ငါ မကျေနပ်ဘူး (စ-ဆုံး)

  ငါ မကျေနပ်ဘူး (စ-ဆုံး) —————————— သူနာမည်က မောင်လူလှ ဒါပေမဲ့ လူကမလှပါ မျက်နှာမှာကျောက်ပေါက်မာတွေနဲ့ မျက်စိတစ်ဖက်ကတိမ်စွဲနေသေးတယ်။ အသက်က ၂၀... thumbnail 1 summary

 ငါ မကျေနပ်ဘူး (စ-ဆုံး)

——————————
သူနာမည်က မောင်လူလှ
ဒါပေမဲ့ လူကမလှပါ မျက်နှာမှာကျောက်ပေါက်မာတွေနဲ့
မျက်စိတစ်ဖက်ကတိမ်စွဲနေသေးတယ်။
အသက်က ၂၀ တော့ကျော်ပြီ ဒါပေမဲ့ကျပ်ကသိပ်မပြည့်ချင်။
မရှိခိုးနိူး မလှစုန်းမျိုး ဆိုတဲ့ မြန်မာစကားပုံအတိုင်း မိခင်က
မျက်နှာမှာမီးလောင်ထားတဲ့ဒဏ်ရာကြီးနဲ့ဆိုတော့
စုန်း ဆိုပီးရွာပြင်ထုတ်ထားကြတာ
အခုတော့ မိခင်ကြီးကဘဝတစ်ပါးပြောင်းသွားရှာလေတော့
လောကအလယ်မှာ မောင်လူလှတစ်ယောက်ထဲ ဘဝ
ဇာတ်ခုံပေါ်မှာ သူများပေးစာကမ်းစာနဲ့ကျင်လည်နေရပေပြီ။
ပေးစာကမ်းစာကလဲ အလကားမရ သူတို့ခိုင်းတာတွေ
လုပ်ပေးမှ စားရသောက်ရတာလေ။
” ကိုမောင်မြ အိမ်မှာရေမရှိတော့ဘူးတော့ ရေထမ်းပေးဦး ”
” ဟာ မင်းကလဲ ဒီမှာအရက်သောက်ရတာ ဇိမ်ပျက်လိုက်တာ ”
” လူလှကို ခေါ်ထမ်းခိုင်းလိုက် ”
” ပေးစရာပိုက်ဆံမရှိဘူးတော်ရေ့ ”
” ရှင့်မလည်း အဲ့အရည်တွေပဲ မျိုနေ သိလား ”
“အာ ဒီမိန်းမ သောက်စကားများဒါ ငါလုပ်ထည့်လိုက်ရ ”
” ပိုက်ဆံမရှိလဲ ခိုင်းလို့ရတယ်ကွ ”
” လုပ်ကြည့်လိုက်လေ ရှင်လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်လိုက်ပါလား ”
လင်မယား၂ယောက်ရန်ဖြစ်နေစဉ် ခြံရှေ့သို့ အေးအေးလူလူ
လမ်းလျှောက်လာတဲ့သူက ကံဆိုးသူ မောင်လူလှ ။
” ဟေ့ကောင် လူလှ ”
” ဗျာ ”
” ဗျာမနေနဲ့ လာဦး ”
” ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ”
ကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့ခြံဝိုင်းထဲ ဝင်လာတဲ့လူလှကို
” ဟိုမှာ ရေပုံးယူသွားပီး နောက်ဖေးကအိုးတွေထဲကို မင်းရေဖြည့်ထားလိုက် ”
” သွားမြန်မြန်လုပ် ပီးရင် ငါ့မိန်းမထဲမှာပိုက်ဆံ ယူသွား ”
” ကြားလား ဟေ့ကောင် ”
ရေပုံးလေးယူပီးထွက်သွားသော လူလှကိုကြည့်ရင်း
သက်ပြင်းချလိုက်သူကကိုမောင်မြရဲ့မိန်းမ မလှတင်။
” အစ်ကို ရေဖြည့်ပြီးပြီဗျ ”
” အေး မလှတင်ဆီမှာ ပိုက်ဆံယူသွား ”
” ဟုတ်ကဲ့ ”
” အစ်မ အစ်မ ရေဖြည့်ပြီးပြီဗျ ”
” သြော် အေးအေး ”
” လူလှရေအစ်မမှာ ပိုက်ဆံမရှိတော့ဘူးကွဲ့ ”
” ဒါပေမဲ့ နင့်အတွက် ညနေစာလေးတော့ ယူသွားနော် ”
” ဟာ ရပါတယ်ဗျ ”
” ညနေစာရတာပေါ့ ”
မလှတင်ကမ်းပေးသော အထုပ်လေးကိုဆွဲပီး ထွက်သွားသော လူလှရဲ့ခြေလှမ်းတွေက သူ့အမေခေါင်းချခဲ့ရာ နေရာသို့ ။

မောင်လူလှကိုအဲ့လိုအနိူင်ကျင့်ခိုင်းပီး ပိုက်ဆံမပေးချင်တဲ့
သူက ကိုမောင်မြတစ်ယောက်ထဲတင်မကပါဘူး
ပြောရရင်တော့တစ်ရွာလုံးနီးပါးအပါအဝင်ပေါ့။
ဟီုကလဲ လူလှရေ ဒါလေးလုပ်ပေးပါဦး
ဒီကလဲ လူလှရေ ဟိုဟာလေးလုပ်ပေးပါဦးနဲ့
တစ်ရွာလုံးရဲ့ ခိုင်းဖတ် လူမလှပေမဲ့ စိတ်လှတဲ့
မောင်လူလှကတော့ တစ်ရွာလုံးကိုကြောက်ကြောက်နဲ့
ခိုင်းသမျှ လုပ်ပေးနေရတဲ့ဘဝကနေ ကျွတ်ချိန်တန်လာလေပြီ
မောင်လူလှတစ်ယောက် ဘဝပြောင်းဖို့ရာကံကြမ္မာက
တစ်နေ့
” ကိုဘမောင်ဒီနေ့ရှင် ဟိုဖက်ရွာသွားရမှာ နွားတွေကိုဘယ်လိုလုပ်မလဲ ”
” အေးကွာ မသွားမဖြစ်လို့သာသွားရမှာ ”
” ဟိုလေ တော် မောင်လူလှကိုဒီနေ့တစ်နေ့လောက်ခိုင်းလိုက်ပေါ့ ”
” ဟာ ဟုတ်တယ် ငါမေ့နေတာဟ ”
” အေးဟုတ်ပီ လူလှကိုပြောလိုက်မယ်ဟေ့ ”
” ဒါဆိုလဲ မြန်မြန်သွားတော် ”
” အေးပါကွာ ”
” ဒီကောင်ခုချိန်လောက်ဆိုသူ့အမေမြေပုံနားမှာပဲရှိလိမ့်မယ် ”
” အာ့ဆိုလဲ ရှင် သင်္ချိုင်းကုန်းပဲလိုက်သွားပေါ့ ”
ကိုဘမောင်တစ်ယောက် လူလှရှိရာ
သချိုင်းကုန်းဖက်သို့သွက်လက်သောခြေလှမ်းများဖြင့်ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
ကိုဘမောင်သင်္ချိုင်းနားအရောက်တွင် သင်္ချိုင်းထဲမှထွက်လာသော လူလှနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်
အဆင်သင့်တွေ့လေရာ
” ဟေ့ကောင် လူလှ ”
” ဗျာ ဦးလေးဘမောင် ”
” အတော်ပဲကွာ မင်းကိုလာရှာတာ ”
” ဘာကိစ္စ ရှိလို့လဲခင်ဗျ ”
” မနက်ဖြန်ကွာ ဟိုဖက် နှစ်ရွာကျော်ကို သွားစရာရှိလို့ ”
” အဲ့ဒါ မင်းကို ငါ့နွားတွေမနက်ဖြန်တစ်ရက် ကျောင်းပေးစမ်းပါကွာ ”
” ဟုတ်ကဲ့ ရပါတယ်ခင်ဗျ ”
” အေး အေး ဒါဆိုစိတ်ချမယ်ကွာ ”
ဦးဘမောင်လှည့်ထွက်သွားရာကိုကြည့်ပီး လူလှ
တစ်ယောက်ခေါင်းကုတ်ကာကျန်ခဲ့လေသည်။
” မနက်ဖြန်လဲ ပိုက်ဆံရမှာမဟုတ်ဘူး ”
” ဆရာတော်ကြီးအတွက် ကုတင်ဝယ်လှူဖို့ ကြာဦးမယ်ကွာ ”
ခေါင်းတစ်ယမ်းယမ်းဖြင့်ရွာဦးကျောင်းဖက်ထွက်သွားလေသည်။
နေ့သစ်တစ်နေ့အစ
လူလှတစ်ယောက် ဦးဘမောင်အိမ်သို့နှေးကွေးလေးလံစွာသွားနေလေသည်။အကြောင်းက ဒီနေ့ ဦးဘမောင်၏နွားတွေကို
သူ့အနေနဲ့သွားကျောင်းပေးရမှလေ။
ဒီလူကြီးက ကပ်စီးနှဲကြီး သူများတွေကို လုပ်ခသာမပေးချင်တာ
ခိုင်းစရာရှိရင်တော့ ပက်ပက်စက်စက်ခိုင်းတတ်တာမဟုတ်လား။
ဦးဘမောင်၏ခြံဝန်းထဲသို့ရောကသော်
” အရီးရေ အရီး ”
” ကျွန်တော်ရောက်ပီဗျ ”
” သြော်အေး မောင်လူလှရေ မင့်ဦးကြီးတော့သွားဘီကွဲ့ ”
” ရော့ ဒီမာထမင်းထုပ် စိတ်ချမယ်နော် မောင်လူလှရေ ”
” ခုတစ်လော နွားခိုးတွေသောင်းကျန်းနေလို့ မင့်ဦးကြီးက
စိတ်မချဘူးဖြစ်နေတာ ”
” ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် ဂရုစိုက်ပါ့မယ် အရီးရ ”
” အေး အေး သွားတော့ကောင်လေး သွားတော့ ”
ဦးဘမောင်မှာက နွား ၉ ကောင်ရှိတယ်။
နွားနီကြီးက ဦးဘမောင်နွားတိုက်ရန်မွေးထားခြင်းဖြစ်သည်
ဒါကြောင့် ဦးဘမောင်ကြီး စိတ်မချဖြစ်နေတာပင်။
သီချင်းလေး တစ်ကြော်ကြော်နဲ့နွားကျောင်းနေသော
လူလှမှ နေကပူ ထမင်းကလဲဆာလောင်လာသဖြင့်သစ်ပင်ရိပ်တစ်ခုကိုရွေးချယ်ကာ အကျအနထိုင်၍ထမင်းထုတ်ကိုဖြည်ကာ
” ရှီးးးးးး အားပါးးးး ”
” အရီးကသဘောကောင်းလိုက်တာ ”
” ငါးရံ့ခြောက်ဖုတ်ကလေးနဲ့ လူလှတို့စားရချည်သေးရဲ့ ”
အားရပါးရနဲ့လွေးလိုက်တာ ထမင်းလဲကုန် ပုဆိုးနဲ့လက်သုတ်
ပီးတာနဲ့ နွားတွေကိုနေရာကနေကြည့်လိုက်သေးတယ်
သစ်ပင်ရိပ်လေးကလဲအေးတာနဲ့ မျက်လုံးလေးကလဲစင်း
လာကာ မနေနိူင်တော့၍ သစ်ပင်ရိပ်မှာ
အိပ်ပျော်သွားလေတော့သည်။
” မိန်းမရေ ”
” သြော် ကိုဘမောင် တော်ပြန်လာဘီလား ”
” အေးကွာ ”
” အဆင်ပြေခဲ့ရဲ့လားတော့ ”
” မပြေပါဘူးကွာ သွားရတာပဲအဖတ်တင်တယ် ”
” သြော် ဒါနဲ့ လူလှတစ်ယောက်ပြန်မလာသေးဘူးလားကွ ”
” မှောင်နေဘီဟ ခုထိပြန်မလာသေးဘူးဆိုတော့ ”
” မဖြစ်သေးပါဘူး ငါလိုက်သွားဦးမှပါ ”
ပြောပြောဆိုဆို ဦးဘမောင်လဲ လက်စွဲတော် တုတ် ၁ချောင်းနဲ့
လူလှနောက်သို့ လိုက်သွားလေသည်။
” ဟင် ”
လူလှတစ်ယောက် ဆတ်ခနဲလန့်နိူးလာချိန် က
အတော်မှောင်နေသဖြင့် ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားလေသည်။
ကပြာကယာထ၍ နွားတွေကို ထပီးလိုက်ရှာကြည့်ရာ ၈ ကောင်သာတွေ့လေသည်။ ၁ ကောင်ပျောက်နေသဖြင့်
” ဝေးးးး ဝေးးးး ”
အော်သံပေးကာလိုက်ရှာနေသော်လည်း စိတ်ထဲမှာ
ကြောက်ရွံထိတ်လန့်မိနေသည်က မျက်နှာမှာဖုံးဖိမရ
အကြောင်းက ပျောက်နေသောနွားမှာ ဦးဘမောင်၏
လက်သတ်မွေးထားသော နွားဖြစ်နေသောကြောင့်
မဟုတ်ပါလား ။
အသံကြားရာဖက်သို့ လိုက်လာသော ဦးဘမောင်မှာလူလှရှိရာဖက်သို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာသည်။
” ဟေ့ကောင် လူလှ နွားတွေသိမ်းတော့လေ ”
