February 16, 2024
သူလွယ်လာတဲ့ လွယ်အိတ်ထဲက အင်းလက်ကိုင်ပုဝါကြီး
တစ်ထည်ကို ထုတ်ယူလိုက်တယ်ဗျ ။
ပြီးတော့ မြွေကိုက်ခံရတဲ့ ခြေသလုံးက
အပေါက်ကလေး နှစ်ပေါက်အောက်မှာ ငှက်ပျောရွက်
တစ်ရွက်ခင်းခိုင်းလိုက်တယ် ။
ပြီးတာနဲ့ ဆန့်ဆန့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကိုပေါက်စီရဲ့ခေါင်းရင်းက ထိုင်ပြီး ဂါထာတွေ မန္တန်တွေကို ရွတ်တော့တာ
ဗျ ။ မန္တန်ရွတ်ရင်းနဲ့ လက်မှာကိုင်ထားတဲ့ အင်းလက်
ကိုင်ပုဝါကို ဝှေ့နေတယ်ဗျ ၊
ခဏနေတော့ ကိုပေါက်စီရဲ့အလောင်းကြီးကို
ခေါင်းကစပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ရိုက်ချရောဗျ ။
“ဖတ် ” “ဖတ် ” “ဖတ်”
အလောင်းကိုရိုက်ချနေတဲ့ လက်ကိုင်ပုဝါက ထွက်တဲ့
အသံ ရယ် ဘိုးစော်ကဲရဲ့ မန္တန်အသံပဲ ကြားနေရတယ်ဗျ
ဘုန်းကြီး ဦးတိက္ခရော ကိုရင်တွေရော ရွာထဲက
အသုဘပို့ ပြန်လာတဲ့သူတွေရော ငြိမ်ပြီးကြည့်နေကြ
တာဗျို့။ အပ်ပြုတ်ကျရင်တောင်အသံကြားလောက်
တယ် ။
ဟော ခေါင်းကတဆင့် မျက်နှာကိုရိုက်ချနေပြီဗျို့ ။
ဟာ မျက်နှာက ပြာနှမ်းနေတဲ့အရောင်လျော့သွားပြီး
သွေးရောင်ပြန်သမ်းလာပြီဗျ ၊
ကြည့်နေတဲ့သူတွေ တယောက် တယောက်လက်တို့
ပြီးပြကြတယ်ဗျ ။ ဘိုးစော်ကဲ ကတော့ မန္တန်ရွတ်လိုက်
လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ရိုက်ချလိုက် လုပ်နေတာပေါ့ဗျာ ။
ကိုပေါက်စီရဲ့အလောင်းက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာလက်နှစ်ဖက် ယှက်တင်ထားတယ်ဗျ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
ဘိုးစော်ကဲ အဆိပ်ချတာ ဒူးခေါင်းကိုရောက်လာပြီဗျို့
အလောင်းရဲ့အပေါ်ပိုင်းက ပြာနှမ်းနှမ်းကြီးလည်း
ပျောက်သွားပြီဗျ ၊
ဘိုးစော်ကဲ ရဲ့ မန္တန်ရွတ်သံက ပိုပြီးကျယ်လာတယ်ဗျ
ရိုက်နေတဲ့လက်ကိုင်ပုဝါက ဒူးဆစ်အောက်ကိုရောက်
လာပြီ ၊ ဟာ အဆိပ်တွေ အဆိပ်တွေ ထွက်ကျလာပြီ
ဗျို့ ၊ မြွေစွယ်အရာလေးကနေပြီး မည်းမည်းအရေတွေ
စီးကျလာပြီဗျို့။ အောက်ကခင်းထားတဲ့ငှက်ပျောရွက်
ထဲ ကျတာပေါ့ဗျာ
“ဟာ အဆိပ်တွေဟေ့ “
လို့ဝိုင်းကြည့်နေတဲ့လူတွေက တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့
ပြောကြတယ်ဗျ ၊
ဘိုးစော်ကဲ ကတော့ မန္တန်တွေရွတ်ရင်း လက်ကိုင်ပုဝါ
နဲ့ ရိုက်ရင်းပဲဗျ ၊
နောက်ဆုံးအဆိပ်တွေကုန်သွားတော့ အလောင်းတခု
လုံး သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာရောဗျ
ဘိုးစော်ကဲ က အလောင်းရဲ့ ခေါင်းရင်းနားမှာ လာရပ်
ပြီး မန္တန်ရွတ်တယ် ၊ အလောင်းက
စောစောကလောက် တောင့်တောင့်ကြီးမဟုတ်တော့
ဘူးဗျ ၊
” ဟော လှုပ်လာပြီ လှုပ်လာပြီ “
ကြည့်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ပြောလိုက်တာဗျို့
ဟုတ်တယ်ဗျ ။ ကိုပေါက်စီရဲ့လက်ကလေးတွေ
လှုပ်လာပြီ ။ ဟော အသက်ရှုပြန်ပြီဗျို့။ ရင်ဘတ်က
နှမ့်လိုက် မြင့်လိုက်ဖြစ်ရောဗျ ၊ ခဏနေတော့ဘိုးစော်ကဲ က ကိုပေါက်စီရဲ့ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး …
” မောင်ပေါက်စီ မောင်ပေါက်စီ ..
