အသက်တစ်ချောင်း(စ/ဆုံး)

အသက်တစ်ချောင်း(စ/ဆုံး)

  အသက်တစ်ချောင်း(စ/ဆုံး) ———————————- “ကိုသူရ-တခြားလူတွေ မြို့ကို စွန့်ပြေးကုန်ကြပြီ” “အေးပါ – မယ်နှင်းနုရယ်။ အချိန်နည်းနည်းဆင်းရဲတာ သည်းခံစ... April 11, 2024

 အသက်တစ်ချောင်း(စ/ဆုံး)

———————————-
“ကိုသူရ-တခြားလူတွေ မြို့ကို စွန့်ပြေးကုန်ကြပြီ”
“အေးပါ – မယ်နှင်းနုရယ်။ အချိန်နည်းနည်းဆင်းရဲတာ သည်းခံစမ်းပ။ မောင်ကြီးတို့ရဲ့ ရှေးဘိုးဘေးအစဉ်အဆက် ကတ္တီပါအိတ်အနီကလေး မေ့ကျန်နေသေးလို့ပါ”
စစ်ကဲလေး ကိုသူရသည်အခန်းထဲသို့ကသောကမျောပြေးဝင်သွား၏။ မကြာမီ ကတ္တီပါအိတ်အနီကလေးကိုကိုင်လျက် ပြန်ထွက်လာ၏။ အိမ် ပေါက်ဝရှိ ဇနီးဘေးတွင် စစ်ကဲလေး ကိုသူရမှာ အိမ်အောက်သို့ မဆင်း သေးပေ။လက်ထဲမှအိတ်ရှုံ့ကလေးကိုဖွင့်လိုက်၏။လက်ကတုန်ကယင်နှင့် နှိုက်လေ၏။ လက်စွပ်တစ်ကွင်း ပါလာ၏။ ရိုးရိုးရွှေလက်စွပ်မဟုတ်။ ကောင်းကင်သို့ ပျံတက်မည့်အလား၊ မာန်ဟုန်ကြွလျက်ရှိသော ရွှေဟင်္သာ ငှက်တစ်ကောင် ပတ္တမြားတို့ကို မျက်လုံးအစုံတွင် ထည့်သွင်းထား၏။ ရွှေဟင်္သာကျောပေါ်မှာ ပြည်တန်ပတ္တမြားတစ်လုံး၊ နှုတ်သီးထဲတွင်လည်း ပတ္တမြားတစ်လုံးကို ခပ်ကြွကြွကိုက်ချီထားသည်မှာ အသက်ဝင်လှ၏။

စစ်ကဲလေး ကိုသူရ ထိုလက်စွပ်အား တစိမ့်စိမ့် ငေးမောနေတော့၏။
တဒင်္ဂအတွင်းသူ့မျက်နှာ ညှိုးကျသွား၏။ အတိတ်သမိုင်းကိုပြန်သတိရမိ၏။ ကျုံးတုံးမြို့စားကြီးဗညားဦးကမိမိတို့ရဲ့ရှေးမျိုးဆက်အမတ်ကြီးပညာကျော်
အားဆုတော်အဖြစ်ပေးအပ်ခဲ့သည်မဟုတ်လား။ ထိုအတွေးစတို့နှင့်အတူ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ကြေကွဲခြင်း၊ ခံပြင်းဒေါသခြောင်းခြောင်း ထွက်လျက်ရှိ၏။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးပင် တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ကာ ရှိ၏။ သူ့ နှုတ်ခမ်းသူပင် ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထား၏။ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး နီရဲလျက် ခက်ထန်မာ ကြောနေ၏။ နံရံတွင်ချိတ်ဆွဲထားသောလက်တွဲဖော်သွေးသောက်ပတ္တမြား ကျောက်စီဓားကို လှမ်းကြည့်မိ၏။ ဓားကို ပြေးယူလိုက်၏။ ဓားအိမ်ထဲမှ ဆွဲ ထုတ်မည်ပြုပြီးမှဖြုန်းခနဲပြန်သွင်းလိုက်၏။ ပခုံးတွင် စလွယ်သိုင်းလွယ်၏။ ထိုလက်သုံးတော်ဓားနှင့် တိုက်ပွဲပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆင်နွှဲခဲ့ဖူး၏။ ယခု တော့ –
“ထီးလည်းသုဉ်း – မြို့လည်း ဆုံးပြီ – တောက်”
ပဒေသရာဇ်၏ သားကောင် သူ့ကိုယ်သူ မကျေနပ်ချက်တို့က တစ်ပုံ တစ်ပင်နဲ့။ အိမ်တော်ထိန်းတို့အား သတိရလေ၏။ အိမ်တော်ထိန်း မှတ်ကြီး နှင့် ရွှေအတို့လည်း ရရာပစ္စည်းများ ယူငင်လျက် ထွက်ပြေးသွားပြီဖြစ်၏။ ထိုစဉ် မယ်နှင်းနုက စစ်ကဲလေး ကိုသူရအား အသံတုန်ယင်စွာဖြင့် သတိ ပေးလေပြီ။
“အချိန်မဖြုန်းနဲ့တော့ – ကျုံးတုံးမြို့စားကြီး ဗညားဇေယျတို့လူစု လှေ တော်ကြီးနဲ့မိန်းမလှကျွန်းဘက်ထွက်သွားတာအချိန်အတော်ကြာနေပါဘိ။ မြို့မြောက်ဘက်ခြမ်းအိမ်တော်တွေဆိုရင်မီးစွဲလောင်လို့ကုန်ပြီ။ မီးညွန့်ဟာ ကျွန်မတို့အိမ်ဘက် နီးသထက် နီးကပ်လာပြီရှင့်”
သူမခင်ပွန်းတုံဏှိဘာဝေလုပ်နေတုန်းပင်။မယ်နှင်းနုအားမလိုအားမရ
ဖြစ်ကာ ရှိလေ၏။ ထိုကြောင့် လက်တစ်ဖက်ကို ဆောင့်ဆွဲပြီး လမ်းမပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်လေ၏။ မီးတောက်ကြီးများကလည်းမျောက်များ ခုန်နေသလိုခုန်ဆွ ခုန်ဆွနှင့်ကူးဆက်လောင်နေ၏။
“ဝုန်း”
မီးလုံးကြီးသုံးလုံးက သူတို့အိမ်ခေါင်မိုးပေါ်သို့ ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ခုန် ကူးလာ၏။ရေနံချေးဝနေသောကျွန်းအိမ်ကြီးမှာလည်းဟုပ်ခနဲလောင်ကျွမ်း