” ဟို ဟို ဦးရီးးးး ”
မောင်လူလှ စကားတွေက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့
” မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ မှောင်နေဘီလေကွာ ”
” နွားးးးးးနွား ၁ ကောင်ပျောက်နေလို့ပါ ဦးးးး ဦးးးးးရီးးး ”
“ဟေ ”
ထိုအခါမှ ဦးဘမောင်လဲ မျက်လုံးမျက်ဆံပြူးသွားကာ
နွားတွေကို သေချာလိုက်ကြည့်ပီး ပျောက်နေသောနွားက
မိမိ တသသ မွေးမြူထားသော နွားဖြစ်နေသည်ကို သိရှိရသောအခါ ဒေါသက ငယ်ထိပ်တက်စောင့်ပီး
” မင်းးးး မင်းးးးကွာ ငါအတန်တန်မှာထားတဲ့ကြားက
စောက်သုံးကို မကျဘူး ”
” ကဲကွာ ကဲကွာ ဒီလောက်အသုံးမကျဦး ”
စိတ်တိုတိုဖြင့် လက်ထဲပါလာသော တုတ်ဖြင့် မောင်လူလှအား
၃ ချက်ဆင့်ရာ ရိုက်ချလိုက်သည်။
ဦီးဘမောင် ရိုက်လိုက်သောအရှိန်ဖြင့် ယိုင်သွားသော
မောင်လူလှထံမှ
” အားးးး ”
” ခွပ် ”
ဆက်ရိုက်လိုက်သော ဦးဘမောင်၏ တုတ်မှာယိုင်သွားသော မောင်လူလှရဲ့ ဦးခေါင်းနောက်စေ့သို့
အမှတ်မထင်ရိုက်မိသွားသဖြင့် ၁ ချက်သာအော်နိူင်ပီး
ခွေကျသွားလေသည်။
” ဟာ လူလှ လူလှ ”
လူလှလဲကျသွားသဖြင့် ဦးဘမောင်၁ယောက် အသိဝင်လာကာ
အော်ခေါ်ပါသော်လည်း ဦးခေါင်းခွံကွဲသွားသော
မောင်လူလှ ၁ ယောက်ကတော့ဖြင့် လောကကြီးကို
နှုတ်ဆက်ထွက်ခွာသွားလေတော့သည်။
ဦးဘမောင်လဲ ရုတ်တရက်မို့ ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ
တော့ပေ။
ဒေါသကြောင့်အမှတ်မထင် လူသတ်မိပြီမဟုတ်ပါလား
လူလှအလောင်းဘေး၌ထိုင်ကာ အတန်ကြာ စဉ်းစား
တွေဝေနေပြီးနောက် တစ်စုံတစ်ရာကို ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်
ဟန်ဖြင့် လူလှအလောင်းကိုပြန်ကြည့်ကာ မြောက်ဖက်က လျှိုထဲသို့ မိမိတုတ်အား လက်စဖျောက်လိုက်ကာ ရွာဖက်သို့
ခပ်သုတ်သုတ် ထွက်သွားလေသည်။
ရွာထဲသို့ မပြေးရုံတစ်မယ် ဝင်လာသော ဦးဘမောင်အားတွေ့လိုက်သော ကိုသိန်းက
” ဦးလေး အလောတစ်ကြီး ဘာဖြစ်လာတာလဲဗျ ”
” ဟာ မောင်သိန်းအတော်ပဲ မင်းကိုတွေ့တာ ”
” ရွာထဲက ကာလသားတွေအခုစုထားပေး ”
” ဘာဖြစ်လို့လဲဦးလေး ”
” မြောက်ဖက်က စားကျက်ကွင်းထဲမှာ လူလှတစ်ယောက်
ငါ့နွားတွေကျောင်းရင်းနဲ့ သေနေတာတွေ့ခဲ့တယ် ”
” ငါ အခုလူကြီးအိမ်သွားအကြောင်းကြားနေတုန်း
မင်းက လူငယ်တွေစုထားပေးကွာ ”
” ဗျာ လူလှသေနေတယ်ဟုတ်လား ”
” အေး”
” ကဲ သွားသွား မြန်မြန်လုပ် ”
ဦးဘမောင် လူကြီးအိမ်ဖက်ထွက်သွားလေသည်။
” ဘယ်နားမှာလဲ ဦးလေး ”
” ဟိုဖက်က ချောက်နားမှာကွ မြန် မြန်လာကြ ”
” ဟိုမှာ ဟေ့ ဟိုမှာ ”
” သွေးတွေကမြင်မကောင်းဘူးကွာ ”
” ဖြစ်ရလေ လူလှရာ ”
” ကဲ ကိုဘမောင် ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲဗျ ”
” မသိပါဘူး လူကြီးရယ် ကျွန်တော် တစ်ခြားသွားစရာရှိလို့ ဒီနေ့ လူလှကို နွးကျောင်းခိုင်းထားတာ ”
” ကျုပ်ပြန်လာပီး ဒီချိန်ထိ သူ ပြန်မလာသေးလို့ လိုက်ရှာရင်း
အခုလိုတွေ့ရတာပါပဲဗျာ ”
” ပီးတော့ ကျုပ်နွားကြီးလဲ ပျောက်နေတယ်ဗျ ”
ကာလသားခေါင်း ကိုသိန်းမှဝင်၍
” နွားခိုးတွေ လက်ချက်များလားမသိဘူး ”
” ဖြစ်နိူင်တယ်ဗျ ”
” ဒီကောင်တွေကွာ နွားတင်မဟုတ်ဘူး အခု လူပါသတ်တဲ့အဆင့်ထိရောက်လာပြီ ”
” မိုက်ရိုင်းတာကွာ ”
ရွာလူကြီးမှနေ၍
” ဟေ့ ဟေ့ ဖိုးထူးတို့ အလောင်းသယ်ကြကွာ ”
” မောင်မြင့်တို့က ဝါးတွေ ခုတ်ကြ”
” အလောင်းကတော့ ရွာထဲသယ်လို့မရဘူး ”
” ဒါကြောင့် ရွာပြင်မှာ စင်နဲ့တင်ထားခဲ့ရမှာ ”
” မင်းတို့ထဲက လေးငါးယောက်လောက် ဒီကြစောင့်ကြ ”
” ကဲ အချိန်မနည်းတော့ဘူး လုပ်စရာ ရှိတာလုပ်ကြတော့ ”
” ကိုဘမောင် ကျုပ်တို့ပြန်ကြမယ် ဆရာတော်ကို လျှောက်ပီးစီစဉ်စရာရှိတာစီစဉ်ကြရအောင် ”
” အေးဗျာ ”
ရွာလူကြီးနှင့် ဦးဘမောင်တို့ ကာလသားများအလောင်းထမ်းသွားသောနောက်မှ လိုက်သွားနေစဉ်
သစ်ပင်အောက်၌ လူတစ်ယောက်ကျန်နေခဲ့သည်။
ထိုသူက ထွက်သွားသော ဦးဘမောင်၏နောက်ကျောသို့စိုက်ကြည့်နေသည်ကို မည်သူမှ သတိမထားမိပေ။
ထိုသူက ဘယ်သူလဲ ?????
မောင်လူလှ ရက်လည်ပီးနောက် ဦးဘမောင်မှာ မိမိကို
ဘယ်သူမှ သံသယမဝင်သည့်အတွက် အိန္ဒြေမပျက်ပေ။
သို့သော် ရင်ထဲမှာကား ဘာကိုစိုးရိမ်ကြောက်လန့်နေသည်
မသိ စိုးတထိတ်ထိတ်နှင့်ဖြစ်နေပေသည်။
” အူးးးးးဝူးးးးဝူးးးး ”
ရွာထိပ်မှခွေးများ ဆွဲဆွဲငင်ငင် အူလိုက်သံက ဦးဘမောင်ကို
ပို၍ စိုးထိတ်စေသည်။
ခွေးအူသံများက ရွာထိပ်မှ ရွာလယ်ဆီသို့ တစ်ဖြည်းဖြည်း
ရောက်လာပီးနောက် ဦးဘမောင်ရဲ့ ခြံရှေ့တွင် ရပ်တန့်သွားသဖြင့်
ထရံကြားမှ ချောင်းကြည့်လိုက်ရာ လူတစ်ယောက်သည်
မိမိအိမ်သို့ကြည့်နေလေကိုတွေ့ရသဖြင့် ထွက်ပြောမည်ပြုရာ
ထိုသူမှ သူထံလက်ညိုးထိုးပီးထွက်သွားလေသည်။
” ဦးးးရီးးးဦးရီး ”
” ငါ မကျေနပ်ဘူး ”
” ဟင် လူလှ မင်းလူလှမဟုတ်လား ”
” သိပ်သေချာတာပေါ့ ခင်ဗျားကြီးသတ်လိုက်တဲ့ လူလှလေ
လူလှ ”
” ဦးရီးသမီး ယမုံလေးကလဲအရွယ်ရောက်လာပြီဆိုတော့
ကျုပ်နဲ့အဖော်ရအောင် လာခေါ်မယ် ”
” ဘာကြ ရာရာစစ ”
” မင်းက သေပြီလေ သွား သွား ငါ့နားမလာနဲ့ မလာနဲ့သွားးး ”
” ကိုဘမောင် ကိုဘမောင် ရှင်ဘာတွေအော်နေတာလဲ ”
” ဟင် ငါ ငါ ငါ ဘာတွေအော်နေလို့လဲကွ ”
” အိမ်မက် မက်နေတာလား ဟုတ်မယ် ”
” ဟူးးးးးးးးးးတော်ပါသေးရဲ့ကွာ အိမ်မက်မို့လို့ ”
” ဘာတော်တာလဲတော့ ”
” ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ ပြန်အိပ်တော့ ပြန်အိပ်တော့ ”
အတွေးတစ်ဝက်နဲ့ ဦးဘမောင်တစ်ယောက် မိုးလင်းခါနီးမှပြန်အိပ်ပျော်သွားလေသည်။
နောက်တစ်နေ့ ညနေ ရွာထဲကအပျိုတစ်သိုက် ရေခပ်ဆင်းကြရာ
ဦးဘမောင်ရဲ့သမီး ယမုံတစ်ယောက်လဲပါ၏။
ရေခပ်ပီးပြန်ကြရာ ယမုံက နောက်ဆုံးမှဖြစ်လေသည်။
” ဘုတ် ”
ခနဲ့အသံနဲ့အတူ ယမုံ၏ဘေးသို့ တစ်စုံတစ်ရာပြုတ်ကျ လာသဖြင့်
ယမုံမှာလန့်ပီးကြည့်လိုက်ရာ မိမိကိုသွားဖြဲပီး ရီပြနေသော
လူလှအားတွေ့လိုက်သဖြင့်
” ဟင် လူ လူ လူ လူလှ ”
ဟုဆိုကာ သတိမေ့ပီး လဲကျသွားလေသည်။
” ခွမ်း”
ရွက်လာသောရေအိုးမှာ တစ်စစီ ပြုတ်ကျကွဲကြေသွားလေသည်။
” ဟဲ့ ယမုံ ယမုံ ”
” အင် ဟင် ဟင် ”
” ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ခြေခေါက်လဲမိသွားတာပါ ”
” သြော် အေ ဖြစ်ရလေ လာလာ ငါ့ကိုတွဲပီး ပြန်ကြမယ် ”
” ရတယ် ရတယ် အေးဘုံ ငါဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး ”
အိမ်ပြန်ရောက်သော်
” သမီး ဘာဖြစ်လို့လဲ ရေအိုးလဲပါမလာဘူး ”
” ခြေခေါက်လဲပီး ရေအိုးကွဲသွားလို့ ”
” ဒါဆိုလဲ ဆေးလေးဘာလေးလိမ်းထားလိုက်သမီး ”
” ဟုတ်ကဲ့အမေ ”
ယမုံ့အမေအိမ်နောက်သို့ထွက်သွားသောအခါ ယမုံသည်
ကွပ်ပျစ်၌ထိုင်နေသော ဖခင်ဖြစ်သူကို ခပ်စိမ်းစိမ်းစိုက်ကြည်နေ
သဖြင့် ဦးဘမောင် သူ့ဖက်သို့လှည့်လာသောအခါ
ဖခင်ဖြစ်သူကို ပြုံးပြပီး အိမ်ပေါ်သို့တက်သွားလေသည်။
ည ရောက်သော်
မိသားစုများထမင်းစားနေချိန်တွင် ယမုံတစ်ယောက်
ဟက်ဟက်ပက်ပက်သိပ်မစားချေ ။
” သမီး စားမကောင်းဘူးလား ”
” သမီးကြိုက်တဲ့ ငါးရံ့ခြောက်လေး အမေဖုတ်ပေးထားတာလေ ”
” ဟုတ်ကဲ့ အမေ ခေါင်းထဲငြီးစီစီဖြစ်နေလို့ပါ ”
” သမီး ဒီနေ့စောစောအိပ်ချင်တယ် ”
ထိုအခါ ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးဘမောင်က ဝင်၍
” အေးအေး သမီး ညနေကလဲ ကန်ထိပ်မှာလဲထားတော့ ”
” အနာရှိန်ကြောင့် ခေါင်းမူးတာထင်တယ် ”