လူကလေးမောင်ပေါက်စီ “
လို့အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ခေါ်လိုက်တယ်ဗျ ၊ ဟော ဖွင့်ပြီ
ဖွင့်ပြီ ကိုပေါက်စီ မျက်လုံးတွေဖွင့်ကြည့်ပြီ ၊ သူ့ကို
ဝိုင်းအုံနေတဲ့လူတွေကိုကြည့်တယ် ၊ ပွီိးတော့
ဘိုးစော်ကဲ ကိုကြည့်တယ် ၊ ပြီးတော့ ဆရာတော်
ကို ကြည့်ပြီး လက်အုပ်ချီတယ်
” အမေ ရေသောက်ချင်တယ်”
“တိုက်လိုက် တိုက်လိုက် နည်းနည်းချင်းစတိုက်“
ဘိုးစော်ကဲက ခွင့်ပြုတော့မှ ရေတခွက်ခပ်ပြီး တိုက်
တယ် ၊ ဘိုးစော်ကဲ က ပုခုံးကမပြီး ထူပေးလိုက်တယ်
ဟော ထိုင်နိုင်ပြီဗျို့ ၊ ကိုပေါက်စီ ထိုင်နိုင်သွားပြီဗျို့
ကိုပေါက်စီက ထထိုင်တယ်
“မောင်ပေါက်စီ နေကောင်းရဲ့လားကွဲ့”
ဘိုးစော်ကဲ က မေးတာဗျ
“ဟုတ်ကဲ့ ဘိုး နေကောင်းပါတယ် ၊ ခေါင်းထဲနဲနဲ
နောက်နေတာပဲရှိတာပါ “
” ခဏဆိုရင်ကြည်သွားမှာပါကွာ “
လို့ ဘိုးစော်ကဲ က ပြောလိုက်ပြီး ခဏနေတော့
ရွာသားနှစ်ယောက်က ကိုပေါက်စီကို တွဲပြီး
လမ်းလျှောက်ပေးတယ် ။ ဆရာတော်က ရွာသား
တစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ငှက်ပျောဖက်ထဲကို ကျလာတဲ့
အဆိပ်ကို သေသေချာချာ ထုပ်ပြီး မြေကျင်းနက်နက်
ူတူးပြီး မြှုပ်ခိုင်း လိုက်တယ် ၊ ကိုပေါက်စီထည့်လာတဲ့
ခေါင်း ကို ဖျက်ပြီး ကျောင်းဝင်းထောင့်မှာမီးရှို့လိုက်
တယ် ။ ခဏနေတော့ကိုပေါက်စီနဲ့ သူ့အမေ ဒေါ်စီ
တို့က ဘိုးစော်ကဲကို ကန်တော့ကြတယ် ။ ဘုန်းကြီး
ဦးတိက္ခကိုလည်း ကန်တော့တယ် ၊ ပြီးတော့မှ
သေရွာပြန် ကိုပေါက်စီကို ရွာထဲ ပြန်ခေါ်သွားကြတယ်
ဗျ ၊ ညနေစောင့်တော့ ကျုပ်နဲ့ ဘိုးစော်ကဲလည်း
ထနောင်းကုန်းကိုပြန်ကြတယ်
နောက်တစ်ခါကြုံတာက ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာဗျ ။
ယာထဲဆင်းရင်း ပိုးထိတာဗျ ၊ မနက်စောစော
ယာထဲပေါင်းနှုတ်ဖို့အသွား ပိုးနှံချုံကြီးနားကနေ
ကိုက်လိုက်တာဗျ ၊ ဘိုးစော်ကဲကို အပြေးအလွှား
လာပင့်ကြတယ် ။ ကျုပ်လည်းလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ
ပိုးထိတာက ဗိုက်ပူတင်မောင်လို့ခေါ်တဲ့
လေးလေးတင်မောင်ဗျ ၊ လူက ခပ်ဝဝ ။
ဗိုက်ကလည်း ခပ်ရွှဲရွှဲ ကျုပ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်း
မှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးဗျ ။ သတိလည်းမရှိတော့ဘူး ၊
တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းနေပြီ ။ ဘိုးစော်ကဲက
မန္တန်ရွတ်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ရိုက်ပြီးအဆိပ်ချတယ်
အဆိပ်က လုံးဝမကျဘူးဗျ ၊ ဘိုးစော်ကဲက ဝိုင်းကြည့်
နေတဲ့လူတွေ လိုက်မလာနဲ့လို့ပြောပြီး
” တာတေ မင်း ဘိုးနဲ့လိုက်ခဲ့ “
လို့ ကျုပ်ကိုခေါ်လို့ ကျုပ်လိုက်သွားတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ
က အိမ်ခေါင်းရင်းထောင့်သွားပြီး မန္တန်ရွတ်တယ်
ခဏကြာတော့ ဘိုးစော်ကဲရဲ့ အရှေ့တလံအကွာက
မြေကြီးပေါ်မှာ တွင်းပေါက်ကလေးတခုဖြစ်သွားတယ်
ကျုပ်လည်း အံ့သြပြီးကြည့်နေတာဗျ ၊
ဟာ မြွေလေးဗျို့ မြွေလေး အဖြူလေးဗျာ ဖွေးဆွတ်နေတာပဲ ၊ အရှည်က လူကြီးတစ်ထွာလောက်ရှိမယ်
ကိုးလက်မ ဆယ်မလောက်ပေါ့ဗျာ ၊ တွင်းလေးထဲက
ထွက်လာပြီး ခွေနေတယ် ၊ အဲ့ဒီ့မြွေဖြူလေးထွက်
လာတော့ ဘိုးစော်ကဲက မန္တန်ရွတ်တာရပ်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ မြွေဖြူလေးကိုစိုက်ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို
လှည့်ပြောတယ်
