May 09, 2024
မဖဲဝါမုန်းတဲ့ရွာ (စ-ဆုံး)
ဤဇာတ်လမ်းသည် ဖြစ်ရပ်မှန်တစ်ခုအပေါ် အခြေခံ၍ ရေးသားထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။(၁)
အချိန်ကား ၂၀၂၃ခုနှစ် မတ်လ။
အင်းကုန်းရွာ သုဿန်က ညအမှောင်အောက်တွင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေလေသည်။ လမိုက်ညမို့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံးကို အမှောင်ထုက ကြီးစိုးထားသည်။ နွေရူးမို့ လေရူးတစ်ချက်တစ်ချက် တိုက်ခတ်လိုက်သည့်အခါ သုဿန်ပတ်ပတ်လည်တွင် ပေါက်ရောက်နေသည့် ကြီးမားသည့်သစ်ပင်ကြီးများမှာ တရှဲရှဲဖြင့် အော်မြည်လျှက်ရှိကာ သစ်ရွက်ခြောက်များမှာလည်း မြေသို့တဖွားဖွားနှင့် ကျဆင်းလာတော့သည်။ ထိုအခိုက် အမှောင်ထုကိုအားပြုလျှက် သုဿန်အတွင်းသို့ လူလေးယောက်က ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ သုဿန်အတွင်းရှိ အုတ်ဂူဖြူဖြူကြီးများကြားတွင် သွားလာနေပြီးနောက် အုတ်ဂူတစ်လုံးအရှေ့တွင်ရပ်တန့်လိုက်ကြသည်။ ထိုအုတ်ဂူက သာမန်လူတစ်ယောက်မြှုပ်နှံသည့် အုတ်ဂူထက် အနည်းငယ်ပိုသေးနေလေသည်။
“ဟေ့ကောင်စိုးကြီး၊ အခြေအနေကြည့်အုံးဟ”
စိုးကြီးဆိုသူက ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ပတ်ကြည့်ရှုလိုက်သည်။ သုဿန်နှင့် သုံးဖာလုံခန့်ကွာဝေးသည့် အင်းကုန်းရွာကလေးမှာတော့ အမှောင်ထုအတွင်း တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျှက်ရှိသည်။
“အိုကေပါတယ် တိုးမောင်ရာ”
“ကဲ၊ ဒါဆိုရင်လည်း လုပ်ငန်းစကြစို့ဟေ့”
ပုဆိုးခြုံထားသည့် လူလေးယောက်မှာ ပုဆိုးများကိုခါးတွင် ပြန်လည်ဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ သုဿန်ကြီးအတွင်းရှိ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၏ ပင်စည်တွင်ထောင်ထားသည့် ပေါက်တူးများ၊ ပေါက်ပြားများကို ယူလိုက်ကြသည်။
“ထက်အောင်နဲ့ ကောင်းခန့် မင်းတို့သံတူရွင်းတွေယူလာကြရဲ့လား”
“ယူလာပါတယ် ကိုစိုးကြီးရ”
“အေး၊ ဒါဆိုရင် အဲဒီသံတူရွင်းတွေနဲ့ ဂူရဲ့ဒီဖက်ခြမ်းကိုဖောက်ကွာ၊ ဖြည်းဖြည်းလည်း လုပ်အုံးနော်၊ ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်နေတာကွ၊ တော်ကြာ ရွာကလူတွေက ငါတို့လုပ်နေတဲ့အသံတွေကြားပြီးလာကြည့်မှ ဟုတ်ပေ့ဖြစ်နေမယ်”
“သိပ်လည်းစိုးရိမ်မနေပါနဲ့ စိုးကြီးရာ၊ ရွာလူတွေ အသံကြားတယ်ဆိုရင်တောင် ဒီသချိုင်းကုန်းကို ဘယ်သူမှမလာရဲပါဘူးကွ၊ မင်းကလဲ ကြောက်နေပြန်ပါပြီ”
အုတ်ဂူကလေးမှာ ဘိလပ်မြေအစိမ်းနံ့က ထောင်းခနဲထနေသည်။ အချို့နေရာများတွင် ဘိလပ်မြေများက စိုနေဆဲဖြစ်သည်။ ဂူကိုသံတူရွင်းနှင့်ဖောက်နေသည့် ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့မှာ စိုးကြီးအားတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
“ကိုစိုးကြီး၊ ဒီနေရာဟုတ်ရဲ့လားဗျာ”
“လုပ်မှာသာလုပ်ကြစမ်းပါကွာ၊ သူ့ကို ငါကိုယ်တိုင်ညနေက ဂူသွင်းပေးခဲ့တာ၊ ငါကောင်းကောင်းကြီးသိပါတယ်”
