February 20, 2024
ဘယ်လိုလုပ်မလဲ သူကညဘက်ရောက်ရင် တော်ရုံအိပ်တာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့ကိစ္စအနှောက်အယှက်ဖြစ်လာနိုင်တယ်”
“ဒါကိုစိတ်မပူပါနဲ့ သူဒီညပြန်အိပ်အောင် ငါစီစဉ်ထားပါတယ်”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ အိမ်ဝင်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ မောင်ပျော့ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ဆရာလေးတို့ ဆရာလေးတို့ ကျုပ်တက်လာမယ်နော်”
“အေး တက်လာလေကွာ ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ”
“ဦးကြီးက ဒီညအိမ်ပြန်မအိပ်ဖြစ်ဘူးလို့ပြောခိုင်းလိုက်လို့ ဆရာတို့ အရေးအကြောင်းဆို ကျုပ်ကိုခေါ်ခိုင်းပါ ကျုပ်အိမ်က ဆရာလေးတို့ခေါင်းရင်းမှာပဲရှိပါတယ်”
“အေးပါ အေးပါ ငါတို့လိုရင် လှမ်းခေါ်လိုက်မယ် မင်းလဲ နားလိုက်ပါဦး”
“ ဒါဆိုလဲ ကျွန်တော်သွားပြီနော်”
မောင်ပျော့က အောင်မြတ်သာတို့ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားတဲ့အချိန်
“ဆရာက ဦးကြီး အိမ်ပြန်မအိပ်အောင် ဘယ်လိုများလုပ်လိုက်တာလဲ”
“ မနက်က ရွာထဲလမ်းလျောက်ထွက်တဲ့အချိန် ဦးသောင်းစိန် အိမ်မှာမွေးထားတဲ့ နွားမကြီးက မကြာခင်မွေးတော့မယ်ဆိုတာ သတိထားမိခဲ့တယ်။ အရင်က ရွာမှာ နွားတွေမွေးရင် အပမှီတဲ့ ကောင်မလေးရဲ့အမေက မွေးပေးတာလေ”
“ဒါနဲ့ ဦးကြီးနဲ့ဘယ်လိုပတ်သတ်နေလို့လဲ”
“ အရင်က ရွာမှာ ဘယ်အိမ်နွားမွေးမွေး ဦးကြီးက ညလုံးပေါက်စောင့်ပေးတာ။ နွားလက်သည်မနိုင်ရင် သူကကူပြီးမွေးပေးသေးတာ။ ဒီနေ့မှာတော့ ကလေးမလေးအနားကနေ ဘယ်မှမခွာဖို့ မှာထားတဲ့အတွက် ဦးကြီးကိုယ်တိုင်မွေးရတော့မယ်ဆိုတာ ကြိုသိနေခဲ့တယ်လေ။ ဒါကြောင့် ဒီညအိမ်ပြန်မအိပ်ဘူးလို့ပြောတာပေါ့”
“ လက်စသတ်တော့ဒီလိုကိုး ဒါဖြင့်လဲ ဒီညလာမယ့်ဧည့်သည်ကို သေချာစောင့်ကြည့်ရတော့ မှာပေါ့”
ညက တစ်ဖြေးဖြေးနက်လာတာနဲ့အမျှ ရွာလေးက တစ်ဖြေးဖြေး တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ် နေခဲ့တယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဦးစိန်သောင်း အိမ်ဘက်ကထွက်လာတဲ့ စကားပြောသံ သဲ့သဲ့ကို ကြားနေ ရတယ်။ အောင်မြတ်သာတို့လဲ ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့ထိုင်ပြီး ဝိဉာဉ်လွှင့်ကျင့်စဉ်ကို ကျင့်ကြံ နေတဲ့အချိန် နှစ်ယောက်လုံးနားထဲမှာ ကြေးမောင်းတီးသံတစ်ချက်ကို တစ်ပြိုင်နက်ထဲကြားလိုက် ရတယ်။