“တာတေ ဟိုနားက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး သွားယူစမ်း”
ကျုပ်က ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေးကို
ပြေးကောက်ပြီး ဘိုးစော်ကဲကို ပေးလိုက်တယ်
ဘိုးစော်ကဲက ကျုပ်ကိုပြောတယ်
“တာတေ ဒီမှာကြည့် “
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဝါးစိမ်းကိုင်းလေးရဲ့့ထိပ်ဖျားကို
မြွေဖြူလေးရှေ့နားတိုးပေးတယ် ၊ မြွေဖြူလေးက
လှစ်ကနဲ ရွေ့သွားပြီး ဝါးစိမ်းကိုင်းရဲ့ ထိပ်ဖျားကို
ပေါက်ချလိုက်တယ်
ဟာ ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး တစ်ချောင်း လုံးချက်ချင်း
ခြောက်သွားတယ်၊ မီးကျွမ်းသလိုကိုဖြစ်သွားတာဗျ
“မြင်လားတာတေ အဆိပ်ဘလောက်ပြင်းလဲဆိုတာ”
“ဟုတ်ကဲ့ဘိုး”
“ဒါ နဂါးကွ ရိုးရိုးမြွေမဟုတ်ဘူး ၊ ကဲ မြွေတို့ရဲ့ဘုရင်
နဂါးလေးဗျာ ဒီရွာသားတစ်ယောက်ကို မြွေတစ်ကောင်က ကိုက်သွားလို့ဗျာ ကျုပ်အဆိပ်ချတာဘယ်လိုမှ
မရပါဘူးဗျာ ၊ နဂါးလေးရဲ့ အမိန့်နဲ့ကိုက်သွားတဲ့မြွေ
ကို လွှတ်ပြီး အဆိပ်တွေပြန်စုပ်ခိုင်းပေးပါဗျာ ၊
ကျုပ် မောင်စော်ကဲက မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်
အမြန်ဆုံး ကယ်တင်ပေးပါ နဂါးလေးဗျား “
ဘိုးစော်ကဲက လူတစ်ယောက်ကို ပြောနေသလိုကို
ပြောနေတာဗျ ၊ မြွေဖြူလေးက သူထွက်လာတဲ့
တွင်းပေါက်လေးထဲကို ပြန်ဝင်သွားတယ်ဗျ
“ကဲ လာတာတေရေ “
လို့ပြောပြီး အိမ်ပေါ်ကို ပြန်တက်သွားလိုက်တယ်
ပြီးတော့ ငှက်ပျောရွက်မြွေစွယ်အရာအောက်က
ခံထားလိုက်ပြီး လူတွေကို ခပ်ဝေးဝေးမှာနေခိုင်း
လိုက်တယ် ၊အိမ်ဝင်ပေါက်မှာလည်း လူတစ်ယောက်
မှ မနေဖို့ ပြောတယ်
ဘယ်သူမှ ဘာမှ ဝင်မလုပ်ဖို့ကို ဘိုးစော်ကဲက သေချာ
မှာတယ်
ပြီးတော့ မန္တန်ကို ရွတ်ရောဗျ ၊ သိပ်မကြာပါဘူးဗျ
လှေကားကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့တက်လာတာ ၊နည်းတဲ့
မြွေပွေးကြီးမှ မဟုတ်တာဗျာ ။ လူတွေဆိုတာ လန့်ပြီး
နောက်ကိုဆုတ်သွားကြတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ က
မန္တန်ကိုပဲအဆက်မပြတ်ရွတ်နေတယ် ။ မြွေပွေးကြီး
က အိမ်အပေါ်ဆင့်ကို တက်လာပြီး ဆန့်ဆန့်ကြီး
လဲနေတဲ့ ကိုတင်ဝင်းရဲ့ ခြေထောက်က မြွေစွယ်ရာ
နစ်ခုပေါ်ကို ပါးစပ်နဲ့တေ့ပြီး အဆိပ်တွေ စုပ်ယူလိုက်
တယ် ။ ခဏနေတော့ မည်းမည်းအရည်တွေ
အစွယ်ရာနှစ်ခုကနေ ထှကျကလြာရောဗြို့
မြွေပွေးကြီးက အဆိပ်တွေကို သေသေချာချာကြည့်
ြီူ့ပီးတော့မှ တွန့်လိမ် တွန့်လိမ်နဲ့အိမ်ပေါ်က ပြန်ဆင်း
သွားတယ် ။ ဒီတော့မှ ဘန့်ဘွေးကုန်းသားတွေလည်း
အသက်ရှုနိုင်တော့တာဗျို့ ၊ ဘိုးစော်ကဲ က
တစ်ကိုယ်လုံးပြန့်နေတဲ့ အဆိပ်တွေကို သူ့လက်ကိုင်
ပုဝါနဲ့ ရိုက်ချတယ် ၊ ပါးစပ်ကလည်း မန္တန်တွေ
မပြတ်ရွတ်တာဗျ ၊
ဒီတော့မှ ဗိုက်ပူ ကိုတင်ဝင်းရဲ့ မဲပြာပြာအသားရောင်
ကြီးပျောက်သွားပြီး သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာတာဗျို့
ခဏနေတော့ ကိုတင်ဝင်းသတိပြန်ရလာပြီး
ထထိုင်တယ် ၊ရေတောင်းပြီး အငမ်းမရသောက်တယ်
အခြေအနေ အားလုံးကောင်းသွားပြီဆိုတော့မှ ဘိုးစော်ကဲ ထနောင်းကုန်းကို ပြန်တယ် ၊ ကျုပ်လည်းဘိုးစော်ကဲ နဲ့ ရွာကို ပြန်လိုက်လာတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ ရဲ့ ဆေးလွယ်အိတ်ကို ကျုပ်က စလွယ်သိုင်းလို့ပေါ့ဗျာ
“တာတေ အခုလာမဲ့ နတ်တော်လဆန်းတရက်ဟာ
တနင်္ဂနွေ ကျတယ် အဲ့ဒီ့နေ့မှာ မြွေမှော်တက်လို့
ရတယ် ။ ပုဗ္ဗာရုံဆရာတော်နဲ့ ငါနဲ့ တိုငျပငျပျွီး
ဆရာတော်ကျောင်းမှာမြွေမှော်တက်ပေးမယ် ။
