္ရဲတယ္ဟဲ့၊

မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ညည္းပါး

 

အေရာင္ က်ေဆးလူးဖို႔ ျပင္ထား၊ သြားစမ္း”

လို႔ ေျပာရင္း အိမ္ေပၚက လႊားခနဲ

ခုန္ဆင္းလိုက္တယ္။

ပုစိန္လည္း ေဇာက္ေဇာက္ ေဇာက္ေဇာက္နဲ႔

ေရွ႕ကထြက္သြားတယ္။

ပုစိန္တို႔ရဲ႕ တဲအိမ္ေလးဆီေရာက္တဲ့အခါ ကေလးငိုညည္းသံကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

ပုစိန္က ေထာင္ထားတဲ့ ျခင္ေထာင္ရဲ႕ ႀကိဳး

ေတြ ကို ေဆာင့္ဆြဲျဖဳတ္လိုက္ၿပီး .

“ၾကည့္စမ္း … ငါ့သမီးရဲ႕ လက္ကို နင္ၾကည့္စမ္း”

ပုစိန္ရဲ႕ လက္ညႇိဳး ထိုးေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္

 

မႏွင္းေမဟာ ေကာင္မေလးရဲ႕ လက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။

ကိုက္ရာႀကီး။

အညိဳအမည္းစြဲၿပီး အကြင္းထေနတဲ့

မႏွင္းေမ မ်က္လုံးျပဴး မိစဥ္မွာ ပဲ ပုစိန္က

“အဲဒါ … သူႀကီးအိမ္မွာ

နင့္တူမ ကေဝမေလး

ကိုက္လိုက္တဲ့အရာပဲဟဲ့၊

ဆန္မန္းအုပ္လည္းမရဘူး၊

ေဆးလူးလည္းမေပ်ာက္ဘူး၊

ငါ့သမီး တစ္ခ်ိန္လုံး …

ညည္းျမင္တဲ့အတိုင္း ငိုညည္းေနတာ၊

ဒါဟာ …. စုန္းကိုက္တာပဲဟဲ့၊

 

ညည္းတူမ ..

စုန္းမေလး ကိုက္လိုက္တာ၊

ညည္းျမင္ၿပီလား၊

ဟင္း … ဟင္း”

ခါးေထာက္ရင္း မဲ့႐ြဲ႕ ေျပာလာတယ္။

မႏွင္းေမဟာ အံႀကိတ္ရင္း

ေခါင္းခါယမ္းလိုက္မိတယ္။

“အိုေအ … ဒါ သြားဆိပ္တက္တာပဲ၊

အခ်ိန္တန္ရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ ေပါ့ဟဲ့၊

ဘာမဟုတ္တာေလးကို …

ဇာခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာမေနနဲ႔”

ပုစိန္ရဲ႕ မီးေတာက္မတတ္အၾကည့္က

မႏွင္းေမဆီ ေရာက္သြားတယ္။

 

“ဘာ … ညည္း လူမဟုတ္ဘူးလား၊ ညည္းတူမ စုန္းမ, လုပ္လို႔

ငါ့သမီးမွာ … ကိုယ္, ပူလိုက္က်လိုက္နဲ႔၊

နာက်င္လြန္းလို႔ ေအာ္ဟစ္ေနရွာတာ၊

အမ်ိဳး ယုတ္တဲ့ စုန္းမ်ိဳး ေတြ ”

တံေတြးကို ဖ်စ္ခနဲေထြးၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့

ပုစိန္ရဲ႕ စကားက မႏွင္းေမကို ဆတ္ဆတ္

တုန္သြားေစတယ္။

“ဘာ … အမ်ိဳး ယုတ္လဲ၊

ဘာ … စုန္းမ်ိဳး လဲ၊

ညည္းစကားကို ျပင္လိုက္စမ္း”

မႏွင္းေမဟာ ေဒါသစိတ္နဲ႔ ပုစိန္ရဲ႕

ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

 

“ဟင္ … ညည္းက လက္ပါတယ္ေပါ့။ ပုစိန္ကို လာမစမ္းနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္၊

ေကာင္မ … ေသေပေတာ့”

ပုစိန္ဟာ ထိုသို႔ ႀကဳံးဝါးၿပီး မႏွင္းေမကို

လုံးေထြးသတ္ပုတ္ေတာ့တယ္။

ေစာေစာစီးစီး ျဖစ္ပြားတဲ့ ရန္ပြဲေၾကာင့္

ေဘးအိမ္ေတြ လန႔္ႏိုးသလို သူႀကီးဖိုး တုတ္ပါ

ေရာက္လာတယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္က မႏွင္းေမနဲ႔ပုစိန္ကို ၎ရဲ႕

ၿခံဝိုင္းထဲ ဆြဲေခၚသြားတယ္။

 

“ဒါက ဘယ္လို ျဖစ္ၾကတာတုံး၊ ေစာေစာစီးစီး … ငါ့႐ြာကို

ပူေအာင္လုပ္ေနၾကတယ္၊

ေျပာၾကစမ္း”

ပုစိန္က မ်က္ရည္လည္႐ြဲ

ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲဟန္နဲ႔…

“က်ဳပ္သမီး ေသမလို ျဖစ္ေနတာ

သူႀကီး သိရဲ႕ လား၊

အဲဒါ ….

တျခားလူေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး၊

ဒင္းတူမ ကေဝမေၾကာင့္ ျဖစ္တာ”

လို႔ ခုနစ္သံခ်ီေျပာလိုက္တဲ့အခါ

သူႀကီးဖိုးတုတ္ မ်က္ေမွာ င္ၾကဳတ္သြားတယ္။

 

“ေဟ … ျမရင္က ကေလးပဲရွိေသးတာ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ကေဝမ ျဖစ္ရမွာ တုံး၊

နင္တို႔ စြတ္စြဲျပန္ၿပီ”

က်ဳပ္က စြပ္စြဲတာမဟုတ္ဘူး၊

ျမရင္ ဆိုတဲ့ ကေလးမက

ေမြးရာပါ ဒီပညာေတြ

တတ္တာေတာ္ ၊

ဒါေၾကာင့္ … မီးတြင္ းထဲမွာ ပဲ

သူမေအကို ျပန္စားလိုက္တာ၊

ခု … က်ဳပ္သမီးေလး

ေသမလို, ရွင္မလို ျဖစ္ေနၿပီ၊

ကေဝမေလးကိုက္လိုက္တဲ့ ဒဏ္ရာက၊

 

ဘာေဆးမွ မတိုးဘူးေတာ္ ၊ ေဆးအမယ္ေတြ စုံေနၿပီရွင့္၊

သူႀကီး သိရဲ႕ လား”

ခဏၾကာမွ ..

“နင္က အရပ္ေဆးနဲ႔ကုတာကို

ပုစိန္ရဲ႕ ၊

သိပ္ေတာ္ တဲ့ ေဆးဆရာေခၚ ကုရင္

နင့္သမီး သက္သာသြားႏိုင္တာပဲဟ”

သူႀကီးရဲ႕ အေျပာကို မႏွင္းေမက

တုန္ယင္သံနဲ႔ …

“အဲဒါပါပဲ သူႀကီးရယ္၊

က်ဳပ္တူမေလးက မီးတြင္ းမွာ တည္းက

မိခင္ေသဆုံးခဲ့ရရွာတယ္၊

 

ဘဝကံေၾကာင့္ တူမေလးရဲ႕ လက္ဟာ လက္ဝါးသုံးဖက္ ပါခဲ့တာပါ၊

ဒါကို လူေတြ က ခ်ဲ႕ကားၿပီး

႐ြံရွာစက္ဆုပ္ခ်င္ၾကတယ္၊

စုန္းယိုးခ်င္ၾကတယ္၊

တူမေလးအတြက္ က်ဳပ္

စိတ္မေကာင္းဘူးေတာ္ ”

လို႔ ေျပာရင္း ဝမ္းပန္တနည္း

သူႀကီးဖိုးတုတ္က သက္ျပင္းခ်မိရင္း ..

“…..

ႏွင္းေမလည္း တိတ္ေတာ့၊

ငိုခ်လိုက္တယ္။

 

ပုစိန္ကလည္း စိတ္မပူနဲ႔ေတာ့၊

နင့္သမီးအတြက္ …

ငါ့တပည့္ေတြ လႊတ္ၿပီး တစ္ဖက္႐ြာက

အေတာ္ ဆုံးေဆးဆရာ ေခၚေပးမယ္၊

ဒီအတြက္ နင္ ေဆးဖိုးဝါးခ

ကုန္က်စရာမလိုဘူး၊

ငါ့အိတ္ထဲက စိုက္ေပးမယ္

ဟုတ္လား၊

ဘယ္လိုအေၾကာင္းမွ ငါ့႐ြာမွာ

ရန္ ျဖစ္တာ မႀကိဳက္ဘူး၊

ငါ့႐ြာေလး ေအးခ်မ္းတာပဲ လိုခ်င္တယ္၊

ကဲ … ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္ျပန္ၾကေပေတာ့၊

စိန္႐ိုးနဲ႔ ေတာက္ထိန္က တစ္ဖက္႐ြာက ေဆးဆရာကို

ခု ခ်က္ခ်င္း သြားပင့္ခဲ့ၾက၊

လွည္းျပင္ၾကစမ္း”

အခန္း (၇)

သူႀကီးရဲ႕ အစီအမံေကာင္းမႈ ေၾကာင့္

ပုစိန္တို႔ရန္ပြဲ ၿပီးသြားသလို ..