အသံကြားတာနဲ့ အောင်မြတ်သာနဲ့သက်ခိုင်တို့ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲကနေ အခိုးငွေ့သဏ္ဍာန် ပုံရိပ်နှစ်ခုထွက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။ ပကတိရုပ်သွင်ကတော့ ဘုရားကျောင်းဆောင်ရှေ့ ထိုင်နေပေမယ့် အောင်မြတ်သာတို့ရဲ့ ဝိဉာဉ်တွေကတော့ ရွာလမ်းမအတိုင်း တစ်ဖြေးဖြေး လျောက်လှမ်းလာခဲ့ ကြတယ်။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်စကားမပြောပဲ လမ်းလျောက်လာနေတဲ့အချိန် ဦးစိန်သောင်း အိမ်ခြေရင်းနွားတင်းကုတ်မှာ ရေနွေးသောက်ကာ စကားထိုင်ပြောနေကြတဲ့ ရွာသားအချို့ကိုလဲ မြင်လိုက်ရတယ်။ နွားတင်းကုတ်ပတ်ပတ်လည်မှာတော့ မမြင်အပ်တဲ့ နာနာဘာဝတွေက နွားပေါက်လေးမွေးတဲ့အခါ ကျလာမယ့် အညစ်အကြေးတွေကို စားသောက်ဖို့အတွက် ပုန်းလျှိုး ကွယ်လျိုးချောင်းမြောင်းနေတာကိုလဲ မြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ဆရာ ဆရာ ဟိုမှာ ကြည့်ဦး”
သက်ခိုင်ရဲ့တီးတိုးစကားကြောင့် အောင်မြတ်သာလှမ်းကြည့်လိုက်ရာ နူးညံ့နေတဲ့ပိုးသား အင်္ကျီကိုသေသပ်စွာဝတ်ဆင်ထားတဲ့ အသက်နှစ်ဆယ်အရွယ် ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက် ရတယ်။
“ လွှတ်ထားလိုက်သက်ခိုင် သူဘယ်သွားမလဲဆိုတာ နောက်ယောင်ခံလိုက်ကြတာပေါ့”
အောင်မြတ်သာတို့လဲ လှပကျော့ရှင်းနေတဲ့ လူငယ်အရဲ့အနောက်ကို အသာယာလိုက်သွားပြီး ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန် ရွာထိပ်က ကောက်ရိုးပုံဘေးမှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီးစောင့်နေတဲ့ မိန်းမပျို တစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
မိန်းမပျိုလေးက တောင်ကြည့်မြောက်ကြည့်နဲ့ စောင့်ဆိုင်းနေရင်း လူငယ်ကိုမြင်တော့ ဝမ်းသာ အားရထလာပြီး ပြေးဖက်လိုက်တာကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ဆရာ ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင်.....”
“ဟုတ်တယ် ငါတို့ဒီရွာကိုမရောက်ခင် တောထဲမှာမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ သူယောင်ဂမုန်းထဲက တစ်ကောင်ဒီကိုရောက်နေတာ”
“ဆရာ ဒီကောင်က ကောင်မလေးကို အတော်ဆွဲဆောင်ထားတာပဲ ကျွန်တော်တို့လွှတ်ထား လိုက်တာနဲ့ ကောင်မလေးဘဝပျက်တော့မယ်”
“အခုငါတို့အခြေအနေမှန်ကိုမြင်ရပီမို့ သူ့ရဲ့မူလရုပ်သွင်ကို ကောင်မလေးမြင်ရအောင် အရင် လုပ်ရလိမ့်မယ်”
“ ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်ဆိုတာပြောပါဦးဆရာ”
“အခုတွေ့နေတဲ့ကောင်မလေးက ဦးစိန်သောင်းအိမ်ရဲ့ သုံးအိမ်ကျော်မှာနေတယ် ငါတို့ သူအိပ်တဲ့နေရာကို ဝင်ကြရအောင်”