မင်းပါဝင်တက်ထားကွ ၊ မြွေမှော်တက်ထားရင်
တော်ရုံတန်ရုံ မြွေကိုက်လို့မသေဘူး ၊ အရိုးထိသွား
ရင်တော့ သေနိုင်တယ်၊ အရိုးမထိရင်တော့ မသေ
ဘူးကြ “
“ဟုတ်ကဲ့ ဘိုး ကျုပ် အဲ့ဒီ့နေ့မှာ မြွေမှော်လာတက်
ပါ့မယ်”
“ဒါက အမြဲလုပ်လို့မရဘူးကွ လဆန်းတရက်နေ့
တနင်္ဂနွနေ့မှ လုပ်လို့ရတာ”
မြွေမှော်တက်မဲ့သူ အားလုံးငါးဆယ်ရှိတယ်ဗျ ၊ တက်
ဖူးတဲ့ လူ ထပ်မတက်ရဘူးလို့ ဘိုးစော်ကဲ က ပြောတယ်
ဆရာတော့် တိုက် ကျောင်းတိုက်ကြီးအပေါ်ထပ်မှာ
လုပ်တာဗျ ၊ ဘာတွေလိုတုံးဆိုတော့ ကျီးမနိုးထန်းရွက် လိုတယ် ။ ကျီးတွေ မနိုးခင် ထန်းပင်ပေါ် တက်ယူ
ရတာ ။ ပြီးတော့ ကိုယ်တိုင်း အပ်ချည်ကြိုး၊
ဖယောင်း။ ကျီးမနိုး ထန်းရွက်ကို သေးသေးလေးစိပ်
ပြီး ကိုယ်တိုင်း အပ်ချည်ကြိုးနဲ့ ကျစ်နေအောင်ပတ်
ရတယ် ။
အဲ့ဒါကို မီးစာလုပ်ပြီး ဖယောင်းတိုင် သွန်းရတယ်။
ဖယောင်းတိုင်နဲ့ လူနဲ့ မမှားရဘူးဗျ ။ လူနဲ့
ဖယောင်းတိုင် ကွက်တိမှန်အောင် မှတ်ထားရတယ်
မြွှမှော်သွင်းတဲ့ အချိန်ကလည်း ကျီးမနိုးခင်အချိန်ဗျ
မနက် သုံးနာရီ လေးနာရီလောက်ထပြီး ပိတ်ဖြူစက
အောက်မှာခင်း အပေါ်က အနီစထပ်ခင်းပြီး အဲ့ဒီ့အပေါ်
မှာ ထိပ်ဖွင့်ထားတဲ့ အုန်းသီးစိမ်း တစ်လုံးအပေါ်မှာ
ကိုယ့်ကိုယ်တိုင်းအပ်ချည်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို ထွန်းရတယ် ။ ကျုပ်တို့တွေက မနေ့ကတည်းက
မန္တာန်တပုဒ်သင်ပြီး အလွတ်ကျက်ထားရတယ်
အဲ့ဒီ့မန္တာန်ရွတ်ပြီး ဖယောင်းတိုင်ကထွက်လာတဲ့
မှိုင်းကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ယူပြီးမြိုချ ရတယ်။ ဂါထာရွတ်လိုက် ဖယောင်းတိုင်မှိုင်းကို စုပ်ယူပြီး မြိုချလိုက်နဲ့ မနား
တမ်းလုပ်ရတာဗျ ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖယောင်းတိုင်က
တိုတိုလာတာပေါ့ဗျာ ။ ဖယောင်းတိုင် သုံးပုံတစ်ပုံ
လောက် ကျန်တဲ့အချိန် ကျုပ်နားထဲမှာ မြွေတွန်သံ
တွေ ကြားရတယ်ဗျ
” ရွှီ ရှီိ ရွှီ”
ဆိုတဲ့ အသံတွေကြားရတယ် ၊ ဖယောင်းတိုင် ကုန်
သွားတော့ အုန်းသီးပေါ်မှာ တင်နေတဲ့ မှိုင်းစတွေ
ဖယောင်းတွေကို ခြစ် အုန်းရည်ထဲကိုထည့်
အုန်းရည်ကို ကုန်အောင်သောက်ရတယ်။ကျုပ်ပြောဖ်ို့မေ့နေလို့ဗျို့
အုန်းသီးက ရှပ်ပန်းထည်အနီစပေါ်မှာ ဒီအတိုင်းတင်
ထားတာ မဟုတ်ဘူးဗျ ။ ငှက်ပျောသီးနှစ်ဖီးနဲ့ပွဲပြင်
ထားရတာ
မြွေမှော်တက်တာ အားလုံးပြီးသွားတော့ ဘိုးစော်ကဲ
က ကျုပ်တို့ကို တယောက်ချင်း ခေါ်မေးတယ်
“ဘာကြားတုံး ဘာမြင်တုံး”
“ကျုပ်တော့ မြွေတွန်သံတွေ ကြားရတယ် ဘျိုးရဲ့”
ကျုပ်ပြောတာကို ဘိုးစော်ကဲက ခေါင်းညိတ်ပြီး
ပြန်ပြောတယ်
“ဒါဆိုရင်တာတေ မြွေမှော်အောင်သွားပြီ”
ကျုပ်လည်း ဝမ်းသာသွားတာပေါ့ဗျာ
“မင်းတို့ကို မြွေကမကိုက်ဘူး ရှောင်သွားလိမ့်မယ်
တကယ်လို့ တကျနငျးမိလို့ ကိုက်ရင်တောင် မင်းတို့
မသေတော့ဘူး ၊ အေး ဒါပေမဲ့ အရိုးထိသွားရင်တော့
အန္တရယ်ရှိတယ် “
ကျုပ်တို့အားလုံး ဘိုးစော်ကဲ ပြောတာကိုနားထောင်
နေကြတာပေါ့ဗျာ
“မြွေကိုက်ခံရသူတွေ့ရင် လက်နဲ့သပ်ချပါ ။ စောစော
က မင်းတို့ရွတ်တဲ့ မန္တန်ကိုပဲ ရွတ်ပြီးသပ်ချပါ ။
အဆိပ်ကျပါလိမ့်မယ် တစ်ခုတော့ မင်းတို့ဆင်ခြင်ပါ
မြွေသား လုံးဝမစားပါနဲ့ ။ မြွေမသတ်ပါနဲ့ ။
စနေနေ့တိုင်း ငါးပါးသီလ လူံအောင်ထိန်းပြီး သတ်
သတ်လွတ်စားပါ ။ ခန္ဓသုတ်ကို ရွတ်ပါ ။ဒါဆိုရင်
တော့ မင်းတို့တက်ထားတဲ့ မြွေမှော်က အစွမ်းပိုထက်
လိမ့်မယ် “
မြွေမှော်တက်ပြီးနောက် ထူးခြားတာ တစ်ခုရှိတယ်ဗျ