” ဒီနေ့ စောစောအိပ်လိုက်တော့ ”
” ဟုတ်ကဲ့ ”
” အောက် အီ အီးးအွတ် ”
” ကိုဘမောင် ရှင်ယာထဲသွားတော့မလား ”
” အေးကွာ ခဏနေသွားမယ် ”
” ကျုပ် ထားထားတဲ့ အမဲခြောက်မြှောင်းတွေ တော်တော်လေး
ပျောက်နေတယ် ကိုဘမောင်ရေ ”
” တောကြောင်တွေများ ဝင်ဝင်ဆွဲနေလားမသိဘူး ”
” ဟုတ်လားဟ တော်တော်များလား ”
” အသားချောင်း ၅ မြှောင်းလောက်လျော့နေတယ်တော့ ”
” တောကြောင်ဆိုလဲ အများဆုံး ၂ချောင်းပေါ့ကွာ ခုဟာက
၅ မြှောင်းတောင်ဆိုတော့ ”
” တောကြောင်မှ ဟုတ်ရဲ့လား ”
” ညကျရင် ငါထောင်ခြောက်တွေဆင်ထားလိုက်မယ် ”
” ဟဲ ဟဲ တောကြောင်သားမစားရတာကြာဘီ ”
” စားရကံကြုံလို့ မုတ်ဆိတ်ပျားစွဲတာပဲကွ ”
ပြောပြောဆိုဆို ယာထဲသွားရန် ဦးဘမောင်တစ်ယောက်ပြင်
ဆင်နေလေတော့သည်။
ဦးဘမောင်ယာထဲထွက်သွားပီးနောက် ယမုံအိပ်ယာကနိူးလာ
တော့သည်။
” အမေ ရွာအနောက်ဖက် အဘကိုအေးတို့အိမ်မှာ
နွားပေါ်တယ်လို့ ကြားတယ် ”
” အဲ့ဒါ အမဲသားနဲ့စားချင်လို့ ဝယ်ပေးပါလားဟင် ”
” ဟဲ့ ဘယ်သူကပြောတာတုန်း ငါလဲမကြားမိပါဘူးအေ ”
” ဟုတ်ရင်ဝယ်ကျွေးမယ် ဟုတ်ပလား ”
” ဟဲ့ မောင်စိန် မောင်စိန် ငါ့တူဒီကိုလာပါဦး ”
” ကိုအေးတို့အိမ်မှာ နွားပေါ်တယ်တဲ့ အဲ့ဒါ အရီးကို ၁ ပိသာလောက်ပေးလိုက်ပါလို့ ”
” ဟုတ်ကဲ့အရီး ”
မကြာပါမောင်စိန် ၁ယောက်အမဲသားတွဲဆွဲ၍ပြန်လာနေသည်ကိုတွေ့ရသည်။
” ကျေးဇူးပါပဲ မောင်စိန်ရယ် မင်းညီမက
စားချင်တယ်ဆိုလို့ဟေ့ ”
အိမ်မှာ ဦးဘမောင်မရှိသဖြင့် သားမိ၂ယောက်သားနေ့လည်စာ
စားကြရာ ယမုံမှာ ထမင်းကိုနဲနဲသာစား၍
အမဲသားတွေချည်းသာစားနေသဖြင့် မိခင်ဖြစ်သူမှ
” သမီး ညည်းဟင်းတွေအဖေ့ဖို့ချန်ထားဦးနော် ”
” ဟင် အမေက သမီးစားတာငြိုငြင်လို့လား ”
” မငြိုငြင်ပါဘူးတော် မိဘပဲ သားသမီးကိုငြိုငြင်ပါ့မလား ”
နောက်တစ်နေ့ ဦးဘမောင် မိန်းမ အကြွေးသွားတောင်းသဖြင့် အိမ်မှာ ယမုံနဲ့ဦးဘမောင်သာကျန်ခဲ့သည်။
” အိမ်ပေါ်မှာတိတ်လှချည်လား သမီးရောရှိရဲ့လားမသိဘူး ”
” တက်ကြည့်ဦးမှပါ ”
” ပြတ် ပြတ် ပလပ် ပလပ် ”
အခန်းထဲက အစားအသောက်စားနေသလို အသံကြားရ၍အခန်းနားသို့ကပ်ကာ လိုက်ကာကိုအသာမ၍ကြည့်လိုက်စဉ်
တွေ့လိုက်ရသောမြင်ကွင်းက ယမုံ၁ယောက်အမဲသားခြောက်တွေကို
အမြှောင်းလိုက် ဝါးစားနေခြင်းပင်။
” ဟာ ”
ဦးဘမောင်အသံထွက်သွားသဖြင့် ယမုံကလှည့်ကြည့်လိုက်ရာ ဦးဘမောင်တစ်ယောက် နောက်သို့ပင် ခြေလှမ်းကိုဆုတ်လိုက်မိသည်။
” ဟားးဟား ဦးဘမောင်ကြောက်သွားသလား ”
ထွက်လာတာက ယောကျာၤးသံ
” ငါ မကျေနပ်ဘူးနော် ဟင်းဟင်း ”
ထိုစဉ်
” ကိုဘမောင် ရှင်ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ ”
” မင်းးးသမီး မင်းးးးးသမီးးးး ”
” ဟင် သမီးးးဘာဖြစ်လို့လဲ ”
” သမီး ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး အမေ အဖေက အခန်းထဲက အမဲ
ခြောက်တွေ ပစ်ထည့်နေလို့ ”
” ဟာ ! မဟုတ်ဘူး မဟုတ်ဘူး ”
ဦးဘမောင် လက်တကာကာဖြင့်မိန်းမကိုရှင်းပြနေရသည်။
” လာ လာ မိန်းမ အောက်ဆင်းမယ် ”
အိမ်အောက်သို့ဆင်းသွားသော ဦးဘမောင်တို့လင်မယား၏
နောက်ကျောကိုကြည့်ကာ ယမုံတစ်ယောက်ပြုံးလိုက်သည်ကိုတော့ဘယ်သူကမြင်တွေ့နိူင်ပါတော့မည်နည်း။
အိမ်အောက်ရောက်သော်
” မင်းသမီးကို ငါတယ်ပီးတော့ မသကာင်္ချင်ဘူးကွာ ”
” ယမုံကဘာဖြစ်နေလို့တုန်း တော့ ”
” ငါ့စိတ်ထင် အင်းးးးး ”
” ရှင်ပြောနေတာတွေ ကျွန်မဘာမှနားမလည်တော့ဘူးတော် ”
” ထားလိုက်ကွာ ငါ့ဘာသာပဲစီစဉ်တော့မယ် ”
နောက်နေ့မနက်စောစော မိန်းမမသိခင် ဦးဘမောင်အိမ်ကထွက်သွားလေသည်။
ညနေစောင်းအချိန်တွင် ဦးဘမောင်နဲ့အတူ လွယ်အိပ်လွယ်ထားသော လူတစ်ယောက်ပါလာလေသည်။
” မိန်းမရေ ဧည့်သည်ပါတယ်ဟေ့ ”
” သြော် ဧည့်သည်ပါလာတာကိုး အိမ်ပေါ်ကြွပါရှင် အိမ်ပေါ်ကြွပါ ”
အိမ်ပေါ်သို့ ဧည့်သည်သည် ရှေ့ဆုံးမှတက်လာစဉ်
” ဝှီးးးးးးး”
” ခွပ် ”
” အား ”
“မမှတ်မထင် ထာက်လသော ကြေးကွမ်းအစ်ကြီးသည်
ဧည့်သည်၏ နဖူးတည့်တည့်သို့ ထိမှန်ကာ
” ဒုန်းးးးဒုန်းးးဒုန်း ”
အောက်သို့ ဒလိမ့်ခေါက်ကွေ လိမ့်ကျသွားပီးနောက်
အလူးအလဲပြန်ထကာ
” ကျုပ် မနိူင်ဘူး ဦးဘမောင် ကျုပ်သွားဘီ ”
တစ်ခွန်းထဲပြောကာ ခြံပြင်သို့ မပြေးရုံတစ်မယ်ထွက်သွားလေသည်။
” သမီး ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲကွယ် ဧည့်သည်ကို ”
” ဟင်းးးဟင်းးးဟွင်းးး ”
ယမုံကမိခင်ရဲ့အမေးကိုမဖြေပဲ ဦးဘမောင်ကိုကြည့်ကာ တဟင်းတဟင်းနဲ့ရီနေသဖြင့် ဦးဘမောင်မှာ မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားလေသည်။
၂ရက်ခန့်ကြာသော်
ဦးဘမောင်နဲ့အတူလူတစ်ယောက်ထပ်ပါလာပြန်သည်။
ဦးဘမောင်ကတော့ စိတ်မလျှော့ချေ။
ထိုလူအတွက် ယမုံရဲ့လက်ဆောင်က
” ဝှီးးးးးးး”
ဧည့်သည်က ဦးဘမောင်ပြောပြထားသဖြင့် သတိနဲ့တက်လာကာအိမ်ထဲမှထွက်လာသော သနပ်ခါးတုံးအား အသာအယာ
ပင်ရှောင်တိမ်းလိုက်နိူင်ကာ အိမ်ပေါ်ထိတက်လာနိူင်တော့
သည်။
ယခုချိန်ထိ ယမုံက အိမ်ခန်းထဲကမထွက်
ထိုဧည့်သည်က ဘုရားဝတ်ပြုကာအိမ်ခန်းထဲမှ
ယမုံအားခေါ်ထုတ်လိုက်သည်။
” ကဲ ကဲ ထွက်လာခဲ့တော့ကွာ ”
ယမုံကဘာမှမပြောပဲ အိမ်ခန်းထဲမှထွက်လာပီးနောက် ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်လိုက်သည်။
” မင်းက ဘယ်သူလဲ ”
” ဘာကြောင့် ရောက်နေရတာလဲ ”
ယမုံက မဖြေ ပြုံးရုံသာ ပြုံးနေလေသည်။
ဧည့်သည်က ယမုံမဖြေသဖြင့် ကြိမ်လုံးနဲ့ ကြမ်းပြင်ကိုရိုက်လိုက်ရာ
” ဖုန်းးး ”
ယမုံကတော့ မတုန်လှုပ် မျက်တောင်မခတ်ပင် ပြန်ကြည့်နေလိုက်သေးသည်။
ထိုဆရာလည်း ဒေါသထွက်ကာ ယမုံ့ကိုကြိမ်လုံးဖြင့်
လွှဲရိုက်လိုက်လေသည်။
” အမလေး သေပါပြီတော် ”
ထွက်လာတဲ့အသံက ယမုံ့ဆီကမဟုတ် သမီးကိုရိုက်သဖြင့်သူ့အမေက လန့်ကာအော်လိုက်ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။
အဖြစ်အပျက်များက မြန်ဆန်လွန်းသည်။
” ဝှီးးး ”
” ဖတ် ”
ဆရာရိုက်လိုက်သောဒုတ်က ယမုံကိုမထိ
သူမ၏လက်နဲ့ဖမ်းထားခြင်းဖြစ်သည်။
” ဖောင်းးးးဖောင်းး ”
သူမ၏ကျန်တဲ့လက်နဲ့ ဆရာ့၏နားထင်အားဆင့်ကာရိုက်ချ
လိုက်သဖြင့် ဆရာ့မှာ ယိုင်လဲကျသွားသည်။
ယမုံက မတ်တတ်ရပ်က ဆရာ၏လည်ပင်းအား ခြေထောက်ဖြင့်နင်းကာ နင့်အသက်မသေချင်ရင် ချက်ချင်းထွက်သွားဟုပြောဆို
လိုက်ပြီး နင်းထားသော ခြေထောက်ကိုပြန်ရုတ်လိုက်ခါ
” ဟားးး ဟားးးးဟားးးဟားးးးဟားးးး”
ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနဲ့ ရီမောနေလေသည်။
ရုတ်တရက် ဦးဘမောင်ဖက်လှည့်ကာ
” ခင်ဗျားကို ကျုပ်မကျေနပ်သေးဘူးနော် ”
” အခုတော့ သွားဘီ ”
” ယမုံ့အတွက်တော့စိတ်မကောင်းပါဘူး ”
ဆိုကာ ယမုံမှာပုံ၍ လဲကသွားလေသည်။
မကြာပါ ခဏလေးအတွင်း ယမုံ၏ခန္ဓာကိုယ်မှ အပုတ်နံ့များထွက်လာကာ ဖူးရောင် ပုတ်ပွလာလေတော့သည်။
မျက်စိရှေ့တွင်ဖြစ်ပျက်သွားသော အဖြစ်အပျက်များကိုမြင်လိုက်ရသည့် ဒေါ်စောမြမှာ
” အမလေး သမီးရေ သမီးးယမုံ ”
ဟုအော်ခေါ်ကာ ရင်ဝ၌ဆို့တက်၍ သတိလစ်သွားလေတော့
သည်။
ထိုအခါမှ ဦးဘမောင်မှာ
” မိန်းမ မိန်းမ ”
” သမီး သမီးး ”
ဘာလုပ်၍ဘာကိုင်ရမှန်းမသိ ဘယ်သူဖက်သွားရမလဲ လို့ပင် တွေတွေကြီးဖြစ်သွားလေသည်။
ထိုစဉ်
” ဦး ဘမောင် ဗျို့ ဦးဘမောင် ”
” ဒေါ်စောမြရေ ဒေါ်စောမြ ”
” ခင်ဗျားတို့ အိမ်ဖက်က အပုပ်နံ့ရလို့ဗျ ”
ထိုခါမှ ဦးဘမောင်လဲ သတိဝင်လာကာ
” အင်းးး လာခဲ့ကြပါဗျာ တက်ခဲ့ကြပါ အီးဟီးဟီး ”