အောင်မြတ်သာက ပြောပီးတာနဲ့ ရွာထဲဘက်ကိုလှည့်ထွက်သွားတဲ့အချိန် ကောက်ရိုးပုံ အောက်မှာရှိနေတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦးက အကြင်နာတွေယိုဖိတ်ပြီး မိုးမမြင်လေမမြင်ဖြစ်နေကြတာကို သက်ခိုင် မြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ ဆရာ .. ဆရာပြောပုံအရဆိုရင် ဒီအိမ်ကကောင်မလေးအိမ်ပဲ”
သက်ခိုင်စကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက အိမ်ဝင်းထဲကိုဝင်ဖို့ဟန်ပြင်လိုက်တဲ့အချိန် ခြံစည်းရိုးထိပ်ကနေ အရှက်လုံအောင်သာ ဖုံးထားတဲ့အဝတ်ကိုဝတ်ဆင်ထားတဲ့ နတ်သူငယ် တစ်ယောက်ပေါ်လာခဲ့တယ်။
“သင်က ခြံစောင့်နတ်လား”
“ဟုတ်ပါတယ် သင်တို့က ဘာကိစ္စကြောင့် ခြံထဲကိုဝင်ရတာလဲ”
နတ်သူငယ်စကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကိုရှင်းပြလိုက်တဲ့အချိန် မှာတော့ ပိတ်ထားတဲ့လမ်းကိုဖယ်ပေးပြီး ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။ အောင်မြတ်သာတို့အိမ်ပေါ်ကို တက်ခါနီးအချိန်မှာတော့ လှေကားထိပ်ကနေ အရောင်မှေးမှိန်တဲ့ နတ်ဝတ်တန်ဆာကို ဝတ်ဆင် ထားတဲ့သူတစ်ယောက်ပေါ်လာခဲ့ပြန်တယ်။
ဒီတစ်ခါမှာလဲ အောင်မြတ်သာက အကျိုးအကြောင်းပြောပြလိုက်ရုံနဲ့ ပိတ်ထားတဲ့လမ်းကို ဖယ်ပေးကာ အိမ်ထဲကိုဝင်ခွင့်ပြုခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ အိမ်ဦးခန်းထောင့်တစ်နေရာမှာ အိပ်ပျော်နေတဲ့ မိန်းမပျိုတစ်ယောက်ကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။ မိန်းမပျိုက အိပ်ပျော်နေရင်းတောင် မျက်နှာမှာအပြုံးပန်းတွေဝေနေတာကိုမြင်ရတော့ အောင်မြတ်သာ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်ပြီး ညာဘက်လက်ညိုးထိပ်ကို မျက်လုံးနေရာကိုထောက်ပြီး စက်ဝိုင်းပုံသဏ္ဍာန်ရေးဆွဲလိုက်တော့မှ ပြုံးနေတာတွေ ရပ်ပြီး ရှိုက်ကြီးတစ်ငင်ငိုကျွေးကာ လန့်နိုးလာပါလေရော။
အောင်မြတ်သာတို့လဲ ကိစ္စတစ်ခုပီးပြတ်ပီမို့ အိမ်ပေါ်ကနေ ချက်ချင်းဆင်းလာပြီး ရွာထိပ်ကို ပြန်ထွက်ခဲ့ရာ လမ်းတစ်ဝက်အရောက်မှာတော့ တစ်ကိုယ်လုံးနီညိုရောင်အမွှေးကြမ်းတွေထူထပ်စွာ ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ လူဝံလိုလို မျောက်ဝံလိုလိုအကောင်တစ်ကောင်ကို မြင်လိုက်ရတယ်။
“ ရပ်လိုက်စမ်း”
အောင်မြတ်သာရဲ့ သြဇာပါတဲ့အသံကြောင့် ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက် လမ်းလျောက်လာနေတဲ့ ကောင်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ တုံ့ခနဲ ရပ်လိုက်တာကိုမြင်တွေ့လိုက်ရတယ်။