လေ၏။ ပတ်ဝန်းကျင် လေး၊ ငါးအိမ်ကိုလည်း ဆက်တိုက်လောင်နေပြီဖြစ် ၏။ ကိုသူရတို့ လင်မယားမှာ မီးလွတ်ရာသို့ တစ်ဟုန်ထိုး ထွက်ပြေးကြ၏။ သူတို့အားလုံးဒုက္ခမီးပင်လယ်ဝေလျက်ရှိ၏။ လက်ကျန်မြို့သူမြို့သားများမှာ အော်ဟစ်ပြေးလွှားကာ ဖြစ်နေတော့၏။
အသက်လုပွဲ …။ မယ်နှင်းနုလက်ထဲမှ ပစ္စည်းများလည်း ဟိုတစ်ခု၊ ဒီတစ်ခု ပြုတ်ကျကျန်ရစ်ခဲ့၏။ တအောင့်လောက်ကြာသော် တသွင်သွင် စီးဆင်းနေသောမရမ်းချောင်းရေပြင်ကိုလှမ်းမြင်နေရပြီဖြစ်၏။ မီးတောက် မီးညွန့်တို့မှာလည်း ရှေ့နောက်ဝဲယာညှပ်လျက် ပိတ်ကာရှိ၏။ မီးအရှိန် ကြောင့် သစ်ပင်ကြီးများလည်း တဝုန်းဝုန်းပြိုလဲကာ ရှိ၏။ သခင်မဲ့နေသော မြို့ကြီးမှာမီးငြိမ်းသူကင်းမဲ့နေ၏။မီးတောက်ကြီးကတစ်မြို့လုံးကိုဝါးမျိုလျက်
ရှိလေ၏။
မီးအရှိန် သစ်ပင်ပြိုကျသံများ၊ လူများ၏ ကြောက်လန့်တကြား အော် ဟစ်နေသံများမှာကမ္ဘာပျက်ဘိအလားရှိ၏။ မယ်နှင်းနုသည် သူမခင်ပွန်း၏ လက်ကို မလွတ်။ ရှေ့မှ ဦးဆောင်ပြေးဆွဲလျက်ရှိ၏။ ကုက္ကိုပင်ကြီးအနီးသို့ ရောက်လာ၏။မီးတောက်ကြီးကလည်းထိုသစ်ပင်ကြီးကိုတဟုန်းဟုန်းနှင့်
လောင်ကျွမ်းနေ၏။
ထိုသစ်ပင်ကြီးအောက်မှဖြတ်ပြေးရန်မှအပပြေးစရာမရှိချေ။ မယ်နှင်းနု က ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ဖြတ်ပြေး၏။ ထိုစဉ် မီးတောက်မီးလျှံ ရဲရဲတောက်နေသော သစ် ကိုင်းကြီးတစ်ခု ဝုန်းခနဲ ပြုတ်ကျလာ၏။
စစ်ကဲလေး ကိုသူရ ဦးခေါင်းတည့်တည့် ကျလာ၏။ ထိုအခါ မီးအရှိန် သစ်ကိုင်းရိုက်သည့်ဒဏ်ကြောင့် စစ်ကဲလေး ကိုသူရ မေ့မြောသွား၏။ သစ်ကိုင်းကလည်းပိနေ၏။မီးကလည်းတစ်ကိုယ်လုံးလောင်ကျွမ်းလေ၏။ သူ့လက်ထဲတွင် ကတ္တီပါအိတ်အနီကလေးကိုင်ထားဆဲပင်။ မီးက ထိုအိတ် ကလေးအား အလွတ်မပေး။ လောင်ကျွမ်းနေ၏။
မယ်နှင်းနုမှာ အသက်လုပြေးနေရသောကြောင့် ခင်ပွန်းအား မကယ် နိုင်တော့ပေ။ ကိုယ်လွတ်ရုန်းပြေးလိုက်ရ၏။ မရမ်းချောင်းနှင့် ခူလံချောင်း ဆုံရာ ရေဆိပ်သို့ ရောက်လာ၏။ ဆိပ်ကမ်းမှ ခွာလုဆဲဆဲ လှေတစ်စင်း။ လှေထဲတွင် လူနှစ်ဆယ်ခန့် ရှိလေ၏။

လှေမှာ တစ်ဖက်သို့ တိမ်းစောင်းသွား၏။ ရေများ ဒရဟော ဝင်လာ၏။ လှေပေါ်မှ လူများလည်း ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်ကုန်၏။ လှေမှာ အိုးဒယ်နစ်
နစ်မြုပ်သွား၏။ ရေကူးသူကူး၊
ရေနစ်သူနစ်၊လှေတွယ်ထားသူထားကြလေ၏။ ရေကူး တတ်သူများက ဝေးရာသို့ ကူးနေကြ၏။ မကူးတတ်သူများက မှီရာဆွဲထား
ကြ၏။
မယ်နှင်းနုမှာလှေနံရံနှင့် ဦးခေါင်းရိုက်မိပြီး ပြန်ပေါ်မလာတော့ချေ။
==
“လင်းတိုင်းနောက်ဖေး၊ ခွေးတစ်ပြေး၊ မင်းလေးတစ်ပြန်၊ ဘုရားသုံးဆူ၊ ချောင်းသုံးခွ၊ ဆင်မလယ်ကွင်း၊ ငွေကိုးတင်း၊ရွှေတင်းတစ်ရာ၊ရတနာသေတ္တာ မြောက်မြားစွာ”
“အဲဒီတဘောင်ထဲမှာ ပါတဲ့အတိုင်းဆိုရင် ဘုရားသုံးဆူ ချောင်းသုံးခွ ဟာဒီမရမ်းချောင်းဆုံရာပဲဖြစ်မယ်”
“ဒီမှာတက်ခါး – မင်းပြောတာလည်းမမှားဘူး။ဒါပေမဲ့- ပေါ်တော်မူစေတီ ဘက်မှာလည်းချောင်းသုံးခွ ဘုရားသုံးဆူ ရှိတယ်လေ”
“ဟုတ်ပါတယ်- ဘေးဂျားရာ။ မရမ်းချောင်းဝဒေသဟာပိုဖြစ်နိုင်တယ် လို့ ပြောတာပါ။ ဘာဖြစ်လို့လည်းဆိုတော့ အရှေ့မြောက်ထောင့်မှရှိတဲ့ လင်းတိုင်း ရွာကိုကြည့်။ ခွေးတစ်ပြေးသာသာပဲ ရှိတယ်ဆိုတော့ ငါတို့ မရမ်း ရွာကပိုဖြစ်နိုင်တယ်လေ”
တက်ခါးနှင့်ဘေးဂျားတို့လယ်တဲတွင်အချီအချပြောနေကြခြင်းဖြစ်၏။ တဲခေါင်းရင်းတွယ် လယ်ရှင်ဦးတုတ်ပေါ ရောက်နေသည်ကို မသိကြပေ။ ဦးတုတ်ပေါနှင့်တူဝရီးတော်စပ်၏။ သူတို့နှစ်ဦးညီအစ်ကိုတစ်ဝမ်းကွဲတော် ၏။ ဦးတုတ်ပေါ၏သူရင်းငှားများဖြစ်ကြ၏။ နှစ်ဦးစလုံးမိဘမဲ့၊လူပျိုလူလွတ် များမို့လယ်ထဲတွင်အိပ်၊ စားကာနေထိုင်ကြ၏။ထိုစဉ်ဦးတုတ်ပေါလယ်တဲ ရှေ့သို့ထွက်လာရပ်၏။ သူကလှမ်းပြောလေ၏။
“မင်းတို့တစ်တွေ သိပ်ပြီးချမ်းသာချင်ကြသပေါ့ – ဟုတ်လား။ ဘယ် လောက်ပဲ လိုချင်တပ်မက်မှုတွေ ဆန္ဒပြင်းထန်ပါစေ – အကြောင်းဆက်ရှိမှ အကျိုးဖြစ်ထွန်းမှာကွ”