မြွေတွေ ဘာတွေ သိပ်ပြီးမတွေ့တော့ဘူး
မြွေသတ်တာတို့ မြွေသားစားတာတို့တော့ ကျုပ်တသက်လုံး ရှောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ
ဘိုးစော်ကဲကတော့ တောင်သူလုပ်ရင်း မြွေကိုက်ခံ
ရတဲ့ သူတွေကို အသက်ကယ်တုန်းပဲဗျ ။ ကျုပ်ကလည်း ဘိုးစော်ကဲ ခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေတုန်းပဲ
ပေါ့ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
စာဖတ်သူအပေါင်းရွင်လန့်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ
တစ်ထည်ကို ထုတ်ယူလိုက်တယ်ဗျ ။
ပြီးတော့ မြွေကိုက်ခံရတဲ့ ခြေသလုံးက
အပေါက်ကလေး နှစ်ပေါက်အောက်မှာ ငှက်ပျောရွက်
တစ်ရွက်ခင်းခိုင်းလိုက်တယ် ။
ပြီးတာနဲ့ ဆန့်ဆန့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကိုပေါက်စီရဲ့ခေါင်းရင်းက ထိုင်ပြီး ဂါထာတွေ မန္တန်တွေကို ရွတ်တော့တာ
ဗျ ။ မန္တန်ရွတ်ရင်းနဲ့ လက်မှာကိုင်ထားတဲ့ အင်းလက်
ကိုင်ပုဝါကို ဝှေ့နေတယ်ဗျ ၊
ခဏနေတော့ ကိုပေါက်စီရဲ့အလောင်းကြီးကို
ခေါင်းကစပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ရိုက်ချရောဗျ ။
“ဖတ် ” “ဖတ် ” “ဖတ်”
အလောင်းကိုရိုက်ချနေတဲ့ လက်ကိုင်ပုဝါက ထွက်တဲ့
အသံ ရယ် ဘိုးစော်ကဲရဲ့ မန္တန်အသံပဲ ကြားနေရတယ်ဗျ
ဘုန်းကြီး ဦးတိက္ခရော ကိုရင်တွေရော ရွာထဲက
အသုဘပို့ ပြန်လာတဲ့သူတွေရော ငြိမ်ပြီးကြည့်နေကြ
တာဗျို့။ အပ်ပြုတ်ကျရင်တောင်အသံကြားလောက်
တယ် ။
ဟော ခေါင်းကတဆင့် မျက်နှာကိုရိုက်ချနေပြီဗျို့ ။
ဟာ မျက်နှာက ပြာနှမ်းနေတဲ့အရောင်လျော့သွားပြီး
သွေးရောင်ပြန်သမ်းလာပြီဗျ ၊
ကြည့်နေတဲ့သူတွေ တယောက် တယောက်လက်တို့
ပြီးပြကြတယ်ဗျ ။ ဘိုးစော်ကဲ ကတော့ မန္တန်ရွတ်လိုက်
လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ရိုက်ချလိုက် လုပ်နေတာပေါ့ဗျာ ။
ကိုပေါက်စီရဲ့အလောင်းက ရင်ဘတ်ပေါ်မှာလက်နှစ်ဖက် ယှက်တင်ထားတယ်ဗျ ။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့
ဘိုးစော်ကဲ အဆိပ်ချတာ ဒူးခေါင်းကိုရောက်လာပြီဗျို့
အလောင်းရဲ့အပေါ်ပိုင်းက ပြာနှမ်းနှမ်းကြီးလည်း
ပျောက်သွားပြီဗျ ၊
ဘိုးစော်ကဲ ရဲ့ မန္တန်ရွတ်သံက ပိုပြီးကျယ်လာတယ်ဗျ
ရိုက်နေတဲ့လက်ကိုင်ပုဝါက ဒူးဆစ်အောက်ကိုရောက်
လာပြီ ၊ ဟာ အဆိပ်တွေ အဆိပ်တွေ ထွက်ကျလာပြီ
ဗျို့ ၊ မြွေစွယ်အရာလေးကနေပြီး မည်းမည်းအရေတွေ
စီးကျလာပြီဗျို့။ အောက်ကခင်းထားတဲ့ငှက်ပျောရွက်
ထဲ ကျတာပေါ့ဗျာ
“ဟာ အဆိပ်တွေဟေ့ “
လို့ဝိုင်းကြည့်နေတဲ့လူတွေက တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ့
ပြောကြတယ်ဗျ ၊
ဘိုးစော်ကဲ ကတော့ မန္တန်တွေရွတ်ရင်း လက်ကိုင်ပုဝါ
နဲ့ ရိုက်ရင်းပဲဗျ ၊
နောက်ဆုံးအဆိပ်တွေကုန်သွားတော့ အလောင်းတခု
လုံး သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာရောဗျ
ဘိုးစော်ကဲ က အလောင်းရဲ့ ခေါင်းရင်းနားမှာ လာရပ်
ပြီး မန္တန်ရွတ်တယ် ၊ အလောင်းက
စောစောကလောက် တောင့်တောင့်ကြီးမဟုတ်တော့
ဘူးဗျ ၊
” ဟော လှုပ်လာပြီ လှုပ်လာပြီ “
ကြည့်နေတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ပြောလိုက်တာဗျို့
ဟုတ်တယ်ဗျ ။ ကိုပေါက်စီရဲ့လက်ကလေးတွေ
လှုပ်လာပြီ ။ ဟော အသက်ရှုပြန်ပြီဗျို့။ ရင်ဘတ်က
နှမ့်လိုက် မြင့်လိုက်ဖြစ်ရောဗျ ၊ ခဏနေတော့ဘိုးစော်ကဲ က ကိုပေါက်စီရဲ့ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး …
” မောင်ပေါက်စီ မောင်ပေါက်စီ ..