တစ္ဖက္႐ြာက ေဆးဆရာႀကီးလည္း

ေန႔မြန္းလြဲခ်ိန္ေလာက္မွာ ေရာက္ရွိလာတယ္။

ေဆးဆရာႀကီး ႂကြလာတဲ့အတြက္

သူႀကီးဖိုးတုတ္ကိုယ္ကိုင္ ပုစိန္တို႔ၿခံဝိုင္းထဲ

ေရာက္ေနရတယ္။

ေခါင္းေပါင္းစတေထာင္ေထာင္နဲ႔

ေဆးဆရာႀကီးဟာ ေဆးလြယ္အိတ္ႀကီး ေဘးခ် ရင္း

ေကာင္မေလးနဲ႔ ဒဏ္ရာကို ၾကည့္ရႈတယ္။

ျခစ္ျခစ္ေတာက္

ကိုယ္ပူေနတဲ့ေကာင္မေလးကို စမ္းသပ္ၿပီး

 

ေသြးခုန္ႏႈန္းကို စမ္း ၾကည့္ျပန္တယ္။

ၿပီးတဲ့အခါ မ်က္ႏွာမသာမယာဟန္နဲ႔

သက္ျပင္းခ်ရင္း

“ကေလးက အဖ်ားသိပ္ႀကီးေနတယ္၊

လက္က အကိုက္ခံထားရတဲ့

ဒဏ္ရာကလည္း ခဲဆိပ္တက္သလို

လႈိက္စားေနပုံရတယ္ဗ်၊

ဒါေၾကာင့္ အရွင္းေပ်ာက္ကင္းဖို႔

က်ဳပ္ ကတိမေပးႏိုင္ဘူး၊

အစြမ္းထက္တဲ့ ေဆးေတြ ေတာ့

လူးေဆးအေနနဲ႔ေရာ၊

ေသာက္ေဆးအေနနဲ႔ပါ၊

က်ဳပ္ေပးခဲ့မယ္”

 

လို႔ေျပာတဲ့အခါ ပုစိန္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာအႀကီးအက်ယ္ ပ်က္သြားေတာ့တယ္။

“31 … 3128 …

က်ဳပ္ … က်ဳပ္သမီးေလး …

အမယ္ေလး .. ကိုယ္က်ိဳး နည္းရခ်ည္ရဲ႕ အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ၊

ငါ့သမီးေလး ေရတိမ္နည္းရခ်ည္းရဲ႕

အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ၊

ငါ့သမီးေလး ေရတိမ္နစ္ရရွာေတာ့မယ္၊

အီး .. ဟီး … ဟီး”

“ဟဲ့ … ပုစိန္

ေဆးဆရာကိုလည္း အားနာပါဦးဟ”

 

နင့္အသံၾကားၿပီး ေဆးကုမယ့္သူေတာင္ လန႔္သြားႏိုင္တယ္၊

တိတ္စမ္း”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ ေငါက္ငမ္းသံေၾကာင့္

ပုစိန္ တစ္ေယာက္ က်ိတ္ၿပီးေတာ့ ရႈိက္ငိုႏိုင္ ရွာတယ္။

ေဆးဆရာႀကီးက လိမ္းေဆးနဲ႔ ဒဏ္ရာကို

လိမ္းၿပီး အဝတ္စနဲ႔ စည္းေပးသလို ..

62

ေသာက္ရမယ့္ ေဆးအမယ္ေတြ လည္း

ေပးလိုက္ တယ္။

ေျခႂကြခယူၿပီး ေဆးဆရာႀကီး

ျပန္သြားတဲ့အခါ ပုစိန္က …

“ဒါေၾကာင့္ …

သူႀကီးကို က်ဳပ္ေျပာတာေပါ့၊

 

က်ဳပ္သမီးဟာ စုန္းကိုက္ခံရတာ ေဆးဆရာႀကီးေျပာတာ

ၾကားတယ္မဟုတ္လား၊

အနာက ခဲဆိပ္ေတြ ပ်ံ႕ေနတယ္တဲ့၊

အဲဒါ … ခဲဆိပ္မဟုတ္ဘူး၊

စုန္းဆိပ္ … စုန္းဆိပ္ သူႀကီးရဲ႕ ၊

အီး ..ဟီး … ဟီး … ဟီး”

လို႔ ငိုယိုေျပာျပန္တယ္။

“မဟုတ္ေသးဘူး ပုစိန္၊

ငါ ကေတာ့ …

စုန္းဆိပ္လို႔ မယူဆဘူး၊

သြားဆိပ္တက္လို႔ နင့္သမီးဟာ

 

ဒဏ္ရာရွိန္နဲ႔ ဖ်ားတယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေဆးတိုက္ရင္

ေပ်ာက္သြားႏိုင္ပါတယ္ဟာ၊

အယူမသီးစမ္းပါနဲ႔၊

ကဲ … ငါလည္း အလုပ္ရွိေသးတယ္၊

ျပန္ၿပီ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ထိုသို႔ ေျပာဆိုၿပီး

ပုစိန္ရဲ႕ ၿခံဝိုင္းထဲက ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

တစ္ေယာက္ စကား တစ္ေယာက္ နားနဲ႔

ပုစိန္ရဲ႕ သမီးကို ေဆးဆရာႀကီးေတာင္ အာ မမွ

မခံရဲတဲ့သတင္းက ထန္းစု႐ြာလုံး ခဏခ်င္း

ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။

ဒီသတင္းဟာ ထန္းစု႐ြာေလးရဲ႕

 

ထန္းေတာအထိ ေရာက္သြားတဲ့အခါ …

“ေတာက္ … ၿဂိဳဟ္မေလးေတာ့

ငါ့ေသာက္ရွက္ကို ခြဲလိုက္ျပန္ၿပီ၊

ခုခ်ိန္ထိ မိဘကို

ဆိုးက်ိဳး ပဲေပးတဲ့ ဟာမေလး

ဒင္းကို ငါကိုယ္တိုင္ သတ္ပစ္မယ္”

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ ထန္းရည္ဝိုင္းက

အားယူကုန္းထလိုက္တယ္။

ေျခတစ္ဖက္ဆာေနတဲ့ ေျခေထာက္နဲ႔

ပုဆိုးမရင္း ထန္းေတာထဲကေန ယိုင္တိုင္ တိုင္နဲ႔

ထြက္သြားေတာ့တယ္။

စိုက္ထားတဲ့

၄င္းရဲ႕ ၿခံဝိုင္းထဲေရာက္တဲ့အခါ ထင္းပုံမွာ

 

ဓားမႀကီးကို ေကာက္ဆြဲၿပီး … “ျမရင္ … ၿဂိဳဟ္ေကာင္မ၊

နင္ ထြက္ခဲ့စမ္း”

ဖခင္ ျဖစ္သူရဲ႕ အသံက်ယ္ႀကီးေၾကာင့္

ေသာက္ေရအိုး ေရျဖည့္ေနတဲ့ ျမရင္ေလး ဟာ ေရပုံးလႊတ္ခ်ရင္း အႀကီးအက်ယ္

ထိတ္လန႔္သြားရွာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အေဒၚ ျဖစ္သူဆီ ေျပးသြားၿပီး

အေဒၚရဲ႕ ေနာက္မွာ ပုန္းေအာင္းေနလိုက္ တယ္။

အေျခအေနကို ရိပ္စားမိတဲ့ မႏွင္းေမက …

“အစ္ကို … နင္ ကေလးကို

ဘာျပႆ နာ ရွာဦးမလို႔လဲ၊

နင္ လြန္ေနၿပီေနာ္”

 

လို႔ လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ကိုသာရင္က ေဈးဆိုင္ေလးဘက္

ဓားမႀကီးဝံ့ရင္း ေလွ်ာက္လာတယ္။

“ဟ .. ငါက လြန္တာ

မဟုတ္ဘူးကြ၊

ငါက ျပႆ နာရွာတာလည္း

မဟုတ္ဘူး၊

ဟိုၿဂိဳဟ္မ ေသာက္ျပႆ နာ

ရွာေနတာ၊ ႐ြာထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ

သိရဲ႕ လား ႏွင္းေမ”

“ဘာသိမလဲေတာ္ ၊

အခ်ိန္တန္ရင္ နင္ အရည္မ်ိဳဖို႔

ငါ ေဈးထိုင္ေရာင္ းေနရတာ၊

 

နင့္လို ႐ြာ႐ိုးကိုးေပါက္ ေလလြင့္ေနတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့”

“ေအး … နင္မသိရင္

ေျပာျပမယ္၊

နင့္ၿဂိဳဟ္မ ကိုက္လို႔

ပုစိန္သမီး ဒဏ္ရာရသြားတာ၊

တစ္ဖက္႐ြာက ေဆးဆရာေတာင္

မႏိုင္ဘူးဆိုပဲ၊

ၿဂိဳဟ္မ … မေကာင္းဆိုးဝါးမေလး၊

နင္ လႊတ္လိုက္စမ္း၊

ဒင္းကို ငါသတ္လိုက္မွေအးမယ္၊

မေအကိုေတာင္ ျပန္စားတဲ့ ၿဂိဳဟ္မေလး၊

 

“မေအကိုေတာင္ ျပန္စားတဲ့ ၿဂိဳဟ္မေလး” … ဆိုတဲ့ စကားက ျမရင္ေလးကို အႀကီး အက်ယ္ စိတ္ထိခိုက္သြားေစတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်လာတဲ့

မ်က္ရည္ေတြ နဲ႔ အေဒၚရဲ႕ ေနာက္က ေန .. “ေဒၚႀကီးပုစိန္ရဲ႕ ကေလးကို

သမီးကိုက္လိုက္တာ ဟုတ္ပါတယ္ အေဖ၊

သမီးမွာ အျပစ္ရွိပါတယ္၊

အေဖ ႀကိဳက္သလို အျပစ္ေပးပါ၊

ဒါေပမဲ့ … ေမြးေမြးၿပီးခ်င္းပဲ

အေမက ေသဆုံးသြားခဲ့ရတာ ပါ၊

သမီးက ဘာမွမသိဘဲ

သမီးေၾကာင့္ အေမေသတယ္ဆိုတာ၊

 

ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား အေဖရယ္၊ အဲဒီ လိုေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေနာ္”

လို႔ ကတုန္ကယင္ သံနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ ျမရင္ေလးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ပိုမိုေပါက္ကြဲသြားေတာ့တယ္။

ကိုသာရင္

“သိပ္စကားတတ္ေနလား ျမရင္၊

လာခဲ့ … စကားတတ္တဲ့ နင္လွ်ာကို

ျဖတ္ပစ္မယ္၊

ႏွင္းေမ .. နင္ လႊတ္လိုက္စမ္း”

ထန္ရည္ရွိန္နဲ႔ ေဒါသငယ္ထိပ္ေရာက္ေနတဲ့

တစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္

ေပါက္ကြဲေတာ့တယ္။

 

မႏွင္းေမဟာ ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနတဲ့ တူမ ျဖစ္သူေရွ႕က ကာဆီးရင္း တားဆီး ေနရွာတယ္။

*

အလြန္အကြၽံ ေသာက္ထားတဲ့ ထန္းရည္ရွိန္ေၾကာင့္ မုန္ယိုေနတဲ့ဆင္လို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုသာရင္က မႏွင္းေမရဲ႕ လက္ကေန ျမရင္ေလးကို အတင္းဝင္ဆြဲေတာ့တယ္။

မႏွင္းေမ တစ္ေယာက္ ဘာလုပ္လို႔

ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္သြားၿပီး ..

“လာၾကပါဦး …

ေဟာဒီမွာ ကိုသာရင္

 

လူသတ္ဖို႔ ႀကိဳး စားေနပါတယ္၊ ကယ္ၾကပါဦးေတာ္ ”

လို႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

၎တို႔ၿခံဝိုင္းေရွ႕က ျဖတ္သြားတဲ့ ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ က မႏွင္းေမရဲ႕ ေအာ္သံ ၾကားသြား ၿပီး သူႀကီးဆီ သြားေရာက္တိုင္တန္းၾကကုန္တယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္က ႐ြာသားေတြ ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴး သြားၿပီး ၄င္းရဲ႕ လက္စြဲ ေတာ္ ဓားႀကီးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။

“ေတာက္ …

သာရင္ဆိုတဲ့ေကာင္က

ပါးစပ္ထဲ အရည္ဝင္ရင္

သိပ္ေသြးဆိုးတာ၊

 

ေတြ ့ၾကေသးတာေပါ့”

သူႀကီးက ႀကဳံးဝါးရင္း ႐ြာစြန္ရွိ

သာရင့္အိမ္ကို အေျပးတစ္ပိုင္း သြားတယ္။

သူႀကီးသြားတဲ့အတြက္ ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ လည္း

ေနာက္က ေျပးလိုက္သြားၾကတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ သာရင္ …

မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္အသံေၾကာင့္

ဆိုင္ခုံေပၚတက္ၿပီး ေသာက္က်န္းေနတဲ့ သာရင္က

လက္တြန႔္သြားတယ္။

သူႀကီးကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ရင္း

မထီမဲ့ျမင္ဟန္နဲ႔ .