“ဘထွေးကလဲ- ကျုပ်တို့က သူဌေးဖြစ်ချင်လို့ ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဒီဒေသဟာတစ်ချိန်တုန်းကကြက်ပျံမကျစည်ကားတဲ့မွန်တို့ဒေသကျုံးတုံး
ခရိုင်မြို့ကြီးလေ။ ရှေးလူကြီးတွေစကားကို ပြန်ပြောဆိုနေကြတာပါ။ မင်း လည်းကြားဖူးနားဝရှိတယ်မဟုတ်လား-ဘေးဂျား”
“ကြားဖူးတာပေါ့ကွာ။ ငါတို့ဒေသဟာလျှမ်းလျှမ်းတောက်ကျော်ကြား ခဲ့တဲ့နေရာပဲ။ မသိပဲ နေပါ့မလား”
“အမလေး-ငါ့တူတွေကစကားကြီးစကားကျယ်ပြောဆိုနေကြပါလား
ကွာ။ စာတိုပေစတွေ တော်တော်ဖတ်ထားကြတာဖြစ်မယ်။ စာဖတ်တယ် ဆိုတာ ကောင်းတဲ့အကျင့်စရိုက်တစ်ခုပဲ။ စာပေရဲ့ကျေးဇူးဟာ လူတစ်ဦးရဲ့ ဘဝကို ပြောင်းလဲနိုင်ပါတယ်။ အေးလေ – အတိတ်အကြောင်းတွေကို နှောင်းလူတို့ မေ့ပျောက်ဖို့ မကောင်းဘူးပေါ့”
ဦးတုတ်ပေါကပြောဆိုပြီးလှည့်ထွက်သွား၏။ တက်ခါးနှင့်ဘေးဂျားတို့ နှစ်ဦးသာကျန်ရစ်လေ၏။ တက်ခါးက သီချင်းတစ်ပုဒ်ကိုကောက်ခါငင်ကာ ဆိုလေ၏။
“ဖိုးရာဇာဟာ × × × တကယ်တော့ လယ်သမားလေးပါဗျ × × × တကယ်လိုက်စားခဲ့တာက လုံ့လနဲ့ပညာကိုသာ
ပေါက်ကြားလို့
မြှောက်စားခံရတဲ့ ပညာရှိကြီးပါ”
သူ
ဘုရင့် ရွှေနားတော်
ထိုသီချင်းသံကြောင့် ဦးတုတ်ပေါ်ပြုံးတုံ့တုံ့ဖြစ်သွားလေ၏။ သူနောက် လှည့်ပြီးအော်ပြောလိုက်၏။
“ဖိုးရာဇာလိုဖြစ်ရင် ကောင်းတာပေါ့။ ခဏတစ်ဖြုတ်နားပြီး လယ်ထွန် ဆင်းဖို့ လုပ်ကြတော့ကွာ”
ညနေစောင်းလာပြီ ဖြစ်၏။ အလုပ်သိမ်းပြီး လယ်တဲသို့ ပြန်ခဲ့ကြ၏။ ဘေးဂျားတို့မှာ မောပန်းလွန်းသဖြင့် စကားမပြောနိုင်ကြပေ။ ပင်ပန်း သလောက်အလုပ်ကမပြီးချေ။တဲဆီသို့ရောက်မှခြေကုန်လက်ပန်းကျကုန် ၏။ ခေတ္တအနားယူပြီးသော်တက်ခါးကစိတ်ပျက်စွာ ပြောလိုက်၏။ “တောက် – လယ်ထွန်ရတာ သိပ်ပြီးအဆင်မပြေဘူး။ ခဏခဏ ထယ်သွားနဲ့ မြေကြီးအောက်က ဘာကိုတိုက်မိသလဲမသိဘူး”

အေး အး – ဟုတ်တယ်။ ငါလည်းမင်းလိုပဲကြုံရတယ်။ ငါတို့ထွန်တဲ့လယ်
ကွက်ဟာ ဆင်မလယ်ကွင်း၊ ငွေကိုးတင်း၊ရွှေတင်းတစ်ရာ၊ ရတနာသေတ္တာ မြောက်မြားစွာမြှုပ်နှံထားတဲ့ ရတနာသိုက်ကြီးတာဆိုရင်တော့ ငါတို့ပွဲပြီပဲ” “ဟား – ဟား- မင်းကတော်တော်စိတ်ကူးယဉ်တတ်ပါလား-ဘေးဂျား ရာ။ တကယ်လို့ရတနာတွေဆိုဦးတော့မင်းခြူးတစ်ပြားတောင်ရမှာမဟုတ် ဘူး။ လယ်ရှင်ဖြစ်တဲ့ ဘထွေးတုတ်ပေါကအားလုံးသိမ်းသွားလိမ့်မယ်”
တက်ခါး၏အပြောကြောင့်ဘေးဂျားငိုင်ကျသွား၏။တိုးမောင်လယ်တဲ သို့ ရောက်လာ၏။ ဘေးဂျားတို့၏ မျက်နှာရိပ် မျက်နှာကဲကို ကြည့်၍မေး လိုက်၏။
တယ်”
“အစ်ကိုတို့ ဘာဖြစ်နေကြသလဲ။ ဝိုင်းကူလုပ်ဖို့ အဖေက လွှတ်လိုက်
“ဘာဖြစ်ရမှာလဲ-တိုးမောင်ရာ။အခုထွန်နေတဲ့လယ်ကွက်ဟာငါတို့ကို အတော်ဒုက္ခပေးတယ်။ မြေကြီးအောက်မှာဘာတွေရှိလည်းမသိဘူး။ ထယ် သွားနဲ့ မကြာခဏတိုက်မိနေတယ်။ ဒါကြောင့် – စောစောသိမ်းလိုက်တယ်” “ဟုတ်တယ်ကွ-ဘေးဂျားပြောတာအမှန်ပဲ။ ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ကလည်း ဘထွေးတုတ်ပေါကို ဒီအကြောင်းပြောဖူးတယ်။ အင်းမလှုပ် အဲမလှုပ် ဆိုတော့ ဆက်ပြောဖို့ခက်တယ်”
တက်ခါးက ရှင်းပြလိုက်၏။ တိုးမောင်က ခေါင်းတဆတ်ဆတ်ညိတ် လျက် နားထောင်နေလေ၏။ အတန်ကြာ စဉ်းစားပြီးလျှင် တက်ခါးတို့ ကျေနပ်အောင် ပြောလေ၏။
“အစ်ကိုတို့ အခက်အခဲကို ပြောပြလိုက်ပါမယ်။ အဖေ မလုပ်လည်း ကျွန်တော်ဦးဆောင်ပြီးလုပ်ပါမယ်”
“အေးကွာ – အခုချိန် မြေကြီးတူးကြည့်ရင် အဖြေတစ်ခုခုတော့ သိရ လိမ့်မယ်။တကယ်လိုရွှေအိုးတွေ့လို့ကတော့ငါတို့လည်းပိုင်ဆိုင်တယ်နော်။
ဝေစုပေးမယ် မဟုတ်လား”
ဘေးဂျားစကားကြောင့်တိုးမောင်ပြုံးနေတော့၏။ထိုအခါတက်ခါးက- “ငါကတော့ဘေးဂျားတွေးသလိုမဟုတ်နိုင်ဘူးလို့ယူဆတယ်။ ကျုံးတုံး မြို့စားကြီးဟာမြေလှန်မီးတိုက်ပြီးခံရတယ်လေ။ အဲဒီတော့မီးလောင်ကျွမ်း ထားတဲ့ကျွန်းတိုင်တွေ ဖြစ်နိုင်တယ်”
“ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ကွာ-ဒီလယ်ကွက်ကိုတူးဖော်လိုက်ရင်တော့”
တိုးမောင်ကစကားစကိုဖြတ်၍ဘေးဂျားအားလှမ်းအကဲခတ်လိုက်၏။
ထို့နောက်မပြောမဆိုထွက်ခွာသွားလေ၏။

နောက်တစ်နေ့စောစောတွင် လယ်တဲသို့ဦးတုတ်ပေါရောက်ချလာ၏။ သူ့သားတိုးမောင်အပြင် ရွာသားသုံးယောက်လည်းပါလာ၏။ တိုးမောင်တို့ ပေါက်တူး၊ ကြိုးခွေတို့ပါယူလာကြ၏။ ဦးတုတ်ပေါကတံစက်မြိတ်အစပ်တွင် ရပ်လျက်ရှိ၏။ ထိုအခါ တက်ခါးကလှမ်းမေး၏။
“ဘထွေးတုတ်ပေါ-ပေါက်တူးတွေ၊ ကြိုးခွေတွေနဲ့ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ” “ဟ-မင်းတို့ပဲ- ငါ့သားတိုးမောင်ကိုပြောလိုက်တယ်မဟုတ်လား။ အခု ထွန်နေတဲ့လယ်ကွက်ဟာ ထွန်ယက်လို့ ခက်နေတယ်ဆို။ အဲဒါကြောင့် မြေလှန်တူးကြမယ်”
ဘေးဂျားလည်းအနားရောက်လာ၏။သူကကြားဖြတ်၍ထောက်ခံပြော
လေ၏။
“လယ်ကွက်တစ်ခုလုံးတူးကြည့်တာကောင်းတယ်။ဒါမှလယ်ကွက်ထဲ
မြုပ်တဲ့ရှေးဟောင်းပစ္စည်းတွေပေါ်လာမှဗျ”
“မြေအောက်က ရွှေငွေပစ္စည်းတွေရခဲ့ရင် အစ်ကိုဘေးဂျားကို တစ်ပုံ ဝေစုပေးမယ် – ကျေနပ်ပြီလား”
တိုးမောင်က ဘေးဂျား ကျေနပ်အောင် ပြောလိုက်၏။ ဝေစုတစ်ပုံ ရရှိ မည်ဟုဆိုသဖြင့်ဘေးဂျားအူမြူးနေ၏။ ပြုံးတော့မလိုလို၊ ရယ်တော့မလိုလို ဖြစ်နေရှာ၏။ ထိုအခါတိုးမောင်ကလက်ညှိုးညွှန်ပြလျက်ပြောလေ၏။ “လယ်ကွက် ဟိုဘက်ထောင့်ကနေ စတင်တူးကြည့်မယ်” “အဲဒီလိုလုပ်စရာမလိုပါဘူး။ နွားတွေကို ထယ်မှာတပ်ပြီး တက်ခါးနဲ့ ဘေးဂျားတို့ ထွန်ကြစမ်း”
“ဗျာ”
ဦးတုတ်ပေါစကားကြောင့်ဘေးဂျားအံ့အားသင့်နေရှာ၏။ ကျန်လူများ
ကလည်း ဝိုင်းအုံကြည့်ကြ၏။