ချူံးပွဲချ၍ငိုကြွေးလေတော့သည်။
အိမ်ပေါ်တက်လာသူတို့မှ အပုတ်နံ့ကပိုဆိုးလာသဖြင့်
နှာခေါင်းများကို လက်နဲ့အုပ်မိကြလေသည်။
အိမ်ပေါ်မှာ မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့်
” ဟာ ”
အာမေဋိတ်သံများ တစ်ပြိုင်ထဲထွက်ပေါ်လာလေတော့သည်။
အကျိုးအကြောင်းမေးမြန်းကြပီးနောက် ချက်ချင်းပင် စီစဉ်စရာရှိတာများကိုစီစဉ်လိုက်ကြပီး ယမုံ၏ခန္ဓာကိုယ်အား နေ့ချင်း မီးသဂြုၤိလ်လိုက်လေသည်။
ရက်လည်ည ၁၂ နာရီအကျော်
” ဝုန်းးးး ”
သစ်ပင်ပေါ်မှ ခုန်ချလိုက်သော အသံကြောင့်
အိပ်မပျော် သေးသောဦးဘမောင်မှာ လေးဂွကိုဆွဲ၍
အပြင်သို့ကြည့်လိုက်ရာ မဲမဲကောင်ကြီးတစ်ကောင်
ခြံဝမှာရပ်နေသဖြင့်
” ဟေ့ ဘယ်သူလဲကွ ”
” ဝှစ် ဝှစ် ”
လေးဂွနဲ့ ၂ ချက်ပစ်လိုက်ပီး အိမ်အောက်သို့ဆင်းသွားလိုက်သည်။
အိမ်အောက်ရောက်သော် ဘယ်သူမှ မရှိသဖြင့် ခြံဝသို့ထွက်လိုက်ရာဦးဘမောင်၏အမှားပင်ဖြစ်လေတော့သည်။
” ဘုန်း ”
ကျောကုန်းဆီမှ ပြင်းထံလှသောနာကျင်မှုနဲ့အတူမြေကြီးပေါ်သို့ မှောက်ရက်လဲကျသွားလေသည်။
ထိုစဉ်
” ကိုဘမောင် ကိုဘမောင် ရှင်ဘာဖြစ်တာလဲဟင် ”
ဒေါ်စောမြအသံကြောင့် မဲမဲကောင်ကြီးမှာ ဒေါ်စောမြ
ရှိရာဖက်သို့လှည့်လိုက်သည်။
မှောက်ရက်လဲနေသောဦးဘမောင်လဲ အားယူကုန်းထရာမရသဖြင့် ပက်လက်လေးလှန်ကာ
” မောင်လူလှ မင်းမောင်လူလှမှန်း ဦးလေးသိပါတယ်ကွာ ”
” ငါ့မိန်းမမှာ အပြစ်မရှိပါဘူး ငါပဲအပြစ်ရှိတာပါ ”
” သူ့ကိုချမ်းသာပေးလိုက်ပါကွာ ”
” ရှင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ ကိုဘမောင် ”
” ဒီနားမှာ ဘယ်သူမှလဲ မရှိပဲနဲ့ ”
ဦးဘမောင်စကားကြောင့် မဲမဲကောင်ကြီးမှာ သူ့ဆီပြန်လှည့်လာကာမီးဝင်းဝင်းတောက်နေသော မျက်လုံးများဖြင့် ဦးဘမောင်အားကြည့်ကာ ကြီးမားလှသောသူ၏ခြေထောက်ကြီးဖြင့် ဦးဘမောင်၏ လည်ပင်းကို တက်နင်းချလိုက်လေတော့သည်။
” ဂျွတ် ဗျစ် ဗျစ် ”
ဦးဘမောင်မှာအသံပင်မထွက်နိူင်တော့ပဲလောကကြီးမှထွက်ခွါသွားလေတော့သည်။
” ဟား ဟားး ဟားး ဟားးးးး ”
ရီသံကြီးမှာဝေး၍ဝေး၍
” အမလေး ကိုယ်ကျိုးတော့နည်းပါပြီ ကိုဘမောင်ရေ ”
” အီးးးးဟီးးးးဟီးးးးး ”
ထိုအချိန်တွင်
မဲမဲကောင်ကြီးမှာ ရွာဦးဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းထဲသို့ဝင်ရောက်ရာ နောက်ပြန်လန်ကျလေသည်။
ပြန်ဝင်သည် မရ
ထပ်ဝင်သည်မရ
နောက်ဆုံးလက်လျှော့လိုက်ဟန် ဖြင့် ကျောင်းဝတွင်
ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပီးနောက်
” ဆရာတော်ဘုရား ကယ်တော်မူပါဘုရား ”
” ဆရာတော်ဘုရား ကယ်တော်မူပါဘုရား ”
” ဆရာတော်ဘုရား ကယ်တော်မူပါဘုရား ”
၃ ကြိမ်တိုင်တိုင်ကျယ်လောင်စွာအော်ဟစ်ပါတော့သည်။
တရားထိုင်ပီး ကျိန်းဟန်ပြင်ဆင်နေသော
ဆရာတော်ကြီးမှာ နားထဲသို့ တိုးညှင်းလှစွာသောအသံကိုကြား
ရသဖြင့် ထပ်မံနားစွင့်ကြည့်ရာ အသံမှာပို၍ပို၍ တိုးသွားလေသည်။
ကျောင်း၌ ဦးပဇင်းနဲ့ကိုရင်ငယ်များကိုမနိူးတော့ပဲ
ကျောင်းဝသို့တစ်ပါးထဲကြွသွားလေတော့သည်။
သက်တော် ၇၀ ကျော် ၈၀ နီးပါးမျှရှိနေပြီဖြစ်သော
ဆရာတော်ကြီး တစ်ပါးထဲတုန်တုန်ချိချိ ကြွလာပုံကို ကျောင်းဝမှအကောင်ကြီးသည်အားမလိုအားမရဖြစ်ဟန်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေပေသည်။
မျက်လုံးကလဲသိပ်မကောင်း မှောင်ကလဲမှောင်နေတော့
ဆရာတော်ကြီးမှ
” ဟဲ့ ဘယ်သူတုန်းးး ”
” တပည့်တော် မောင်လူလှပါဘုရား ”
” ဟေ ”
” ဟဲ့ ကောင်လေး ဘဝပြောင်းတာကြာလှပေါ့ ”
” ဘာတွေများ စွဲလမ်းနေသလဲ ကလေးရယ် ”
” မှန်ပါဘုရာ့ ဆရာတော်ကြီးကို ကုတင်ဝယ်ပေးဖို့အတွက်
စုထားတဲ့ငွေလေး ဘုရားကျောင်းဆောင်အောက်အခန်းထဲက ပန်းအိုးအဟောင်းကြီးထဲမှာ သိမ်းထားပါတယ်ဘုရာ့ ”
” အဲ့ဒါလေးထုတ်ပီး ကုသိုလ်ပြုအမျှပေးပါ ဘုရား ”
” တပည့်တော် ဘဝ ဆရာတော်ကြီးသာ အားကိုးရာဖြစ်နေရပါပြီဘုရား ”
” အိမ်းးးးးအိမ်းးး ကောင်းပြီ ကောင်ကလေး ”
” ဘုန်းဘုန်းပြန်ကြွမယ်ကွဲ့ ”
ကျောင်းပေါ်သို့ ပြန်သွားသော ဆရာတော်ကြီးကိုကြည့်ရင်း
မဲမဲကောင်ကြီးက နေရာကမထချေ ။
ဆရာတော်ကြီး တက်သွားပြီးမကြာမှီ ကိုရင်လေး ၂ပါး အပေါ့စွန့်ဖို့ ဆင်းလာကြရာ လှေကားထိပ်အရောက်တွင် ကျောင်းရှေ့၌ ငုတ်တုတ်ထိုင်နေသောမဲမဲကြီးအားတွေ့သဖြင့် အပါ့မစွန့်တော့ပဲ ကျောင်းပေါ်ပြန်တက်ပြေးကြလေတော့သည်။
မနက်ခင်းရောက်သော် ရွာထဲ၌ ဇက်ကျိုးသေနေသော ဦးဘမောင် နာရေးသတင်းနှင့်အတူ ရွာလူကြီးများကို ဆရာတော်ကြီးမှခေါ်ခိုင်းသဖြင့် ကိုရင်ငယ်လေးများလိုက်ခေါ်နေကြသည်။
ရွာလူကြီးများ စုံကြပြီဖြစ်သဖြင့် ဆရာတော်ကြီးမှ
” မောင်တင်မောင်ရေ ဘုရားကျောင်းဆောင်အောက်က
ပန်းအိုးအဟောင်းကြီးကို ထုတ်လိုက်ကွဲ့ ”
” တင်ပါ့ဘုရာ့ ”
ဦးတင်မောင် ပန်းအိုးထုတ်လာပြီးနောက် ဆရာတော်ကြီးမှ
သွန်ချခိုင်းရာ ပိုက်ဆံအကြွေစေ့များ ဝေါခနဲထွက်ကျလာလေတော့သည်။
အားလုံးဝိုင်းရေတွက်ကြရာ ၃၅၀ ကျပ်ရရှိလေသည်။
ဆရာတော်ကြီးမှအကျဉ်းချုံးပြောကြားသဖြင့် ကုတင်ဝယ်ရန် လိုအပ်သောငွေကို ရွာသူရွာသားများမှ ဝိုင်းဝန်းလှူဒါန်းကြလေသည်။
နောက်တစ်နေ့ မနက်ခင်း
မောင်လူလှအသတ်ခံရသောနေရာ၌ အလှူရေစက်ချပွဲ ပြုလုပ်ရာတရားနာပရိတ်သတ်၏နောက်ဆုံး၌ မောင်လူလှ
တစ်ယောက် ဒူးထောက်ထိုင်နေသည်။
သူနဲ့မလှမ်းမကမ်းတွင်တော့ ထိုင်နေတာက ဦဘမောင်
မောင်လူလှနဲ့တစ်ကွ ၃၁ ဘုံတွင်ကျင်လည်နေကြကုန်သောဝေနေယျ သုခိတ ဒုက္ခိတ သတ္တဝါ များအားလုံး
အားလုံး ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်လော့
သာဓု သာဓု သာဓု
အားလုံး ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်လော့
သာဓု သာဓု သာဓု
အားလုံး ကြားကြားသမျှ အမျှ အမျှ အမျှ ယူတော်မူကြပါကုန်လော့
သာဓု သာဓု သာဓု
= = == == = = ပြီးပါပြီ = = == = = =
စာဖတ်ရင်း ဘဝအမောများပြေပျောက်ကြပါစေ။
လေသွေးညို

Zawgyi Version

ငါ မေက်နပ္ဘူး (စ-ဆံုး)
——————————
သူနာမည္က ေမာင္လူလွ
ဒါေပမဲ့ လူကမလွပါ မ်က္ႏွာမွာေက်ာက္ေပါက္မာေတြနဲ႔
မ်က္စိတစ္ဖက္ကတိမ္စြဲေနေသးတယ္။
အသက္က ၂၀ ေတာ့ေက်ာ္ၿပီ ဒါေပမဲ့က်ပ္ကသိပ္မျပည့္ခ်င္။
မရွိခိုးႏိူး မလွစုန္းမ်ိဳး ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားပုံအတိုင္း မိခင္က
မ်က္ႏွာမွာမီးေလာင္ထားတဲ့ဒဏ္ရာႀကီးနဲ႔ဆိုေတာ့
စုန္း ဆိုပီး႐ြာျပင္ထုတ္ထားၾကတာ
အခုေတာ့ မိခင္ႀကီးကဘဝတစ္ပါးေျပာင္းသြားရွာေလေတာ့
ေလာကအလယ္မွာ ေမာင္လူလွတစ္ေယာက္ထဲ ဘဝ
ဇာတ္ခုံေပၚမွာ သူမ်ားေပးစာကမ္းစာနဲ႔က်င္လည္ေနရေပၿပီ။
ေပးစာကမ္းစာကလဲ အလကားမရ သူတို႔ခိုင္းတာေတြ
လုပ္ေပးမွ စားရေသာက္ရတာေလ။
” ကိုေမာင္ျမ အိမ္မွာေရမရွိေတာ့ဘူးေတာ့ ေရထမ္းေပးဦး ”
” ဟာ မင္းကလဲ ဒီမွာအရက္ေသာက္ရတာ ဇိမ္ပ်က္လိုက္တာ ”
” လူလွကို ေခၚထမ္းခိုင္းလိုက္ ”
” ေပးစရာပိုက္ဆံမရွိဘူးေတာ္ေရ႕ ”
” ရွင့္မလည္း အဲ့အရည္ေတြပဲ မ်ိဳေန သိလား ”
“အာ ဒီမိန္းမ ေသာက္စကားမ်ားဒါ ငါလုပ္ထည့္လ္ိုက္ရ ”
” ပိုက္ဆံမရွိလဲ ခိုင္းလို႔ရတယ္ကြ ”
” လုပ္ၾကည့္လိုက္ေလ ရွင္လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္လိုက္ပါလား ”
လင္မယား၂ေယာက္ရန္ျဖစ္ေနစဥ္ ၿခံေရွ႕သို႔ ေအးေအးလူလူ
လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့သူက ကံဆိုးသူ ေမာင္လူလွ ။