“က်ဳပ္သားသမီး က်ဳပ္ဆုံးမတာ

 

သူႀကီးနဲ႔ မဆိုင္ဘူးဗ်”

လို႔ အသံမာႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။

ထိုအခ်ိန္ ျမရင္ေလးဟာ သည္းသည္းလႈပ္

ငိုေႂကြးေနသလို .

မႏွင္းေမက ငိုသံႀကီးနဲ႔ ..

“ဆုံးမေနတာမဟုတ္ဘူး သူႀကီးရဲ႕ ၊

သူ က်ဳပ္တူမေလးကို ဓားနဲ႔

ခုတ္သတ္ဖို႔ လုပ္ေနတာ၊

ကယ္ပါဦး သူႀကီးရယ္၊

ဟင့္ … ဟင့္”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ

ထင္းခုတ္ဓားမကိုင္ထားတဲ့ သာရင့္ကိုၾကည့္ၿပီး

တက္တစ္ခ်က္ ကို ျပင္းစြာ ေခါက္လိုက္တယ္။

 

“ေတာက္ .. မင္းဟာ အေတာ္ ကို ယုတ္ညံ့တဲ့ ဖေအပဲကြ၊

သားသမီး ေကာင္းသည္ ျဖစ္ေစ,

ဆိုးသည္ ျဖစ္ေစ၊

မိဘဆိုတာ … သားသမီးကို

သတ္ျဖတ္လို႔ မရဘူးကြ၊

မင္း .. အေတာ္ ကို

ေသြးဆိုးတဲ့ေကာင္ပဲ၊

မင္းကို မွတ္ေလာက္ေအာင္

ပညာေပးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊

ငါဆိုတဲ့ … သူႀကီးဟာ ႐ြာကို

ေအးခ်မ္းခ်င္တဲ့ သူႀကီးကြ၊

 

ငါ့႐ြာမွာ ဆူပူတာ လုံးဝမႀကိဳက္ဘူး၊ ေဟ့ ႐ြာသားေတြ … သာရင့္ကို

ဖမ္းခ်ဳပ္ေခၚခဲ့ၾကစမ္း”

သူႀကီးရဲ႕ အမိန႔္ေၾကာင့္ ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ ဟာ

ကိုသာရင့္ကို လက္ျပန္ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္ၾက တယ္။ ကိုသာရင္ဟာ ႐ြာသားေတြ ရဲ႕ လက္ကေန မ်က္ေထာင့္နီႀကီးနဲ႔ စိုက္ၾကည့္လိုက္ တယ္။

“ၿဂိဳဟ္မ … နင့္ကို

ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ဘူး၊

ငါ ျပန္လာရင္ …

ငါ့အေၾကာင္း သိရေစ့မယ္

ေတာက္”

 

အခန္း (၈)

ေမွာ င္မိုက္တဲ့ ညတစ္ညမွာ ျမရင္ေလးဟာ အိမ္ေရွ႕ ကျပင္ေလးမွာ ထိုင္ၿပီး သူမရဲ႕ လက္ဖဝါးေတြ ကို ျဖန႔္ၾကည့္ရင္း ဝမ္းနည္းေနရွာတယ္။

“ငါ့ဘဝက ဘာလို႔

ဒီေလာက္ ကံဆိုးရတာ လဲ၊

လူအားလုံးမွာ လက္ဖဝါးဆိုတာ

ႏွစ္ ဖက္ပဲ ရွိၾကတယ္၊

ငါ့က်ေတာ့ ဘယ္ဘက္လက္မွာ

လက္ဖဝါးအပိုႀကီးတစ္ခု

ရွိေနတယ္၊

ငါဟာ တကယ့္ကို

 

႐ြာကလူေတြ ေျပာသလို မေကာင္းဆိုးဝါး ျဖစ္ေနၿပီလား၊

ငါနဲ႔ ႐ြယ္တူေတြ

ေက်ာင္းေနၾကေပမယ့္ ငါ့ကိုက်ေတာ့

ေက်ာင္းက လက္မခံဘူး၊

အားလုံးက ငါ့ကို မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔

သရဲလို, ေရွာင္ရွားေနၾကတယ္၊

ခုဆို … အေဖလည္း

ငါ့ေၾကာင့္ သူႀကီးအိမ္မွာ

ထိတ္တုံးခတ္ခံေနရရွာၿပီ၊

ငါဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ

ေကာင္းက်ိဳး မေပးတဲ့ ကေလး ျဖစ္ေနၿပီ၊

အရွင္ဘုရားရယ္ …

 

ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ လမ္းျပေပးပါဦးရွင္”

သူမဟာ ဟိုအေဝးမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့

ေရွးေဟာင္းေက်ာက္ဆစ္ဘုရားကို လွမ္းေမွ်ာ္ ဖူးရင္း မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ရကာ ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။

ျမရင္ တစ္ေယာက္ သူမရဲ႕

အ႐ြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ခံစားခ်က္ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ဘဝကို

ေတြးေတာရင္း ..

ငိုရႈိက္ရင္းနဲ႔ပဲ အိမ္ေရွ႕ ကျပင္ေလးမွာ

အိပ္ေပ်ာ္သြားရွာတယ္။

“ျမရင္ … ျမရင္

…

ထ … ထစမ္းပါဦး၊

႐ြာေတာင္ပိုင္းက .

 

ဦးခ်က္ဆူရဲ႕ ၾကက္ၿခံမွာ မီးေလာင္ေနတယ္၊

ျမရင္ … ျမရင္ …

∞……..”

နားထဲ က်ယ္ေလာင္စြာ

ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္ ျမရင္ေလးဟာ အိပ္ရာက ဆတ္ခနဲ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။

“ဟင္ … ေတာင္ပိုင္းက ဦးခ်က္ဆူၾကက္ၿခံ

မီးေလာင္းေနတယ္ဆိုပါလား၊

ဒါ … ဒါ … ငါ့ကို

ဘယ္သူလာေျပာပါလိမ့္”

အေတြးနဲ႔အတူ သူမဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ ဆီ

မ်က္လုံးေဝွ႔ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

 

အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး

အပ္က်သံမၾကားရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။

“ငါ … အိမ္မက္မ်ား မက္ေနတာလား၊

အို … ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္ …

ေတာင္ပိုင္းကို ငါ သြားၾကည့္တာ

အေကာင္းဆုံးပဲ၊

ဟုတ္တယ္ … သြားၾကည့္ရမယ္”

ျမရင္ဟာ အေတြးနဲ႔အတူ အေဒၚ ျဖစ္သူ

မႏွင္းေမကို ႏႈိးၿပီး ႐ြာေတာင္ ဘက္ ေျပး

လႊားသြားခဲ့ေတာ့တယ္။

မႏွင္းေမလည္း တူမ ျဖစ္သူရဲ႕ ႏႈိးမႈ ေၾကာင့္

အိမ္ခ်င္စိတ္နဲ႔ လိုက္ပါသြားခဲ့ရတယ္။

ျမရင္ေလးက ႐ြာေတာင္ပိုင္း

 

မီးကင္းတဲေရွ႕ေရာက္တဲ့အခါ လယ္သမားေတြ ကိုႏႈိး ၿပီး သံေခ်ာင္းေခါက္ေစတယ္။

“အာ … ဒီကေလးမ

အခ်ိန္မေတာ္ ႀကီး ဘာေတြ

လာေျပာေနတာလဲကြ၊

အိပ္ေရး ပ်က္တယ္ကြာ၊ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေကာင္းတယ္”

ကင္းသမားရဲ႕ ညည္းညဴမႈ ေၾကာင့္

ျမရင္ေလးဟာ ပိုမိုစိတ္ပူပန္သြားရရွာတယ္။

ဒါေၾကာင့္ …

“ဒီမယ္ … ဦးေလးႀကီး

…

လူဆိုတာ မေသမခ်င္း

ဝေအာင္ အိပ္လို႔ရပါတယ္၊

 

ေသရင္ မႏိုးဘဲနဲ႔ေတာင္ အိပ္ရဦးမွာ ပါ၊

အေရး သိပ္ႀကီးတဲ့အခ်ိန္မွာ

အိပ္ေရး သိပ္မက္တာ

လူေကာင္းေတြ ရဲ႕ အလုပ္မဟုတ္ဘူး၊

ဦးခ်က္ဆူရဲ႕ ၾကက္ၿခံ မီးေလာင္ေနၿပီ၊

မီးကင္းေစာင့္တဲ့ ဦးေလးတို႔မွာ

တာဝန္ရွိေနတယ္”

ကင္းသမားဟာ ျမရင္ေလးရဲ႕

အေျပာေၾကာင့္ အိပ္မႈ န္စုံမႊားနဲ႔ ..

“အာ … မီးေလာင္တဲ့ အရိပ္အျခည္မွ

ဘာမွမေတြ ့ရဘဲကြ၊

ငါတို႔ ဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ဘူး”

 

လို႔ ေျပာရင္း အေဝးဆီ

အၾကည့္ေရာက္သြားတယ္။

သန္းေဝေနတဲ့ ကင္းသမားဟာ

ေကာင္းကင္ဆီ လွိမ့္တက္လာတဲ့ မီးခိုးလုံးႀကီးကို

ၾကည့္ရင္း မ်က္လုံးျပဴး သြားၿပီး

“ဟာ … ဟုတ္တယ္ဟ၊

ေတာင္ပိုင္းမွာ မီးေလာင္ေနၿပီ၊

ေဟ့ေကာင္ … သံေခ်ာင္း ေခါက္စမ္း၊

ေခါက္စမ္း”

လို႔ အေဖာ္ ျဖစ္သူကို ေဆာ္ၾသလိုက္တယ္။

သံေခ်ာင္းသံေၾကာင့္ တစ္႐ြာလုံး

လန႔္ႏိုးကုန္သလို

ကင္းသမား တစ္ေယာက္ နဲ႔ ျမရင္တို႔လည္း

 

မီးခိုးလႈိက္တက္တဲ့ ေနရာဆီ အေျပး သြားၾကတယ္။

“8:4. … 8: … 8:1

ဦးခ်က္ဆူရဲ႕ ၾကက္ၿခံ

မီးေလာင္ေနၿပီဗ် ၊

ၿငိမ္းၾကပါဦးဗ်၊

8:… 8

မီး … မီး … မီး”

8:

ဆိုတဲ့အသံေတြ ထန္းစု႐ြာတစ္႐ြာလုံး

ပြက္ေလာ႐ိုက္သြားေတာ့တယ္။

ၾကက္ၿခံတစ္ခုလုံး

မီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေလာင္ေနေပၿပီ။

ျမရင္ေလးဟာ မီးေတာက္ေနတဲ့

ၾကက္ၿခံကိုၾကည့္ၿပီး တစ္စုံတစ္ရာကို အရမ္းစိုးရိမ္

သြားတယ္။

 

ထိုအခ်ိန္ …

႐ြာသားေတြ ဟာ ေရပုံးႀကီး၊ ေရပုံးငယ္ေတြ

နဲ႔ မီးျငႇိမ္းသတ္ဖို႔ ႀကိဳး စားေနၾကတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ အေဒၚ ျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကို

လႊတ္ခ်လိုက္ရင္း မီးစြဲေနတဲ့ ၾကက္ၿခံထဲကို တစ္ရွိန္ထိုး ေျပးဝင္သြားေတာ့တယ္။

“ဟင္ … ဘာလုပ္တာလဲ၊

အမယ္ေလး ငါ့တူမေလး

မီးထဲဝင္သြားၿပီ၊

လုပ္ၾကပါဦးေတာ္ ”

,,

မႏွင္းေမဟာ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ရင္း

ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္သြားရတယ္။

႐ြာသားအားလုံး မီးၿငိမ္းဖို႔အတြက္

 

ေဇာကပ္ေနတာေၾကာင့္ မႏွင္းေမရဲ႕ အသံကို မ

ၾကားၾကဘူး။

ထိုအခ်ိန္ …

မီးစြဲေနတဲ့ ၾကက္ၿခံထဲမွာ ေတာ့

ျမရင္ေလးဟာ မီးစေတြ ကို ေရွာင္ရွားရင္း ၾကက္ ေတြ ေလွာင္ထားတဲ့ စည္း႐ိုးတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။

ပူေလာင္တဲ့မီးအရွိန္နဲ႔ မီးခိုးနံ႔ေၾကာင့္ ၾကက္ေတြ ဟာ တစာစာေအာ္ျမည္ ေနၾက တယ္။

တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္ တာနဲ႔ ၾကက္အားလုံး

အလုအယက္ ေျပးထြက္ကုန္ၾကတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ မီးစြဲနည္းတဲ့

အေပါက္ဘက္ကေန ၾကက္ေတြ ကို အျပင္ေရာက္

ေအာင္ ေမာင္းထုတ္ေပးလိုက္ တယ္။

ၾကက္တခ်ိဳ႕ ဟာ ေၾကာက္လန႔္တႀကီး

 

ေျပးလႊားရင္း မီးဟပ္ကာ ေသဆုံးကုန္ၾက တယ္။

႐ြာသားေတြ ရဲ႕ လုံ႔လေၾကာင့္ မီးစြယ္က်ိဳး

သြားခ်ိန္မ်ာ ေတာ့ ..

“က်ဳပ္တူမေလးကို ရွာေပးၾကပါဦး၊

က်ဳပ္တူမေလး ၾကက္ၿခံထဲမွာ ၊

ကယ္ၾကပါဦးေတာ္ ”

မႏွင္းေမရဲ႕ ငိုသံႀကီးနဲ႔ ေအာ္သံကို

႐ြာသားေတြ သတိျပဳမိသြားၾကတယ္။

ဒါေပမဲ့ .

“သူ႔ တူမက သရဲမေလးပဲ၊

တစ္႐ြာလုံး အေမကိုစားတဲ့

သမီးလို႔ မွတ္ထားၾကတာ၊

မေကာင္းဆိုးဝါးမေလး

 

မီးေလာင္ေသလည္း ႐ြာအတြက္ နိမိတ္ေကာင္းသြားတာေပါ့”

ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ မႏွင္းေမရဲ႕ အသံကို

မသိက်ိဳး ကြၽန္ျပဳေနၾကတယ္။

“ဟာ … ငါ့ၾကက္ေတြ

ငါ့ၾကက္ေတြ ထြက္လာၿပီ၊

ငါ့ၾကက္ေတြ မေသဘူးဟ”

ၿခံပိုင္ရွင္ ဦးခ်က္ဆူရဲ႕ အသံေၾကာင့္ အားလုံးရဲ႕ အၾကည့္က စီတန္းထြက္လာတဲ့ ၾကက္ေတြ ဆီ ေရာက္သြားကုန္တယ္။

“ဟုတ္တယ္ဟ၊

ဒီေလာက္ မီးၫြန႔္ႀကီးတာေတာင္

ၾကက္ေတြ ဘာမွမ ျဖစ္ပါလား၊

 

အံ့ၾသစရာပဲဟ”

႐ြာသားေတြ ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မႏွင္းေမဟာ

ပိုမိုေပါက္ကြဲသြားၿပီး ..

“နင္တို႔ ဘာအခ်ိဳး

ခ်ိဳး ေနၾကတာလဲဟင္၊

ၾကက္တစ္ေကာင္ေလာက္ေတာင္

လူ တစ္ေယာက္ က

တန္ဖိုးမရွိေတာ့ဘူးလား၊

အဲဒီ ၾကက္ၿခံထဲမွာ

ငါ့တူမေလး ရွိေနတယ္၊

လူ တစ္ေယာက္ မီးထဲဝင္သြားတာ

ဘယ္သူမွ ေသာက္ဂ႐ုမစိုက္ၾကဘူး၊

ျမရင္ေလး တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔ ကေတာ့

 

နင္တို႔အားလုံးကို ငါ ခြင့္မလႊတ္ဘူး” လို႔ ေဒါသတႀကီး ႀကဳံးဝါးလိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ လူအားလုံးရဲ႕ အၾကည့္က မီးခိုးေငြ႕တလူလူရွိေနေသးတဲ့ ၾကက္ၿခံဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားကုန္တယ္။

“ဘာလို႔ စိတ္ပူေနတာလဲ ေဒၚေလး၊

ကြၽန္မ ဘာမွမ ျဖစ္ပါဘူး”

႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္

မႏွင္းေမ တစ္ေယာက္ ဆတ္ခနဲ တုန္ သြားမိတယ္။

ၾကည့္လိုက္ေတာ့

မီးေလာင္ျပင္ၾကက္ၿခံထဲက ျမရင္ေလး။

သူမဟာ ျမရင္ေလးကို ေျပးဖက္လိုက္ရင္း ..

“တူမေလးရယ္ …

 

ဘာလို႔မႀကံေကာင္းမစည္ရာေတြ

လုပ္ရတာ လဲ၊

တူမေလး တစ္ခုခု ျဖစ္သြားခဲ့ရင္

ေဒၚေလး ရင္ကြဲရခ်ည္ရဲ႕ ကြယ္၊

ဟင့္ … ဟင့္ … ဟင့္”

လို႔ ဝမ္းသာမ်က္ရည္စေတြ နဲ႔

ငိုေႂကြးလိုက္ေတာ့တယ္။

“ေလာကမွာ စိတ္ထားေကာင္းရင္

ကံေကာင္းတယ္မဟုတ္လား

ေဒၚေလးရဲ႕ ၊

ကြၽန္မ ဘာမေကာင္းတာမွ

မလုပ္ဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ …

 

ဘာအႏၲရာယ္မွ မ ျဖစ္တာေပါ့”

ျမရင္ေလးဟာ မႏွင္းေမရဲ႕ ပါးျပင္က

မ်က္ရည္ေတြ ကို သုတ္ေပးလိုက္ တယ္။

ၾကက္ၿခံပိုင္ရွင္ ဦးခ်က္ဆူက ျမရင္ရွိရာ

ေလွ်ာက္လာရင္း …

“ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ကေလးရယ္၊

မင္းဟာ ဘယ္သူမွမလုပ္ႏိုင္တဲ့

အလုပ္ကို လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊

မင္းေၾကာင့္ ငါ့ရဲ႕ ၾကက္ေလးေတြ

လြတ္ေျမာက္လာရတယ္၊

ငါဟာ ၾကက္ေတြ ကို

သားသမီးလို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလို႔

ခုလို ေမြးျမဴထားတာပါ၊

 

တိရစာၦန္ေတြ အေပၚမွာ ေတာင္

ေမတၱာထားၿပီး ကိုယ့္အသက္ကို

မငဲ့တဲ့ ကေလး တစ္ေယာက္ ဟာ

ဘယ္လိုမွ မေကာင္းဆိုးဝါး

မ ျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊

မင္းဟာ သူေတာ္ ေကာင္းမေလးဆိုတာ

ဦးေလးခ်က္ဆူ ယုံ သြားပါၿပီကြယ္”

လို႔ ေျပလာတယ္။

ဦးခ်က္ဆူရဲ႕ စကားေၾကာင့္ ႐ြာသားေတြ

ဟာ မ်က္ႏွာရႈံ႕ မဲ့သြားၿပီး လက္မခံႏိုင္ပုံနဲ႔

လွည့္ျပန္သြားၾကတယ္။

 

အခန္း (၉)

မႏွင္းေမ တစ္ေယာက္ အိမ္ဆိုင္ေလးမွာ

ေဈးေရာင္ းေနရာက …

“တူမေလးေရ …

အားရင္ ေဒၚေလးကို

ဘုရားတင္ဖို႔ ပန္းခ်ိဳး ေပးပါလား၊

ေတာစပ္မွာ သေျပငုတ္ေတြ

ေပါက္ေနတာ ….

ေဒၚေလး ျမင္ခဲ့တယ္”

လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

အေဒၚ ျဖစ္သူရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ျမရင္ေလးဟာ မီးဖိုေခ်ာင္က ထြက္လာတယ္။

 

“ဟုတ္ကဲ့ ေဒၚေလး

ကြၽန္မ သြားခ်ိဳး ေပးပါ့မယ္၊

မီးဖိုထဲမွာ

ၾကက္သြန္နီႏႊာထားေပးတယ္၊

င႐ုတ္တစ္ဆုံလည္း ေထာင္းထားၿပီးၿပီ

ေဒၚေလး”

ျမရင္ေလးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မႏွင္းေမဟာ

ေက်နပ္ပီတိ ျဖာသြားရတယ္။

အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ လိမၼာေရး ျခားရွိၿပီး

အိမ္ကို ဝိုင္းဝန္းကူေပးတဲ့ ကေလး။

ျမရင္ဟာ ေျပာဆိုရင္း ဖိနပ္စီးၿပီး

ေတာစပ္ဘက္ ထြက္သြားတယ္။

အေဝးမွာ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီ ဖူးေျမာ္ရင္း

 

ေတာစပ္ဘက္ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေ႐ြ႕

ေလွ်ာက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ေတာစပ္ရွိ ေတာင္ကုန္းႀကီးေပၚ တက္ခါနီး

မွာ ေတာ့ ႐ြာသူ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ ကို ေတြ ့ လိုက္ရတယ္။