သူတို့လေးယောက်ထဲတွင် စိုးကြီးက အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်သည်။ အသက်သုံးဆယ်ကျော်ဖြစ်သည်။ တိုးမောင်ကတော့ စိုးကြီးနှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်းဖြစ်သည်။ ကောင်းခန့်နှင့် ထက်အောင်တို့မှာတော့ ဆယ်ကျော်သက် လူငယ်ကလေးတွေဖြစ်ကြသည်။ ထက်အောင်တို့ အင်္ဂတေတွေကိုခွှာချလိုက်ပြီးသည့်အခါ အုတ်သားများပေါ်လာလေသည်။ ထိုအုတ်သားများကို သံတူရွင်းဖြင့် အသာထိုးကလော်လိုက်ရာ မခြောက်သေးသည့် ဘိလပ်မြေများကြောင့် အသာကလေးပင် အုတ်ခဲများထွက်လာလေသည်။ အုတ်ခဲများကိုဖယ်ရှားပြီးသည့်အခါ အတွင်းတွင် အခေါင်းကြီးတစ်ခုကို အတိုင်းသားတွေ့ရသည်။
“ဟေ့ကောင်နှစ်ကောင် အခေါင်းကိုမြန်မြန်ဆွဲထုတ်လိုက်စမ်း”
အခေါင်းကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည့်အခါ အခေါင်းတွင်ဆေးများဆိုးထားလျှက် ဖဲပြားများ၊ ပန်းများကပ်ထားသေးသည်။ ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့က အခေါင်းကို ဂူဘေးရှိမြေပြင်သို့ချလိုက်သည့်အခါ စိုးကြီးက သံတူရွင်းဖြင့် အခေါင်းပျဉ်ကိုဖွင့်ထည့်လိုက်သည်။ အခေါင်းကြီးပွင့်သွားသည်နှင့် စိုးကြီးက ပြုံးရယ်လိုက်လေသည်။
“နည်းတဲ့အကောင်ကြီးမဟုတ်ဘူးကွာ၊ တို့လေးယောက် မနည်းစားရမှာကွ”
အခေါင်းအတွင်း လဲလျောင်းနေသူမှာ လူတစ်ဦးမဟုတ်ပေ၊ ခွေးတစ်ကောင်သာဖြစ်သည်။ ခွေးဆိုသော်လည်း နိုင်ငံခြားဖြစ်ခွေးမျိုးကြီးဖြစ်ပြီး အကောင်ထွားထွား အမွှေးပွပွကြီးနှင့်ဖြစ်သည်။ ခွေးအရပ်က လူကြီးခါးစောင်းလောက်ပင်ရှိပြီး ခွေးသေကောင်ကြီးကို စိုးကြီးတစ်ယောက်တည်းပင် မချီမနိုင်သဖြင့် ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့က ဝိုင်းဝန်းသယ်ဆောင်ပေးရသည်။ ခွေးသေကောင်ကြီးကို လရောင်အောက်တွင်ချလိုက်ကာ သူတို့သုံးယောက် ခေါင်းချင်းဆိုင်လိုက်သည်။
“ကိုစိုးကြီး၊ ခွေးက မပုပ်သေးပါဘူးနော်”
“မင်းကလည်းကွာ၊ ဒီမနက်အစောမှသေပြီး၊ နေ့တွင်းချင်းမြှုပ်ထားတဲ့ခွေးကွ ပုပ်အုံးမလား”
တိုးမောင်က အုတ်ဂူတစ်ချို့အကာအကွယ်ယူပြီး မြေကြီးတွင်းတူးကာ မီးမွှေးနေလေသည်။ မီးရောင်မှာ သုဿန်အတွင်းထိန်လင်းနေသော်လည်း ညသန်းခေါင်ယံလူအိပ်ချိန်ဖြစ်သဖြင့် သူတို့မီးရောင်ကို မည်သူမှမြင်တွေ့နိုင်မည်မဟုတ်ပေ။ တိုးမောင်က ခွေးကြီးအနီးသို့ ရောက်လာသည်။
“နည်းတဲ့အကောင်ကြီးမဟုတ်ဘူးကွာ၊ ငါတို့တော့ နိုင်ငံခြားခွေးအသားကို စားဖူးသွားတာပေါ့”
စိုးကြီးက ခွေးကြီးကို ဖျက်နေလေသည်။ ခွေးဗိုက်ကိုဖွင့်ပြီး ဗိုက်ထဲမှ အူကလီစာများကိုထုတ်ယူလိုက်သည်။ ခွေးအရေခွံ့ကိုခွာလိုက်သည့်အခါ ခွေးကြီး၏ လက်များ၊ ပေါင်များတွင် ကြွက်သားကြီးများက အမြှောင်းလိုက်ထနေသည်။
“ဒေါ်စိန်မြင့်က ဒီခွေးကြီးကို နေ့တိုင်းအမဲသား တစ်ပိဿကျွေးတယ်ဆိုပဲဗျ”
အနားတွင်ထိုင်ကြည့်နေသည့် ကောင်းခန့်ကပြောလိုက်သည်။
“သူတို့က သူဌေးတွေပဲကွာ၊ ကျွေးနိုင်တာပေါ့၊ အခု ခွေးသေတာကိုတောင်မှ ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်ပြီး သက်ပျောက်ဆွမ်းကပ်ပြီးမှ ဒီသချိုင်းကုန်းမှာ လူလိုမြှုပ်တာကိုပဲကြည့်ပါလား၊ အုတ်ဂူလုပ်ခတင် ငါးသိန်းနီးပါး ကျတယ်ကွ၊ အုတ်ဂူတစ်ခုလုံးကို ကြွေပြားကပ်ပြီးတော့ ဒီခွေးရဲ့ပုံကိုလည်း မှန်ဘောင်သွင်းပြီးတော့ အုတ်ဂူမှာကပ်ထားခိုင်းတာ၊ ဒါကတော့ ငါ့ကိုအပ်တာမို့လို့ ငါသိတာကွ”
စိုးကြီးက ခွေးကိုဖျက်တောက်နေရင်း ကောင်းခန့်စကားကိုတုံ့ပြန်လိုက်သည်။ တိုးမောင်က သူတို့အသင့်ယူဆောင်လာသည့် ဒန်အိုးကြီးဖြင့် ရေနွေးတည်နေလေသည်။
“ရွာထဲမှာတော့ ခွေးသေကို လူလိုအသုဘချရမလားဆိုပြီး ရွာသားတွေက ပြောဆိုနေကြတာပဲဗျာ”