” ေဟ့ေကာင္ လူလွ ”
” ဗ်ာ ”
” ဗ်ာမေနနဲ႔ လာဦး ”
” ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ”
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔နဲ႔ၿခံဝိုင္းထဲ ဝင္လာတဲ့လူလွကို
” ဟိုမွာ ေရပုံးယူသြားပီး ေနာက္ေဖးကအိုးေတြထဲကို မင္းေရျဖည့္ထားလိုက္ ”
” သြားျမန္ျမန္လုပ္ ပီးရင္ ငါ့မိန္းမထဲမွာပိုက္ဆံ ယူသြား ”
” ၾကားလား ေဟ့ေကာင္ ”
ေရပုံးေလးယူပီးထြက္သြားေသာ လူလွကိုၾကည့္ရင္း
သက္ျပင္းခ်လိုက္သူကကိုေမာင္ျမရဲ႕မိန္းမ မလွတင္။
” အစ္ကို ေရျဖည့္ၿပီးၿပီဗ် ”
” ေအး မလွတင္ဆီမွာ ပိုက္ဆံယူသြား ”
” ဟုတ္ကဲ့ ”
” အစ္မ အစ္မ ေရျဖည့္ၿပီးၿပီဗ် ”
” ေၾသာ္ ေအးေအး ”
” လူလွေရအစ္မမွာ ပိုက္ဆံမရွိေတာ့ဘူးကြဲ႕ ”
” ဒါေပမဲ့ နင့္အတြက္ ညေနစာေလးေတာ့ ယူသြားေနာ္ ”
” ဟာ ရပါတယ္ဗ် ”
” ညေနစာရတာေပါ့ ”
မလွတင္ကမ္းေပးေသာ အထုပ္ေလးကိုဆြဲပီး ထြက္သြားေသာ လူလွရဲ႕ေျခလွမ္းေတြက သူ႔အေမေခါင္းခ်ခဲ့ရာ ေနရာသို႔ ။
​
ေမာင္လူလွကိုအဲ့လိုအႏိူင္က်င့္ခိုင္းပီး ပိုက္ဆံမေပးခ်င္တဲ့
သူက ကိုေမာင္ျမတစ္ေယာက္ထဲတင္မကပါဘူး
ေျပာရရင္ေတာ့တစ္႐ြာလုံးနီးပါးအပါအဝင္ေပါ့။
ဟီုကလဲ လူလွေရ ဒါေလးလုပ္ေပးပါဦး
ဒီကလဲ လူလွေရ ဟိုဟာေလးလုပ္ေပးပါဦးနဲ႔
တစ္႐ြာလုံးရဲ႕ ခိုင္းဖတ္ လူမလွေပမဲ့ စိတ္လွတဲ့
ေမာင္လူလွကေတာ့ တစ္႐ြာလုံးကိုေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔
ခိုင္းသမွ် လုပ္ေပးေနရတဲ့ဘဝကေန ကြၽတ္ခ်ိန္တန္လာေလၿပီ
ေမာင္လူလွတစ္ေယာက္ ဘဝေျပာင္းဖို႔ရာကံၾကမၼာက
တစ္ေန႔
” ကိုဘေမာင္ဒီေန႔ရွင္ ဟိုဖက္႐ြာသြားရမွာ ႏြားေတြကိုဘယ္လိုလုပ္မလဲ ”
” ေအးကြာ မသြားမျဖစ္လို႔သာသြားရမွာ ”
” ဟိုေလ ေတာ္ ေမာင္လူလွကိုဒီေန႔တစ္ေန႔ေလာက္ခိုင္းလိုက္ေပါ့ ”
” ဟာ ဟုတ္တယ္ ငါေမ့ေနတာဟ ”
” ေအးဟုတ္ပီ လူလွကိုေျပာလိုက္မယ္ေဟ့ ”
” ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္သြားေတာ္ ”
” ေအးပါကြာ ”
” ဒီေကာင္ခုခ်ိန္ေလာက္ဆိုသူ႔အေမေျမပုံနားမွာပဲရွိလိမ့္မယ္ ”
” အာ့ဆိုလဲ ရွင္ သခ်ႋဳင္းကုန္းပဲလိုက္သြားေပါ့ ”
ကိုဘေမာင္တစ္ေယာက္ လူလွရွိရာ
သခ်ိဳင္းကုန္းဖက္သို႔သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။
ကိုဘေမာင္သခ်ႋဳင္းနားအေရာက္တြင္ သခ်ႋဳင္းထဲမွထြက္လာေသာ လူလွနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္
အဆင္သင့္ေတြ႕ေလရာ
” ေဟ့ေကာင္ လူလွ ”
” ဗ်ာ ဦးေလးဘေမာင္ ”
” အေတာ္ပဲကြာ မင္းကိုလာရွာတာ ”
” ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲခင္ဗ် ”
” မနက္ျဖန္ကြာ ဟိုဖက္ ႏွစ္႐ြာေက်ာ္ကို သြားစရာရွိလို႔ ”
” အဲ့ဒါ မင္းကို ငါ့ႏြားေတြမနက္ျဖန္တစ္ရက္ ေက်ာင္းေပးစမ္းပါကြာ ”
” ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္ခင္ဗ် ”
” ေအး ေအး ဒါဆိုစိတ္ခ်မယ္ကြာ ”
ဦးဘေမာင္လွည့္ထြက္သြားရာကိုၾကည့္ပီး လူလွ
တစ္ေယာက္ေခါင္းကုတ္ကာက်န္ခဲ့ေလသည္။
” မနက္ျဖန္လဲ ပိုက္ဆံရမွာမဟုတ္ဘူး ”
” ဆရာေတာ္ႀကီးအတြက္ ကုတင္ဝယ္လႉဖို႔ ၾကာဦးမယ္ကြာ ”
ေခါင္းတစ္ယမ္းယမ္းျဖင့္႐ြာဦးေက်ာင္းဖက္ထြက္သြားေလသည္။
ေန႔သစ္တစ္ေန႔အစ
လူလွတစ္ေယာက္ ဦးဘေမာင္အိမ္သို႔ေႏွးေကြးေလးလံစြာသြားေနေလသည္။အေၾကာင္းက ဒီေန႔ ဦးဘေမာင္၏ႏြားေတြကို
သူ႔အေနနဲ႔သြားေက်ာင္းေပးရမွေလ။
ဒီလူႀကီးက ကပ္စီးႏွဲႀကီး သူမ်ားေတြကို လုပ္ခသာမေပးခ်င္တာ
ခိုင္းစရာရွိရင္ေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ခိုင္းတတ္တာမဟုတ္လား။
ဦးဘေမာင္၏ၿခံဝန္းထဲသို႔ေရာကေသာ္
” အရီးေရ အရီး ”
” ကြၽန္ေတာ္ေရာက္ပီဗ် ”
” ေၾသာ္ေအး ေမာင္လူလွေရ မင့္ဦးႀကီးေတာ့သြားဘီကြဲ႕ ”
” ေရာ့ ဒီမာထမင္းထုပ္ စိတ္ခ်မယ္ေနာ္ ေမာင္လူလွေရ ”
” ခုတစ္ေလာ ႏြားခိုးေတြေသာင္းက်န္းေနလို႔ မင့္ဦးႀကီးက
စိတ္မခ်ဘူးျဖစ္ေနတာ ”
” ဟုတ္ကဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္ အရီးရ ”
” ေအး ေအး သြားေတာ့ေကာင္ေလး သြားေတာ့ ”
ဦးဘေမာင္မွာက ႏြား ၉ ေကာင္ရွိတယ္။
ႏြားနီႀကီးက ဦးဘေမာင္ႏြားတိုက္ရန္ေမြးထားျခင္းျဖစ္သည္
ဒါေၾကာင့္ ဦးဘေမာင္ႀကီး စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတာပင္။
သီခ်င္းေလး တစ္ေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ႏြားေက်ာင္းေနေသာ
လူလွမွ ေနကပူ ထမင္းကလဲဆာေလာင္လာသျဖင့္သစ္ပင္ရိပ္တစ္ခုကိုေ႐ြးခ်ယ္ကာ အက်အနထိုင္၍ထမင္းထုတ္ကိုျဖည္ကာ
” ရွီးးးးးး အားပါးးးး ”
” အရီးကသေဘာေကာင္းလိုက္တာ ”
” ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုတ္ကေလးနဲ႔ လူလွတို႔စားရခ်ည္ေသးရဲ႕ ”
အားရပါးရနဲ႔ေလြးလိုက္တာ ထမင္းလဲကုန္ ပုဆိုးနဲ႔လက္သုတ္
ပီးတာနဲ႔ ႏြားေတြကိုေနရာကေနၾကည့္လိုက္ေသးတယ္
သစ္ပင္ရိပ္ေလးကလဲေအးတာနဲ႔ မ်က္လုံးေလးကလဲစင္း
လာကာ မေနႏိူင္ေတာ့၍ သစ္ပင္ရိပ္မွာ
အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
” မိန္းမေရ ”
” ေၾသာ္ ကိုဘေမာင္ ေတာ္ျပန္လာဘီလား ”
” ေအးကြာ ”
” အဆင္ေျပခဲ့ရဲ႕လားေတာ့ ”
” မေျပပါဘူးကြာ သြားရတာပဲအဖတ္တင္တယ္ ”
” ေၾသာ္ ဒါနဲ႔ လူလွတစ္ေယာက္ျပန္မလာေသးဘူးလားကြ ”
” ေမွာင္ေနဘီဟ ခုထိျပန္မလာေသးဘူးဆိုေတာ့ ”
” မျဖစ္ေသးပါဘူး ငါလိုက္သြားဦးမွပါ ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးဘေမာင္လဲ လက္စြဲေတာ္ တုတ္ ၁ေခ်ာင္းနဲ႔
လူလွေနာက္သို႔ လိုက္သြားေလသည္။
” ဟင္ ”
လူလွတစ္ေယာက္ ဆတ္ခနဲလန္႔ႏိူးလာခ်ိန္ က
အေတာ္ေမွာင္ေနသျဖင့္ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားေလသည္။
ကျပာကယာထ၍ ႏြားေတြကို ထပီးလိုက္ရွာၾကည့္ရာ ၈ ေကာင္သာေတြ႕ေလသည္။ ၁ ေကာင္ေပ်ာက္ေနသျဖင့္
” ေဝးးးး ေဝးးးး ”
ေအာ္သံေပးကာလိုက္ရွာေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲမွာ
ေၾကာက္႐ြံထိတ္လန္႔မိေနသည္က မ်က္ႏွာမွာဖုံးဖိမရ
အေၾကာင္းက ေပ်ာက္ေနေသာႏြားမွာ ဦးဘေမာင္၏
လက္သတ္ေမြးထားေသာ ႏြားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္
မဟုတ္ပါလား ။
အသံၾကားရာဖက္သို႔ လိုက္လာေသာ ဦးဘေမာင္မွာလူလွရွိရာဖက္သို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္လာသည္။
” ေဟ့ေကာင္ လူလွ ႏြားေတြသိမ္းေတာ့ေလ ”
” ဟို ဟို ဦးရီးးးး ”
ေမာင္လူလွ စကားေတြက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့
” မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ေမွာင္ေနဘီေလကြာ ”
” ႏြားးးးးးႏြား ၁ ေကာင္ေပ်ာက္ေနလို႔ပါ ဦးးးး ဦးးးးးရီးးး ”
“ေဟ ”
ထိုအခါမွ ဦးဘေမာင္လဲ မ်က္လုံးမ်က္ဆံျပဴးသြားကာ
ႏြားေတြကို ေသခ်ာလိုက္ၾကည့္ပီး ေပ်ာက္ေနေသာႏြားက
မိမိ တသသ ေမြးျမဴထားေသာ ႏြားျဖစ္ေနသည္ကို သိရွိရေသာအခါ ေဒါသက ငယ္ထိပ္တက္ေစာင့္ပီး
” မင္းးးး မင္းးးးကြာ ငါအတန္တန္မွာထားတဲ့ၾကားက
ေစာက္သုံးကို မက်ဘူး ”
” ကဲကြာ ကဲကြာ ဒီေလာက္အသုံးမက်ဦး ”
စိတ္တိုတိုျဖင့္ လက္ထဲပါလာေသာ တုတ္ျဖင့္ ေမာင္လူလွအား
၃ ခ်က္ဆင့္ရာ ႐ိုက္ခ်လိုက္သည္။
ဦီးဘေမာင္ ႐ိုက္လိုက္ေသာအရွိန္ျဖင့္ ယိုင္သြားေသာ
ေမာင္လူလွထံမွ
” အားးးး ”
” ခြပ္ ”
ဆက္႐ိုက္လိုက္ေသာ ဦးဘေမာင္၏ တုတ္မွာယိုင္သြားေသာ ေမာင္လူလွရဲ႕ ဦးေခါင္းေနာက္ေစ့သို႔