လူကလေးမောင်ပေါက်စီ “
လို့အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ခေါ်လိုက်တယ်ဗျ ၊ ဟော ဖွင့်ပြီ
ဖွင့်ပြီ ကိုပေါက်စီ မျက်လုံးတွေဖွင့်ကြည့်ပြီ ၊ သူ့ကို
ဝိုင်းအုံနေတဲ့လူတွေကိုကြည့်တယ် ၊ ပွီိးတော့
ဘိုးစော်ကဲ ကိုကြည့်တယ် ၊ ပြီးတော့ ဆရာတော်
ကို ကြည့်ပြီး လက်အုပ်ချီတယ်
” အမေ ရေသောက်ချင်တယ်”
“တိုက်လိုက် တိုက်လိုက် နည်းနည်းချင်းစတိုက်“
ဘိုးစော်ကဲက ခွင့်ပြုတော့မှ ရေတခွက်ခပ်ပြီး တိုက်
တယ် ၊ ဘိုးစော်ကဲ က ပုခုံးကမပြီး ထူပေးလိုက်တယ်
ဟော ထိုင်နိုင်ပြီဗျို့ ၊ ကိုပေါက်စီ ထိုင်နိုင်သွားပြီဗျို့
ကိုပေါက်စီက ထထိုင်တယ်
“မောင်ပေါက်စီ နေကောင်းရဲ့လားကွဲ့”
ဘိုးစော်ကဲ က မေးတာဗျ
“ဟုတ်ကဲ့ ဘိုး နေကောင်းပါတယ် ၊ ခေါင်းထဲနဲနဲ
နောက်နေတာပဲရှိတာပါ “
” ခဏဆိုရင်ကြည်သွားမှာပါကွာ “
လို့ ဘိုးစော်ကဲ က ပြောလိုက်ပြီး ခဏနေတော့
ရွာသားနှစ်ယောက်က ကိုပေါက်စီကို တွဲပြီး
လမ်းလျှောက်ပေးတယ် ။ ဆရာတော်က ရွာသား
တစ်ယောက်ခေါ်ပြီး ငှက်ပျောဖက်ထဲကို ကျလာတဲ့
အဆိပ်ကို သေသေချာချာ ထုပ်ပြီး မြေကျင်းနက်နက်
ူတူးပြီး မြှုပ်ခိုင်း လိုက်တယ် ၊ ကိုပေါက်စီထည့်လာတဲ့
ခေါင်း ကို ဖျက်ပြီး ကျောင်းဝင်းထောင့်မှာမီးရှို့လိုက်
တယ် ။ ခဏနေတော့ကိုပေါက်စီနဲ့ သူ့အမေ ဒေါ်စီ
တို့က ဘိုးစော်ကဲကို ကန်တော့ကြတယ် ။ ဘုန်းကြီး
ဦးတိက္ခကိုလည်း ကန်တော့တယ် ၊ ပြီးတော့မှ
သေရွာပြန် ကိုပေါက်စီကို ရွာထဲ ပြန်ခေါ်သွားကြတယ်
ဗျ ၊ ညနေစောင့်တော့ ကျုပ်နဲ့ ဘိုးစော်ကဲလည်း
ထနောင်းကုန်းကိုပြန်ကြတယ်
နောက်တစ်ခါကြုံတာက ဘန့်ဘွေးကုန်းမှာဗျ ။
ယာထဲဆင်းရင်း ပိုးထိတာဗျ ၊ မနက်စောစော
ယာထဲပေါင်းနှုတ်ဖို့အသွား ပိုးနှံချုံကြီးနားကနေ
ကိုက်လိုက်တာဗျ ၊ ဘိုးစော်ကဲကို အပြေးအလွှား
လာပင့်ကြတယ် ။ ကျုပ်လည်းလိုက်သွားတာပေါ့ဗျာ
ပိုးထိတာက ဗိုက်ပူတင်မောင်လို့ခေါ်တဲ့
လေးလေးတင်မောင်ဗျ ၊ လူက ခပ်ဝဝ ။
ဗိုက်ကလည်း ခပ်ရွှဲရွှဲ ကျုပ်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့ခန်း
မှာ ဆန့်ဆန့်ကြီးဗျ ။ သတိလည်းမရှိတော့ဘူး ၊
တစ်ကိုယ်လုံး ပြာနှမ်းနေပြီ ။ ဘိုးစော်ကဲက
မန္တန်ရွတ်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနဲ့ ရိုက်ပြီးအဆိပ်ချတယ်
အဆိပ်က လုံးဝမကျဘူးဗျ ၊ ဘိုးစော်ကဲက ဝိုင်းကြည့်
နေတဲ့လူတွေ လိုက်မလာနဲ့လို့ပြောပြီး
” တာတေ မင်း ဘိုးနဲ့လိုက်ခဲ့ “
လို့ ကျုပ်ကိုခေါ်လို့ ကျုပ်လိုက်သွားတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ
က အိမ်ခေါင်းရင်းထောင့်သွားပြီး မန္တန်ရွတ်တယ်
ခဏကြာတော့ ဘိုးစော်ကဲရဲ့ အရှေ့တလံအကွာက
မြေကြီးပေါ်မှာ တွင်းပေါက်ကလေးတခုဖြစ်သွားတယ်
ကျုပ်လည်း အံ့သြပြီးကြည့်နေတာဗျ ၊
ဟာ မြွေလေးဗျို့ မြွေလေး အဖြူလေးဗျာ ဖွေးဆွတ်နေတာပဲ ၊ အရှည်က လူကြီးတစ်ထွာလောက်ရှိမယ်
ကိုးလက်မ ဆယ်မလောက်ပေါ့ဗျာ ၊ တွင်းလေးထဲက
ထွက်လာပြီး ခွေနေတယ် ၊ အဲ့ဒီ့မြွေဖြူလေးထွက်
လာတော့ ဘိုးစော်ကဲက မန္တန်ရွတ်တာရပ်လိုက်တယ်
ပြီးတော့ မြွေဖြူလေးကိုစိုက်ကြည့်ပြီး ကျုပ်ကို
လှည့်ပြောတယ်
“တာတေ ဟိုနားက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး သွားယူစမ်း”
ကျုပ်က ခပ်လှမ်းလှမ်းက ဝါးစိမ်းကိုင်းလေးကို
ပြေးကောက်ပြီး ဘိုးစော်ကဲကို ပေးလိုက်တယ်
ဘိုးစော်ကဲက ကျုပ်ကိုပြောတယ်
“တာတေ ဒီမှာကြည့် “