“ငါ့ရဲ့ရုပ်သွင်အမှန်ကို ဖုံးမနိုင်ဖိမနိုင်ဖြစ်အောင်လုပ်တာ နင်တို့မဟုတ်လား”
ခြောက်ကပ်အက်ကွဲနေတဲ့ လေသံနဲ့ပြောလိုက်တဲ့ စကားအဆုံးမှာ အောင်မြတ်သာက
“ ဟုတ်တယ် သင့်ကိုမူလပုံပြန်အောင်လုပ်တာ ကျုပ်ပဲ”
“ ငါက ဘယ်သူ့ကိုမှ ဒုက္ခပေးတာမဟုတ်ဘူး နင်တို့ဘာကြောင့် ငါ့ကိုအခုလိုလုပ်တာလဲ”
“ ဘာပြောတယ် သင်က ဘယ်သူ့ကိုမှဒုက္ခပေးတာမဟုတ်ဘူး ဟုတ်လား သင့်ကြောင့် ဘဝပျက်ပြီး ရူးသွပ်ခဲ့ရတဲ့ မိန်းကလေးတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိခဲ့ပြီလဲ တောင်ညိုရွာက မယ်သင်း ဆိုတဲ့ကလေးမလေးဆို သင့်ရဲ့ပြုစားညို့ယူမှုတွေအောက်မှာ အရှုံးပေးပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတ်သေ ခဲ့တာ သင်မသိတာလား မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ အမွှေးစုတ်ဖွားကောင်ကြီးက မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး
“ ငါက သူ့ကိုတကယ်မြတ်နိုးပြီးချစ်တာပါ ဒါပေမယ့် ရွာထဲကလူတွေက ငါနေတဲ့နေရာကို ရိပ်မိပြီး နှင်ထုတ်လိုက်လို့သူ့ဆီမသွားဖြစ်တော့တာ”
“ တော်စမ်း သင်က ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ်မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး မိန်းကလေးတွေရဲ့ ဘဝကိုလိုက်ဖျက်ဆီးနေတာပဲ အခုချိန်ကစပြီး သင့်ရဲ့အမျိုးနွယ်တွေရှိတဲ့ တောထဲကိုပြန်သွားရမယ်”
“ငါ မသွားနိုင်ဘူး ဒီကောင်မလေးက ငါ့ကိုအရမ်းချစ်တာ ငါဒီရွာမှာပဲနေပါရစေ”
“ကျုပ်က သင့်ကိုမေတ္တာရပ်ခံပြီး ညှင်ညှင်သာသာပြောနေလို့ ရောင့်တက်နေတာလား သက်ခိုင် ဒီကောင်နေတဲ့နေရာကိုတွေ့အောင်ရှာပြီး ပြာမှုန်တောင်မကျန်အောင် ငရဲမီးနဲ့တိုက်ပစ် လိုက်”
“မလုပ်ပါနဲ့ မလုပ်ပါနဲ့ ထွက်သွားဆို ထွက်သွားပါ့မယ် ကျုပ်ကိုနေစရာမဲ့အောင်တော့ မလုပ်ကြပါနဲ့”
“ဒါဆို သင်ဘယ်နေရာမှာ ပုန်းခိုနေတယ်ဆိုတာ ကျုပ်တို့ကိုပြောပါ အမှန်တိုင်းပြောရင် သင့်ကိုချမ်းသာပေးမယ်”
“ငါ ငါက ထင်းခုတ်သမား ဦးသာမြရဲ့အိမ်အနောက် ရေကပြင်ဘေးမှာနေတာပါ”
“သေချာတယ်နော် ကျုပ်တို့ကို လိမ်ညာပြီပြောမယ်ဆိုရင် အမိန့်ပြန်စာနဲ့ခေါ်ပြီး ကြိုးပိုင် ကြိမ်ပိုင်တွေကိုရိုက်ခိုင်းမှာ”
“ တကယ်ပြောတာပါ ငါမလိမ်ပါဘူး အခုငါနဲ့တွေ့တဲ့ကောင်မလေးက ဦးသာမြရဲ့ အိမ်မှာ ထင်းလာဝယ်ရင်း ငါ့ကိုလိုချင်တယ်ဆိုပြီးပြောတာကြားလို့ သူ့စိတ်ကိုဖမ်းစားခဲ့တာပါ”
“ နောက်တစ်ခါ ဘာကြောင်းကြောင့်နဲ့မှ လူတွေနေတဲ့နားကိုမလာပါနဲ့ ထပ်လာတာ မိလို့ကတော့ ကျုပ်တို့အလွန်မဟုတ်ဘူးနော်”