အမွတ္မထင္႐ိုက္မိသြားသျဖင့္ ၁ ခ်က္သာေအာ္ႏိူင္ပီး
ေခြက်သြားေလသည္။
” ဟာ လူလွ လူလွ ”
လူလွလဲက်သြားသျဖင့္ ဦးဘေမာင္၁ေယာက္ အသိဝင္လာကာ
ေအာ္ေခၚပါေသာ္လည္း ဦးေခါင္းခြံကြဲသြားေသာ
ေမာင္လူလွ ၁ ေယာက္ကေတာ့ျဖင့္ ေလာကႀကီးကို
ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားေလေတာ့သည္။
ဦးဘေမာင္လဲ ႐ုတ္တရက္မို႔ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသ္ိ
ေတာ့ေပ။
ေဒါသေၾကာင့္အမွတ္မထင္ လူသတ္မိၿပီမဟုတ္ပါလား
လူလွအေလာင္းေဘး၌ထိုင္ကာ အတန္ၾကာ စဥ္းစား
ေတြေဝေနၿပီးေနာက္ တစ္စုံတစ္ရာကို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္
ဟန္ျဖင့္ လူလွအေလာင္းကိုျပန္ၾကည့္ကာ ေျမာက္ဖက္က လွ်ိဳထဲသို႔ မိမိတုတ္အား လက္စေဖ်ာက္လိုက္ကာ ႐ြာဖက္သို႔
ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြားေလသည္။
႐ြာထဲသို႔ မေျပး႐ုံတစ္မယ္ ဝင္လာေသာ ဦးဘေမာင္အားေတြ႕လိုက္ေသာ ကိုသိန္းက
” ဦးေလး အေလာတစ္ႀကီး ဘာျဖစ္လာတာလဲဗ် ”
” ဟာ ေမာင္သိန္းအေတာ္ပဲ မင္းကိုေတြ႕တာ ”
” ႐ြာထဲက ကာလသားေတြအခုစုထားေပး ”
” ဘာျဖစ္လို႔လဲဦးေလး ”
” ေျမာက္ဖက္က စားက်က္ကြင္းထဲမွာ လူလွတစ္ေယာက္
ငါ့ႏြားေတြေက်ာင္းရင္းနဲ႔ ေသေနတာေတြ႕ခဲ့တယ္ ”
” ငါ အခုလူႀကီးအိမ္သြားအေၾကာင္းၾကားေနတုန္း
မင္းက လူငယ္ေတြစုထားေပးကြာ ”
” ဗ်ာ လူလွေသေနတယ္ဟုတ္လား ”
” ေအး”
” ကဲ သြားသြား ျမန္ျမန္လုပ္ ”
ဦးဘေမာင္ လူႀကီးအိမ္ဖက္ထြက္သြားေလသည္။
” ဘယ္နားမွာလဲ ဦးေလး ”
” ဟိုဖက္က ေခ်ာက္နားမွာကြ ျမန္ ျမန္လာၾက ”
” ဟိုမွာ ေဟ့ ဟိုမွာ ”
” ေသြးေတြကျမင္မေကာင္းဘူးကြာ ”
” ျဖစ္ရေလ လူလွရာ ”
” ကဲ ကိုဘေမာင္ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲဗ် ”
” မသိပါဘူး လူႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ျခားသြားစရာရွိလို႔ ဒီေန႔ လူလွကို ႏြးေက်ာင္းခိုင္းထားတာ ”
” က်ဳပ္ျပန္လာပီး ဒီခ်ိန္ထိ သူ ျပန္မလာေသးလို႔ လိုက္ရွာရင္း
အခုလိုေတြ႕ရတာပါပဲဗ်ာ ”
” ပီးေတာ့ က်ဳပ္ႏြားႀကီးလဲ ေပ်ာက္ေနတယ္ဗ် ”
ကာလသားေခါင္း ကိုသိန္းမွဝင္၍
” ႏြားခိုးေတြ လက္ခ်က္မ်ားလားမသိဘူး ”
” ျဖစ္ႏိူင္တယ္ဗ် ”
” ဒီေကာင္ေတြကြာ ႏြားတင္မဟုတ္ဘူး အခု လူပါသတ္တဲ့အဆင့္ထိေရာက္လာၿပီ ”
” မိုက္႐ိုင္းတာကြာ ”
႐ြာလူႀကီးမွေန၍
” ေဟ့ ေဟ့ ဖိုးထူးတို႔ အေလာင္းသယ္ၾကကြာ ”
” ေမာင္ျမင့္တို႔က ဝါးေတြ ခုတ္ၾက”
” အေလာင္းကေတာ့ ႐ြာထဲသယ္လို႔မရဘူး ”
” ဒါေၾကာင့္ ႐ြာျပင္မွာ စင္နဲ႔တင္ထားခဲ့ရမွာ ”
” မင္းတို႔ထဲက ေလးငါးေယာက္ေလာက္ ဒီၾကေစာင့္ၾက ”
” ကဲ အခ်ိန္မနည္းေတာ့ဘူး လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ၾကေတာ့ ”
” ကိုဘေမာင္ က်ဳပ္တို႔ျပန္ၾကမယ္ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္ပီးစီစဥ္စရာရွိတာစီစဥ္ၾကရေအာင္ ”
” ေအးဗ်ာ ”
႐ြာလူႀကီးႏွင့္ ဦးဘေမာင္တို႔ ကာလသားမ်ားအေလာင္းထမ္းသြားေသာေနာက္မွ လိုက္သြားေနစဥ္
သစ္ပင္ေအာက္၌ လူတစ္ေယာက္က်န္ေနခဲ့သည္။
ထိုသူက ထြက္သြားေသာ ဦးဘေမာင္၏ေနာက္ေက်ာသို႔စိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို မည္သူမွ သတိမထားမိေပ။
ထိုသူက ဘယ္သူလဲ ?????
ေမာင္လူလွ ရက္လည္ပီးေနာက္ ဦးဘေမာင္မွာ မိမိကို
ဘယ္သူမွ သံသယမဝင္သည့္အတြက္ အိေျႏၵမပ်က္ေပ။
သို႔ေသာ္ ရင္ထဲမွာကား ဘာကိုစိုးရိမ္ေၾကာက္လန္႔ေနသည္
မသိ စိုးတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ျဖစ္ေနေပသည္။
” အူးးးးးဝူးးးးဝူးးးး ”
႐ြာထိပ္မွေခြးမ်ား ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူလိုက္သံက ဦးဘေမာင္ကို
ပို၍ စိုးထိတ္ေစသည္။
ေခြးအူသံမ်ားက ႐ြာထိပ္မွ ႐ြာလယ္ဆီသို႔ တစ္ျဖည္းျဖည္း
ေရာက္လာပီးေနာက္ ဦးဘေမာင္ရဲ႕ ၿခံေရွ႕တြင္ ရပ္တန္႔သြားသျဖင့္
ထရံၾကားမွ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ရာ လူတစ္ေယာက္သည္
မိမိအိမ္သို႔ၾကည့္ေနေလကိုေတြ႕ရသျဖင့္ ထြက္ေျပာမည္ျပဳရာ
ထိုသူမွ သူထံလက္ညိဳးထိုးပီးထြက္သြားေလသည္။
” ဦးးးရီးးးဦးရီး ”
” ငါ မေက်နပ္ဘူး ”
” ဟင္ လူလွ မင္းလူလွမဟုတ္လား ”
” သိပ္ေသခ်ာတာေပါ့ ခင္ဗ်ားႀကီးသတ္လိုက္တဲ့ လူလွေလ
လူလွ ”
” ဦးရီးသမီး ယမုံေလးကလဲအ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့
က်ဳပ္နဲ႔အေဖာ္ရေအာင္ လာေခၚမယ္ ”
” ဘာၾက ရာရာစစ ”
” မင္းက ေသၿပီေလ သြား သြား ငါ့နားမလာနဲ႔ မလာနဲ႔သြားးး ”
” ကိုဘေမာင္ ကိုဘေမာင္ ရွင္ဘာေတြေအာ္ေနတာလဲ ”
” ဟင္ ငါ ငါ ငါ ဘာေတြေအာ္ေနလို႔လဲကြ ”
” အိမ္မက္ မက္ေနတာလား ဟုတ္မယ္ ”
” ဟူးးးးးးးးးးေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ အိမ္မက္မို႔လို႔ ”
” ဘာေတာ္တာလဲေတာ့ ”
” ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ ျပန္အိပ္ေတာ့ ျပန္အိပ္ေတာ့ ”
အေတြးတစ္ဝက္နဲ႔ ဦးဘေမာင္တစ္ေယာက္ မိုးလင္းခါနီးမွျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ႐ြာထဲကအပ်ိဳတစ္သိုက္ ေရခပ္ဆင္းၾကရာ
ဦးဘေမာင္ရဲ႕သမီး ယမုံတစ္ေယာက္လဲပါ၏။
ေရခပ္ပီးျပန္ၾကရာ ယမုံက ေနာက္ဆုံးမွျဖစ္ေလသည္။
” ဘုတ္ ”
ခနဲ႔အသံနဲ႔အတူ ယမုံ၏ေဘးသို႔ တစ္စုံတစ္ရာျပဳတ္က် လာသျဖင့္
ယမုံမွာလန္႔ပီးၾကည့္လိုက္ရာ မိမိကိုသြားၿဖဲပီး ရီျပေနေသာ
လူလွအားေတြ႕လိုက္သျဖင့္
” ဟင္ လူ လူ လူ လူလွ ”
ဟုဆိုကာ သတိေမ့ပီး လဲက်သြားေလသည္။
” ခြမ္း”
႐ြက္လာေသာေရအိုးမွာ တစ္စစီ ျပဳတ္က်ကြဲေၾကသြားေလသည္။
” ဟဲ့ ယမုံ ယမုံ ”
” အင္ ဟင္ ဟင္ ”
” ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ေျခေခါက္လဲမိသြားတာပါ ”
” ေၾသာ္ ေအ ျဖစ္ရေလ လာလာ ငါ့ကိုတြဲပီး ျပန္ၾကမယ္ ”
” ရတယ္ ရတယ္ ေအးဘုံ ငါဘာမွမျဖစ္ေတာ့ဘူး ”
အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ္
” သမီး ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေရအိုးလဲပါမလာဘူး ”
” ေျခေခါက္လဲပီး ေရအိုးကြဲသြားလို႔ ”
” ဒါဆိုလဲ ေဆးေလးဘာေလးလိမ္းထားလိုက္သမီး ”
” ဟုတ္ကဲ့အေမ ”
ယမုံ႔အေမအိမ္ေနာက္သို႔ထြက္သြားေသာအခါ ယမုံသည္
ကြပ္ပ်စ္၌ထိုင္ေနေသာ ဖခင္ျဖစ္သူကို ခပ္စိမ္းစိမ္းစိုက္ၾကည္ေန
သျဖင့္ ဦးဘေမာင္ သူ႔ဖက္သို႔လွည့္လာေသာအခါ
ဖခင္ျဖစ္သူကို ၿပဳံးျပပီး အိမ္ေပၚသို႔တက္သြားေလသည္။
ည ေရာက္ေသာ္
မိသားစုမ်ားထမင္းစားေနခ်ိန္တြင္ ယမုံတစ္ေယာက္
ဟက္ဟက္ပက္ပက္သိပ္မစားေခ် ။
” သမီး စားမေကာင္းဘူးလား ”
” သမီးႀကိဳက္တဲ့ ငါးရံ႕ေျခာက္ေလး အေမဖုတ္ေပးထားတာေလ ”
” ဟုတ္ကဲ့ အေမ ေခါင္းထဲၿငီးစီစီျဖစ္ေနလို႔ပါ ”
” သမီး ဒီေန႔ေစာေစာအိပ္ခ်င္တယ္ ”
ထိုအခါ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဘေမာင္က ဝင္၍
” ေအးေအး သမီး ညေနကလဲ ကန္ထိပ္မွာလဲထားေတာ့ ”
” အနာရွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္းမူးတာထင္တယ္ ”
” ဒီေန႔ ေစာေစာအိပ္လိုက္ေတာ့ ”
” ဟုတ္ကဲ့ ”
” ေအာက္ အီ အီးးအြတ္ ”
” ကိုဘေမာင္ ရွင္ယာထဲသြားေတာ့မလား ”
” ေအးကြာ ခဏေနသြားမယ္ ”
” က်ဳပ္ ထားထားတဲ့ အမဲေျခာက္ေျမႇာင္းေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး
ေပ်ာက္ေနတယ္ ကိုဘေမာင္ေရ ”
” ေတာေၾကာင္ေတြမ်ား ဝင္ဝင္ဆြဲေနလားမသိဘူး ”