ထက်အောင်က ဝင်ပြောပြန်သည်။
“အိုကွာ၊ သူတို့က မကြားတကြားပဲပြောတာပါ၊ တကယ်တမ်းကတော့ ဦးမြတို့ ဒေါ်စိန်မြင့်တို့ဆိုတာ တစ်ရွာလုံးနဲ့မကင်းတဲ့သူတွေမဟုတ်လား၊ ရွာဦးကျောင်းဆရာတော်တောင်မှ ခွေးအတွက်ဆွမ်းကပ်တာကို မကြွချင်ပေမယ့် သူ့ဒကာရင်းဖြစ်နေတော့ ကြွပေးလိုက်ရတယ်မဟုတ်လားကွ”
ထို့နောက် ခွေးသားဟင်းကို စပါးလင်နှင့် ဆီပြန်ချက်စားကြသည်။ တောအရက်နှင့် ဘီယာများဖောက်သောက်ပြီး သူတို့လေးယောက် သုဿန်အတွင်း စားပွဲသောက်ပွဲကျင်းပလိုက်ကြသည်။
(၂)
စိုးကြီးက ကရင်စပ်သည်။ ပန်းရံခေါင်းတစ်ယောက်လည်းဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဟင်္သာတမြို့ပေါ်သို့တက်ပြီး ပန်းရံလုပ်သလို ရွာတွင်လည်း ပန်းရံအလုပ်ဆို စိုးကြီးကိုသာ အပ်လေ့ရှိသည်။ ထို့အပြင် တစ်ခါတစ်ရံ ဂူသွင်းသဂြိုလ်ချင်သည့်အခါ စိုးကြီးက အုတ်ဂူကိုတစ်ယောက်တည်း ကန်ထရိုက်ဆွဲကာ လုပ်ကိုင်ပေးလေ့ရှိသည်။ သူတို့ရွာတွင် သုဘရာဇာဟူ၍ မရှိပေ။
တိုးမောင်ကတော့ ပန်းရံနောက်လိုက်၊ လူကြမ်းဖြစ်သည်။ စိုးကြီး၏ တပည့်တစ်ယောက်လည်းဖြစ်သလို စိုးကြီး၏ ညီမကိုယူထားသဖြင့် သူတို့နှစ်ဦး ယောက်ဖတော်စပ်ပေသည်။ စိုးကြီးအလုပ်လုပ်တိုင်း တိုးမောင်က နေ့စားလိုက်လုပ်နေကြဖြစ်သဖြင့် တပူးပူးတတွဲတွဲရှိနေတတ်သည်။ ထိုမျှမကသေး စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်တို့နှစ်ယောက်လုံးမှာ အလုပ်ပြီးချိန်တွင် အရက်ကိုအမူးအပြဲသောက်ကာ ပတ်ရမ်းတတ်သည့်အကျင့်ကလည်း တူညီနေပြန်သဖြင့် စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်တို့နှစ်ယောက်မှာ ညီအကိုအရင်းအလား တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးချစ်ခင်ကြလေသည်။
ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့မှာ ကာလသား လူပျိုပေါက်များဖြစ်သည်။ အသက်ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက်သာရှိသေးသည်။ သူတို့နှစ်ဦးမှာ အရက်ကိုလက်တည့်စမ်းသောက်ရင်း စိုးကြီး၊ တိုးမောင်တို့နှင့် ခင်မင်သွားသည်။ စိုးကြီးတို့ကလည်း သူတို့ကို ယောက်ျားကလေးများတတ်အပ်သည့် ပညာရပ်များကို သင်ကြားပေးနေရာ သိပ်မကြာခင် စိုးကြီးမှာ သူတို့နှစ်ယောက်၏ ဆရာဖြစ်မှန်းမသိ ဖြစ်သွားကြသည်။
ဦးမြနှင့် ဒေါ်စိန်မြင့်တို့ မိသားစုမှာ ဘိုးဘွားအစဉ်အဆက် ဆန်စက်ပိုင်ခဲ့သည့် သူဌေးများဖြစ်ကြသည်။ ဦးမြပိုင်သည့် ဆန်စက်မှာ လေးငါးလုံးခန့်ရှိပြီး ရွာတွင်ငွေရှင်ကြေးရှင် ရွာမျက်နှာဖုံးများဖြစ်ကြသည်။ ရွာထိပ်တွင် သုံးထပ်တိုက်အကြီးကြီးတစ်လုံးဆောက်ထားကာ ခြံနှင့်ဝန်းနှင့် အကျအန နေထိုင်ကြသည်။ အိမ်စီးကားပင် သုံးစီးရှိသည်။ သူတို့အိမ်တွင် ဂျက်ကီဟုခေါ်သည့် ခွေးကြီးတစ်ကောင်မွေးထားကာ တစ်အိမ်သားလုံးက အလွန်ချစ်ခင်ကြသည်။ သို့သော် ဂျက်ကီအသက်ဆယ်နှစ်ကျော်သည့်အချိန်တွင် သွေးဝမ်းသွားပြီး ကောက်ကာငင်ကာ သေဆုံးသွားတော့သည်။
ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့နှစ်ယောက်က ရွာထိပ်မြောင်းကူးတံတားကလေးတွင်ထိုင်ကာ ဂိမ်းဆော့နေကြစဉ် စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်တို့က တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ပုခုံးချင်းဖက်လျှက် လမ်းလျှောက်လာကြသည်။ သူတို့အနားသို့ရောက်သည့်အခါ ရပ်တန့်သွားကြလေသည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့ခွေးသားစားအုံးမလား”