“ ဟုတ်ကဲ့ပါ ကျုပ် မလာတော့ပါဘူး နင်တို့ကိုလဲ ကြောက်ပါတယ် နင်တို့အနောက်မှာ ရပ်နေတဲ့ ဓါးသမားတွေကိုလဲ ပြန်ခိုင်းလိုက်ပါတော့ သူတို့က ငါ့ကိုသတ်ဖြတ်မယ့်အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေကြတယ်”
“ ကောင်းပြီ ဒါဆိုရင် ဒီညတော့ သင်နေတဲ့နေရာကိုပြန်သွားလိုက်ပါ”
အောင်မြတ်သာစကားအဆုံးမှာ အမွှေးစုတ်ဖွားကောင်ကြီးက ကွတကွတနဲ့ အမှောင်ထု ထဲကိုပြေးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့တယ်။
-------------------------
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့
“ဆရာလေးတို့ ညကအိပ်ရတာအဆင်ပြေရဲ့လား”
“ပြေပါတယ် ဦးကြီး နွားမကြီးရော ဘယ်လိုနေသေးလဲ”
“အဆင်ပြေပါတယ် နွားပေါက်လေးရော နွားမကြီးရော ကျန်းမာကြတယ် ဒါနဲ့ ညက ဒေါ်စိမ်းမြရဲ့သမီး ရုတ်တရက်ထအော်လို့ ကျုပ်တို့ပါလန့်သွားသေးတယ်။ အပပဲမှီတာလား ဘာများ ဖြစ်တာလဲဆိုပြီး သွားမေးတော့မှ အိမ်မက်မက်ပြီး ထအော်ဆိုတာသိခဲ့ရတာ။ အတော်ဆိုးတဲ့ ကလေးမပဲ”
ဦးကြီးစကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက ရေနွေးသောက်နေရင်း ပြုံးလိုက်ပြီး
“ဒါနဲ့ ဦးကြီးတို့ရွာမှာ ထင်းခုတ်သမားဦးသာမြဆိုတာရှိလား”
“သာမြလား ရှိတာပေါ့ သူနဲ့ငါနဲ့က အသက်သိပ်မကွာဘူး”
“ဒါဆို သူ့အိမ်ကို ကျုပ်တို့ကိုလိုက်ပြပေးပါလား”
“မင်းတို့က ဘာလုပ်ကြမလို့လဲ”
“ လုပ်စရာလေးရှိလို့ပါ နောက်ပြီး ဟိုရောက်ရင် ဦးကြီးတို့ကို ပြစရာလေးလဲရှိလို့”
“ ဒါဖြင့်လဲ သွားကြရအောင်”
ဦးကြီးက အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင် ပေါ့ပါးစွာဖြင့် ထထွက်သွားတဲ့နောက်ကို အောင်မြတ်သာတို့ အမှီလိုက်လာခဲ့ကြတယ်။ ဦးသာမြအိမ်ရောက်တော့ ရေကပြင်နားကို သွားပြီး
“ဦးကြီး ဒီအပင်က ဘာအပင်လဲသိလား”
“အရွက်ကနီညိုရောင်၊ ပင်စည်မှာလဲ အမွှေးတွေပေါက်နေတယ် ငါ့တစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့အပင်ပဲ ဟေ့ သာမြ ဒီအပင်က ဘာအပင်လဲကွ”
ဦးကြီးစကားကြောင့် အိမ်ရှေ့မှာ ထင်းခွေနေတဲ့ ဦးသာမြ ထလာပြီး
“ငါလဲမသိပါဘူး ထင်းခုတ်သွားတုန်းက လှလို့ဆိုပြီး ခူးလာခဲ့တာပဲ”
“ဆရာလေးတို့ကရော ဒါဘာအပင်လဲဆိုတာသိလို့လား”
“သိတာပေါ့ ဦးကြီးရာ ဒီအပင်မျိုးက တောထဲတောင်ထဲတွေမှာ အပေါက်များတယ် သူတို့ကို လူနေအိမ်မှာစိုက်မကောင်းဘူး အကြောင်းမလှရင် အိမ်မှာရှိတဲ့ သားပျိုသမီးပျိုတွေရူးတတ်တယ်”
“ဟေ ဟုတ်လား ငါက ဒီတိုင်းလှလို့ ခူးလာလိုက်တာ ဆရာလေးတို့ပြောမှပဲ သိရတော့တယ်”