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ဝါးစိမ်းကိုင်းလေးရဲ့့ထိပ်ဖျားကို
မြွေဖြူလေးရှေ့နားတိုးပေးတယ် ၊ မြွေဖြူလေးက
လှစ်ကနဲ ရွေ့သွားပြီး ဝါးစိမ်းကိုင်းရဲ့ ထိပ်ဖျားကို
ပေါက်ချလိုက်တယ်
ဟာ ဝါးစိမ်းကိုင်းလေး တစ်ချောင်း လုံးချက်ချင်း
ခြောက်သွားတယ်၊ မီးကျွမ်းသလိုကိုဖြစ်သွားတာဗျ
“မြင်လားတာတေ အဆိပ်ဘလောက်ပြင်းလဲဆိုတာ”
“ဟုတ်ကဲ့ဘိုး”
“ဒါ နဂါးကွ ရိုးရိုးမြွေမဟုတ်ဘူး ၊ ကဲ မြွေတို့ရဲ့ဘုရင်
နဂါးလေးဗျာ ဒီရွာသားတစ်ယောက်ကို မြွေတစ်ကောင်က ကိုက်သွားလို့ဗျာ ကျုပ်အဆိပ်ချတာဘယ်လိုမှ
မရပါဘူးဗျာ ၊ နဂါးလေးရဲ့ အမိန့်နဲ့ကိုက်သွားတဲ့မြွေ
ကို လွှတ်ပြီး အဆိပ်တွေပြန်စုပ်ခိုင်းပေးပါဗျာ ၊
ကျုပ် မောင်စော်ကဲက မေတ္တာရပ်ခံပါတယ်
အမြန်ဆုံး ကယ်တင်ပေးပါ နဂါးလေးဗျား “
ဘိုးစော်ကဲက လူတစ်ယောက်ကို ပြောနေသလိုကို
ပြောနေတာဗျ ၊ မြွေဖြူလေးက သူထွက်လာတဲ့
တွင်းပေါက်လေးထဲကို ပြန်ဝင်သွားတယ်ဗျ
“ကဲ လာတာတေရေ “
လို့ပြောပြီး အိမ်ပေါ်ကို ပြန်တက်သွားလိုက်တယ်
ပြီးတော့ ငှက်ပျောရွက်မြွေစွယ်အရာအောက်က
ခံထားလိုက်ပြီး လူတွေကို ခပ်ဝေးဝေးမှာနေခိုင်း
လိုက်တယ် ၊အိမ်ဝင်ပေါက်မှာလည်း လူတစ်ယောက်
မှ မနေဖို့ ပြောတယ်
ဘယ်သူမှ ဘာမှ ဝင်မလုပ်ဖို့ကို ဘိုးစော်ကဲက သေချာ
မှာတယ်
ပြီးတော့ မန္တန်ကို ရွတ်ရောဗျ ၊ သိပ်မကြာပါဘူးဗျ
လှေကားကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့တက်လာတာ ၊နည်းတဲ့
မြွေပွေးကြီးမှ မဟုတ်တာဗျာ ။ လူတွေဆိုတာ လန့်ပြီး
နောက်ကိုဆုတ်သွားကြတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ က
မန္တန်ကိုပဲအဆက်မပြတ်ရွတ်နေတယ် ။ မြွေပွေးကြီး
က အိမ်အပေါ်ဆင့်ကို တက်လာပြီး ဆန့်ဆန့်ကြီး
လဲနေတဲ့ ကိုတင်ဝင်းရဲ့ ခြေထောက်က မြွေစွယ်ရာ
နစ်ခုပေါ်ကို ပါးစပ်နဲ့တေ့ပြီး အဆိပ်တွေ စုပ်ယူလိုက်
တယ် ။ ခဏနေတော့ မည်းမည်းအရည်တွေ
အစွယ်ရာနှစ်ခုကနေ ထှကျကလြာရောဗြို့
မြွေပွေးကြီးက အဆိပ်တွေကို သေသေချာချာကြည့်
ြီူ့ပီးတော့မှ တွန့်လိမ် တွန့်လိမ်နဲ့အိမ်ပေါ်က ပြန်ဆင်း
သွားတယ် ။ ဒီတော့မှ ဘန့်ဘွေးကုန်းသားတွေလည်း
အသက်ရှုနိုင်တော့တာဗျို့ ၊ ဘိုးစော်ကဲ က
တစ်ကိုယ်လုံးပြန့်နေတဲ့ အဆိပ်တွေကို သူ့လက်ကိုင်
ပုဝါနဲ့ ရိုက်ချတယ် ၊ ပါးစပ်ကလည်း မန္တန်တွေ
မပြတ်ရွတ်တာဗျ ၊
ဒီတော့မှ ဗိုက်ပူ ကိုတင်ဝင်းရဲ့ မဲပြာပြာအသားရောင်
ကြီးပျောက်သွားပြီး သွေးရောင်ပြန်လွှမ်းလာတာဗျို့
ခဏနေတော့ ကိုတင်ဝင်းသတိပြန်ရလာပြီး
ထထိုင်တယ် ၊ရေတောင်းပြီး အငမ်းမရသောက်တယ်
အခြေအနေ အားလုံးကောင်းသွားပြီဆိုတော့မှ ဘိုးစော်ကဲ ထနောင်းကုန်းကို ပြန်တယ် ၊ ကျုပ်လည်းဘိုးစော်ကဲ နဲ့ ရွာကို ပြန်လိုက်လာတယ် ။ ဘိုးစော်ကဲ ရဲ့ ဆေးလွယ်အိတ်ကို ကျုပ်က စလွယ်သိုင်းလို့ပေါ့ဗျာ
“တာတေ အခုလာမဲ့ နတ်တော်လဆန်းတရက်ဟာ
တနင်္ဂနွေ ကျတယ် အဲ့ဒီ့နေ့မှာ မြွေမှော်တက်လို့
ရတယ် ။ ပုဗ္ဗာရုံဆရာတော်နဲ့ ငါနဲ့ တိုငျပငျပျွီး
ဆရာတော်ကျောင်းမှာမြွေမှော်တက်ပေးမယ် ။
မင်းပါဝင်တက်ထားကွ ၊ မြွေမှော်တက်ထားရင်
တော်ရုံတန်ရုံ မြွေကိုက်လို့မသေဘူး ၊ အရိုးထိသွား
ရင်တော့ သေနိုင်တယ်၊ အရိုးမထိရင်တော့ မသေ
ဘူးကြ “
“ဟုတ်ကဲ့ ဘိုး ကျုပ် အဲ့ဒီ့နေ့မှာ မြွေမှော်လာတက်
ပါ့မယ်”
“ဒါက အမြဲလုပ်လို့မရဘူးကွ လဆန်းတရက်နေ့
တနင်္ဂနွနေ့မှ လုပ်လို့ရတာ”
မြွေမှော်တက်မဲ့သူ အားလုံးငါးဆယ်ရှိတယ်ဗျ ၊ တက်
ဖူးတဲ့ လူ ထပ်မတက်ရဘူးလို့ ဘိုးစော်ကဲ က ပြောတယ်