စိုးကြီးတို့က ခွေးသားစားနေကျဖြစ်သည်။ ရွာမှ ခွေးများ၊ တခြားရွာများမှ ခွေးများကိုခိုးဝှက်ဖမ်းဆီးကာ သတ်ဖြတ်ပြီး စားသောက်လေ့ရှိသည်။ ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့မှာလည်း ခွေးသားစားဖူးသူများဖြစ်သဖြင့် စိုးကြီးက အဖော်စပ်သည့်အခါ နှစ်ခါမပြောလိုက်ရဘဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“ဒီတစ်ခါစားမယ့်အသားက စားရခဲတယ်ကွ၊ ငါတို့ တစ်သက်မှာ တစ်ခါပဲ စားဖူးမယ့်ခွေးမျိုး”
“ဘယ်ကခွေးလဲ ကိုစိုးကြီးရ”
“ခုနကပဲ ဂျက်ကီကိုမြေချပြီးသွားတယ်မဟုတ်လား၊ ဒီခွေးကြီးကိုငါကြည့်တော့ အသားတွေက ဆူနေတာပဲကွာ၊ သူဌေးခွေးဆိုတော့ အစားကောင်းတွေစားရလို့ထင်တယ်၊ ဝဖီးနေတာပဲဟေ့၊ အဲဒါ ငါတို့ဒီည ဂျက်ကီအလောင်းကိုဖော်ပြီး ချက်စားကြမလို့ကွ”
“ဟုတ်မှလည်းလုပ်ပါ ကိုစိုးကြီးရာ”
“မင်းတို့မစားချင်မစားနဲ့၊ ငါတို့ကတော့စားမှာပဲ”
“အဲဒီလိုတော့မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့လည်းစားချင်တယ်၊ ဘယ်မှာဆုံမလဲ”
“ညဆယ့်တစ်နာရီ ဒီတံတားထိပ်ကိုလာခဲ့ကွာ၊ ငါတို့အတူတူစုံပြီးတော့မှ သချိုင်းကုန်းကို သွားကြတာပေါ့၊ ဒါနဲ့ မင်းတို့နှစ်ယောက် သံတူရွင်းတစ်ယောက်တစ်လက်စီ ယူခဲ့ကြအုံးနော်”
အခုတော့ သချိုင်းကုန်းအတွင်း ခွေးသားဟင်းချက်နေပြီဖြစ်သည်။ ခွေးသားဟင်းကို မဆလာဖြူးလိုက်သောအခါ ရနံ့ကမွှေးကြိုင်လာလေသည်။ ထို့နောက် မီးဖိုပေါ်မှချပြီး ပူပူလောင်လောင်ပင် စားသောက်ကြသည်။ အရွယ်အစားကြီးသည့်ခွေးကြီးမို့ အသားတော်တော်ရလေသည်။ ခွေးသားတစ်တုံးကိုက်လိုက် တောအရက်ကလေးနှင့် မျောချလိုက်နှင့် သူတို့လေးယောက် ဆက်ရက်မင်း စည်းစိမ်ခံစားနေကြလေသည်။
“ဝုတ်၊ ဝုတ်”
ထိုစဉ် သုဿန်ဝန်းကျင်တွင် ခွေးဟောင်သံများကိုကြားလိုက်ရသည်။ ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်က ခေါင်းထောင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလှည့်ကြည့်ကြသည်။ ခွေးဟောင်သံကို အသေအချာကြားရသော်လည်း ခွေးကိုတော့မမြင်တွေ့ရပေ။
“လိုက်ကြည့်မနေစမ်းပါနဲ့ကွာ၊ ခွေးလေခွေးလွင့်တွေဖြစ်မှာပါ၊ ခွေးတွေက အမျိုးကိုသိပ်သိတာကွ၊ သူတို့အမျိုးတွေ ချက်စားခံနေရပြီဆိုရင် အဲဒီလိုပဲ စူးစူးဝါးဝါး ဟောင်တတ်ကြတယ်”
နှစ်နာရီခန့်ကြာအောင် စားသောက်ပြီးသည့်အခါ သူတို့အတော်မူးနေကြပြီဖြစ်သည်။ ထိုစဉ် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်မှ လူကြီးတစ်ယောက်က ဇောက်ထိုးကြီးတွယ်ဆင်းလာသည်ကို သူတို့လေးယောက်စလုံး မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ သစ်ပင်ကြီးမှာ အလွန်ကြီးမားပြီး သစ်ရွက်ကြွေချိန်ဖြစ်သဖြင့် သစ်ရွက်များမရှိတော့ဘဲ အရိုးပြိုင်းပြိုင်းကျနေသလိုဖြစ်နေသည်။ ထိုလူကြီးက သစ်ပင်ပေါ်မှဆင်းလာပြီး သစ်ပင်ခြေရင်းတွင် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ ငါ့ကိုလည်းကျွေးစမ်း”
“အောင်မာ မင်းကဘာကောင်လည်း အချောင်စားချင်တဲ့ အချောင်သမားလား”
တိုးမောင်က မူးမူးနှင့်ထလိုက်ပြီး ပေါက်တူးကိုဆွဲလိုက်ကာ ထိုလူကြီးကို ပေါက်တူးနှင့်လိုက်ရိုက်တော့သည်။ ထိုလူကြီးလည်း သုဿန်အတွင်းပြေးလွှားပြီးနောက် သစ်ပင်တစ်ပင်ပေါ်သို့ ပြေးတက်သွားလေသည်။ တိုးမောင်က ကျယ်လောင်သည့် ရယ်သံကြီးဖြင့်ရယ်မောလိုက်ပြီး