“နောက်ဆို ထင်းခုတ်သွားတာပဲဖြစ်ဖြစ် ခရီးသွားတာပဲဖြစ်ဖြစ် အမြင်ဆန်းတဲ့ အပင်တွေ ဆိုရင် အိမ်ကိုမယူလာသင့်ဘူး အခု ဦးသာမြ ယူလာတဲ့အပင်က အယောင်ဆောင်ဂမုန်းလို့ခေါ်တယ် ဒီအပင်က နီညိုရောင်အဆင်းရှိတဲ့အဖိုပင်ပဲ”
“ဒါဆို အမပင်ဆိုတာရှိသေးတာလား”
“ရှိတာပေါ့ ဝါဖန့်ဖန့်အရောင်ရှိတဲ့အပင်ဆိုရင် အမပင်လို့သတ်မှတ်တယ် အခု ဒီအပင်ကို ကျုပ်တို့ကိုပေးလိုက်ပါ”
“ဆရာလေးတို့က အန္တရာယ်များတဲ့အပင်ကိုယူပြီး ဘယ်သွားကြမလို့လဲ”
“ကျုပ်တို့တာဝန်လဲပီးပီဆိုတော့ လာရာအရပ်ကိုပြန်ကြရမှာပေါ့”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် ဦးကြီးက မျက်နှာညိုးငယ်စွာနဲ့
“အဲလိုတော့ မပြန်ကြနဲ့ဦးလေ ဒီကြားထဲ အပမှီတာတွေဘာတွေဖြစ်ရင် ကျုပ်တို့ ဘယ်သူ့ကို အားကိုးရမှာလဲ”
“အပမှီတာဖြစ်ရင် ကုပေးမယ့်သူရောက်လာပါလိမ့်မယ် ကျုပ်တို့က ဒီအပင်ကို အချိန်မှီ သွားမစွန့်ပစ်ဘူးဆိုရင် ရွာအတွက်လဲ အန္တရာယ်များနိုင်တယ်နော်”
“ဟူး ဒီလိုဆိုတော့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ နောက်လဲ လမ်းကြုံရင် ဝင်လည်ကြဦးနော်”
“စိတ်ချပါ ကျုပ်တို့ရှိနေတဲ့ကာလမှာ သေချာဂရုစိုက်ပေးကြတဲ့ ရွာသားတွေအားလုံးကိုရော ဦးကြီးကိုရော လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကျုပ်တို့ကိုခွင့်ပြုကြဦး”
အောင်မြတ်သာက ဦးသာမြနဲ့ဦးကြီးကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ရေကပြင်ဘေးမှာစိုက်ထားတဲ့ အယောင်ဆောင်ဂမုန်းပင်ကိုဆွဲနှုတ်ကာ ရွာအပြင်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ရွာပြင်လဲရောက်ရော ထန်းခေါက်ဖာတစ်လုံးကို ပိုက်ပြီး ရွာထဲကိုဝင်လာတဲ့ လူတစ်ယောက်ကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
အောင်မြတ်သာက ထိုလူကိုမြင်တော့ ပြုံးပြကာနှုတ်ဆက်ပြီး စိမ်းညို့မှိုင်းပြနေတဲ့ တောအုပ် ထဲကိုဝင်ရောက်သွားခဲ့တယ်။ တောတစ်နေရာကိုရောက်တော့ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ အပင်ကို သေချာပြန်စိုက်ပေးပြီး သာမန်လူတွေမတွေ့မြင်နိုင်အောင် အစီရင်တွေပြုလုပ်ကာ ကိုးနဝင်းစေတီ ရှိရာဘက်ကိုထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။
“ဆရာ ကျွန်တော်တို့ရွာထိပ်မှာတွေ့တာက ဦးကြီးတို့ပြောနေတဲ့ဆရာမဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်လေ မင်းက ဘယ်လိုသိတာလဲ”