ဆရာတော့် တိုက် ကျောင်းတိုက်ကြီးအပေါ်ထပ်မှာ
လုပ်တာဗျ ၊ ဘာတွေလိုတုံးဆိုတော့ ကျီးမနိုးထန်းရွက် လိုတယ် ။ ကျီးတွေ မနိုးခင် ထန်းပင်ပေါ် တက်ယူ
ရတာ ။ ပြီးတော့ ကိုယ်တိုင်း အပ်ချည်ကြိုး၊
ဖယောင်း။ ကျီးမနိုး ထန်းရွက်ကို သေးသေးလေးစိပ်
ပြီး ကိုယ်တိုင်း အပ်ချည်ကြိုးနဲ့ ကျစ်နေအောင်ပတ်
ရတယ် ။
အဲ့ဒါကို မီးစာလုပ်ပြီး ဖယောင်းတိုင် သွန်းရတယ်။
ဖယောင်းတိုင်နဲ့ လူနဲ့ မမှားရဘူးဗျ ။ လူနဲ့
ဖယောင်းတိုင် ကွက်တိမှန်အောင် မှတ်ထားရတယ်
မြွှမှော်သွင်းတဲ့ အချိန်ကလည်း ကျီးမနိုးခင်အချိန်ဗျ
မနက် သုံးနာရီ လေးနာရီလောက်ထပြီး ပိတ်ဖြူစက
အောက်မှာခင်း အပေါ်က အနီစထပ်ခင်းပြီး အဲ့ဒီ့အပေါ်
မှာ ထိပ်ဖွင့်ထားတဲ့ အုန်းသီးစိမ်း တစ်လုံးအပေါ်မှာ
ကိုယ့်ကိုယ်တိုင်းအပ်ချည်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ ဖယောင်းတိုင်ကို ထွန်းရတယ် ။ ကျုပ်တို့တွေက မနေ့ကတည်းက
မန္တာန်တပုဒ်သင်ပြီး အလွတ်ကျက်ထားရတယ်
အဲ့ဒီ့မန္တာန်ရွတ်ပြီး ဖယောင်းတိုင်ကထွက်လာတဲ့
မှိုင်းကို ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ယူပြီးမြိုချ ရတယ်။ ဂါထာရွတ်လိုက် ဖယောင်းတိုင်မှိုင်းကို စုပ်ယူပြီး မြိုချလိုက်နဲ့ မနား
တမ်းလုပ်ရတာဗျ ။ တဖြေးဖြေးနဲ့ ဖယောင်းတိုင်က
တိုတိုလာတာပေါ့ဗျာ ။ ဖယောင်းတိုင် သုံးပုံတစ်ပုံ
လောက် ကျန်တဲ့အချိန် ကျုပ်နားထဲမှာ မြွေတွန်သံ
တွေ ကြားရတယ်ဗျ
” ရွှီ ရှီိ ရွှီ”
ဆိုတဲ့ အသံတွေကြားရတယ် ၊ ဖယောင်းတိုင် ကုန်
သွားတော့ အုန်းသီးပေါ်မှာ တင်နေတဲ့ မှိုင်းစတွေ
ဖယောင်းတွေကို ခြစ် အုန်းရည်ထဲကိုထည့်
အုန်းရည်ကို ကုန်အောင်သောက်ရတယ်။ကျုပ်ပြောဖ်ို့မေ့နေလို့ဗျို့
အုန်းသီးက ရှပ်ပန်းထည်အနီစပေါ်မှာ ဒီအတိုင်းတင်
ထားတာ မဟုတ်ဘူးဗျ ။ ငှက်ပျောသီးနှစ်ဖီးနဲ့ပွဲပြင်
ထားရတာ
မြွေမှော်တက်တာ အားလုံးပြီးသွားတော့ ဘိုးစော်ကဲ
က ကျုပ်တို့ကို တယောက်ချင်း ခေါ်မေးတယ်
“ဘာကြားတုံး ဘာမြင်တုံး”
“ကျုပ်တော့ မြွေတွန်သံတွေ ကြားရတယ် ဘျိုးရဲ့”
ကျုပ်ပြောတာကို ဘိုးစော်ကဲက ခေါင်းညိတ်ပြီး
ပြန်ပြောတယ်
“ဒါဆိုရင်တာတေ မြွေမှော်အောင်သွားပြီ”
ကျုပ်လည်း ဝမ်းသာသွားတာပေါ့ဗျာ
“မင်းတို့ကို မြွေကမကိုက်ဘူး ရှောင်သွားလိမ့်မယ်
တကယ်လို့ တကျနငျးမိလို့ ကိုက်ရင်တောင် မင်းတို့
မသေတော့ဘူး ၊ အေး ဒါပေမဲ့ အရိုးထိသွားရင်တော့
အန္တရယ်ရှိတယ် “
ကျုပ်တို့အားလုံး ဘိုးစော်ကဲ ပြောတာကိုနားထောင်
နေကြတာပေါ့ဗျာ
“မြွေကိုက်ခံရသူတွေ့ရင် လက်နဲ့သပ်ချပါ ။ စောစော
က မင်းတို့ရွတ်တဲ့ မန္တန်ကိုပဲ ရွတ်ပြီးသပ်ချပါ ။
အဆိပ်ကျပါလိမ့်မယ် တစ်ခုတော့ မင်းတို့ဆင်ခြင်ပါ
မြွေသား လုံးဝမစားပါနဲ့ ။ မြွေမသတ်ပါနဲ့ ။
စနေနေ့တိုင်း ငါးပါးသီလ လူံအောင်ထိန်းပြီး သတ်
သတ်လွတ်စားပါ ။ ခန္ဓသုတ်ကို ရွတ်ပါ ။ဒါဆိုရင်
တော့ မင်းတို့တက်ထားတဲ့ မြွေမှော်က အစွမ်းပိုထက်
လိမ့်မယ် “
မြွေမှော်တက်ပြီးနောက် ထူးခြားတာ တစ်ခုရှိတယ်ဗျ
မြွေတွေ ဘာတွေ သိပ်ပြီးမတွေ့တော့ဘူး
မြွေသတ်တာတို့ မြွေသားစားတာတို့တော့ ကျုပ်တသက်လုံး ရှောင်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပေါ့ဗျာ
ဘိုးစော်ကဲကတော့ တောင်သူလုပ်ရင်း မြွေကိုက်ခံ
ရတဲ့ သူတွေကို အသက်ကယ်တုန်းပဲဗျ ။ ကျုပ်ကလည်း ဘိုးစော်ကဲ ခိုင်းသမျှ အကုန်လုပ်ပေးနေတုန်းပဲ
ပေါ့ဗျာ။
ပြီးပါပြီ။
စာဖတ်သူအပေါင်းရွင်လန့်းချမ်းမြေ့ကြပါစေ
No comments
Post a Comment