ဦးတုတ်ပေါအစီအစဉ်ကိုနားမလည်ကြပေ။ သို့သော်ဘထွေးဦးတုတ် ပေါစကားကိုမပယ်ရှားဝံ့သဖြင့် ခိုင်းသည့်အတိုင်း ဆင်းလုပ်လေ၏။
ထိုစဉ် ဦးတုတ်ပေါက ဝါးတစ်လုံးကို ထက်ခြမ်းခွဲနေ၏။ နှစ်တောင်ခန့် အရှည်ဖြတ်၏။ဝါးကြောမရှစေရန်နှုတ်ခမ်းသားများကိုလိုက်လံသပ်လေ၏။ တိုးမောင်တို့က ကြည့်ပြီး ဝေဖန်ပြောကာ ရှိ၏။ ဘေးဂျားမှာ လယ်ထွန်နေရ သည်ကို စိတ်မပါချေ။ စိတ်ထဲအောင့်သက်သက်နှင့် လုပ်နေရ၏။
သူ့ဒေါသများ တလိပ်လိပ်တက်နေ၏။ မပြောသာ၍ လုပ်ကိုင်နေရ၏။ အပိုအလုပ်ကို ခိုင်းသည်ဟုတွေးလျက်ရှိ၏။ စိတ်တိုတိုနှင့် နွားများကို တဖျန်း ဖျန်းရိုက်နေ၏။ နွားနှစ်ကောင်မှာအသားနာကျင်လာသဖြင့်ဇွတ်တိဇွတ်ထိုး ဖြစ်နေရှာ၏။
“တောက်- ဒီနွားတွေတော့ – ရိုက်သတ်ရင် သေတော့မယ်”
ဘေးဂျားစိတ်တိုနေသလောက်တက်ခါးမှာအလုပ်ကိုဂရုတစိုက်ရှိလေ
၏။ နဂိုကတည်းက အမှုမဲ့၊ အမှတ်မဲ့ မနေခဲ့ချေ။ အမှတ်သင်္ကေတနှင့် လုပ် ခဲ့သူဖြစ်၏။ ထိုကြောင့် ထယ်သွားတိုက်မိထားသည့်နေရာကို မှတ်မိ၏။ “ဒုတ်- ဒုတ် – ဒုတ်”
သူသည် ထိုနေရာမှ ဆက်မထွန်ပဲ ရပ်ထားလိုက်၏။ ဦးတုတ်ပေါထံ လှမ်းပြောလေ၏။
“ဘထွေး- ဒီနေရာမှာတစ်ခုခုနဲ့ တိုက်မိပြီဗျို့”
“ဒါဆို- အဲဒီ့နေရာကိုသေသေချာချာမှတ်ထားဟေ့။ ရော့ – တိုးမောင်၊ အဲဒီနေရာကို ဒီဝါးခြမ်းပိုင်းနဲ့ ရိုက်ထားစမ်း”
စောစောကနှစ်တောင်ခန့် ဝါးခြမ်းပိုင်းကိုလှမ်းပေးလိုက်၏။ တိုးမောင် ကလှမ်းယူ၏။ တံတောင်ခန့်ဝါးရားခေါင်းပိတ်စတစ်ပိုင်းကိုလည်းလက်ရိုက် တုတ်လုပ်ရန်ယူသွား၏။ တက်ခါးအနီးသွားပြီးမြေကြီးတွင် ဝါးခြမ်းပိုင်းအား ရိုက်ထား၏။ တက်ခါးနည်းတူ ဘေးဂျားလည်း တိုက်မိ၏။ တိုးမောင်က ဝါးခြမ်းပိုင်းတစ်ခုနှင့် ငုတ်စိုက်ထား၏။
သူတို့နှစ်ဦး ခရုပတ်လမ်းကြောင်းနှင့် ထွန်ယက်နေခြင်းဖြစ်၏။ မြေ အောက်မှ အရာဝတ္ထုနှင့် တိုက်မိတိုင်း ငုတ်တစ်ငုတ် စိုက်လေ၏။ နေထန်း တစ်ဖျားရောက်သောအခါ လယ်ကွက်တစ်ခုလုံး ထွန်ပြီးသွား၏။ ငုတ်တိုင် တစ်ဆယ်တိတိ စိုက်ခဲ့ကြ၏။

ဦးတုတ်ပေါဇနီးဒေါ်ကြည်ကထမင်းလာ
ထမင်းစားချိန်ရောက်လာ၏။ ပို့၏။ ဒေါ်ကြည်ကလယ်ကွက်ထဲရှိ ငုတ်တိုင်များကိုကြည့်၍မေး၏။ “ကိုင်းငုတ်တွေက ဘာဖြစ်လို့ စိုက်ထားသလဲ”
တိုးမောင်က သူ့မိခင်အားရှင်းပြပေး၏။ ဒေါ်ကြည်မှာစိတ်ဝင်တစားနှင့် ရှိလေ၏။ သူမမျက်နှာမှာလည်း မျှော်လင့်ချက်တစ်ခု ပေါ်လွင်နေတော့၏။ ဇောတစ်ခု-ထိုဇောတစ်ခုကလောဘဇော။ နှုတ်ခမ်းလေးများပင်ပြုံးယောင် ယောင်ရှိ၏။ အခြေအနေကို တွေ့လိုက်ရသော ဘေးဂျားက တိုးတိုးကပ်၍ မေး၏။
“အရီးလေးဒေါ်ကြည်-တကယ်လို့မြေအောက်ထဲကရတနာတွေများ ရရင် ကျွန်တော်တို့အတွက်ကော ပေးဖို့စဉ်းစားထားလား”
“ဘေးဂျား – ပါးစပ်ပိတ်ထားစမ်း။ မုန့်ဆီကြော်ကဘယ်နေမှန်းမသိဘူး။ နှုတ်ခမ်းလန်နဲ့ ဖြစ်ပါ့မလားပဲ။ မင်းပါးစပ်တစ်ပေါက်ကြောင့် အားလုံးဒုက္ခ ရောက်ကုန်လိမ့်မယ်”
“ကျွန်တော့် ပါးစပ်ကြောင့် ဒုက္ခမရောက်စေရပါဘူး – ဘထွေးရာ” “ဒီကောင်ပြောလေကဲလေပါလား။ မဟုတ်တမ်းတရမ်းလျှောက်ပြော တော့မသမာသူတွေကြားသွားရင် လာပြီးဓားပြတိုက်မှာပေါ့ဟ” ထိုအခါကျမှဘေးဂျားငြိမ်ကျသွား၏။ ထမင်းစားပြီးသွားသောတက်ခါး မှာ ကျောဆန့်လျက်ရှိ၏။ ဦးတုတ်ပေါကကွမ်းဝါးလျက်ရှိ၏။ ဘေးဂျားပြော သလိုမှန်လျှင် ဆက်မတွေးဝံ့တော့ချေ။ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ရှိကြ၏။ မြေ အောက်မှ မမြင်ရသေးသောကိစ္စကိုမျှော်လင့်တမ်းတလျက် ရှိကြ၏။
“ကဲဟေ့ – လုပ်ငန်းပြန်စကြရအောင်”
ဦးတုတ်ပေါစကားကြောင့်ဘေးဂျားဒေါသရောင်သမ်းသွား၏။ အသည်း
ထဲ၊ အူထဲ ကလိကလိဖြစ်နေရှာ၏။ ထိုအခြေအနေကြောင့် ဘေးဂျား၏ ပေါင်ကိုလိမ်ဆွဲပြီးတက်ခါးက ငြိမ်ခိုင်းထား၏။ ဘေးဂျားကတော့ စိတ်ထဲမှ ရေရွတ်နေ၏။