“ဟေ့ကောင်ငကြောက်၊ မင်းသတ္တိရှိရင်ဆင်းခဲ့ကွာ၊ မင်းတင်မကဘူး၊ မင်းတို့တစ်ဆွေလုံး တစ်မျိုးလုံးကို ခေါ်လာခဲ့စမ်း၊ ဟုတ်ပြီလား”
တိုးမောင်က စိန်ခေါ်ကာ အော်ဟစ်နေသော်လည်း ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့မှာ အလွန်ကြောက်ရွံ့နေလေသည်။
“ကျုပ်၊ ကျုပ်တို့ပြန်တော့မယ် ကိုစိုးကြီးရာ၊ ကျုပ်တို့မနေရဲတော့ဘူး”
ထို့နောက် သံတူရွင်းများပင် မယူနိုင်ဘဲ နှစ်ယောက်သား သုတ်ခြေတင်ပြီးထွက်ပြေးခဲ့ကြလေသည်။ တိုးမောင်က ထက်အောင်တို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ မင်းတို့နောက်မှာ မဲမဲကြီး လိုက်လာတယ်ကွ၊ ဟား၊ ဟား”
တမင်စနောက်အော်ဟစ်လိုက်သော်လည်း ထက်အောင်တို့နှစ်ယောက်ကတော့ ဖဝါးနှင့်တင်ပါး တစ်သားတည်းကျအောင် ပြေးကြတော့သည်။
“ခွေးကောင်လေးတွေ၊ ကြောက်ကလည်း ကြောက်တတ်လိုက်တာ လွန်ပါရော”
တိုးမောင်နှင့် စိုးကြီးမှာ ကျန်နေသေးသည့် ခွေးသားဟင်းများကိုစားသောက်လိုက်ပြီး တောအရက်လက်ကျန်ကိုအပြတ်ရှင်းလိုက်ကာ အုတ်ဂူများပေါ်တွင်အိပ်စက်လိုက်ကြတော့သည်။ မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ နိုးထလာကာ ခွေးကြီး၏ အပိုင်းအစများကို အခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်ကာ အုတ်ဂူကို ဟန်မပျက် ပြန်ပြီးပိတ်ခဲ့ကြသည်။
(၃)
နောက်တစ်နေ့လည်း စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်မှာ အိမ်တွင်သာအိပ်နေသည်။ နောက်တစ်ရက်မနက်အစောတွင် ဘိလပ်မြေတစ်အိတ်ထမ်းကာ သူတို့နှစ်ယောက် သုဿန်ဆီသို့ထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ရွာထိပ်အရောက် ဦးမြတို့၏ တိုက်အိမ်ကြီးအောက်ထပ်တွင် ထိုင်ခုံများချထားသလို လူများဖြင့်စည်ကားနေလေသည်။
“ဂျက်ကီအတွက် အလှူအတန်းလုပ်ပေးနေတာပါ၊ ဝင်စားသွားကြပါအုံး”
စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်တို့ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြပြီး ဦးမြတို့ခြံအတွင်းသို့ဝင်သွားသည်။ ခုံတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ သူတို့အရှေ့တွင် မုန့်ဟင်းခါးပန်းကန်များကို လာချပေးသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ကြီးထဲတွင် မွေးထားသည့် ခွေးကြီး၊ ခွေးငယ်များက သူတို့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ကာ ထိုးဟောင်ကြလေသည်။ ခွေးများကိုလည်ပတ်သံကြိုးနှင့် ချည်နှောင်ထားသည်မို့ ခွေးများက သူတို့နှစ်ဦးဆီသို့ မလာနိုင်သော်လည်း သူတို့ကိုကြည့်ကာ ကိုက်မည့်ဟန်ုဖြင့် အသည်းအသန်ထိုးဟောင်ကြရာ အိမ်ရှင် ဒေါ်စိန်မြင့်ကပင် ခွေးများကိုထိမ်းထားရလေသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လည်း မုန့်ဟင်းခါးကို ခပ်မြန်မြန်စားလိုက်ပြီး ထိုခြံထဲမှထွက်လာခဲ့ကြတော့သည်။
ဒေါ်စိန်မြင့်က သူတို့အနောက်မှပြေးလိုက်လာလေသည်။ ထို့နောက် စိုးကြီးလက်ထဲသို့ တစ်သောင်းတန်တစ်ရွက် လှမ်းထည့်ပေးလိုက်သည်။
“ငါ့သားလေး အုတ်ဂူကို သေသေချာချာလေး လုပ်ပေးစမ်းပါ စိုးကြီးရာ”
စိုးကြီးက ခေါင်းညိတ်ပြီး
“မပူပါနဲ့ဗျာ၊ ကျုပ်တို့ လှလှပပနဲ့ ခိုင်ခိုင်ခန့်ခန့်ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်”
