February 16, 2024
“ဟဲ့…သောင်းလှနဲ့ခင်ညိုအစောကြီးဘာတွေပျာယီးပျာယာဖြစ်နေကြတာလဲကွဲ့”
“အရေးကြီးလို့ပါအရီးမေရယ်…မောင်ရေခဲ လေးမထသေးဘူးလားနိုးပေးပါဦးသူ့ကိုအကူအညီတောင်းစရာရှိလို့ပါ”
“အေးပါကွယ်နင်တို့ကိုကြည့်ရတာလည်းမသက်သာလိုက်တာ..ခဏစောင့်ငါသားကိုသွားနိုးလိုက်ဦးမယ်”
ဆိုကာအိမ်ပေါ်သို့တက်သွား၏။ပြန်ဆင်းလာသော်မောင်ရေခဲလေးလည်းပါလာ၏။
“ဘာဖြစ်လာကြတာလည်းဦးလှ”
“ပြောရမှာရှည်တယ်ငါ့တူကြီးရယ်..
ဦးတို့ရဲ့သားလေးမူမမှန်ဖြစ်နေလို့…
ကူညီပေးပါဦး…”
“ဘယ်လို… ဦးလှတို့သားကလသားအရွယ်ဘဲရှိသေးတယ်လေ…ဘယ်လိုမူမမှန်တာလဲ”
“ဒီလိုကွ…ဦးတို့သားက ည ညဆိုအသားဟင်းတွေ ခိုးခိုးစားလို့ကွ..ပြီးတော့သူ့ကိုကြည့်ရတာလူနဲ့မတူဘူး မကောင်းဆိုးဝါးတစ်ကောင်လိုဘဲ…ပြောရင်းနဲ့တောင်ကြက်သီးထံလိုက်တာ…”
ပြောရင်းဖြင့်လင်မယားနှစ်ယောက်လုံးနောက်ကျောမလုံသလိုဖြစ်သွားကြ၏။
“ဟာဒါဆို…ဦးတို့သားမှာဘီလူးလေးဝင်ပူးနေတာဘဲ…ဒီလိုလုပ်သူမနိုးခင်ဦးတို့မရင်ပြန်သွားနှင့်ရော့ဒီဆေးပါယူသွားး
ဒီဆေးကိုကျောက်ပျဉ်မှာသွေးပြီးမခင်ညိုရဲ့ရင်သားမှာလူးထားလိုက်…ဘီလူးလေးအချိန်အတော်ကြာအိပ်ပျော်သွားလိမ့်မယ်..
ဘုရားရှိခိုးပြီးကျွန်တော်လိုက်လာခဲ့မယ်ဗျ”
“ဪအေးအေး…အဲဆိုအဒေါ်တို့အရင်ပြန်မယ်…သေချာပေါက်လာခဲ့နော်တူလေး..”
ဆိုကာ အိမ်သိူ့အမြန်ပြန်သွားပြီးမောင်ရေခဲမှာသည့်အတိုင်း ပြုလုပ်လိုက်၏။ကံကောင်းထောက်မစွာဖြင်ဘီလူးလေးမနိုးသေး၍တော်တော့၏။လိမ်းထားပြီးညကကိစ္စကိလြင်မယားနှစိယောက် မသိချင်ယောင်ဆောငိကာနေလိုက်၏။ဘီလူးလေးသည်နိုးလာလျှင်အသံအိုကြီးဖြင့်ငိုနေ၏။ခင်ညိုလည်း
အံကျိတ်ပြီး ရအောင်နို့တိုက်ထားလိုက်၏။
ဘီလူးလေးသည်နို့အားကိုက်ဆွဲပြီးစို၏။
ခဏကြာသော် အိပ်ပျော်သွားလေ၏။
မောင်ရေခဲလည်းမကြောက်တတ်သူ
ယောကျာ်းသားလေးငါးယောက်အားခေါ်လာခဲ့၏။ထိုအိမ်သိုရောက်သော် လွယ်အိတ်ထဲမှဆရာဖြစ်သူဖိုးသူတော်ရုပ်အားထုတ်ပြီး အရပ်ရှစ်မျက်နှာတခွင်ဝေ့ရမ်းပြလိုက်ပြီး
“ဒီအိမ်ဝန်းကျင်မှာရှိနေတဲ့နကောင်းဆိုးဝါးနာနာဘာဝဟူသမျှငါ့အမိန့်မရမချင်းမလှုပ်ရှားနိုင်စေရ…..ဦးသူတော်ကြီး၏လက်အောက်ခံနတ်ဘီလူးညီနောင်လည်း ဤအိမ်အတွင်းမှရှိနေသောဘီလူးလေးအား
နိုင်နင်းရာတွင် မကူညီရ…ငါ့ဆရာဦးသူတော်၏အမိန့်…ငါရေခဲ၏အမိန့်….”