“ဘထွေးက လူမြင်ကောင်းအောင် လောဘမရှိချင်ယောင်ဆောင်နေ တာဖြစ်မယ်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ မြေအောက်က ရတနာတွေကို မက်မော နေတာအမှန်ပဲ”
ထိုစဉ်တိုးမောင်က သူ့ဖခင်အားပြောလိုက်၏။
“လယ်တစ်ကွက်လုံးထယ်ထိုးပြီးပြီ။ အခု- ဘယ်လိုဆက်လုပ်မလို့လဲ” “အခုစိုက်ထားတဲ့ဝါးငုတ်နေရာတွေကို တူးကြစမ်း။ အဲဒီတော့ မင်းတို့ လိုချင်တဲ့ အဖြေတစ်ခုထွက်ပေါ်လာလိမ့်မယ်”
ထိုအခါကျမှဘေးဂျားမျက်နှာလန်းဆန်းသွား၏။ သို့ဖြင့်ရွာသားတို့က တစ်ဆိုင်း၊ဘေးဂျားတို့ကတစ်ဆိုင်းတူးကြ၏။ဘေးဂျားကပေါက်တူးပေါက်
၏။ တက်ခါးက ကျင်းထဲမှ မြေစာယက်ထုတ်၏။ တစ်ယောက်တစ်လှည့် တူး၏။ ဘေးဂျားက မြေစာများ ယက်ထုတ်နေ၏။ ထိုစဉ် မြေကြီးအောက်မှ အရာဝတ္ထုတစ်ခုကိုစမ်းမိသွား၏။ သူက အားရဝမ်းသာစွာဖြင့် အော်ပြော၏။ “ဒီမ-ဒီ-ဒီမှာတွေ့ပြီဗျို့”
ထိုကြောင့် ဦးတုတ်ပေါတို့လူစု ထိုနေရာသို့ စုပြုံရောက်သွားလေ၏။ ဦးတုတ်ပေါကမြေကြီးထဲကိုလက်နှိုက်၍ စမ်းကြည့်၏။ တိုးမောင်ကလည်း တွင်းထဲနှိုက်ကြည့်လေ၏။ ထို့နောက် – ဦးတုတ်ပေါက စပ်ဖြဲဖြဲနှင့်ပြော၏။ “ဘေးဂျားရေ- မင်းတွေးထင်ထားသလိုရတနာတွေတော့မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်းတိုင်ငုတ်တိုပဲ ဖြစ်မယ်”
ဘေးဂျားတစ်ကိုယ်လုံးအေးစက်ထုံကျင်သွား၏။စိတ်ဓာတ်များအကြီး
အကျယ် ကျနေ၏။ ကန်သင်းရိုးတွင် ပက်လက်လှန်နေတော့၏။ ထိုအချိန် တက်ခါးတို့ကထိုတွင်းအား ဆက်တူး၏။မကြာမီမြေအောက်မှ အရာဝတ္ထုကို သဲသဲကွဲကွဲ မြင်ရ၏။ ထိုအခါတိုးမောင်က-
“အစ်ကိုတက်ခါးရေ- ကျွန်းတိုင်ဆိုတာအမှန်ပဲ။ ရှေးကျုံးတုံးမြို့ပျက်က ရှေးဟောင်းပစ္စည်းပဲဖြစ်မယ်”
“ဟုတ်တယ်ဟေ့- နောက်ဆုံးမြို့စားကြီး ဗညားဇေယျဟာ ကျုံးတုံးမြို့ ကြီးကို မြေလှန်မီးတိုက်ခဲ့ပြီး ပင်လယ်ပိုင်းကို စုန်ဆင်းသွားခဲ့တယ်လေ။ ယောက်ျားတစ်ဖက်ရှိတဲ့ကျွန်းတိုင်ကြီးကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့်ရှေးမြို့ဟောင်း ကြီးဟာ အတော့်ကို စည်ပင်တိုးတက်ခဲ့တာ အမှန်ပဲ”

ထိုသို့ တက်ခါးက ထောက်ခံပြောလေ၏။ တအောင့်ကြာသော် ကျွန်း တိုင်တံတောင်ခန့် ပေါ်လာ၏။ ထိုအခါ ဦးတုတ်ပေါက ဆက်မတူးခိုင်းတော့ ချေ။ ဘေးဂျားတို့အား ထယ်နှင့်နွားကို တပ်ခိုင်းပြန်၏။ တိုးမောင်အား တဲမှ ကြိုးများ ယူခိုင်း၏။ တူနှင့်သံတို့ကိုလည်း ယူခိုင်း၏။
“ဘထွေး – နွားတွေနဲ့ ထပ်ပြီးထွန်ဖို့ ရှိသေးလို့လား”
“ဘေးဂျား – ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်စမ်းကွာ။ စကားကြောမရှည်နဲ့” “ဟုတ်ပါ့ကွာ – ဘထွေးခိုင်းတာပဲလုပ်စမ်းပါ”
တက်ခါးက ဝင်ပြော၏။ ထိုအခါ တိုးမောင် ပြန်ရောက်လာ၏။ ကြိုးနှင့် တူ၊ သံတို့လည်းပါလာ၏။ ဒေါ်ကြည်ကလည်းခင်ပွန်းလုပ်ကိုင်ပုံကိုစိတ်ဝင် တစား အကဲခတ်လျက်ရှိ၏။ ဦးတုတ်ပေါက ကြိုးစတစ်ဖက်အား တိုင်တွင် ချည်၏။ ကျန်တစ်ဖက်အား ထယ်လက်တန်းတွင် ချည်၏။ တိုင်မှကြိုးအား လျှောမထွက်အောင် သံရိုက်၍ ချုပ်ထား၏။ ထယ်နှစ်ရှဉ်းအား တစ်လှည့်စီ ဘယ်ညာဆွဲခိုင်း၏။ တွင်းထဲသို့ ရေများလောင်းထည့်ပေး၏။
“ကဲဟေ့ – ညာဘက်က ဘေးဂျား – မောင်းဟေ့။ တက်ခါးက ရပ်ထား နော်-ဟုတ်ပြီ – ဟုတ်ပြီ”
ထိုသို့ဖြင့် ကျွန်းတိုင်ကြီး ချောင်ချိသွားရန် တစ်လှည့်စီ ဆွဲခိုင်းလေ၏။ ဝဲယာလေးဖက်စလုံးကို နွားနှစ်ရှဉ်းနှင့် ပြောင်းရွှေ့ဆွဲလှုပ်သဖြင့် ကျွန်းတိုင် မှာ ဆွဲလှုပ်၍ရလေ၏။ ထိုအခါ နွားနှစ်ရှဉ်းမှ ကြိုးစကို ဖြုတ်ခိုင်းလိုက်၏။ တိုင်တွင် ကွင်းလုပ်ပြီး ချည်၏။ သစ်သားချောင်းများ ယူခိုင်းပြီး ကြိုးကွင်း အပေါက်ထဲထည့်၏။လူအားလုံးကိုခေါ်၍တစ်ဖက်စီလူခွဲထမ်းခိုင်း၏။ ကျွန်း တိုင်ကြီးမှာ မြေဝင်နက်သဖြင့် လှုပ်ရုံသာ လှုပ်၏။ အခြေအနေမထူးသဖြင့် တိုးမောင်ကပြော၏။
“နေလည်း စောင်းပြီ။ ကျွန်တော်တို့လူစုနဲ့ တိုင်ကို ဆွဲမ,တင်လို့ မလှုပ် ဘူး။ မနက်ဖြန် ရွာကလူ ထပ်ခေါ်ပြီးလုပ်ရင်ကောင်းမယ်” “ဟုတ်တယ် – ဘထွေး။ အခုနတိုးမောင်အကြံကကောင်းတယ်” ဘေးဂျားက ထောက်ခံဝင်ပြော၏။ ဦးတုတ်ပေါ အကြံအိုက်သွား၏။ နောက်ဆုံးလက်လျှော့ကာ ရွာသို့ ပြန်ခဲ့ကြ၏။