စိုးကြီးနှင့် တိုးမောင်မှာ သုဿန်သို့ရောက်သည့်အခါ သူတို့လုပ်စရာရှိသည့်လုပ်ငန်းများကိုစတင်ကြသည်။ ဂျက်ကီ၏ အုတ်ဂူကို အချောကိုင်ပြီး ကြွေပြားကပ်ပေးရန်ဖြစ်သည်။ တိုးမောင်က မဆလာဖျော်နေပြီး စိုးကြီးကတော့ သူတို့တူးဆွထားသည့်အုတ်များကို အသေအချာပြန်စီနေလေသည်။
“မင်းကတော့ ကံကောင်းလိုက်တာဂျက်ကီရာ၊ သူဌေးအိမ်ရောက်တော့ သူဌေးခွေးဖြစ်သွားတာပေါ့ကွာ၊ အမဲသားလည်း တစ်နေ့တစ်ပိဿစားရတယ်၊ မင်းရဲ့သခင်တွေကလည်း မင်းကိုချစ်လိုက်တာ တုန်နေတာပဲကွာ၊ ငါတောင်မှ အဲဒီလိုသခင်မျိုးနဲ့တွေ့မယ်ဆိုရင် ခွေးဖြစ်ချင်တယ်ကွာ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား တိုးမောင်”
စိုးကြီးကလှမ်းပြီးမေးလိုက်သော်လည်း တိုးမောင်ထံမှ ပြန်ထူးသံမကြားရပေ၊ အခါတိုင်းဆို သူတို့အလုပ်အတူတူလုပ်နေရင်း သမီးယောက်ဖနှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနှင့်လုပ်လေ့ရှိသည်။ တိုးမောင်အသံကိုမကြားသည်မို့ စိုးကြီးက အနောက်သို့လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ဖျော်လက်စ မဆလာအပုံကြီးသာရှိပြီး တိုးမောင်ကိုမတွေ့တော့ပေ။
“တိုးမောင်၊ ဟေ့ကောင်တိုးမောင်”
သုဿန်အတွင်းအော်ခေါ်လိုက်သော်လည်း တိုးမောင်၏ပြန်ထူးသံမကြားရပေ။
“ဒီကောင် သေးများသွားပေါက်တာလား”
စိုးကြီးက အလုပ်ပြန်လုပ်နေလိုက်သည်။ သို့သော် ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာသည်အထိ တိုးမောင်ပြန်မလာပေ။
“ဒါဆို ဒီကောင် အရက်သွားဝယ်တာဖြစ်မယ်၊ နှမပေး အလုပ်ကျတော့ လုပ်မယ်မရှိဘူး အရက်ကျတော့သောက်ချင်တယ်”
စိုးကြီးက တစ်ယောက်တည်း အလုပ်ဆက်လုပ်နေသည်။ ထိုအခါ သူ့ကိုတစ်စုံတစ်ယောက်က စိုက်ကြည့်နေသလိုမျိုး ခံစားနေရသည်။ ကြက်သီးများလည်း တဖြန်းဖြန်းထလာလေသည်။ စိုးကြီးတစ်ယောက် အလုပ်လုပ်ရင်း ကျောမလုံတော့ပေ။ သို့နှင့် အကြောက်ပြေလိုပြေငြား သီချင်းအကျယ်ကြီးအော်ဆိုပြီး အလုပ်လုပ်နေမိသည်။ သူ့စိတ်တွေက တဖြည်းဖြည်းချောက်ချားလာသည်။ သုဿန်နှင့် သူတို့ရွာမှာ သုံးဖာလုံခန့်ဝေးသဖြင့် လှမ်းကြည့်လျှင် ရွာကိုမြင်တွေ့နေရသော်လည်း ခရီးကတော့ သိပ်မနီးပေ။ သို့နှင့် နေ့လည်ခန့်ရောက်သည့်အခါ အုတ်ဂူကလေးကို အချောသတ်ပြီးသွားပြီဖြစ်သည်။
“တော်ပြီ၊ နောက်နေ့ကျမှာပဲ တိုးမောင်ကိုခေါ်ပြီး ကြွေပြားလာကပ်တော့မယ်၊ ဒီကောင်ကတော့ ဘယ်သွားနေလဲမသိဘူး”
ပစ္စည်းများကို အမြန်သိမ်းဆည်းကာ ပုခုံးပေါ်သို့တင်ထမ်းလျှက် စိုးကြီးတစ်ယောက် ရွာသို့အမြန်ပြန်လာခဲ့သည်။ ရွာသို့ရောက်သည့်အခါ အရက်ဆိုင်သို့အရင်ဝင်လာခဲ့သည်။ အရက်ရောင်းသည့်ဦးဘလူက စိုးကြီးတို့နှင့် မိတ်ဆွေတွေဖြစ်သည်။ စိုးကြီးက အရက်ဆိုင်အတွင်းရှိ ခွေးခြေခုံပုကလေးတွင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည့်အခါ ဦးဘလူက သူ့အရှေ့မှစားပွဲကို အဝတ်စနှင့်လာသုတ်ပေးသည်။
“စိုးကြီး၊ ဒီနေ့စောလှချည်လား၊ ဟိုကောင်တိုးမောင်ရော မပါဘူးလား”
“တိုးမောင်ဒီကိုမလာဘူးလား ဦးဘလူ”
“မနေ့က ညနေက မင်းတို့နှစ်ယောက်လာသောက်သွားပြီးကတည်းက မရောက်လာတာလေကွာ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
စိုးကြီး ထူးဆန်းနေမိသည်။
“မဟုတ်ပါဘူးဗျာ၊ ဒီကောင်အလုပ်လုပ်နေရင်း ပျောက်သွားတော့ ကျုပ်က အရက်သွားဝယ်တယ်ထင်တာ”