သတို႔ဟာ ေက်ာက္တုံးအပိုင္းအစေတြ ကို

ထုခြဲေနၾကတယ္။

ျမရင္ဟာ သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း

ကုန္းေပၚတက္ခဲ့မိတယ္။

ျမရင္ဟာ ေတာစပ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့

သေျပငုတ္မ်ား ကိုင္ၿပီး ေတာင္ကုန္အတိုင္း

သေျပငုတ္ေတြ ကို တူးယူလိုက္တယ္။

ဆင္းဖို႔ ျပင္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ မထင္မွတ္ တဲ့အ ျဖစ္နဲ႔ ၾကဳ

လိုက္ရတယ္။

ေျမျပင္တစ္ခုလုံး စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္ းမွာ ပဲ

သိမ့္ခနဲ ခါယမ္းသြားတယ္။

 

“ဟင္ … ဒါ ငလ်င္လႈပ္တာပဲ၊ ငါ … ေျမေပၚ အျမန္ဝပ္ေနမွ”

ျမရင္ေလးဟာ ၾကားဖူးနားဝစကားနဲ႔ ေျမႀကီးေပၚ ဝမ္းလ်ားေမွာ က္ခ်လိုက္တယ္။

ေျမျပင္တစ္ခုလုံး သုံးမိနစ္ေလာက္ လႈပ္ခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေတာ့ ၿငိမ္သက္သြားတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ ဝပ္ေနရာက ထရပ္လိုက္ရင္း

တစ္ေနရာဆီ အၾကည့္ေရာက္သြား တယ္။

ဒီအခါမွာ ကုန္းရဲ႕ ထိပ္မွာ ရွိတဲ့ ေက်ာက္တုံးႀကီးတစ္တုံးဟာ တဆတ္ဆတ္လႈပ္ယမ္း ေနတာ ေတြ ့ျမင္လိုက္ရတယ္။

သူမရင္ထဲ ပူေလာင္သြားၿပီး ကုန္းထိပ္ကို

အသည္းအသန္ ေျပးလႊားသြားမိတယ္။

 

ကုန္းရဲ႕ ေအာက္မွာ

ေက်ာက္ထုခြဲေနတဲ့လူေတြ ရွိသည္မဟုတ္ပါလား။

ဒါ့ေၾကာင့္ …

“ဦးေလးတို႔ … ဦးေလးတို႔ ..

အျမန္ဆုံး ေဘးဖယ္လိုက္ပါ၊

ေက်ာက္တုံးႀကီး က်ေတာ့မယ္၊

လို အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္

ေက်ာက္ထုသူေတြ ဟာ သူမရဲ႕

ေအာ္သံေၾကာင့္ ကုန္းေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ကုန္ၾက တယ္။

“ဟာ … ေက်ာက္တုံးႀကီး

ငါတို႔ေပၚ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္၊

ျပဳတ္က်ေတာ့မယ္ဟ၊

@g: … g:”

 

ေက်ာက္ထုသမားအားလုံး ေအာ္ဟစ္သံေတြ နဲ႔ နီးစပ္ရာကို ေျပးလႊားကုန္ၾကတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ေက်ာက္တုံးႀကီးဟာ

ကုန္းထက္ကေန တစ္လိမ့္ၿပီးတစ္လိမ့္ လိမ့္ဆင္း

လာေတာ့တယ္။

“အမယ္ေလး …

ေက်ာက္တုံးႀကီး က်လာၿပီေတာ္ ”

ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ပဲ

ေက်ာက္ထုတဲ့လူအားလုံး ေက်ာက္တုံးႀကီးရဲ႕ အႏၲရာယ္

ကေန ေရွာင္ရွားႏိုင္လိုက္ၾကတယ္။

ျမရင္ေလး

ေတာင္ကုန္ေအာက္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့

“ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ျမရင္ရယ္၊

 

နင္သာ ႀကိဳမေျပာထားရင္ ငါတို႔ရဲ႕ အသက္ဟာ

ေတြးေတာင္ မေတြးဝံ့ပါဘူး၊

နင့္ကို ဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရမွန္းေတာင္

မသိပါဘူးဟာ”

႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ရဲ႕

ဝိုင္းေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ ကုန္းေပၚက ဆင္းလာတဲ့ ျမင္ရင္ ေလးက …

“ေက်းဇူးဆပ္စရာမလိုပါဘူး …

ဦးေလးတို႔၊ အေဒၚတို႔ရယ္၊

ကြၽန္မ လုပ္ေပးႏိုင္သေလာက္

ကူညီေပးတာပါ၊

ကြၽန္မအတြက္ ဘာမွမလိုအပ္ပါဘူး၊

 

ဘုရားပန္းလာခ်ိဳး တာေလ၊ ေဒၚေလး စိတ္ပူမွာ စိုးလို႔

ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္”

လို႔ ေျပာဆိုၿပီး ႐ြာစပ္ဘက္

ေလွ်ာက္ခဲ့မိတယ္။

“အမယ္ေလးေတာ္ … ကယ္ၾကပါဦး အရပ္ကတို႔ရဲ႕ ၊

ငါ့သမီး ပုလဲစိန္ေလး အသက္မရွိေတာ့ဘူး၊

ကယ္ၾကပါဦးေတာ္ ၊

ဟီး … ဟီး … ဟီး”

 

 

မပုစိန္ရဲ႕ ငယ္သံပါမတတ္ ငိုယိုသံက

ထန္းစု႐ြာရဲ႕ ညအလွကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ တယ္။

ပုတီးစိပ္ေနတဲ့

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ

ရပ္သြားရင္း တပည့္ေတြ ကို လွမ္းေမးလိုက္ တယ္။

“ဘယ္က အသံႀကီးလဲကြ၊

ပုတီးစိပ္ရတာ အာ႐ုံေနာက္လိုက္တာ”

“မသိဘူး သူႀကီး၊

ၾကားေတာ့ ၾကားလိုက္တယ္၊

ေသခ်ာေအာင္ သြားစုံစမ္းၾကည့္မယ္

သူႀကီး”

တပည့္ေတြ က ထိုသို႔ ေျပာၿပီး အိမ္ေအာက္ဆင္းသြားတယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္လည္း ဆက္ၿပီး

 

ပုတီးစိပ္ေနလိုက္တယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္ ပုတီးစိပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ပဲ …

“ဘယ္မလဲ သူႀကီးစုတ္၊

ဟင္ … ေျပာေတာ့

ေဆးဆရာေကာင္းရင္ ဘာမွမ ျဖစ္ပါဘူးဆို၊

ခု … ငါ့သမီး ေသၿပီ၊

နင္ ဘာလုပ္ေပးႏိုင္လို႔လဲ

သူႀကီးစုတ္ရဲ႕ ၊

ဘာမဟုတ္တဲ့ မေကာင္းဆိုးဝါးမဘက္ကိုလိုက္တဲ့

သူႀကီး၊ လုံးဝမေက်နပ္ဘူးေတာ္ ”

ခုနစ္သံခ်ီေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္

သူႀကီးဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္ ဆတ္ခနဲ

 

တုန္သြားမိတယ္။

“ဟာ … ဒါ … ပုစိန္အသံပဲ၊

ဘာေတြ မ်ား ျဖစ္ကုန္ပါလိမ့္”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ အေတြးနဲ႔အတူ

အိမ္ေအာက္ကို အလ်င္အျမန္ဆင္းခဲ့တယ္။

ထဘီစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ငိုႀကီးခ်က္မ

ျဖစ္ေနရွာတဲ့ ပုစိန္

နင္က ဘာ ျဖစ္ေနတာလဲ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ အေမးေၾကာင့္ ပုစိန္ဟာ

ရင္ဘက္စည္တီးလိုက္ရင္း …

“အမယ္ေလး … ေမးရက္လိုက္တဲ့ သူႀကီး၊

က်ဳပ္ ဘာ ျဖစ္ေနလဲတဲ့၊

 

က်ဳပ္သမီး ေသၿပီေတာ္၊ ဘယ္လိုမွ ေခၚမရေတာ့ဘူး၊

သရဲမ, ကိုက္ခံရလို႔ က်ဳပ္သမီးေလး

ပုလဲစိန္ ေသရတာ ၊

အဲဒါ သူႀကီး သိရဲ႕ လားေတာ္ ၊

ဟီး… ဟီး … ဟီး”

လို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုလိုက္တယ္။

“ဘာ … နင့္သမီး ေသၿပီ၊

ဟုတ္လား၊ ၾကားရတာ .

ငါ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိတယ္ ပုစိန္၊

ဘယ္အခ်ိန္က ဆုံးတာလဲ”

“ဘယ္အခ်ိန္က ဆုံးရမွာ လဲေတာ္ ၊

 

နာရီျပန္ႏွစ္ ခ်က္တီးခ်ိန္တည္းက ဆုံးခဲ့တာ၊ အဲဒါ ..

သရဲမေလးက အသက္ႏႈတ္သြားတာ

သိရဲ႕ လား”

ပုစိန္ဟာ ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ခ်

ပြဲခ်ငိုေႂကြးျပန္တယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္ ႀကံရာမရ

ျဖစ္သြားၿပီး …

“ဒါ … ဒါဆို … တကယ္ပဲ …

ျမရင္ေလးက မေကာင္းဆိုးဝါး

ျဖစ္ေနၿပီေပါ့၊

ဟင္ .. ဟုတ္လား”

လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

 

“အီး … ဟီး … ဟီး၊

ေမးရက္လိုက္တာ သူႀကီးရယ္၊

ေႁမြကိုက္ပါတယ္ဆိုမွ အေပါက္ေလးနဲ႔လား

ဆိုသလို ျဖစ္ေနၿပီ၊

သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ရွင္၊

က်ဳပ္သမီးကို သရဲမေလးျမရင္ အသက္ႏႈတ္သြားတာ၊

က်ဳပ္သမီး အသက္ထြက္ခ်ိန္မွာ

ျမရင္ကိုက္ထားတဲ့ဒဏ္ရာႀကီးက

ညိဳမည္းၿပီး ေဖာင္းႂကြေနတာေတာ္ ၊

ဟီး …ဟီး …ဟီး”

ပုစိန္ရဲ႕ ငိုႀကီးခ်က္မစကားေၾကာင့္

သူႀကီးဖိုးတုတ္က ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေအာင္

 

ျဖစ္သြားတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ သူႀကီးရဲ႕ ၿခံဝိုင္းထဲ

႐ြာသားေတြ စုၿပဳံေရာက္ရွိလာတယ္။

“ဒါကို က်ဳပ္တို႔ လက္မခံဘူး

သူႀကီး၊ ျမရင္ေလးဟာ … မေကာင္းဆိုးဝါးမဟုတ္ဘူး၊

ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ …

လူအမ်ား ႀကီးရဲ႕ အသက္ကို၊

ဒီကေလးမေလးက ကယ္တင္ခဲ့တာ”

လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ

“ဟင္” ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။

႐ြာသားေတြ က သူတို႔ ေက်ာက္ထုရင္း ေက်ာက္တုံးႀကီးရဲ႕ အႏၲရာယ္ကေန ျမရင္ ေလး

 