နောက်တစ်နေ့တွင်ဦးတုတ်ပေါဦးဆောင်၍လယ်တောသို့လူစုလူဝေး နှင့် ရောက်လာ၏။ ကြိုးခွေများ၊ သစ်ချောင်း၊ ဝါးပိုးချောင်းများ သယ်ယူလာ ၏။ မနေ့ကနုတ်လက်စကျွန်းတိုင်ဆီသို့စုပြုံခဲ့ကြ၏။ မြေကျင်းကိုနက်အောင် ထပ်တူး၏။ ထို့နောက် ကြိုးများနှင့် တိုင်အား ကွင်းပြု၍ ချည်ကြ၏။ ရွာမှ ယူလာသော သစ်၊ ဝါးပိုးချောင်းများကို ကွင်းထဲသွင်းကြ၏။ လူများနှင့် ဦးပဲ့ ထမ်း၍ မ,တင်၏။ တိုင်လုံးက အနည်းငယ်မျှမလှုပ်ပေ။ ဦးတုတ်ပေါက တွင်းထဲသို့ ရေထပ်လောင်းထည့်လေ၏။ ပြီးမှ … “မင်းတို့တစ်ယောက်တစ်ပေါက်ထမ်းရင်ကြွတက်လာမှာမဟုတ်ဘူး။ တစ်ယောက်က ညာသံပေးပြီး ပြိုင်တူထမ်းကြမှဖြစ်မယ်” ထိုသို့ဖြင့် တံပိုးအသီးသီးတွင် လျှိုထမ်းပြီးသောအခါ တက်ခါးက … “ကဲ- အရံသင့်ဖြစ်ပြီလား – စမယ်-တစ်-နှစ်-သုံး” ညာသံပေးအော်ဟစ်၍တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်းပြိုင်တူကုန်းထမ်းကြ ၏။ကျွန်းတိုင်ကြီးမှာတံတောင်သာသာခန့်ကျွတ်ထွက်လာ၏။ ဘေးဂျားက အားတက်သရောနှင့် ပြော၏။
“တိုင်ကြီးအပေါ်ကြွတက်လာပြီ- ကြွတက်လာပြီ”
ထိုအခါကြိုးများကိုအောက်သို့လျှောချ၏။ ပြန်၍ထမ်းကြ၏။တိုင်ကြီး ကတဖြည်းဖြည်းကျွတ်ထွက်လာ၏။ သို့ဖြင့် သုံးနာရီခန့်တွင်ကျွန်းတိုင်ကြီး တွင်းထဲမှ မ,တင်နိုင်လေ၏။ ကျွန်းတိုင်ကြီးမှာ ခြောက်တောင်နီးပါးရှည်၏။ လုံးပတ်ယောက်ျားတစ်ဖက်စာ ရှိ၏။ ထိပ်ပိုင်းတွင် မီးလောင်ကျွမ်းထား ကြောင်းတွေ့ရ၏။ ဦးတုတ်ပေါက…
“ဒီကျွန်းတိုင်ကြီးဟာ ကျုံးတုံးမြို့စားကြီး မီးလောင်တုန်းက ကျန်ခဲ့တာ
အမှန်ပဲ”
ထိုနေ့က ကျွန်းတိုင်ကြီး နောက်တစ်တိုင် နုတ်နိုင်ခဲ့ကြ၏။ ကျွန်းတိုင် ဆယ်တိုင်အားတစ်ပတ်တိတိနတ်ယူကြရ၏။ (ထိုကျွန်းတိုင်ကြီးများအနက် တစ်တိုင်ကို တိုင်ကပ်နာရီအိမ်ငယ်တစ်ခု ပြုလုပ်ခဲ့သည်။ ယနေ့တိုင် မရမ်း ရွာတွင်ရှိသည်။ စာရေးသူ)
ဦးတုတ်ပေါကကျွန်းတိုင်များကိုလိုချင်သည့်လူအားပေးလိုက်၏။