” ဟုတ္လားဟ ေတာ္ေတာ္မ်ားလား ”
” အသားေခ်ာင္း ၅ ေျမႇာင္းေလာက္ေလ်ာ့ေနတယ္ေတာ့ ”
” ေတာေၾကာင္ဆိုလဲ အမ်ားဆုံး ၂ေခ်ာင္းေပါ့ကြာ ခုဟာက
၅ ေျမႇာင္းေတာင္ဆိုေတာ့ ”
” ေတာေၾကာင္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား ”
” ညက်ရင္ ငါေထာင္ေျခာက္ေတြဆင္ထားလိုက္မယ္ ”
” ဟဲ ဟဲ ေတာေၾကာင္သားမစားရတာၾကာဘီ ”
” စားရကံႀကဳံလို႔ မုတ္ဆိတ္ပ်ားစြဲတာပဲကြ ”
ေျပာေျပာဆိုဆို ယာထဲသြားရန္ ဦးဘေမာင္တစ္ေယာက္ျပင္
ဆင္ေနေလေတာ့သည္။
ဦးဘေမာင္ယာထဲထြက္သြားပီးေနာက္ ယမုံအိပ္ယာကႏိူးလာ
ေတာ့သည္။
” အေမ ႐ြာအေနာက္ဖက္ အဘကိုေအးတို႔အိမ္မွာ
ႏြားေပၚတယ္လို႔ ၾကားတယ္ ”
” အဲ့ဒါ အမဲသားနဲ႔စားခ်င္လို႔ ဝယ္ေပးပါလားဟင္ ”
” ဟဲ့ ဘယ္သူကေျပာတာတုန္း ငါလဲမၾကားမ္ိပါဘူးေအ ”
” ဟုတ္ရင္ဝယ္ေကြၽးမယ္ ဟုတ္ပလား ”
” ဟဲ့ ေမာင္စိန္ ေမာင္စိန္ ငါ့တူဒီကိုလာပါဦး ”
” ကိုေအးတို႔အိမ္မွာ ႏြားေပၚတယ္တဲ့ အဲ့ဒါ အရီးကို ၁ ပိသာေလာက္ေပးလိုက္ပါလို႔ ”
” ဟုတ္ကဲ့အရီး ”
မၾကာပါေမာင္စိန္ ၁ေယာက္အမဲသားတြဲဆြဲ၍ျပန္လာေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။
” ေက်းဇူးပါပဲ ေမာင္စိန္ရယ္ မင္းညီမက
စားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ေဟ့ ”
အိမ္မွာ ဦးဘေမာင္မရွိသျဖင့္ သားမိ၂ေယာက္သားေန႔လည္စာ
စားၾကရာ ယမုံမွာ ထမင္းကိုနဲနဲသာစား၍
အမဲသားေတြခ်ည္းသာစားေနသျဖင့္ မိခင္ျဖစ္သူမွ
” သမီး ညည္းဟင္းေတြအေဖ့ဖို႔ခ်န္ထားဦးေနာ္ ”
” ဟင္ အေမက သမီးစားတာၿငိဳျငင္လို႔လား ”
” မၿငိဳျငင္ပါဘူးေတာ္ မိဘပဲ သားသမီးကိုၿငိဳျငင္ပါ့မလား ”
ေနာက္တစ္ေန႔ ဦးဘေမာင္ မိန္းမ အေႂကြးသြားေတာင္းသျဖင့္ အိမ္မွာ ယမုံနဲ႔ဦးဘေမာင္သာက်န္ခဲ့သည္။
” အိမ္ေပၚမွာတိတ္လွခ်ည္လား သမီးေရာရွိရဲ႕လားမသိဘူး ”
” တက္ၾကည့္ဦးမွပါ ”
” ျပတ္ ျပတ္ ပလပ္ ပလပ္ ”
အခန္းထဲက အစားအေသာက္စားေနသလို အသံၾကားရ၍အခန္းနားသို႔ကပ္ကာ လိုက္ကာကိုအသာမ၍ၾကည့္လိုက္စဥ္
ေတြ႕လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းက ယမုံ၁ေယာက္အမဲသားေျခာက္ေတြကို
အေျမႇာင္းလိုက္ ဝါးစားေနျခင္းပင္။
” ဟာ ”
ဦးဘေမာင္အသံထြက္သြားသျဖင့္ ယမုံကလွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ဦးဘေမာင္တစ္ေယာက္ ေနာက္သို႔ပင္ ေျခလွမ္းကိုဆုတ္လိုက္မိသည္။
” ဟားးဟား ဦးဘေမာင္ေၾကာက္သြားသလား ”
ထြက္လာတာက ေယာက်ာၤးသံ
” ငါ မေက်နပ္ဘူးေနာ္ ဟင္းဟင္း ”
ထိုစဥ္
” ကိုဘေမာင္ ရွင္ဘာေတြၾကည့္ေနတာလဲ ”
” မင္းးးသမီး မင္းးးးးသမီးးးး ”
” ဟင္ သမီးးးဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
” သမီး ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး အေမ အေဖက အခန္းထဲက အမဲ
ေျခာက္ေတြ ပစ္ထည့္ေနလို႔ ”
” ဟာ ! မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး ”
ဦးဘေမာင္ လက္တကာကာျဖင့္မိန္းမကိုရွင္းျပေနရသည္။
” လာ လာ မိန္းမ ေအာက္ဆင္းမယ္ ”
အိမ္ေအာက္သို႔ဆင္းသြားေသာ ဦးဘေမာင္တ္ို႔လင္မယား၏
ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ကာ ယမုံတစ္ေယာက္ၿပဳံးလိုက္သည္ကိုေတာ့ဘယ္သူကျမင္ေတြ႕ႏိူင္ပါေတာ့မည္နည္း။
အိမ္ေအာက္ေရာက္ေသာ္
” မင္းသမီးကို ငါတယ္ပီးေတာ့ မသကာခ်ၤင္ဘူးကြာ ”
” ယမုံကဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း ေတာ့ ”
” ငါ့စိတ္ထင္ အင္းးးးး ”
” ရွင္ေျပာေနတာေတြ ကြၽန္မဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူးေတာ္ ”
” ထားလိုက္ကြာ ငါ့ဘာသာပဲစီစဥ္ေတာ့မယ္ ”
ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာ မိန္းမမသိခင္ ဦးဘေမာင္အိမ္ကထြက္သြားေလသည္။
ညေနေစာင္းအခ်ိန္တြင္ ဦးဘေမာင္နဲ႔အတူ လြယ္အိပ္လြယ္ထားေသာ လူတစ္ေယာက္ပါလာေလသည္။
” မိန္းမေရ ဧည့္သည္ပါတယ္ေဟ့ ”
” ေၾသာ္ ဧည့္သည္ပါလာတာကိုး အိမ္ေပၚႂကြပါရွင္ အိမ္ေပၚႂကြပါ ”
အိမ္ေပၚသို႔ ဧည့္သည္သည္ ေရွ႕ဆုံးမွတက္လာစဥ္
” ဝွီးးးးးးး”
” ခြပ္ ”
” အား ”
“မမွတ္မထင္ ထာက္လေသာ ေၾကးကြမ္းအစ္ႀကီးသည္
ဧည့္သည္၏ နဖူးတည့္တည့္သို႔ ထိမွန္ကာ
” ဒုန္းးးးဒုန္းးးဒုန္း ”
ေအာက္သို႔ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြ လိမ့္က်သြားပီးေနာက္
အလူးအလဲျပန္ထကာ
” က်ဳပ္ မႏိူင္ဘူး ဦးဘေမာင္ က်ဳပ္သြားဘီ ”
တစ္ခြန္းထဲေျပာကာ ၿခံျပင္သို႔ မေျပး႐ုံတစ္မယ္ထြက္သြားေလသည္။
” သမီး ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲကြယ္ ဧည့္သည္ကို ”
” ဟင္းးးဟင္းးးဟြင္းးး ”
ယမုံကမိခင္ရဲ႕အေမးကိုမေျဖပဲ ဦးဘေမာင္ကိုၾကည့္ကာ တဟင္းတဟင္းနဲ႔ရီေနသျဖင့္ ဦးဘေမာင္မွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားေလသည္။
၂ရက္ခန္႔ၾကာေသာ္
ဦးဘေမာင္နဲ႔အတူလူတစ္ေယာက္ထပ္ပါလာျပန္သည္။
ဦးဘေမာင္ကေတာ့ စိတ္မေလွ်ာ့ေခ်။
ထိုလူအတြက္ ယမုံရဲ႕လက္ေဆာင္က
” ဝွီးးးးးးး”
ဧည့္သည္က ဦးဘေမာင္ေျပာျပထားသျဖင့္ သတိနဲ႔တက္လာကာအိမ္ထဲမွထြက္လာေသာ သနပ္ခါးတုံးအား အသာအယာ
ပင္ေရွာင္တိမ္းလိုက္ႏိူင္ကာ အိမ္ေပၚထိတက္လာႏိူင္ေတာ့
သည္။
ယခုခ်ိန္ထိ ယမုံက အိမ္ခန္းထဲကမထြက္
ထိုဧည့္သည္က ဘုရားဝတ္ျပဳကာအိမ္ခန္းထဲမွ
ယမုံအားေခၚထုတ္လိုက္သည္။
” ကဲ ကဲ ထြက္လာခဲ့ေတာ့ကြာ ”
ယမုံကဘာမွမေျပာပဲ အိမ္ခန္းထဲမွထြက္လာပီးေနာက္ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္လိုက္သည္။
” မင္းက ဘယ္သူလဲ ”
” ဘာေၾကာင့္ ေရာက္ေနရတာလဲ ”
ယမုံက မေျဖ ၿပဳံး႐ုံသာ ၿပဳံးေနေလသည္။
ဧည့္သည္က ယမုံမေျဖသျဖင့္ ႀကိမ္လုံးနဲ႔ ၾကမ္းျပင္ကို႐ိုက္လိုက္ရာ
” ဖုန္းးး ”
ယမုံကေတာ့ မတုန္လႈပ္ မ်က္ေတာင္မခတ္ပင္ ျပန္ၾကည့္ေနလိုက္ေသးသည္။
ထိုဆရာလည္း ေဒါသထြက္ကာ ယမုံ႔ကိုႀကိမ္လုံးျဖင့္
လႊဲ႐ိုက္လိုက္ေလသည္။
” အမေလး ေသပါၿပီေတာ္ ”
ထြက္လာတဲ့အသံက ယမုံ႔ဆီကမဟုတ္ သမီးကို႐ိုက္သျဖင့္သူ႔အေမက လန္႔ကာေအာ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
အျဖစ္အပ်က္မ်ားက ျမန္ဆန္လြန္းသည္။
” ဝွီးးး ”
” ဖတ္ ”
ဆရာ႐ိုက္လိုက္ေသာဒုတ္က ယမုံကိုမထိ
သူမ၏လက္နဲ႔ဖမ္းထားျခင္းျဖစ္သည္။
” ေဖာင္းးးးေဖာင္းး ”
သူမ၏က်န္တဲ့လက္နဲ႔ ဆရာ့၏နားထင္အားဆင့္ကာ႐ိုက္ခ်
လိုက္သျဖင့္ ဆရာ့မွာ ယိုင္လဲက်သြားသည္။
ယမုံက မတ္တတ္ရပ္က ဆရာ၏လည္ပင္းအား ေျခေထာက္ျဖင့္နင္းကာ နင့္အသက္မေသခ်င္ရင္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားဟုေျပာဆို
လိုက္ၿပီး နင္းထားေသာ ေျခေထာက္ကိုျပန္႐ုတ္လိုက္ခါ
” ဟားးး ဟားးးးဟားးးဟားးးးဟားးးး”
ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးနဲ႔ ရီေမာေနေလသည္။
႐ုတ္တရက္ ဦးဘေမာင္ဖက္လွည့္ကာ
” ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္မေက်နပ္ေသးဘူးေနာ္ ”
” အခုေတာ့ သြားဘီ ”
” ယမုံ႔အတြက္ေတာ့စိတ္မေကာင္းပါဘူး ”
ဆိုကာ ယမုံမွာပုံ၍ လဲကသြားေလသည္။
မၾကာပါ ခဏေလးအတြင္း ယမုံ၏ခႏၶာကိုယ္မွ အပုတ္နံ႔မ်ားထြက္လာကာ ဖူးေရာင္ ပုတ္ပြလာေလေတာ့သည္။
မ်က္စိေရွ႕တြင္ျဖစ္ပ်က္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုျမင္လိုက္ရသည့္ ေဒၚေစာျမမွာ
” အမေလး သမီးေရ သမီးးယမုံ ”
ဟုေအာ္ေခၚကာ ရင္ဝ၌ဆို႔တက္၍ သတိလစ္သြားေလေတာ့
သည္။
ထိုအခါမွ ဦးဘေမာင္မွာ
” မိန္းမ မိန္းမ ”