“သူ့အနားကိုရောက်တာနဲ့ အမျိုးအမည်မသိတဲ့ လှိုင်းတစ်ခုက ကျွန်တော့်မျက်နှာကို လာရိုက်ခတ်သလိုခံစားမိလို့ပါ ပညာသည်တွေဆီကထွက်တဲ့လှိုင်းနဲ့ မတူလို့ သေချာအောင် ဆရာ့ကို မေးကြည့်လိုက်တာ”
“မင်းလဲ လူကဲခတ်တော်လာပြီပဲ အချိန်လဲ လင့်နေပြီဆိုတော့ စေတီကိုရောက်အောင် သွားကြတာပေါ့”
အောင်မြတ်သာတို့ကိုးနဝင်းစေတီကိုရောက်တော့ ဘမိုးကို စည်းဝိုင်းထဲထည့်ပြီး စောင့်ကြပ်နေတဲ့ တောက်ရကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
“ ဟာ ဆရာတို့ ပြန်ရောက်လာတာ အတော်ပဲ ဒီလူကို ထိန်းရတာအတော်ခက်တယ်ဗျ”
“ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ တောက်ရ”
“ဆရာတို့ထွက်သွားတဲ့အချိန်ကတော့ အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ မနေ့ညကမှ သူ့ကိုယ်ထဲကနေ အညိုရောင်အခိုးငွေ့တွေထွက်လာပြီး သောင်းကျန်းနေလို့ အမိန့်ပြန်ပြီး စည်းထဲချုပ်ထားရတာ”
တောက်ရစကားကြောင့် အောင်မြတ်သာက ချက်ချင်းဆိုသလို စည်းဝိုင်းထဲမှာ လဲကျနေတဲ့ ဘမိုးရဲ့ကျောပြင်ကိုလှန်ကြည့်ပြီး
“ အင်း မူးမူးရူးရူးနဲ့ ပေါက်ကရတွေ ထိုးထားတာ ဘီလူးနက္ခတ်နဲ့သွားကိုက်နေတာကိုး”
“ ဘယ်လို ဆရာ သူက အစီရင်နဲ့ထိုးထားတာမဟုတ်ဘူးလား”
“မဟုတ်ဘူး တောက်ရ သူထိုးထားတာက ရိုးရိုးအရုပ်ပဲ ဒါပေမယ့် ထိုးတဲ့အချိန်း စန်းနက္ခတ်က ဘီလူးစန်းနက္ခနဲ့တိုက်ဆိုင်သွားတာ။ မနေ့ညက ဘီလူးနက္ခ ကျတဲ့အချိန် ဖြစ်နေခဲ့တာလဲပါတယ်”
“အော် ဒါကြောင့် အယောင်ဆောင်ဂမုန်းထဲက အကောင်က အပြင်ကိုထွက်လာတာကိုး”
“ဟုတ်တယ် သက်ခိုင် မင်းထင်တဲ့အတိုင်းပဲ... လောလောဆယ်တော့ ဒီကောင်ကိုယ်မှာ ထိုးထားတဲ့ ဘီလူးရုပ်ကို အစီရင်နဲ့ပြန်ဖျက်ပေးရဦးမယ်”
“ကျွန်တော်တို့ဘာကူညီပေးရမလဲဆရာ”
“အခုတော့ဖျက်မရသေးဘူး နောက်နှစ်ရက်ပြည့်တဲ့ ညသန်းခေါင်မှာ ဘီလူးနက္ခတ်အထွဋ် ထိပ်ရောက်တဲ့အချိန်ကျလာလိမ့်မယ် ဘမိုးက ငါတို့ပေးထားတဲ့ဆေးမြစ်ကို ငုံထားတဲ့အတွက် သူ့ကိုယ်ထဲမှာ စီးဝင်နေတဲ့ ဓါတ်တွေကိုလိုချင်တဲ့ ဘီလူးတွေက ငါတို့ဆီကို မဖိတ်ခေါ်ပဲ ရောက်လာ ကြလိမ့်မယ်။ နောက်လာမယ့်ညက အတော်ကိုကြမ်းမှရမယ့်ပွဲပဲ”
အောင်မြတ်သာစကားကြောင့် သက်ခိုင်နဲ့တောက်ရတို့နှစ်ယောက်လုံး သက်ပြင်းရှည် တစ်ချက်ကိုမှုတ်ထုတ်ကာ ထိုင်ချလိုက်ပါလေရော။
နောက်ဝတ္တုမှာတော့ အောင်မြတ်သာတို့ဆီကို စုပြုံရောက်လာကြမယ့် ဘီလူးတွေကို ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ပြီး ဘမိုးကို ကုသမလဲဆိုတာကိုတော့ အောင်မြတ်သာနှင့်ဘီလူးစီးတဲ့နက္ခတ် ဆိုတဲ့ဝတ္တုမှာဖတ်ရှုပေးကြပါဦး။
လေးစားစွာဖြင့်
ဇေယန(ရာမည)
No comments
Post a Comment