“အောင်မယ်လေးကွာ၊ သူ့အိမ်ပြန်ပြီးတော့ သူ့မိန်းမနဲ့ဖက်ပြီး အိပ်နေတာဖြစ်မှာပေါ့ကွ”
သို့နှင့် စိုးကြီးအရက်ထိုင်မသောက်တော့ဘဲ အရက်တစ်လုံးပါဆယ်ဝယ်လာကာ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့သည်။ စိုးကြီးတို့အိမ်မှာ ခြေတံရှည်အိမ်ကြီးဖြစ်ပြီး အတော်အတန်ကြီးများကျယ်ဝန်းသည်။ စိုးကြီးအိမ်တွင် စိုးကြီးတို့မိသားစုနှင့် တိုးမောင်တို့လင်မယားနှစ်ယောက် အတူတကွနေထိုင်ကြသည်။ အိမ်ထဲလှမ်းဝင်လိုက်တော့ တိုးမောင်၏မိန်းမတစ်ဖြစ်လဲ သူ့ညီမဖြစ်သူက အိမ်ရှေ့တွင် အဝတ်လှန်းနေလေသည်။
“ဟဲ့ အငယ်မ၊ နင့်ယောက်ျားအိမ်ပြန်မလာဘူးလား”
“ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ အကိုကြီးရယ်၊ အကိုကြီးနဲ့ မနက်ကအတူတူထွက်သွားတာမဟုတ်လား”
စိုးကြီးက ရေအိုးထဲမှရေတစ်ခွက်ခပ်လိုက်ကာ ခြေလက်ဆေးပြီး မျက်နှာသစ်လိုက်သည်။
“ထူးဆန်းတယ်ဟ၊ ဒီကောင်အလုပ်လုပ်နေရင်း ဘယ်ထွက်သွားတာလဲမသိဘူး၊ ငါ ဦးဘလူကြီးတို့ ဆိုင်မှာလည်း ဝင်ရှာခဲ့ပြီးပြီ၊ အခု အိမ်ရောက်တော့လည်း မရှိဘူး”
အငယ်မက စိုးကြီးကိုမျက်စောင်းထိုးလိုက်သည်။
“အကိုကြီး တပည့်အကြောင်းသိတယ်မဟုတ်လား၊ သူက စိတ်မထင်ရင် မထင်သလိုလုပ်တတ်တဲ့လူစားပဲလေ၊ ညနေတော့ပြန်လာမှာပေါ့”
ထိုနေ့တော့ စိုးကြီးဘယ်မှမသွားတော့ဘဲ အိမ်မှာသာ အရက်သောက်နေမိသည်။ စိုးကြီးမိန်းမက ငါးပိကောင်တစ်ကောင်ကိုမီးဖုတ်ပေးရာ အရက်နှင့် ငါးပိကောင်နှင့် လိုက်ဖက်ညီလှသည်။ တဖြည်းဖြည်း ညမှောင်လာသည်။ ည ခုနစ်နာရီထိုးသည်အထိ စိုးကြီးပြန်မလာပေ။ အငယ်မက အခုမှ စိတ်ပူသလိုဖြစ်နေသည်။
“အကိုကြီး ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
“အေးဟ၊ နင့်ယောက်ျားက မပြောမဆိုနဲ့ထွက်သွားတာ၊ ကိစ္စတစ်ခုခုရှိတဲ့ပုံပဲ၊ ငါ့ဖုန်းပေးစမ်း၊ ငါရွာလူကြီးဆီဖုန်းဆက်ကြည့်မယ်၊ ဒီကောင်ရွာမှာမရှိဘူးဆိုရင်တော့ ဘေးရွာတွေကိုများသွားလားမသိဘူးဟ”
စိုးကြီးက သူတို့အင်းကုန်းရွာလူကြီးဆီကို ဖုန်းဆက်ရုံမက၊ အနီးရှိရွာများမှာ သူ့မိတ်ဆွေများထံသို့ ဖုန်းဆက်မေးမြန်းသော်လည်း တိုးမောင်သတင်းကို မကြားရပေ။
“လုပ်ပါအုံး အကိုကြီးရာ၊ ကျုပ်ယောက်ျား သေပြီလားမသိဘူး”
“ဟာ၊ ဒီကောင်က ရန်ငြိုးရန်စတွေဘာတွေ မရှိပါဘူးဟာ၊ အခုစောသေးတယ်ဆိုတော့ ငါဆိုင်ကယ်နဲ့ ရွာတစ်ပတ်ကြည့်လိုက်အုံးမယ်ဟေ့”
စိုးကြီးက အိမ်အောက်မှ သူ့ဆိုင်ကယ်အစုတ်ကလေးထုတ်လိုက်ပြီး ခြံထဲမှထွက်ခွာသွားသည်။ ည ရှစ်နာရီကျော်နေပြီးဖြစ်သဖြင့် ရွာမှလူများမှာ ကိုယ့်ခြံဝိုင်းများအတွင်း ကိုယ်နေကြကာ အချို့ကာ တီဗွီဇတ်လမ်းတွဲများကိုကြည့်နေကြလေသည်။ စိုးကြီးက တိုးမောင်သွားလောက်သည့်နေရာများကို လိုက်လံမေးမြန်းရတော့သည်။ သို့နှင့် တစ်နာရီခန့်အကြာတွင် ရွာအပြင်ပတ်လမ်းမှ ပြန်လာသည့်အခါ သုဿန်တွင် မီးရောင်ကလေး တစ်လက်လက်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရလေသည်။ စိုးကြီးလည်း အလွန်ထူးဆန်းသွားသည်။
“ခွေးကောင်တိုးမောင်၊ သချိုင်းကုန်းမှာများ တစ်ယောက်တည်း အရက်သောက်ဖို့ ရောက်နေတာလား”
စိုးကြီးလည်း ရွာအပြင်သို့ထွက်လာပြီး ရွာအဝင်ကွန်ကရစ်လမ်းမကြီးအတိုင်း ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းလာခဲ့တော့သည်။ သုဿန်ကိုသွားသည့်လမ်းကလေးက ကွန်ကရစ်လမ်းမကြီးမှ ခွဲထွက်သွားလေသည်။ သုဿန်သွားသည့်လမ်းက မြေသားဖြစ်သည့်အတွက် စိုးကြီးတစ်ယောက် ဆိုင်ကယ်ကိုထိန်းကာမောင်းနှင်လာခဲ့သည်။ သို့သော် သုဿန်နားရောက်သည့်အခါ မီးလင်းရောင်ကိုမတွေ့ရတော့ပေ။