တိုးမောင် ပေါက်တူးတစ်လက်ကို ကိုင်၍ နောက်တစ်နေ့တွင် ရောက် လာ၏။ ဘေးဂျားတို့က နွားများကို ရေချိုးပေးနေ၏။ ထို့နောက် လယ်ကွက် ထဲမှ ကျင်းများကို ဝိုင်းဖို့ကြလေ၏။ မိမိစိတ်ကူးအတိုင်း ဖြစ်မလာသော ကြောင့်ဘေးဂျား ညည်းညူလေ၏။
“တောက် – အသည်းယားစရာ ကောင်းတယ်ကွာ။ ငါကတော့ ဆင်မ လယ်ကွင်း၊ ငွေကိုးတင်း စာချိုးအတိုင်းမှန်နေပြီလို့ ထင်ထားတာကွ” “အစ်ကိုဘေးဂျားရာ – ဒီလိုပစ္စည်းမျိုးတွေက ကိုယ်လိုချင်တိုင်းရတာ မဟုတ်ဘူး။ အတိတ်က ပဋ္ဌာန်းဆက်ရှိမှ ရမယ်လေ”
“ပဋ္ဌာန်းဆက်တွေ၊ ဘာတွေတော့ ငါ နားမလည်ဘူး- တိုးမောင်။ အဲဒီ့ ပစ္စည်းတွေသာရမယ်ဆိုရင် ငါ ချမ်းသာမယ်ဆိုတာပဲ သိတယ်”
တိုးမောင်မှာ ဆက်လက်ငြင်းခုံခြင်း မပြုတော့ချေ။ သူ့စိတ်ထဲလည်း မသက်မသာ ဖြစ်သွားရှာ၏။ ဘေးဂျားအတွက်လည်း အလွန်သနားမိ၏။ အလုပ်ကိုသာ ဖိ၍လုပ်နေတော့၏။ မြေကျင်းထဲ မြေဖို့သည့်ကိစ္စပြီးမှ ရွာသို့ ပြန်ခဲ့၏။
ထိုအချိန်မှစ၍ ထိုလယ်ကွင်းတွင် လယ်ထွန်ရာ၌ အခက်အခဲ မတွေ့ရ တော့ချေ။ အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ ဘေးဂျားတို့လည်း မေ့မေ့ပျောက် ပျောက်ဖြစ်ခဲ့၏။ တစ်လခန့်ကြာသော်ဘေးဂျား အိပ်ပျော်နေစဉ်ကယောင် ကတမ်းနှင့် ထအော်၏။
“ကျုပ်- သွားပြီး ဆုတောင်းမယ်ဗျာ” “ဟေ့ကောင် – ထစမ်း – ဘာဖြစ်လို့လဲ”
တက်ခါးကဘေးဂျား၏ခန္ဓာကိုယ်အားလှုပ်ယမ်းနှိုးလိုက်၏။ ဘေးဂျား ကအိပ်မှုန်စုံမွှားနှင့်ထထိုင်၏။ ကြောင်အမ်းအမ်းဖြစ်နေရှာ၏။ တဒင်္ဂငိုင်တွေ နေပြီးသော်တက်ခါးအားပြောပြလေ၏။
လူကြီးတစ်ဦး၊ ဥပဓိရုပ်လက္ခဏာကတည်တည်ခန့်ခန့်နှင့်။ အလွန်ထွား ကြိုင်းပြီးထောင်ထောင်မောင်းမောင်း၊ဗလကောင်းကောင်း။ရိုးရိုးအရပ်သား တစ်ဦးမဟုတ်။ နန်းဝတ်နန်းစားနှင့်ရဲမက်တော်တစ်ဦး။ တောင်ရှည်ပုဆိုးကို ခါးတောင်းကျိုက်ထားသည်မှာ သေသပ်လှ၏။ ဖြူဝင်းစိုစွတ်နေသော ပေါင် တံနှစ်ဖက်တွင် ထိုးကွင်းတို့ကလည်း အပြည့်။ ယောက်ျားပီသလွန်း၏။
လယ်တဲတံစက်မြိတ်အပြင်ဘက်ကရပ်လျက်စိမ်းစိမ်းကြည့်နေ၏။ သူ့ မျက်လုံးတို့မှာ ညှို့အားပြင်း၏။ မျက်ခုံး၊ နှာတံတို့ကလည်း ဆွဲဆောင်မှုအား ရှိလေ၏။ သူ့မျက်လုံးနှင့်ကြာကြာမဆိုင်ဝံ့ချေ။ဘေးဂျားမျက်လွှာချလိုက်၏။ စိတ်ထဲတွင်လည်း ထိုလူထွားကြီးနှင့် ရင်းနှီးသလို ခံစားမိ၏။ လေးစားမိ၏။ ထိုသို့ မျက်တောင်မခတ်ပဲ စိုက်ကြည့်နေရင်းမှ လူထွားကြီးက အသံဩဇာ ပြည့်ဝစွာဖြင့် အမိန့်ပေး၏။
“မင်း – ငါနဲ့ လိုက်ခဲ့စမ်း”
“ဟုတ် – ဟုတ်ကဲ့ပါ ခင်ဗျာ”
ဘေးဂျား ကျိုးနွံစွာ လိုက်ခဲ့၏။ လူထွားကြီးက ရှေ့မှ တစိုက်မတ်မတ် လျှောက်လျက်ရှိ၏။ နောက်သို့လှည့်ပြီး စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောချေ။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း မည်းမှောင်နေတော့၏။ သဲကွဲစွာမမြင်ရပေ။ သို့သော်ဘေးဂျားထိုလမ်းကိုကောင်းကောင်းသိ၏။ မရမ်းချောင်းဝသို့ သွားသည့်လမ်း ဖြစ်၏။ မကြာမီ ချောင်းဝနှင့် မလှမ်းမကမ်း ရောက်လာ၏။ ထိုလူကြီး ရှေ့ဆက်မသွားဘဲ ထိုင်ချလိုက်၏။ ပတ္တမြားကျောက်စီဓားအိမ် ထဲမှဓားကို ဆွဲထုတ်လေ၏။ ဓားဦးဖျားနှင့် မြေကြီးကို တူးဆွလေ၏။ တစ်ထွာသာသာခန့်တူးလိုက်လျှင်မြေကြီးထဲမှအရာဝတ္ထုတစ်ခုပေါ်လာ၏။
ကတ္တီပါအိတ်ရှုံ့အနီကလေးပင်။
လူထွားကြီးက အိတ်ရှုံ့ကြိုးကို ဆွဲဖွင့်၏။ ပစ္စည်းကို နှိုက်ထုတ်၏။ ရွှေလက်စွပ်တစ်ကွင်း။ ရွှေရည်က တအိအိ။ မာန်ဟုန်ဝင့်ကြွားနေသော ရွှေဟင်္သာငှက်တစ်ကောင်။ အရည်အသွေးကောင်း ပတ္တမြားနှစ်လုံးကို မျက်လုံးအစုံတွင် တပ်ဆင်ထားလျက်။ ရွှေဟင်္သာနှုတ်သီးတွင် ပတ္တမြား တစ်လုံးကို ကိုက်ချီထား၏။ ကျောကုန်းပေါ်တွင်လည်း တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင် သည့် ပတ္တမြားတစ်လုံး။
ဘေးဂျားမျက်လုံးများက ထိုရွှေဟင်္သာပတ္တမြားလက်စွပ်ပေါ်မှ မခွာ တော့ပေ။ လူထွားကြီးက ဘေးဂျားမျက်နှာရှေ့ထိတိုးကပ်လို့ ပြသလေ၏။ သူ့မျက်လုံးများက လောဘအခိုးဝေနေ၏။ သွားရည်ယိုလုမတတ်ရှိ၏။ ထိုအခါ လူထွားကြီးက တိက္ကမပြည့်ဝသော အသံဩဇာဖြင့် ပြော၏။ “မောင်မင်းကိုခေါ်ပြီး ဒီပစ္စည်းကို ဘာကြောင့်ပြရသလဲဆိုတော့…”

လူထွားကြီးက စကားကို မဆက်သေးပဲ အဝေးတစ်နေရာသို့ မျှော်ကြည့် လေ၏။ မျက်နှာပေါ်တွင် တမ်းတလွမ်းဆွတ်ဖွယ်၊ နာကြည်းဖွယ် တွေ့ရ၏။ ဝမ်းနည်းကြေကွဲကာ ဖြစ်နေရှာ၏အတန်ကြာမှ လူထွားကြီးက- “သင့်ဟာကျွန်ုပ်ရဲ့ငယ်ကျွန်ကြီးရွှေအပဲ။ မောင်မင်းနဲ့အတူရှိနေတာက
ငယ်ကျွန်ကြီးမှတ်ကြီးလေ။
ဒီရတနာပစ္စည်းဟာငါကိုယ်တော်တို့ရဲ့ရှေးဘိုး
ဘေးအမွေဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့်- ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ပါလို့မှာချင်တယ်” “ဟုတ် – ဟုတ်ကဲ့ပါ – အရှင်”
ဘေးဂျားက ထစ်ထစ်ငေါ့ငေါ့နှင့် ပြန်ဖြေ၏။ လူထွားကြီးက …
“မင်း- စိတ်ထားဖြူစင်ဖို့တော့အရေးကြီးတယ်။ တကယ်လို့စိတ်ယုတ် မာမွေးမယ်ဆိုရင် မင်းအသက် ပေးဆပ်ရမယ်။ ဘယ်လိုလဲ – ကတိပေးနိုင် မလား။ အဲဒီလိုကတိပေးနိုင်ရင်တော့ မရမ်းကျောင်းဝန်းထဲက ဆုတောင်း ပြည့်စေတီဆီသွားပြီး ဆုတောင်းသစ္စာပြုပေတော့ကွာ”
တက်ခါးမှာကြားရသောစကားကြောင့် ဘေးဂျားအတွက်စိုးရိမ်မိ၏။

မရမ်းကျောင်းမှအုန်းမောင်းခေါက်သံထွက်ပေါ်လာ၏။ ဘေးဂျားတို့က
နွားစာ၊ နွားရေချိုးပေးလျက်ရှိ၏။ ထိုစဉ်တက်ခါးကလှမ်းမေး၏။ “မင်း – ဆုတောင်းပြည့်စေတီဆီသွားပြီး သစ္စာဆိုမလား”
“သွားမှာပေါ့ကွာ။ တကယ်လို့မသွားရင် – ငါးကြော်မကြိုက်တဲ့ကြောင် မိုက်ဘဝမျိုး ဖြစ်မပေါ့”
သူတို့နှစ်ဦး အတွေးကိုယ်စီ ဖြစ်နေကြ၏။ ကိစ္စအဝဝပြီးသောအခါ
ဘေးဂျားက ပြော၏။
“ငါ သွားတော့မယ်။ မင်းကော လိုက်မလား”
“လိုက်မှာပေါ့ကွာ- မင်းအိပ်မက်ထဲက မှတ်ကြီးဟာ ငါဆိုတော့ မလိုက်ဘဲနေဖို့မသင့်ဘူးလေ”