ထိုသို့အမိန့်ပြန်လိုက်လျှင်လေမတိုက်ဘဲပတ်ဝန်းကျင်ရှိသစ်ပင်များယိမ်းထိုးသွား၏။
“ကဲ..ဘီလူးလေးနိုးမလာခင်အရင်လက်ဦးမှုယူရအောင်ကလေးကို သင်္ချိုင်းကုန်းကိုသယ်ခဲ့…မြန်မြန်အချိန်မရှိဘူး…”
ဆိုကာဦးသောင်းလှကိုယ်တိုင်ကလေးကိုချီသွားခိုင်းလိုက်၏။သင်္ချိုင်းသို့ရောက်သော
တွင်းနှစ်တွင်းအားခပ်ဝေးဝေးတူးစေလိုက်၏။ပြီးလျှင် အစီအရက်လုပ်ထားသော
သံသေဓားကိုထုတ်လိုက်ပြီး
“ရော့ဒီဓားကိုယူပြီးကလေးကိုနှစ်ပိုင်းပိုင်းလိုက်ပါ…မြန်မြန်…”
ဟုဆိုကာပါလာသောယောကျာ်းသားတိုအားဓားပေးလိုက်သော်လည်းတစ်ယောက်မှမယူဘဲရှိလေ၏။ဘီလူးလေးသည်အပြစ်ကင်းစင်သော ကလေးတစ်ယောက်ပမာနှစ်ခြိုက်စွာအိပ်မောကျလေ၏။
“ရော့..ဓားယူပြီးခုတ်လိုက်ပါဆို….ဘီလူးလေးနိုးလာရင်ဘယ်သူမှနိုင်တော့မှာမဟုတ်ဘူးနော်…”
ဟုဆိုလိုက်မှဆေးမင်ကြောင်အပြည့်ထိုးထားသောလူတစ်ယောက်ကမောင်ရေခဲထံမှဓားအားယူလိုက်ပြီး အခင်းဖြူဖြူပေါ်မှအိပ်စက်နေသောကလေးငယ်အား မျက်လုံးအစုံမှိတ်ပြီးခုတ်ချလိုက်လေသည်။ကလေးငယ်သည်အသံအိုကြီးဖြင့်တချက်မျှငိုလိုက်ပြီး အသက်ထွက်သွားတော့၏။ဦးသောင်းလှမှာမိမိရင်သွေးလေးအားသနားသော်လည်း ညမှမဖြစ်ကြောင့်စိတ်ပြန်တင်းထားလိုက်သည်။ကလေးငယ်အား တွင်းနက်နက်တူးထားသောတွင်းနှစိတွင်းထဲသို့ခဲီမြုပ်ခိုင်းလိုက်၏။အကြောင်းမှာဘီလူးငယ်သည်
ခန္ဓာကိုယ်ပြန်ဆက်ပြီး ပြန်ထလာမည်စိုးသောကြောင့်ဖြစ်၏။အားလုံးပြီးစီးသွားသော်ဦးသောင်းလှတို့အိမ်သို့ပြန်လာပြီး ဘုရားပန်းလဲခိုင်းလိုက်၏။အိမ်တွင်ပရိတ်တရားရွတ်ဖတ်ရန်လည်းမှာထားလိုက်၏။ထိန်းချုပ်အမိန့ပြန်ထားသောသူများလည်းပြန်လည်လွှတ်ပေးလိုက်၏။
ညရောက်သော်ခက်ညိုသည်အိပိမက်ဆိုးမက်နေလေ၏။
” ဟင်း..ဟင်း…ခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားလို့သာကျုပ်ခံလိုက်ရတာ…ခင်ဗျားတိုကလေးကိုကျုပ်စားပြီး…သူ့နေရာမှာကျုပ်အစားထိုးဝင်လိုက်တယ်…..ကျုပ်အစွမ်းမရသေးခင်မို့ငြိမ်နေတုန်းခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားတယ်…မဟုတ်ရင်ချင်ဗျားတို့နှစ်ယောက်အပါ…တစ်ရွာလုံးကျုပ်ကစားမှာ…ခင်ဗျားတို့လက်ဦးသွားတယ်…တောက်!”
ဟုမက်လေ၏။နိုးလာသောအခါချွေးစောများပျံနေလေ၏။သို့ကြောင့်အချိန်မဆိုင်းတော့ဘဲအိမ်သို့ဘုန်းကြီး(ဟုမက်လေ၏။နိုးလာသောအခါချွေးစောများပျံနေလေ၏။သို့ကြောင့်အချိန်မဆိုင်းတော့ဘဲအိမ်သို့ဘုန်းကြီး(၇)ပါးပင့်ပြီးပရိတ်၊ပဌာန်းရွတ်ဖတ်ပူဇော်လိုက်၏။ထိုအချိန်မှစ၍ အိပ်မက်ဆိုးများလည်းမမက်တော့ဘဲရှိလေတော့သည်။…….။
No comments
Post a Comment