ေအာ္ဟစ္သတိေပးလို႔

အသက္ခ်မ္းသာရတဲ့အေၾကာင္းကို အေသအခ်ာ

ရွင္းလင္းျပ လိုက္တယ္။

“လယ္လို ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ၊

ဒါ လုံးဝမဟုတ္ဘူး သူႀကီး၊

သူတို႔အားလုံး လိမ္ေနတာ၊

ျမရင္က သရဲမပဲ၊

သူႀကီး သိတယ္မဟုတ္လား၊

မီးတြင္ းမွာ ေတာင္ … သူက

သူ႔မေအကို ျပန္စားခဲ့လို႔

ျမျမ ေသဆုံးခဲ့ရတာ ၊

သူတို႔ေျပာတာ လုံးဝမဟုတ္ဘူး၊

က်ဳပ္ေျပာတာ ယုံ သူႀကီး”

 

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ နဲ႔ ပုစိန္ရဲ႕ စကားေၾကာင့္ အႀကံအိုက္သြားတယ္။

ဒါေၾကာင့္ …

“နင္တို႔အားလုံး တိတ္စမ္း၊

႐ြာသားေတြ ရဲ႕ စကားကို

ငါ လက္ခံသလို၊

ပုစိန္ရဲ႕ စကားကိုလည္း

ငါလက္ခံတယ္၊

ဒါေၾကာင့္ …

ပုစိန္ေလးရဲ႕ အေလာင္းကို

ေဆးဆရာနဲ႔ ငါကိုယ္တိုင္ စစ္ေဆးမယ္၊

ဒါပဲ”

 

အခန္း (၁ဝ)

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ အစီအမံေၾကာင့္ ေဆးဆရာႀကီးဟာ ပုလဲစိန္ေလးရဲ႕ ႐ုပ္ ေလာင္းကို

စမ္းသပ္ၾကည့္ရႈလိုက္တယ္။

“ဒီကေလးဟာ ကိုယ္ပူရွိန္သိပ္ျပင္းၿပီး

ေသဆုံးခဲ့ရတယ္ သူႀကီး၊

ဒါဟာ …

သာမန္ ျဖစ္႐ိုး ျဖစ္စဥ္ကိစၥပါ၊

သိပ္ကို ႐ိုးရွင္းလြန္းပါတယ္”

ေဆးဆရာႀကီးရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ မပုစိန္

မ်က္ႏွာပ်က္သြားသလို သူႀကီးဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္

အၿပဳံးရိပ္လႊမ္းသြားမိတယ္။

“ကဲ … နင္ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ ပုစိန္၊

 

နင့္သမီး ေသဆုံးရျခင္းဟာ …

ဘာပေယာဂမွမပါဘူး၊

အပူသိပ္ျပင္းသြားလို႔

အသက္ပါသြားရတာ ပါ၊

ဒီအခ်ိန္မွာ … နင္သိသင့္ၿပီ၊

ငါမွားသလား၊

နင္ လြန္သလားဆိုတာ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္

ျမရင္ေလးကို ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕ ေနတဲ့ မပုစိန္က ဘာမွမ

ေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး၊

ဆရာႀကီးကို က်ဳပ္က ေျခႂကြခ,အျပင္၊

ပူေဇာ္ခပါ ထပ္ေပးပါရေစ၊

 

လက္ခံေပးပါ ဆရာႀကီး”

သူႀကီးက ေဆးဆရာႀကီးကို ေျခႂကြခရဲ႕ ႏွစ္ ဆေငြကိုေပးရင္း ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။

ေဆးဆရာႀကီးလည္း ေက်နပ္အားရဟန္နဲ႔

ေငြကိုလက္ခံယူၿပီး ေဆးလြယ္အိတ္ႀကီး ကို ေကာက္လြယ္ထြက္သြားတယ္။

ဒီအခါမွာ ႐ြာသူ႐ြာသားတခ်ိဳ႕ က …

“က်ဳပ္တို႔ ေျပာခဲ့တယ္ မဟုတ္လား

သူႀကီး၊

အမ်ား ရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္တဲ့သူဟာ

သူယုတ္မာ လုံးဝမ ျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊

က်ဳပ္တို႔အားလုံးရဲ႕ အသက္ေက်းဇူးရွင္ဟာ

ျမရင္ဆိုတဲ့ ကေလးပဲ၊

 

ေလာကမွာ တရားကို နတ္ေစာင့္ပါတယ္ သူႀကီး”

လို႔ ဝိုင္းေျပာကုန္ၾကတယ္။

ထိုအခ်ိန္ ျမရင္ေလးဟာ အေဒၚ ျဖစ္သူကို

ဝိုင္းကူၿပီတဲ့အတြက္ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရား ႀကီးဘက္

ထြက္ခဲ့မိတယ္။

ညေနေစာင္းအခ်ိန္ ျဖစ္တာမို႔

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပရဝဏ္တစ္ခုလုံး တိတ္

ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးကို

ဦးခ်ကန္ေတာ့လိုက္တယ္။

ဘုရားကန္ေတာ့ေနစဥ္မွာ ပဲ

ဘုရားေပၚတက္လာတဲ့ လူရိပ္ေတြ ကို ေတြ ့လိုက္ရ

တယ္။

 

ဒါေၾကာင့္ … လွည့္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ လူႀကီးသုံးေယာက္ ကို ေတြ ့ရတယ္။

ႏႈတ္ခမ္းေမြး မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြ နဲ႔

အမာ႐ြတ္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး သူမ သိပ္

ေၾကာက္သြားမိတယ္။

ထိုလူႀကီးသုံးေယာက္ ဟာ

ဂနာမၿငိမ္တဲ့မ်က္လုံးေတြ နဲ႔ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးကို

ၾကည့္ရႈေနၾကတယ္။

၎တို႔ဟာ ျမရင္ေလးကို ဂ႐ုမျပဳဘဲ

တီးတိုးစကားဆိုေနၾကတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ

မ်က္ႏွာေပါက္ဆိုးတဲ့လူႀကီးကို ေၾကာက္႐ြံ႕တဲ့အတြက္ ဆက္မေနဝံ့ ေတာ့ဘဲ ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္။

 

ည … ဆယ့္တစ္နာရီခန႔္အခ်ိန္ ထန္းစု႐ြာေလးဟာ …

ထိန္ထိန္သာေနတဲ့လေရာင္ ေအာက္

ၿငိမ္သက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနရွာတယ္။

ျမရင္ေလးလည္း အေဒၚ ျဖစ္သူ

မႏွင္းေမကိုဖက္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနရွာတယ္။

အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ျမရင္ရဲ႕ အာ႐ုံထဲ သူမဟာ

ေရွးေဟာင္းေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဆီ

ေရာက္သြားတယ္။

သူမဟာ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ပရဝဏ္မွာ

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဟာ သိမ့္ခနဲ တုန္ခါသြားတယ္။

 

သူမ ဘုရားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ခ်ိန္ေနမွာ ပဲ ဘုရားႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံး ေတာ္ ကေန မ်က္ရည္ေတြ ယိုစီးက်လာတယ္။

သူမဟာ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္

အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ …

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဆီ ထုႏွက္သံလို

အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ျမရင္ဟာ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဆီ

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ဥ္း ကပ္သြားမိတယ္။

အသံက ဘုရားရဲ႕ အေနာက္ဘက္က

ၾကားေနရတာ ။

ဒါေၾကာင့္ …

 

သူမ ဘုရားႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေတာ္ ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ခ်ိန္ေနမွာ ပဲ ဘုရားႀကီးရဲ႕ မ်က္လုံး ေတာ္ ကေန မ်က္ရည္ေတြ ယိုစီးက်လာတယ္။

သူမဟာ ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္

အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ …

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဆီ ထုႏွက္သံလို

အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။

ျမရင္ဟာ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဆီ

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ခ်ဥ္း ကပ္သြားမိတယ္။

အသံက ဘုရားရဲ႕ အေနာက္ဘက္က

ၾကားေနရတာ ။

ဒါေၾကာင့္ …

 

အေနာက္ဘက္ကို

အသာသြားၾကည့္လိုက္တဲ့အခါမွာ ေတာ့ …

“ျဗဳန္း”

ဆို … ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာႀကီးကို ေတြ

လိုက္ရတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ လန႔္ဖ်ပ္သြားရင္း “အ” ခနဲ

ေအာ္လိုက္မိတယ္။

သူမတစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးစေတြ ႐ႊဲနစ္သလို

အိပ္မက္ဆိုးေၾကာင့္ ေၾကာက္လန႔္တႀကီး

လန႔္ႏိုးလာတယ္။

“ငါ … အိပ္မက္ မက္ေနပါလား၊

အိပ္မက္က ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ၊

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဟာ …

 

မ်က္ရည္ေတြ က်ေနတယ္ … ၿပီးေတာ့ …

ညေနက ဘုရားေပၚမွာ ေတြ ့ခဲ့တဲ့

အမာ႐ြတ္နဲ႔လူႀကီး …။

သူ ဘာလို႔ ဘုရားရဲ႕ အေနာက္မွာ

ေရာက္ေနရတာ လဲ၊

ဒါ … ဒါ …

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးမွာ

တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနလို႔

ငါ့ကို အိပ္မက္ေပးတာလား၊

s128 … 9128…..

ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ၊

 

ျမရင္ေလးဟာ အေတြးနဲ႔အတူ အိပ္ရာေပၚက ထထိုင္လိုက္တယ္။

“ေဒၚေလး …ေဒၚေလး …

ထ ထ၊

…

ထပါဦး ေဒၚေလးရဲ႕ ”

သူမရဲ႕ လႈပ္ႏႈိးမႈ ေၾကာင့္ မႏွင္းေမဟာ

မ်က္လုံးပြင့္သြားတယ္။

“အင္း .. ဘာလဲ …

ဘာ ျဖစ္တာလဲ တူမေလး”

“ကြၽန္မ အိပ္မက္မေကာင္းဘူး

ေဒၚေလး၊

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားမွာ ….