သို့ဖြင့် ဆုတောင်းပြည့်စေတီသို့ ထွက်လာကြ၏။ ကျောင်းဝန်းထဲ ရောက်လာ၏။ စေတီ၏ အရှေ့ဘက် တနင်္လာဂြိုဟ်တိုင်တွင် ဘုရားဝတ်ပြု ကြ၏။ ဆုတောင်းသစ္စာဆိုကြ၏။ ထိုနောက်တက်ခါးက မေးလိုက်၏။ “မင်း – ဘယ်လိုသစ္စာဆိုသလဲ”

“ငါကတော့ကျွန်ုပ်သည်မိဘမဲ့တစ်ဦးဖြစ်ပါတယ်။ နောင်ဘဝမှာမိဘ များနှင့် အတူတကွ ပျော်ရွှင်စွာနေထိုင်နိုင်ပြီး အမျိုးဘာသာ၊ သာသနာကို စောင့်ရှောက်နိုင်တဲ့ပုဂ္ဂိုလ် ဖြစ်ရပါစေလို့ပေါ့”
ဘေးဂျားပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရှာ၏။မည်သို့မျှတော့စောဒက
မတက်ပေ။ တဒင်္ဂအတွင်းကောင်းကင်တစ်ခုလုံးမည်းမှောင်လာ၏။ လေက

လည်း တဖြူးဖြူးနှင့် တိုက်ခတ်လာ၏။ တက်ခါးသည် ကောင်းကင်သို့ မော့ ကြည့်ပြီး ညည်းညူလိုက်ပြီး..
“ဘေးဂျားရေ- ငါတို့ရဲ့သစ္စာအဓိဋ္ဌာန်ဟာ တစ်ခုခုတော့မှားနေပြီထင် တယ်။စောစောကသာသာယာယာရှိနေတဲ့အခြေအနေကတစ်မုဟုတ်ချင်း
ရာသီဥတုပြောင်းလဲသွားပါလား”
“မင်းကလည်းကွာ – ကြံကြောက်လှည်းအောက်မနေနဲ့လို့ ဆိုသလိုပဲ။ မိုးပဲ ရွာချင်လို့ ရွာတာပါ။ လေလည်း တိုက်ချင်လို့ တိုက်တာပေါ့။ အဆန်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ”
ထိုအချိန် မိုးသီးမိုးပေါက်များ ရွာချလာ၏။ လေတိုက်ခတ်မှုလည်းပြင်း ထန်လာ၏။ သစ်ပင်ကြီးများပင်ယိမ်းကနေသကဲ့သို့ဖြစ်လာ၏။ သူတို့လည်း ဇရပ်တစ်ခုအတွင်းမိုးခိုနေရ၏။ သွပ်ပြားပေါ်သို့မိုးသီးများတဝုန်းဝုန်းလျက် ရှိ၏။ မိုးရော၊လေရောဖြစ်ပေါ်နေသောကြောင့် ဇရပ်တစ်ခုလုံး မိုးပက်လျက် ရှိ၏။
တက်ခါးတို့မှာ ဇရပ်ထောင့်တွင်ကုပ်ကုပ်ကလေးထိုင်နေကြ၏။ မိုးက တော်တော်နှင့် မရပ်ပေ။ အငြိုးအတေးကြီးစွာ ရှိလေ၏။ တက်ခါးစိတ်ထဲမှ ရေရွတ်လိုက်၏။
“တပည့်တော်အသွေးအသားထဲမှနေပြီး ဆုတောင်းသစ္စာပြုပါတယ်။
ပြုခဲ့တဲ့ သစ္စာကတိကို သေတစ်ဖန်သက်တစ်ဆုံးစောင့်ထိန်းခိုင်းပါမယ်” ထိုကြောင့် မိုးလေ ဟုပ်ခနဲ ရပ်တန့်သွား၏။ သူတို့နှစ်ဦးလည်း အရပ် ထဲမှ ထွက်ခဲ့ကြ၏။ တိတ်ဆိတ်စွာ လျှောက်လာကြ၏။ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ဖြစ်၏။ တက်ခါးက ရှေ့မှ၊ ဘေးဂျားက နောက်က။
ဘေးဂျား အတော်တက်ကြွလျက်ရှိ၏။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလည်း သတိ လက်လွတ်ဖြစ်နေ၏။ ကော့လန်ကော့လန်နှင့်လျှောက်လျက်ရှိ၏။ လမ်းပေါ် တွင်ဗွက်ထကာရှိ၏။လမ်းဘေးလယ်ကွင်းတွင်ရေများပိုများလာ၏။ပူပြင်း သည့်အချိန် မိုးရွာသဖြင့် ခြေခင်းလက်ခင်းမသာပေ။
တက်ခါး လမ်းကိုကြည့်ပြီးလျှောက်နေ၏။ ထိုစဉ်လမ်းကို ဖြတ်ကူးနေ သောအရာတစ်ခုကို တွေ့လိုက်ရ၏။ တက်ခါးက အထိတ်တလန့်အော်ပြီး ခုန်ကျော်လိုက်၏။

“မြွေ-မြွေ-မြွေ”
ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့ ခုန်ကျော်လိုက်သောကြောင့် လယ်ကွင်းထဲ ကျသွား၏။ ဘေးဂျားကတော့ သူ့စိတ်ကူးနှင့် သူမို့ မရှောင်နိုင်တော့ပေ။ မြွေခါးကို တက်နင်းမိ၏။
“အား… ငါ့မျက်လုံးတွေ ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူး-ကယ်-ကယ်-ကယ်”
ထိုသို့ အလန့်တကြားအော်သံကြောင့် တက်ခါး လယ်ကွက်ထဲမှ လမ်း ပေါ်တက်လာ၏။ ညာခြေမတွင် ရွှေဟင်္သာပတ္တမြားလက်စွပ်ကြီးတစ်ကွင်း စွပ်လျက်ပါလာ၏။ တက်ခါးမှာ လက်စွပ်ကို တုန်တုန်ချိချိနှင့် ချွတ်၍ကြည့် လေ၏။
ဘေးဂျားအိပ်မက်အတိုင်း မှန်ကန်နေကြောင်း သိလိုက်ရ၏။ သူ့လက် ချောင်းကလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်နေ၏။ တစ်ကိုယ်လုံး ထုံကျင် လျက်ရှိ၏။ အေးတိအေးစက်ဖြစ်နေ၏။ ကျောက်ရုပ်ကြီးသဖွယ်မတုန်မလှုပ်။ အသက်ရှူဖို့ပင် မေ့နေ၏။ ဘေးဂျားအလောင်းကို ငေးကြည့်ပြီး ကြောင် တောင်တောင်ဖြစ်ကာရှိ၏။
ထိုစဉ် မရမ်းရွာထဲသို့ ထိုသတင်း ပျံ့နှံ့သွားလေ၏။ ဦးတုတ်ပေါတို့ ရောက်ချလာ၏။ တိုးမောင်က တက်ခါးအား နှစ်သိမ့်စကားပြောလေ၏။ “အစ်ကိုတက်ခါး – ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိထားလေ”
တက်ခါး မျက်ဝန်းအိမ်မှ မျက်ရည်များ စီးကျလာ၏။ အလောင်းကို ကြေကွဲစွာကြည့်ပြီး ပြောလိုက်၏။
“မင်းပြုခဲ့တဲ့ ကတိသစ္စာက လောဘရမ္မက်ဇောကြောင့် ပြန်စူးတာ ဖြစ်မယ်။ အေးလေ – မင်း ကောင်းမွန်တဲ့ ဘုံဘဝရောက်အောင် ငါ ကုသိုလ် ပြုပေးပါမယ်ကွာ”
တက်ခါးသည် သူ့လက်ထဲမှ ရွှေဟင်္သာပတ္တမြားလက်စွပ်ကြီးအား ဦးတုတ်ပေါလက်ထဲသို့ ပေးလိုက်၏။ ထို့နောက် ဘေးဂျား အလောင်းနားမှ ထွက်ခွာသွား သည်မှာ တဖြည်းဖြည်းဝေးကွာသွားလေ၏။
> ဟိန်းထက်ဇော်