” သမီး သမီးး ”
ဘာလုပ္၍ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ ဘယ္သူဖက္သြားရမလဲ လို႔ပင္ ေတြေတြႀကီးျဖစ္သြားေလသည္။
ထိုစဥ္
” ဦး ဘေမာင္ ဗ်ိဳ႕ ဦးဘေမာင္ ”
” ေဒၚေစာျမေရ ေဒၚေစာျမ ”
” ခင္ဗ်ားတို႔ အိမ္ဖက္က အပုပ္နံ႔ရလို႔ဗ် ”
ထိုခါမွ ဦးဘေမာင္လဲ သတိဝင္လာကာ
” အင္းးး လာခဲ့ၾကပါဗ်ာ တက္ခဲ့ၾကပါ အီးဟီးဟီး ”
ခ်ဴံးပြဲခ်၍ငိုေႂကြးေလေတာ့သည္။
အိမ္ေပၚတက္လာသူတို႔မွ အပုတ္နံ႔ကပိုဆိုးလာသျဖင့္
ႏွာေခါင္းမ်ားကို လက္နဲ႔အုပ္မိၾကေလသည္။
အိမ္ေပၚမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
” ဟာ ”
အာေမဋိတ္သံမ်ား တစ္ၿပိဳင္ထဲထြက္ေပၚလာေလေတာ့သည္။
အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးျမန္းၾကပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စီစဥ္စရာရွိတာမ်ားကိုစီစဥ္လိုက္ၾကပီး ယမုံ၏ခႏၶာကိုယ္အား ေန႔ခ်င္း မီးသျဂဳၤိလ္လိုက္ေလသည္။
ရက္လည္ည ၁၂ နာရီအေက်ာ္
” ဝုန္းးးး ”
သစ္ပင္ေပၚမွ ခုန္ခ်လိုက္ေသာ အသံေၾကာင့္
အိပ္မေပ်ာ္ ေသးေသာဦးဘေမာင္မွာ ေလးဂြကိုဆြဲ၍
အျပင္သို႔ၾကည့္လိုက္ရာ မဲမဲေကာင္ႀကီးတစ္ေကာင္
ၿခံဝမွာရပ္ေနသျဖင့္
” ေဟ့ ဘယ္သူလဲကြ ”
” ဝွစ္ ဝွစ္ ”
ေလးဂြနဲ႔ ၂ ခ်က္ပစ္လိုက္ပီး အိမ္ေအာက္သို႔ဆင္းသြားလိုက္သည္။
အိမ္ေအာက္ေရာက္ေသာ္ ဘယ္သူမွ မရွိသျဖင့္ ၿခံဝသို႔ထြက္လိုက္ရာဦးဘေမာင္၏အမွားပင္ျဖစ္ေလေတာ့သည္။
” ဘုန္း ”
ေက်ာကုန္းဆီမွ ျပင္းထံလွေသာနာက်င္မႈနဲ႔အတူေျမႀကီးေပၚသို႔ ေမွာက္ရက္လဲက်သြားေလသည္။
ထိုစဥ္
” ကိုဘေမာင္ ကိုဘေမာင္ ရွင္ဘာျဖစ္တာလဲဟင္ ”
ေဒၚေစာျမအသံေၾကာင့္ မဲမဲေကာင္ႀကီးမွာ ေဒၚေစာျမ
ရွိရာဖက္သို႔လွည့္လိုက္သည္။
ေမွာက္ရက္လဲေနေသာဦးဘေမာင္လဲ အားယူကုန္းထရာမရသျဖင့္ ပက္လက္ေလးလွန္ကာ
” ေမာင္လူလွ မင္းေမာင္လူလွမွန္း ဦးေလးသိပါတယ္ကြာ ”
” ငါ့မိန္းမမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး ငါပဲအျပစ္ရွိတာပါ ”
” သူ႔ကိုခ်မ္းသာေပးလိုက္ပါကြာ ”
” ရွင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ကိုဘေမာင္ ”
” ဒီနားမွာ ဘယ္သူမွလဲ မရွိပဲနဲ႔ ”
ဦးဘေမာင္စကားေၾကာင့္ မဲမဲေကာင္ႀကီးမွာ သူ႔ဆီျပန္လွည့္လာကာမီးဝင္းဝင္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ ဦးဘေမာင္အားၾကည့္ကာ ႀကီးမားလွေသာသူ၏ေျခေထာက္ႀကီးျဖင့္ ဦးဘေမာင္၏ လည္ပင္းကို တက္နင္းခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။
” ဂြၽတ္ ဗ်စ္ ဗ်စ္ ”
ဦးဘေမာင္မွာအသံပင္မထြက္ႏိူင္ေတာ့ပဲေလာကႀကီးမွထြက္ခြါသြားေလေတာ့သည္။
” ဟား ဟားး ဟားး ဟားးးးး ”
ရီသံႀကီးမွာေဝး၍ေဝး၍
” အမေလး ကိုယ္က်ိဳးေတာ့နည္းပါၿပီ ကိုဘေမာင္ေရ ”
” အီးးးးဟီးးးးဟီးးးးး ”
ထိုအခ်ိန္တြင္
မဲမဲေကာင္ႀကီးမွာ ႐ြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းထဲသို႔ဝင္ေရာက္ရာ ေနာက္ျပန္လန္က်ေလသည္။
ျပန္ဝင္သည္ မရ
ထပ္ဝင္သည္မရ
ေနာက္ဆုံးလက္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ ျဖင့္ ေက်ာင္းဝတြင္
ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ပီးေနာက္
” ဆရာေတာ္ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား ”
” ဆရာေတာ္ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား ”
” ဆရာေတာ္ဘုရား ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား ”
၃ ႀကိမ္တိုင္တိုင္က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္ပါေတာ့သည္။
တရားထိုင္ပီး က်ိန္းဟန္ျပင္ဆင္ေနေသာ
ဆရာေတာ္ႀကီးမွာ နားထဲသို႔ တိုးညႇင္းလွစြာေသာအသံကိုၾကား
ရသျဖင့္ ထပ္မံနားစြင့္ၾကည့္ရာ အသံမွာပို၍ပို၍ တိုးသြားေလသည္။
ေက်ာင္း၌ ဦးပဇင္းနဲ႔ကိုရင္ငယ္မ်ားကိုမႏိူးေတာ့ပဲ
ေက်ာင္းဝသို႔တစ္ပါးထဲႂကြသြားေလေတာ့သည္။
သက္ေတာ္ ၇၀ ေက်ာ္ ၈၀ နီးပါးမွ်ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ
ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါးထဲတုန္တုန္ခ်ိခ်ိ ႂကြလာပုံကို ေက်ာင္းဝမွအေကာင္ႀကီးသည္အားမလိုအားမရျဖစ္ဟန္ျဖင့္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနေပသည္။
မ်က္လုံးကလဲသိပ္မေကာင္း ေမွာင္ကလဲေမွာင္ေနေတာ့
ဆရာေတာ္ႀကီးမွ
” ဟဲ့ ဘယ္သူတုန္းးး ”
” တပည့္ေတာ္ ေမာင္လူလွပါဘုရား ”
” ေဟ ”
” ဟဲ့ ေကာင္ေလး ဘဝေျပာင္းတာၾကာလွေပါ့ ”
” ဘာေတြမ်ား စြဲလမ္းေနသလဲ ကေလးရယ္ ”
” မွန္ပါဘုရာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကို ကုတင္ဝယ္ေပးဖို႔အတြက္
စုထားတဲ့ေငြေလး ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္အခန္းထဲက ပန္းအိုးအေဟာင္းႀကီးထဲမွာ သိမ္းထားပါတယ္ဘုရာ့ ”
” အဲ့ဒါေလးထုတ္ပီး ကုသိုလ္ျပဳအမွ်ေပးပါ ဘုရား ”
” တပည့္ေတာ္ ဘဝ ဆရာေတာ္ႀကီးသာ အားကိုးရာျဖစ္ေနရပါၿပီဘုရား ”
” အိမ္းးးးးအိမ္းးး ေကာင္းၿပီ ေကာင္ကေလး ”
” ဘုန္းဘုန္းျပန္ႂကြမယ္ကြဲ႕ ”
ေက်ာင္းေပၚသို႔ ျပန္သြားေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း
မဲမဲေကာင္ႀကီးက ေနရာကမထေခ် ။
ဆရာေတာ္ႀကီး တက္သြားၿပီးမၾကာမွီ ကိုရင္ေလး ၂ပါး အေပါ့စြန္႔ဖို႔ ဆင္းလာၾကရာ ေလွကားထိပ္အေရာက္တြင္ ေက်ာင္းေရွ႕၌ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာမဲမဲႀကီးအားေတြ႕သျဖင့္ အပါ့မစြန္႔ေတာ့ပဲ ေက်ာင္းေပၚျပန္တက္ေျပးၾကေလေတာ့သည္။
မနက္ခင္းေရာက္ေသာ္ ႐ြာထဲ၌ ဇက္က်ိဳးေသေနေသာ ဦးဘေမာင္ နာေရးသတင္းႏွင့္အတူ ႐ြာလူႀကီးမ်ားကို ဆရာေတာ္ႀကီးမွေခၚခိုင္းသျဖင့္ ကိုရင္ငယ္ေလးမ်ားလိုက္ေခၚေနၾကသည္။
႐ြာလူႀကီးမ်ား စုံၾကၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဆရာေတာ္ႀကီးမွ
” ေမာင္တင္ေမာင္ေရ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေအာက္က
ပန္းအိုးအေဟာင္းႀကီးကို ထုတ္လိုက္ကြဲ႕ ”
” တင္ပါ့ဘုရာ့ ”
ဦးတင္ေမာင္ ပန္းအိုးထုတ္လာၿပီးေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီးမွ
သြန္ခ်ခိုင္းရာ ပိုက္ဆံအေႂကြေစ့မ်ား ေဝါခနဲထြက္က်လာေလေတာ့သည္။
အားလုံးဝိုင္းေရတြက္ၾကရာ ၃၅၀ က်ပ္ရရွိေလသည္။
ဆရာေတာ္ႀကီးမွအက်ဥ္းခ်ဳံးေျပာၾကားသျဖင့္ ကုတင္ဝယ္ရန္ လိုအပ္ေသာေငြကို ႐ြာသူ႐ြာသားမ်ားမွ ဝိုင္းဝန္းလႉဒါန္းၾကေလသည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္း
ေမာင္လူလွအသတ္ခံရေသာေနရာ၌ အလႉေရစက္ခ်ပြဲ ျပဳလုပ္ရာတရားနာပရိတ္သတ္၏ေနာက္ဆုံး၌ ေမာင္လူလွ
တစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ထိုင္ေနသည္။
သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းတြင္ေတာ့ ထိုင္ေနတာက ဦဘေမာင္
ေမာင္လူလွနဲ႔တစ္ကြ ၃၁ ဘုံတြင္က်င္လည္ေနၾကကုန္ေသာေဝေနယ် သုခိတ ဒုကၡိတ သတၱဝါ မ်ားအားလုံး
အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု သာဓု သာဓု
အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု သာဓု သာဓု
အားလုံး ၾကားၾကားသမွ် အမွ် အမွ် အမွ် ယူေတာ္မူၾကပါကုန္ေလာ့
သာဓု သာဓု သာဓု
= = == == = = ၿပီးပါၿပီ = = == = = =
စာဖတ္ရင္း ဘဝအေမာမ်ားေျပေပ်ာက္ၾကပါေစ။
ေလေသြးညိဳ

No comments

Post a Comment

Subscribe to: Posts (Atom)