တစ္ခုခု ျဖစ္ေနပုံရတယ္၊

 

အျမန္လာ ေဒၚေလး၊

သြားၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္”

သူမအေျပာေၾကာင့္ မႏွင္းေမဟာ

မ်က္လုံးျပဴး သြားရတယ္။

“ဘာ … ဘုရားကို …

အိပ္မက္မက္တယ္ ဟုတ္လား၊

ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား တူမေလးရယ္၊

ဘုရားမွာ က ဘာ ျဖစ္စရာအေၾကာင္း

ရွိလို႔လဲ”

“အခ်ိန္မရွိဘူး ေဒၚေလး၊

တစ္ခုခု ျဖစ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္၊

လာပါ … အျမန္သြားရေအာင္”

ျမရင္ရဲ႕ လက္ဆြဲရင္း ေျပာလိုက္တဲ့စကားနဲ႔

 

စိတ္လႈပ္ရွားေနတဲ့ပုံကိုၾကည့္ရင္း မႏွင္း ေမ ေတြ

းရခက္သြားမိတယ္။

“တူမေလးစိတ္မွာ စိုးရိမ္ေနရင္

သြားၾကတာေပါ့၊

တကယ္လို႔ … ဘုရားမွာ

တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ရင္

ေဒၚေလးတို႔ခ်ည္းဆို ဘာမွ

လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး၊

သူႀကီးဖိုးတုတ္ကို အေၾကာင္းၾကားရမယ္၊

လာ … တူမေလး”

ႏွစ္ ေယာက္ သား သူႀကီးဖိုးတုတ္အိမ္ဘက္

ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

“သူႀကီး … သူႀကီး …

ထပါဦး သူႀကီး”

*

အခန္း (၁၁)

“ေဟ့ အခ်ိန္မေတာ္ ႀကီး …

ဘယ္သူတုံးကြ”

သူႀကီးက အိပ္ခန္းျပတင္းေပါက္ကေန

လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

“ကြၽန္မပါ သူႀကီး … ႏွင္းေမပါ၊

သိပ္အေရး ႀကီးလို႔ သူႀကီး”

မႏွင္းေမရဲ႕ အသံေၾကာင့္

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ အိမ္ေအာက္ကိုဆင္းလာၿပီး ၿခံတံခါး

ဖြင့္ေပးတယ္။

“ဘာေတြ ျဖစ္လို႔လဲ ႏွင္းေမ၊

ေရး ႀကီးသုတ္ပ်ာနဲ႔”

 

“အေရး ႀကီးတယ္ သူႀကီး၊

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးမွာ ..

တစ္ခုခု ျဖစ္ေနတယ္၊

အဲဒါ … သူႀကီး သြားၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္”

မႏွင္းေမရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ … “ေဟ” ခနဲ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

“ေသခ်ာရဲ႕ လားဟ၊

နင့္ကို ဘယ္သူေျပာတုံး ႏွင္းေမ”

“ကြၽန္မတူမေလး အိပ္မက္မက္တာ

သူႀကီး၊ ဘာပဲ ျဖစ္ ျဖစ္

ေသခ်ာေအာင္ သူႀကီး

လိုက္ၾကည့္သင့္တယ္”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ

 

တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္တယ္။

ၿပီးမွ ..

“ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဟာ

ေရွးသိပ္က်တဲ့ ဘုရားတစ္ဆူပဲ၊

အိပ္မက္ဆိုတာ မေသခ်ာေပမယ့္

ေသခ်ာေအာင္ သြားၾကည့္မွ ျဖစ္မယ္၊

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ၄င္းရဲ႕ တပည့္ႏွစ္

ေယာက္ ကို ႏႈိးလိုက္တယ္။

အနီးပတ္ဝန္းက်င္က ႐ြာသားေတြ ကိုပါ

ႏႈိးလိုက္ၿပီး ဝါးရင္းတုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ သူႀကီးတို႔ လူစုဟာ မႏွင္းေမတို႔နဲ႔အတူ ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးဘက္

ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။

ဘုရားႀကီးရဲ႕ ရင္ျပင္ေပၚ တက္ခါနီး မွာ

 

ေတာ့ သူႀကီးတို႔အားလုံ ေျခလွမ္းတုံ႔သြားၾက တယ္။

သူတို႔အားလုံး ဘုရားႀကီးထဲကေန

ထုႏွက္သံေတြ ကို ၾကားလိုက္ရတယ္။

ျမရင္ေလးကိုယ္တိုင္ အိပ္မက္ထဲကလို

အသံၾကားလိုက္ရတာ ေၾကာင့္ ဘုရားႀကီးအ တြက္ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ လႈိက္တက္သြားမိတယ္။ သူႀကီးနဲ႔႐ြာသားေတြ ဘုရားႀကီးရဲ႕

ဝင္ေပါက္အေရာက္မွာ ေတာ့ …

“ဟား ..ဟား ဟား …

…

ရၿပီကြ၊ ေ႐ႊဘယက္ေတြ,

လက္ေကာက္ေတြ

အမ်ား ႀကီးပါလား၊

ခုခ်ိန္ကစၿပီး … ဒါေတြ အားလုံး

 

ေပသီးရဲ႕ ပစၥည္းေတြ ျဖစ္သြားၿပီ၊

ဟား .. ဟား .. ဟား

ဟား”

…

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေနာက္က

ထြက္လာတဲ့အသံေၾကာင့္ သူႀကီးနဲ႔ ႐ြာသား ေတြ ဟာ

အေျခအေနကို ရိပ္စားမိသြားတယ္။

ေက်ာက္ဆစ္ဘုရားႀကီးနဲ႔ဌာပနာတိုက္

အေဖာက္ခံရၿပီ မဟုတ္ပါလား။

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ေဒၚသစိတ္နဲ႔အတူ

လက္သီးဆုပ္ရင္း …

“သိပ္ဝမ္းသာမေနနဲ႔ ..

ဘယ္ေကာင္ေတြ လဲကြ၊

ငါ့႐ြာရဲ႕ ဘုရားကို အျပစ္

က်ဴး လြန္ဝံ့တာ၊

 

ထြက္ခဲ့စမ္း”

လို႔ ႀကဳံးဝါးလိုက္တယ္။

ဒီအခါမွာ ဘုရားရဲ႕ ကိုယ္ထည္ေနာက္ကေန

လူသုံးေယာက္ ထြက္လာတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ မ်က္ႏွာမွာ

အမာ႐ြတ္ႀကီးပါတဲ့လူႀကီးကို ျမင္ရတာ ေၾကာင့္ ေၾကာက္ ေၾကာက္နဲ႔ အေဒၚ ျဖစ္သူရဲ႕ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။

အမာ႐ြတ္နဲ႔လူႀကီးဟာ

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ေလွ်ာက္လာၿပီး သူႀကီးတို႔နဲ႔ ဝါးႏွစ္ ႐ိုက္ေလာက္ မွာ ရပ္လိုက္တယ္။

“ငါပဲကြ၊ မင္း႐ြာရဲ႕ ဘုရားကို

က်ဴး လြန္တာ၊ ဘာ ျဖစ္သလဲ၊

 

ငါ့လက္ထဲ ေရာက္ၿပီးတဲ့ဟာ

ငါ့အပိုင္ပဲ၊

ေအး … ငါ့နာမည္ ေပသီး၊

ေအာက္လမ္းဆရာ ေပသီးကြ၊

တစ္ခ်ိန္က … မင္းတို႔႐ြာကေန

လက္ဗလာနဲ႔ ျပန္သြားရတယ္၊

ခုေတာ့ …

တစ္သက္စားမကုန္တဲ့ ေ႐ႊေတြ ပိုက္ၿပီး

ျပန္ရမယ္၊

အဲဒါ … ေပသီးရဲ႕ လက္တုံ႔ျပန္မႈ ပဲကြ၊

ဟား … ဟား .. ဟား”

ခါးေထာက္ၿပီးေျပာလိုက္တဲ့ လူႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ မ်က္ေမွာ င္ ၾကဳတ္သြားတယ္။

“ဘယ္က ေပသီးလဲ၊

မင္းကို ငါတို႔မသိဘူး၊

ငါတို႔႐ြာနဲ႔ မင္းဟာ …

ဘာမွပတ္သက္မႈ မရွိဘူးကြ၊

ဘုရားပစၥည္းေတြ ထားၿပီး

ေအးေအးေဆးေဆး ထြက္ သြားပါ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ အေျပာေၾကာင့္ လူႀကီးရဲ႕

မ်က္ႏွာဟာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္း ေလာက္ေအာင္

တင္းမာသြားတယ္။

“ငါဟာ ေအာက္လမ္းဆရာ ေပသီးပဲ၊

ပထမအႀကိမ္ …

မင္းတို႔႐ြာကို ေျခခ်ခဲ့တာ

 

ယုတ္ညံ့တဲ့ သခ်ႋဳင္းေျမပဲ၊ ခု … ဒုတိယအႀကိမ္

ေျခခ်ေတာ့ မင္းတို႔တစ္႐ြာလုံး

တန္ဖိုးထားတဲ့ ဘုရားေျမပဲကြ၊

႐ြာသားေတြ ရဲ႕ မီးၿမိဳက္မႈ ေၾကာင့္

ပထမအႀကိမ္မွာ …

ငါ့မ်က္ႏွာ အမာ႐ြတ္ရခဲ့တယ္၊

ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ …

ေ႐ႊေတြ ပိုက္ၿပီး ငါျပန္မယ္ကြ”

ေအာက္လမ္းဆရာေပသီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ အလုပ္ မ်ား

သြားရေတာ့တယ္။

ျပန္စဥ္းစားရင္း လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္

ေလာက္က အ ျဖစ္ကို ျပန္သတိရသြားတယ္။

ေအာက္လမ္းဆရာလူစု ႐ြာသခ်ႋဳင္းထဲဝင္ၿပီး မီးေနသည္အစိမ္းေသ ျမျမရဲ႕ ေလာင္း ေဖာ္တဲ့ ျဖစ္ရပ္။

သခ်ႋဳင္းေစာင့္ႀကီးရဲ႕ သတင္းေပးမႈ ေၾကာင့္

ေအာက္လမ္းဆရာကို ႐ြာသားေတြ ဆုံး မလိုက္တဲ့အ

ျဖစ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္ တစ္ေယာက္ ေမးေၾကာေထာင္မတတ္ အံႀကိတ္လိုက္မိတယ္။

*

“ေအး … ပထမအႀကိမ္တုန္းက

မင္း ကံေကာင္းလို႔ ဒဏ္ရာပဲရခဲ့တာ၊

 

အခုေတာ့ … မင္းအသက္နဲ႔ကိုယ္ အိုးစားကြဲၿပီသာ မွတ္လိုက္၊

ထန္းစု႐ြာသားေတြ ေသြး

ဘယ္ေလာက္ရဲသလဲဆိုတာ

မင္း သိရေစမယ္”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ ႀကဳံးဝါးသံေၾကာင့္

ေအာက္လမ္းဆရာ ေပသီးက မ်က္ႏွာမဲသြား ရင္း ဖ်င္လြယ္အိတ္ထဲက ဓားေျမႇာ င္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ …

“မီးတြင္ းထဲ ေသရရွာတဲ့ ငါ့မိန္းမကို

ေျမႀကီးထဲေရာက္တာေတာင္

ဒုကၡေပးဖို႔လုပ္တဲ့ေကာင္

 

ဘယ္သူမွ မင္းကို မသတ္ရဘူး၊

က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သတ္ရမွ

က်ဳပ္ ေက်နပ္မယ္ေဟ့”

ကိုသာရင္ဟာ ေျခေထာ့နင္းေလွ်ာက္ရင္း ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ ဦးေပသီးရွိရာ ေလွ်ာက္ သြားတယ္။

ဝါးရင္းတုတ္နဲ႔ လွမ္း႐ိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္မွာ

ပဲ ဦးေပသီးဟာ တုတ္ကို ဆတ္ခနဲဆြဲယူ ၿပီး

ကိုသာရင္ရဲ႕ လက္ကို လိမ္ခ်ိဳး လိုက္တယ္။

ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ျမရင္ဟာ ဖခင္အတြက္

စိတ္ပူသြားၿပီး …

“အေဖ့ကို မလုပ္ပါနဲ႔၊

မလုပ္ပါနဲ႔”