“ဟိုကောင်တိုးမောင်၊ လူလာနေတယ်ဆိုပြီး မီးငြိမ်းလိုက်တာဖြစ်မယ်”
ဆိုင်ကယ်ကို သုဿန်အဝင်နားတွင်ရပ်လိုက်ပြီး အုတ်ဂူများအကြားသို့ပြေးလာခဲ့သည်။ အလင်းရောင်အားနည်းနေပြီဖြစ်သဖြင့် စိုးကြီးက ဖုန်းမီးကလေးကိုဖွင့်လိုက်ကာ သုဿန်အတွင်းဆက်ဝင်လာသည်။
“ခုနက မီးရောင်တွေ့လိုက်တာ၊ ဒီနားမှာပါ”
သုဿန်ကိုလှည့်ပတ်ရှာသော်လည်း တိုးမောင်ကိုမတွေ့ပေ၊ သို့နှင့် သုဿန်အတွင်းအော်ဟစ်လိုက်သည်။
“တိုးမောင်၊ တိုးမောင်ရေ၊ ငါပါကွ၊ မင်းယောက်ဖ စိုးကြီးပါ”
“အ၊ အ၊ အိ၊ အု”
ထိုအခါ သုဿန်တစ်နေရာမှာ အသံကြားလိုက်သဖြင့် စိုးကြီးပြေးသွားကြည့်လိုက်သည်။ ကြီးမားပြီး လူကြီးနှစ်ဖက်စာလောက်ရှိသည့် သစ်ပင်ကြီးအောက်တွင် တိုးမောင်က ငုတ်တုတ်ထိုင်လျှက်သားကြီးရှိနေသည်။ စိုးကြီးက အမြန်ပြေးပြီးဆွဲထူလိုက်သည်။
“တိုးမောင်၊ ဟေ့ကောင်တိုးမောင်”
တိုးမောင်မျက်လုံးကြီးတွေက ပြူးထွက်နေပြီး ပါးစပ်ကြီးပွင့်နေကာ လျှာကြီးကလည်း အပြင်သို့ထွက်ကျနေသည်။ အပြင်ထွက်နေသည့် လျှာတစ်ခုလုံးမှာလည်း အနက်ရောင်ကြီးဖြစ်နေလေသည်။ စိုးကြီးတစ်ယောက် တိုးမောင်ကိုဖက်ပြီး ငိုကြွေးလိုက်မိသည်။ တိုးမောင်အသားများမှာ ကျောက်သားများကဲ့သို့ အေးစက်နေပြီး လက်တွေကလည်း တောင့်တင်းနေလေသည်။
တိုးမောင်သေဆုံးသည့်သတင်းမှာ ညတွင်းချင်းပင် ပြန့်နှံ့သွားသည်။ စိုးကြီးက တိုးမောင်အလောင်းကို သုဿန်ထဲတွင် တွေ့ခဲ့သည်ဟုမပြောဘဲ လမ်းဘေးချောင်းကူးတံတားတစ်ခုပေါ်တွင် တွေ့သည်ဟုသာ လိမ်လည်ပြောဆိုလိုက်သည်။ ရွာတွင်ဆေးခန်းဖွင့်ထားသည့် ဆရာဝန်ကိုပြေးပြီးပင့်တော့ ဆရာဝန်က တိုးမောင်အလောင်းကို အသေအချာလေ့လာကြည့်သည်။
“အရက်ဆိပ်တက်ပြီးသေတာဖြစ်မယ်ဗျ၊ လျှာကြီးကလည်း မဲနက်နေတာမဟုတ်လား”
ဆရာဝန်က ထိုသို့ကောက်ချက်ချသဖြင့် အားလုံးကလည်း လက်ခံလိုက်ကြသည်။ တိုးမောင်မှာ ယခင်ကတည်းက အရက်အလွန်သောက်သူဖြစ်သဖြင့် ရွာမှလူများက သိပ်ပြီးဝမ်းမနည်းကြပေ။
သို့နှင့် မကြာခင်မှာပင် တိုးမောင်နာရေးဖြစ်တော့သည်။ တိုးမောင်ကိုတော့ အုတ်ဂူမသွင်းပေ၊ ရွာမှ နာရေးကူညီမှုအသင်း၏ အကူအညီဖြင့် မီးသဂြိုလ်လိုက်တော့သည်။ တိုးမောင်သေဆုံးသွားသည့်အတွက် အလွန်စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသူကတော့ စိုးကြီးပင်ဖြစ်သည်။ တိုးမောင်အသုဘပြီးတော့ စိုးကြီးက အလုပ်ဆက်လုပ်ဖို့ပြင်ဆင်သည်။ ဒေါ်စိန်မြင့်၏ ခွေးကလေးဂျက်ကီ၏ အုတ်ဂူမှာအခုထက်ထိ ကြွေပြားမကပ်ရသေးပေ၊ သို့သော် စိုးကြီးတစ်ယောက်တည်း သုဿန်အတွင်း အလုပ်သွားလုပ်ဖို့ကိုလည်း ကြောက်ရွံ့နေမိပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် သူ့တပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့ကို အဖော်ခေါ်ရတော့သည်။
“ဟေ့ကောင်တွေ၊ ငါသချိုင်းကုန်းထဲက ဂျက်ကီရဲ့အုတ်ဂူကို ကြွေပြားသွားကပ်မယ်၊ မင်းတို့နှစ်ကောင်လည်း ငါနဲ့လိုက်ကူကြ၊ နေ့စားခပေးမယ်”
ထက်အောင်နှင့် ကောင်းခန့်တို့ အလွန်ထိတ်လန့်နေသည်။
စာဖတ်ပရိတ်သတ်များ အားလုံးပဲ စိတ်ရွှင်လန်းပါစေခဗျာ။
ဤဝတ္တုလေးအား ကြိုက်နှစ်သက်တယ်ဆိုရင် like and shareလေးနဲ့အားပေးသွားပါ အုံးဗျာ
No comments
Post a Comment