လို႔ ေရ႐ြတ္ရင္း ေျပးသြားတယ္။

 

႐ြာသားေတြ လည္း ျငာသံေပးရင္း ေအာက္လမ္းဆရာတို႔လူစုဆီ ေျပးသြားကုန္ တယ္။

“ျမရင္ မလာနဲ႔ … နင္ ဖယ္ေနစမ္း၊

သြားစမ္း … သြား”

ကိုသာရင္ဟာ ဦးေပသီးရဲ႕ လက္ထဲကေန

လွမ္းေအာ္လိုက္တယ္။

ျမရင္ေလး အနားေရာက္သြားတဲ့အခါ

ဦးေပသီးက ကိုသာရင္ကို ေဆာင့္တြန္းၿပီး သူမကို

ဆတ္ခနဲ လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။

ျမရင္ရဲ႕ လည္မ်ိဳကို ဓားနဲ႔ေထာက္ရင္း …

“အနားမကပ္နဲ႔ေနာ္၊

ဒီမွာ ေတြ ့လား၊ ထိုးသတ္ပစ္လိုက္မယ္ကြ၊

ဖယ္ၾကစမ္း”

 

ေလာဘစိတ္ေၾကာင့္ စိတ္႐ိုင္းဝင္ေနတဲ့

ဦးေပသီးဟာ ျမရင္ကို ဓားစာခံလုပ္ၿပီး ႐ြာ သားေတြ လက္ကလြတ္ဖို႔ ႀကိဳစားလိုက္တယ္။

“သမီး … သမီး …

ငါ့သမီးကို လႊတ္စမ္းကြ”

ကိုသာရင္က ထိုသို႔ ေအာ္ဟစ္ရင္း

ဦးေပသီးကို ဝင္လုံးေတာ့တယ္။

႐ြာသားေတြ ဟာ ထိုအခြင့္အေရး ကို

လက္လြတ္မခံဘဲ ဝါးရင္းတုတ္ေတြ နဲ႔ ဝိုင္း႐ိုက္

ေတာ့တယ္။

ကိုသာရင္ တစ္ေယာက္ ဦးေပသီးနဲ႔

လုံးေထြးသတ္ပုတ္ရင္း ျမရင္ေလးကို တြန္း ထုတ္လိုက္တယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ဦးေပသီးက ဓားေျမႇာင္နဲ႔

 

ကိုသာရင့္ေနာက္ေက်ာကို အားကုန္ထိုး လိုက္တယ္။

“အား” ခနဲ ေအာ္ဟစ္လိုက္တဲ့

ကိုသာရင့္အသံႀကီးနဲ႔ အတူ …

“ဟာ … သာရင္ ဓားထိုးခံရၿပီေဟ့၊

႐ြာေက်ာ္ၿပီး လူးပါးဝတဲ့ေကာင္ေတြ ၊

မေသမခ်င္း ႐ိုက္သတ္ၾကေဟ့”

႐ြာသြားေတြ ဟာ ထိုသို႔ ေႂကြးေၾကာ္ၿပီး ေအာက္လမ္းဆရာေပသီးနဲ႔ တပည့္ႏွစ္ ေယာက္ ကို ဝါးရင္းတုတ္ေတြ နဲ႔ ႐ိုက္ႏွက္ ၾကေတာ့တယ္။

ေအာက္လမ္းဆရာေပသီးနဲ႔ တပည့္ေတြ

ဟာ ေဒါသေသြးႂကြေနတဲ့ ႐ြာသားေတြ ရဲ႕ ႐ိုက္ႏွက္မွ

ေအာက္မွာ အလူးအလဲ ခံေနရရွာတယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္က အေျခအေနကို

 

ဝင္ထိန္းတဲ့အေနနဲ႔

“ေဟ့ … အားလုံးရပ္ၾကစမ္း၊

သူမ်ား ရဲ႕ အမွားေၾကာင့္ .

ကိုယ့္အျပစ္မ ျဖစ္ေစနဲ႔၊

ဒီလူေတြ ဟာ ငါတို႔ဘုရားကို

အျပစ္ႀကီးလုပ္သလို ငါတို႔

႐ြာသားကိုလည္း ဓားနဲ႔ထိုးခဲ့တယ္၊

သူတို႔ကို ဖမ္းခ်ဳပ္လိုက္စမ္း၊

ဥပေဒအရ ရဲလက္အပ္ရမယ္ကြ”

လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ႐ြာသားေတြ ဟာ

ကိုယ္ရွိန္သတ္သြားၾကတယ္။

ဦးေပသီးနဲ႔တပည့္ေတြ က ႐ြာသားေတြ ရဲ႕

႐ိုက္ႏွက္မႈ ေၾကာင့္ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲဖူး ေရာင္ ၿပီး

 

ေသြးအလိမ္းလိမ္း ျဖစ္ေနရွာတယ္။

ျမရင္ေလးဟာ

မ်က္ရည္ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်ရင္း ဖခင္ကို

ဖက္ထားတယ္။

“အေဖ … အေဖ ဘာမွမ ျဖစ္ဘူးေနာ္၊

အေဖ့မ်က္လုံးေတြ မမွိတ္လိုက္ပါနဲ႔

အေဖရယ္၊

ထပါ အေဖရဲ႕ … ထပါေနာ္၊

အီး … ဟီး … ဟီး … ဟီး”

ျမရင္ေလးဟာ ဖခင္ကို ဖက္တြယ္ရင္း

ရႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေႂကြးေနရွာတယ္။

ကိုသာရင့္ေက်ာျပင္တစ္ခုလုံး ေသြးမ်ား

႐ြဲနစ္ေနေခ်ၿပီ။

 

မႏွင္းေမလည္း အစ္ကို ျဖစ္သူရဲ႕ အ ျဖစ္ဆိုးေၾကာင့္ တသိမ့္သိမ့္ ရႈိက္ငိုေနရွာတယ္။

ကိုသာရင္ဟာ တုန္ယင္တဲ့လက္နဲ႔

ျမရင္ေလးရဲ႕ ပါးျပင္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း မ်က္

လုံးပြင့္လာတယ္။

“သ … သမီးေလး၊

အ … အေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ …

သူ .. သူေတာ္ ေကာင္းမေလးပါကြယ္၊ အား … အားလုံး အေဖ့အမွားေတြ … ပါ”

ျမရင္ေလးက ဖခင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္း

အပ္လိုက္ရင္း …

“ဟင့္အင္း … အေဖ ဘာမွမ ျဖစ္ရဘူး၊

ေမြးကတည္းက …

 

အေမမဲ့ခဲ့တဲ့ဘဝပါ အေဖ၊

အေဖ သမီးကို ထားမသြားရဘူး၊

ထားမသြားရဘူး အေဖ၊

အေဖ့ကို သမီး သိပ္ခ်စ္တယ္၊

အေဖ ဘာပဲ ျဖစ္ေန … ျဖစ္ေန၊

အေဖဟာ အေဖပါပဲ အေဖရယ္၊

အေဖ မမွားပါဘူး၊

ဟင့္ … ဟင့္ … ဟင့္”

လို႔ တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္လိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပဲ ကိုသာရင္ရဲ႕ ပါးစပ္ကေန

ေသြးေတြ ပြက္ခနဲ အန္ထြက္လာတယ္။

သူႀကီးဖိုးတုတ္ဟာ ကိုသာရင္ရဲ႕

အေျခအေနကို ရိပ္စားမိသြားၿပီး …

 

“ကဲ … ကဲ … ႏွင္းေမ ျမရင္ေလးကိုေခၚၿပီး ႐ြာျပန္ေတာ့ေခ်၊

သာရင့္ကို ငါတို႔ ေခၚခဲ့မယ္၊

ကဲေဟ့ .. ဒီလူယုတ္မာေတြ ကို

ငါ့အိမ္ေခၚခဲ့ၾက၊ မိုးလင္းမွ

စခန္းကို အပ္ရမယ္”

လို႔ အမိန႔္ေပးလိုက္ တယ္။

*

ေနာင္ … ေဝ … ေဝ

ေၾကးစည္သံ ထန္းစု႐ြာေလးမွာ

ပဲ့တင္ထပ္သြားတယ္။

 

႐ြာျပင္သခ်ႋဳင္းမွာ ေတာ့ ထန္းစုတစ္႐ြာလုံး ႐ြာလုံးကြၽတ္မွ် တစုတေဝးတည္း ေရာက္ ရွိေနၾကတယ္။

မႏွင္းေမနဲ႔ျမရင္ေလးတို႔ရဲ႕ ငိုရႈိက္သံေတြ က

ေၾကးစည္သံကို ဖိုးလႊမ္းသြားသလို ႐ြာ သားအားလုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္စေတြ နဲ႔။ ကိုသာရင္ရဲ႕ အေလာင္းကို ေျမက်င္းထဲ ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ …

“သာရင္ … သာရင္ … မိန္းမကို

သိပ္ခ်စ္, သိပ္စြဲလမ္းတဲ့ သာရင္၊

မိန္းမကိုခ်စ္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ …

သမီးရင္းကို အေမစားတဲ့သမီးဆိုၿပီး တစ္သက္လုံး … မုန္းတီးခဲ့တဲ့ သာရင္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ .. သူ မုန္းတီးခဲ့တဲ့ သမီးကို

ကယ္တင္ရင္း အသက္ေပးလိုက္ ရရွာတယ္၊

မင္းအတြက္ ငါ … အေတာ္ ကို ယူက်ဳံးမရ ျဖစ္မိတယ္ သာရင္၊ ျဖစ္ေလရာဘဝ .

ျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔

အခ်စ္ႀကီးတဲ့လူ အစြဲႀကီးတဲ့လူ

ငါ ဆုေတာင္းပါတယ္ကြာ”

သူႀကီးဖိုးတုတ္ရဲ႕ ဆုေတာင္းစကားသံက

ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသံႀကီးနဲ႔ ထြက္ေပၚလာ တယ္။

အေလာင္းေျမဖို႔ၿပီးတဲ့အခါ

႐ြာသူ႐ြာသားေတြ ဟာ စိတ္ထိခိုက္ ငိုေႂကြးေနတဲ့ မႏွင္ ေမတို႔ တူဝရီးကို ႏွစ္ သိမ့္စကားဆိုရင္း ႐ြာဘက္

ျပန္သြားခဲ့ ၾကေတာ့တယ္။

လူအားလုံး ရွင္းသြားခ်ိန္မွာ ေတာ့ သခ်ႋဳ င္းေျမတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ရွာ တယ္။

ကိုသာရင္နဲ႔ျမျမတို႔ရဲ႕ ေျမပုံႏွစ္ ခု ကေတာ့ ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ ထန္းစု႐ြာရဲ႕ သခ်ႋဳင္း ေျမမွာ ေနာင္ႏွစ္ ေပါင္းမ်ား စြာ ၾကတဲ့အထိ တည္ရွိေနခဲ့ေတာ့တယ္။

“အေမကိုစားတဲ့သမီး”

မအိုစာ